“Europa is niet te vertrouwen”

De Israëlische veiligheidsdeskundige Manfred Gerstenfeld over de Brusselse territoriale clausule en de demonisering van de joodse staat.

Meneer Gerstenfeld, Israël voelt zich door de nieuwe EU-richtlijn m.b.t. de “territoriale clausule” gediscrimineerd. Waarom?

Deze richtlijn is de volgende stap in een langdurig proces van discriminatie van Israël door de Europese Unie. Dit proces heeft vele aspecten. Eentje daarvan is, dat de EU te kennen geeft dat zij in het Midden-Oostenconflict alleen eisen stelt aan de Israëlische kant. Tegelijkertijd negeert Europa de massale hetze tegen Israël van de kant van de Palestijnse Autoriteit (PA). Meer nog, ze financiert de PA, die veelvuldig tot moord op Israëlische burgers oproept en terreur verheerlijkt.

Hoe zien die haatoproepen er concreet uit?

De website “Palestinian Media Watch” documenteert al jarenlang deze hetze. Er bestaan inmiddels zoveel haatoproepen, dat de website ze onderverdeelt in categorieën zoals “vergelijkingen met dieren”, “Joden en Israëli´s zijn kwaadaardig”, “Joden en Israëli´s zijn een gevaar voor de mensheid” enz. Dat wordt deels gefinancierd met EU-subsidies. En dat niet alleen: in verschillende Europese nationale parlementen werd er – echter zonder resultaat – kritisch gediscussieerd over het feit dat de subsidies voor de PA er ook toe dienen om in Israël gevangen zittende massamoordenaars financieel royaal te ondersteunen. En nu deze richtlijn. Terwijl men Israël problemen bezorgt, blijft de EU tegelijkertijd grotendeels handelingsonbekwaam, of –onwillig, wat betreft Syrië, waar volgens de VN iedere maand ongeveer 5000 mensen gedood worden en nog veel meer gewond raken. Hoe moet je dit anders noemen dan discriminerend?

Hoe moeten we dit zien in het licht van de Europese naoorlogse credo´s om nooit meer antisemitisme toe te staan?

Er bestaat helaas geen psychiater, die landen of supranationale constructies analyseert. De EU zou een geschikte patiënt zijn. In een van mijn boeken spreek ik van “humanitair racisme”als een wezenlijk element van de Europese houding tegenover Israël. Het gaat om een van de minst waargenomen vormen van racisme. Je kunt deze definiëren als een verminderde toewijzing van verantwoordelijkheid aan bepaalde etnische of nationale groepen voor misdaden. Humanitaire racisten beoordelen foutief gedrag en misdaad verschillend, afhankelijk van de huidskleur en politieke macht van de handelende. Voor blanken gelden andere maatstaven dan voor kleurlingen. Israëli´s worden vaak veroordeeld als ze maatregelen nemen om zichzelf te verdedigen. De Palestijnse verantwoordelijkheid voor zelfmoordaanslagen, moorddadige raketaanvallen, verheerlijking van moorden op de burgerbevolking en oproepen tot de uitroeiing van de Joden – zoals in het programma van Hamas, die in 2006, tijdens de enige vrije verkiezingen in de Palestijnse gebieden, de meerderheid kreeg – wordt vaak mondeling en schriftelijk gebagatelliseerd.

U hebt onlangs het boek “Demonizing Israel and the Jews” gepubliceerd. Daarin schrijft u, dat minstens 150 miljoen van de 400 miljoen EU-burgers een, zoals u dat noemt, “gedemoniseerd beeld van Israël” hebben. Hoe komt u aan deze aantallen?

De universiteit van Bielefeld heeft voor de Friedrich-Ebert-Stiftung een onderzoek in zeven Europese landen uitgevoerd, waaruit bleek dat meer dan 40% van alle ondervraagden ouder dan 16 jaar het eens was met de bewering dat Israël een vernietigingsoorlog tegen de Palestijnen zou voeren, met andere woorden: volkerenmoord zou begaan. In Duitsland was dit 47%. Een eerder onderzoek van dezelfde universiteit in het begin van deze eeuw beperkte zich tot Duitsland. Daarin luidde de vraag of men het eens zou zijn met de uitspraak dat Israël zich tegenover de Palestijnen net zo gedraagt als de nazi´s ooit tegenover de Joden. 51% van de ondervraagden was het met deze uitspraak eens. Vergelijkbare studies van andere onderzoeksinstituten in Noorwegen en Zwitserland komen voor deze landen tot gelijksoortige resultaten. Voor mij betekent dit, dat de mentaliteit van veel Europeanen tegenwoordig lijkt op die van grote delen van de bevolking in de middeleeuwen, die een vergelijkbaar irrationeel en van haat vervuld beeld van het joodse volk hadden.

Hoe is dit beeld tot stand gekomen?

Als men steeds opnieuw Israël veroordeelt en aanvalt en grotendeels de enorme politieke criminaliteit in vele delen van de Arabische wereld buiten beschouwing laat, wordt er een sfeer gecreëerd, waarin zulke absurde ideeën ontstaan en – zoals de statistiek aantoont – grote verbreiding vinden. De mensen stellen dan niet eens meer verstandige minimale vragen. Bijvoorbeeld: hoe verdraagt de demoniserende bewering van een Israëlische genocide op de Palestijnen zich met het feit dat de Palestijnse bevolking de afgelopen decennia enorm is toegenomen? En dan heb ik het er nog helemaal niet over dat Palestijnen, vooral ook kinderen, in Israëlische ziekenhuizen behandeld worden, waar het personeel hen zich opofferend verzorgt? Zoiets wordt bewust niet waargenomen.

En daar is de EU schuldig aan?

In ieder geval nemen in de EU velen in de politiek en de civiele samenleving er aan deel om dit gedemoniseerde beeld van Israël te creëren en in stand te houden. Waarmee we weer terug zijn bij de “territoriale clausule”. Ik vind het interessant dat er binnen de EU nauwelijks reacties waren. Dat duidt op een circulair proces: de EU werkt mee aan het creëren van een verbreide, zeer negatieve sfeer tegenover Israël en neemt binnen deze context verdere discriminerende maatregelen, die op hun beurt weer de vijandige sfeer vergroten. Afgezien daarvan is de richtlijn ook juridisch twijfelachtig. Alan Baker, voormalig ambassadeur van Israël in Canada en mijn collega hier aan het “Jerusalem Center for Public Affairs”, heeft hier zojuist een document over gepubliceerd. Ten eerste zijn de Europese interpretaties van de grenzen voor 1967 en de toelaatbaarheid van de vestiging in strijd met het volkerenrecht. Ten tweede schendt de EU met deze richtlijn haar eigen verplichtingen als medeondertekenaar van de Akkoorden van Oslo. Daarin heeft ze zich ertoe verplicht om onderhandelingen over de definitieve status van de territoriale kwestie, de grenzen, de nederzettingen, Jeruzalem enzovoort niet te belemmeren. Dat doet ze echter wel.

De richtlijn komt uitgerekend op een moment waarop de VS proberen het vredesproces in het Midden-Oosten weer op gang te brengen. Wat is de invloed van de EU-positie op de kansen van nieuwe onderhandelingen?

Zij bevestigt de opvatting van veel Israëli´s dat nog meer concessies aan de Palestijnen niet tot vrede zullen leiden en dat, wat er ook als zogenaamd definitieve regeling gepresenteerd zal worden, dit er alleen maar voor de Palestijnen toe zal dienen om de – in hun opvatting – succesvolle hetze tegen Israël voort te zetten. Ofwel, ze zullen ook na een vermoedelijk akkoord met de hulp van Europa en andere bondgenoten meer eisen te stellen, net zolang totdat Israël van de landkaart verdwijnt. De voormalige Israëlische VN-ambassadeur Dore Gold, ook een collega hier op het instituut, heeft waargenomen, dat ook na de Akkoorden van Oslo in 1993 de Europeanen net als daarvoor bleven stemmen voor dezelfde anti-Israëlische resoluties in de Algemene Vergadering.    

Met andere woorden: U zegt dat Israël de EU niet kan vertrouwen

Ja, zo kun je dat zeggen. Voor Israël zou het in laatste instantie gelijkstaan aan zelfmoord om enkele van de Europese standpunten in het Midden-Oostenconflict te accepteren.

Manfred Gerstenfeld

Bron:

http://www.juedische-allgemeine.de/article/view/id/16581/

Interview: Michael Wuliger

Vertaald uit het Duits door:

E.J. Bron

(www.ejbron.wordpress.com)