Epidemie van verkrachtingen in Oslo

auteur: Bruce Bawer

In mei verscheen er een rapport met de informatie, dat alle verkrachtingen (!) in Oslo worden gepleegd door personen met een niet-westerse achtergrond, in Noorwegen is dat een eufemisme voor “moslim”. Nu blijkt, dat er al twee keer zoveel verkrachtingen hebben plaatsgevonden dan in geheel 2010. Tenminste één parlementslid, André Oktay Dahl van de Conservatieve Partij, noemt de situatie “kritiek” en is dapper genoeg om te bekennen dat veel van de daders uit culturen met een zeer laakbare houding tegenover vrouwen komen.

De Conservatieve Partij heeft een aantal maatregelen voorgesteld om het probleem, dat omschreven wordt als de “verkrachtings-epidemie”, aan te pakken: meer geld voor politie; meer agenten op straat; snellere resultaten van dna-testen; de introductie van reserve-hulppolitie. Er valt wat te zeggen voor deze voorstellen. De wijze waarop in Noorwegen het politiewerk wordt gedaan, is een schandaal. Deze zomer werd bekend, dat politie-afdelingen in heel Noorwegen zo onderbemand en zo slecht toegerust zijn, dat ze de grote aantallen dronken mensen in het weekend na sluitingstijd niet aankunnen. Ook werd bekend, dat slechts 14 van de 430 afgestudeerden van de Nnoorse Politieacademie een baan kregen aangeboden.

Het schandalige feit is, dat Noorwegen, ondanks alle rijkdom (uit de olie) , er voor heeft gekozen niet te investeren in openbare ordehandhaving. Het idee alleen al is, voor 68-ers en hun erfgenamen die aan de touwtjes trekken, te reactionair. Zoals ik een paar maanden geleden schreef; elk jaar verspilt Noorwegen miljoenen kronen aan ontwikkelingshulp, dat grotendeels verdwijnt in de zakken van corrupte, Afrikaanse dictators; het giet nog meer miljoenen in de zakken van niet-westerse immigranten, die meesters zijn in het uitbuiten van de verzorgingsstaat; in hemelsnaam, de Noorse overheid subsidieert zelfs de anarchisten. Een Noorse burger zit er niet ver naast, als hij het gevoel heeft dat steeds minder van zijn belastinggeld wordt uitgegeven aan misdaadbestrijding en steeds meer aan het subsidiëren van diezelfde criminelen.

Dus Noorwegen heeft behoefte aan meer politie – daar kan geen misverstand over bestaan. Maar het verhogen van de politiesterkte is zelfs nog niet het begin van een aanpak van het probleem, dat de bron is van de groeiende verkrachtingscrisis: omdat er tegenwoordig in Oslo, en speciaal in Oslo, een groeiend aantal mensen rondloopt met niets anders dan minachting voor de westerse cultuur, dat absoluut geen enkel idee van respect heeft voor een andere religie, en dat is opgevoed met het idee, dat vrouwen die alleen en ongesluierd op straat lopen, het verdienen te worden aangerand.

Nog niet eens zo lang geleden was Oslo een stad waar nagenoeg geen verkrachtingen plaats vonden. De stad werd bevolkt door mensen met beschaafde ideeën over wederzijds respect en tolerantie. Dit is geweest en voorbij. Door de jaren zijn de aantallen verkrachtingen geleidelijk aan gestegen. Een onevenredig groot aantal van de daders zijn “afgewezen asielzoekers” – voor velen misschien verwarrend, totdat u zich van de perverse situatie bewust wordt, dat zelfs nadat men is afgewezen, het toch wordt toegestaan in Noorwegen te blijven. En de toegenomen roekeloosheid van de daders – die heel goed weten dat ze waarschijnlijk niet zullen worden gepakt, en als ze al worden opgespoord niet streng zullen worden gestraft – is te zien aan het feit, dat de meest recente zaak (waarin twee mannen een 21-jarige vrouw aanrandden) zich nagenoeg in de achtertuin van het Koninklijk Paleis afspeelde.

Oslo is natuurlijk niet de enige stad die deze zee van culturele verandering ondergaat; veel West-Europese steden hebben dezelfde ervaringen opgedaan. Maar het lijkt er nu op, dat het aantal verkrachtingen in Oslo groter is dan in twee andere scandinavische hoofdsteden, namelijk Stockholm en Kopenhagen. Dat is nogal een prestatie als men bedenkt, dat Oslo van oudsher de kleinste en slaperigste stad van de drie was – het minst kosmopolitisch, een kleine, veilige stad, niet te vergelijken met een grote Europese hoofdstad. In feite is het zelfs zo, dat de aantallen verkrachtingen in Kopenhagen dalen. Het is misschien geen toeval, dat Denemarken de laatste 10 jaar het meest strikte immigratie- en integratiebeleid heeft gekend van heel West-Europa. (En ook is het misschien niet toevallig, dat de andere hoofdsteden per hoofd van de bevolking twee keer zoveel politiemensen in dienst hebben dan Oslo).

Een glimp van de officiële mentaliteit, die de toename van verkrachting in de misdaadstatistieken mogelijk maakt, duikt op in een krantenartikel in Dagbladet op 25 oktober. In de zomer van vorig jaar besteedde deze krant aandacht aan Abdi, een Somalisch immigrant, toen 24 jaar oud, die, sinds hij in Noorwegen was aangekomen, 14 overvallen pleegde, opgesloten heeft gezeten, aan drugs verslaafd is geraakt en leeft van de bijstand. Op 3 juni 2010 deed Dagbladet verslag van de uitspraak van een rechtbank in Oslo, dat Abdi, die niet de Noorse nationaliteit bezit, kon worden teruggestuurd naar Somalië. Nu is echter in hoger beroep dit vonnis verworpen. Abdi’s advocaat toonde zich opgetogen: “Deze beslissing is belangrijk voor veel Somaliërs in dit land.” (Van alle groepen immigranten zijn Somaliërs het meest zonder werk en het meest crimineel). De advocaat gaf af op Noorwegen voor het tonen van z’n ware, slechte karakter, door de uitzetting van haar cliënt te plannen, maar ze sprak de hoop uit dat “gegeven dit nieuwe vonnis, Noorwegen z’n beleid en wetshandhaving zou wijzigen,” waarbij ik (Bawer) aanneem, dat dan geen enkele onfrisse activiteit meer reden kan zijn om een immigrant uit te zetten.

Het vonnis van het Hof van Beroep om Abdi in Noorwegen te laten blijven, is gebaseerd op de aanname, dat het voor hem in Somalië te gevaarlijk zou kunnen zijn om er te wonen. Dat zijn verblijf in Noorwegen het leven voor Noren gevaarlijker zou kunnen worden, lijkt in de overwegingen van het Hof geen rol te hebben gespeeld. Het is zeker niet alleen justitie die hier tekortschiet. In vergelijkbare gevallen nemen media steeds het voortouw en bombarderen het publiek met schaamteloze propaganda om sympathie voor de onverlaat in kwestie op te wekken. Dus presenteerde Dagbladat kort geleden Abdi als berouwvol, zich verbeterd en nadenkend – inderdaad, bijna als scherpzinnig en wijs, bijna als een heilige. Hij werd voorgesteld met de uitspraak dat hij een nieuwe bladzijde in z’n leven had omgeslagen en wil nu verdwaalde immigrantenkinderen weer op het rechte pad brengen. Hij schijnt ook gezegd te hebben, dat hij sociologie wil gaan studeren (dat, als je d’r over nadenkt, potentiëel nog gevaarlijker is
dan te blijven volharden in een crimineel bestaan)

En zo gaat het, zo is de toestand in Noorwegen d.d. 2011. Oslo beleeft een crisis met betrekking tot verkrachtingszaken. Er wordt veel gebabbeld over voorstellen en tegenvoorstellen voor een oplossing. Maar tot het moment dat de autoriteiten het welzijn van brave, oppassende burgers net zo serieus gaan nemen als dat van criminele vreemdelingen, zal het probleem alleen maar groter worden.

Auteur: Bruce Bawer.

Extra video: The Results Of Islamic Immigration Into Norway – The Oslo Rape Epidemic

Rape Epidemic: Muslim Immigrants in Oslo

bron: http://frontpagemag.com/2011/10/28/oslos-epidemic-of-rape/print

Opmerking van de vertaler: Bruce Bawer woonde in Noorwegen (Oslo), maar heeft na “Breivik” en de hetze die vervolgens jegens politiek-incorrecte (islam)critici losbrak, het land verlaten en is teruggekeerd naar de V.S.

Vertaald uit het Engels door: Vederso