Nu de eerste bloesems van de zege van de “gematigde islamisten” bij de vrije verkiezingen van de “Arabische Lente” in Tunesië bloeien, verkiezingen, die door internationale waarnemers democratisch werden genoemd, mogen we de ogen niet sluiten voor de gevolgen van deze zege en moeten we denken aan gelijksoortige verkiezingen zoals in Algerije in de jaren-80. De Algerijnse ervaring en de niet ten einde gebrachte verkiezingen hadden in de periode 1988 tot 1992 aan meer dan 150.000 Algerijnen het leven gekost, die in de onlusten tussen de islamisten en de Algerijnse regering om het leven kwamen. Ondanks deze zorgwekkende gelijkenis verschillen Tunesië en Algerije veel van elkaar. Tunesië heeft op vreedzame wijze een wisseling meegemaakt en de rol van het leger in dit land is een heel andere geweest dan die van het Algerijnse leger.
Het grote verschil tussen Tunesië en Algerije is echter ook, dat de islamisten van de Ennahda-partij, in tegenstelling tot de islamistische extremisten van de Islamitische Heilspartij FIS, beweren, beweren dat zij de democratische verworvenheden, waaronder de rechten van de vrouwen in Tunesië, niet zouden aantasten. Toch breken de Tunesiërs zich het hoofd met betrekking tot de volgende vraag: in hoeverre kunnen ze de vertegenwoordigers van de Ennahda-partij vertrouwen? Hoewel Raschid al-Ghannouch volgens het Franse tijdschrift “Le Nouvel Observateur” “de Amerikaanse politici zeer van zichzelf en zijn Turkse model voor zijn partij heeft overtuigd, zodat zij hem fascinerend vinden”, mogen we niet het feit buiten beschouwing laten, dat de islamitische landen door elkaar worden geraakt. Een voorbeeld zijn de islamisten en hun gedrag tegenover de vreedzame Kopten, en de actuele uitlatingen van een zekere Abdul Mustafa Jalil, de leider van de Nationale Overgangsraad in Libië, over de invoering van het “islamitische bankwezen” en de afschaffing van de monogamie in Libië.
Je kunt je afvragen of het niet zo zou kunnen zijn, dat de westerse wereld, de kinderen van Descartes en Rousseau, de motor van de democratie in beweging hebben gebracht om daarmee de islamisten volgens democratische principes zoals “vrije verkiezingen” aan de macht te brengen? Wat zouden deze beide filosofen nu zeggen? Ze zouden vast en zeker zeggen: “De democratie kan niet ontstaan op basis van misdaad.”
De vreselijke beelden van de terechtstelling van Gaddafi, die, zoals Arabische media onlangs in een videoclip onthuld hebben, voor zijn executie verkracht werd en net zoals zijn vrouwelijke lijfwachten en vele anderen, onder wie zijn zoon Mutassim, gemarteld en terechtgesteld werd, zijn geen goede basis voor een democratie in Libië. Het zijn vreselijke scènes, die het gezonde menselijke verstand een beeld van wreedheid geven, scènes, die nachtmerries veroorzaken en de barbaarse, primitieve en misdadige eigenschappen van diegenen te voorschijn toveren, die niet alleen Gaddafi zo hebben afgeslacht, maar ook veel van zijn aanhangers onder de paraplu en de bescherming van de NAVO en nu d.m.v. vrije en democratische verkiezingen een nieuw begin eisen.
Alle regeringen en regimes, waarvan het fundament op bloed werd gebouwd, konden nooit de boodschappers van vrijheid en democratie zijn. Voorbeelden zijn er te over: de Franse revolutie, die niet alleen de Koninklijke familie vermoordde, maar uiteindelijk ook zijn eigen kinderen en scheppers; de Russische revolutie, die ook de tsarenkinderen afslachtte; de revoluties in China en Cuba, die jarenlang gemoord en bloed vergoten hadden om hun macht te vestigen en 33 jaar geleden de islamitische revolutie in Iran, die tot op de dag van vandaag woedt en moordt. Zal de “Arabische Lente” een historische en maatschappelijke uitzondering zijn? Is het laten verdwijnen van de lijken van terroristen (Osama bin Laden) en van dictators (Gaddafi) in de diepte van de oceanen en woestijnen een oplossing voor het terrorisme en het uit de weg ruimen van dictators!?
Hoe kun je dus optimistisch worden en blijven wanneer in westerse media contant de scènes van “vreugde en feest” van de Libische bevolking over de vreselijke dood en de executie van Gaddafi worden getoond en de westerse “vrije media” deze scènes koelbloedig en constant tonen en hun artikelen met koppen en zinnen als “De vreugde van de Libiërs over de dood van de dictator” of “That´s for Lockerbie” versieren? Vertegenwoordigers van de “westerse waarden” begroetten in ruime mate de misachting van de mensenrechten in het geval van Gaddafi. Daarbij is de macht in Libië op dit moment niet eens in handen van de Nationale Overgangsraad, maar van locale gewapende milities – het is de NAVO gelukt om Libië te destabiliseren. De eis naar opheldering betreffende de doodsomstandigheden van Gaddafi is puur theoretisch, want de in oorlogsmisdaden verwikkelde milities zullen zeer zeker geen onderzoek naar zichzelf instellen. De nog kort daarvoor geuite eis van de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Hillary Clinton om Gaddafi “dood of levend” te pakken en haar huidige eis om opheldering lijkt zeker niet geloofwaardig.
Gezien deze omstandigheid en de parallellen met andere militaire inzetten, zoals in Afghanistan, waarin als oorlogsreden o.a. of het zich niet houden aan de mensenrechten of de achtergeblevenheid van de islamitische sharia genoemd wordt en werd, leidt in het absurde tot het behoud van de sharia in Afghanistan, de invoering van de sharia eerst in Irak en nu in Libië.
De geschiedenis herhaalt zich en de mensen leren er niets van en zijn zelfs het jongste verleden zeer snel vergeten. De moord op Gaddafi in oktober 2011 door de zogenaamde “rebellen en vrijheidslievende” Libiërs is net zo schandelijk en misdadig geweest als de moord op Mohammed Nadjiboellah , de marxistische staatspresident van Afghanistan, in september 1996 door de Taliban:
Toen de Sovjets in 1987 Afghanistan verlieten, lieten ze een relatief functionerende regering onder Nadjiboellah achter. Afghanistan zou wel degelijk tot rust hebben kunnen komen als het buitenland dit gewild zou hebben: Toen de USSR in 1991 uiteenviel, droogde de geldbron op, die de Afghaans-Sovjet-Russische regering in leven hield, die het land relatieve rust gebracht had en zich verwijderde van een socialisme van Sovjet-Russische vorm naar een meer Afghaanse manier van regeren toe. Geld en politieke functies werden verdeeld onder verschillende stammen. Tot dat moment hadden de VS, volgens een artikel in “Foreign Affairs”, nog altijd jaarlijks 500 miljoen dollar in de Taliban geïnvesteerd, hoewel de oorlog al drie jaar afgelopen was. Daarna ging de steun aan de Taliban verder via Saoedi-Arabië en Pakistan, wat in principe hetzelfde betekende: ondersteuning door de VS. In 1996 tenslotte kwam de Taliban aan de macht, Nadjiboellah werd door de door de VS gesteunde Taliban gewoon dood op een plein aan zijn benen opgehangen en tentoongesteld.
Het speelt geen rol of rebellen hun dictator uit een rioleringsbuis in Libië hebben getrokken of uit het VN-hoofdkwartier in Kaboel. In beide gevallen waren achter de coulissen westerse machten werkzaam en ze waren de ondersteuners van de zogenaamde “Libische vrijheidslievenden”, net zo als ze dit waren van de “Afghaanse islamisten”! Kan men op basis van misdaad democratie laten groeien en gedijen, en dat ook nog in landen, waarin de middelen en ideeën m.b.t. tot democratie nu al in de kiem gesmoord worden? De roep naar de volgende militaire inzet wordt al luid. Zo verlangde de republikeinse senator McCain in de VS na de aftocht van de NAVO in Libië de militaire inzet in Syrië.
Bron:
Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron (www.ejbron.wordpress.com)
E.J. Bron 
Pingback: Free Libya: Demokratie auf der Basis des Verbrechens | Pârse & Pârse پارسه و پارسه