Over de situatie van de christenen in de Arabische wereld

De “Arabische Lente” betekent acuut gevaar voor de christelijke minderheden in de hele islamitische wereld. De komende “bloedige herfst en winter” kunnen het einde van oeroude christelijke gemeenschappen betekenen. Niet toevallig klampen de Syrische christenen zich vast aan president Baschar al-Assad, ondanks het bloedbad. Onder Assad zullen ze zich waarschijnlijk veiliger voelen dan onder de komende chaos daarna of zelfs na een machtsovername door islamisten.

De nauwelijks waargenomen vlucht van duizenden christenen uit Irak na de val van Saddam Hussein was slechts een voorbode van gelijksoortige ontwikkelingen in andere Arabische landen. Enkele weken voor het uitbreken van de opstand in Egypte tegen president Hosni Moebarak bliezen zelfmoordactivisten zichzelf op voor kerken in Alexandrië. In oktober raasden Egyptische militaire pantservoertuigen in op een Koptische protestdemonstratie. Er waren doden en gewonden. Dit “Maspero-bloedbad” laat zien, dat een van de oudste christelijke gemeenschappen, de nakomelingen van de faraonische Egyptenaren, nauwelijks nog een toekomst in hun land hebben. Ook zonder islamisten aan de macht in Cairo werden er Kopten gearresteerd, “omdat ze christenen zijn”.

De voormalige conservatieve Britse minister Ann Widdecombe beschuldigde westerse regeringen ervan zich meer bezig te houden met homoseksuelen in islamitische landen dan met christenen. Tien jaar na de intocht van de NAVO in Afghanistan voor een prijs van 440 miljard dollar en de dood van 1700 Amerikaanse soldaten werd in maart 2010 de laatste christelijke kerk in Afghanistan met de grond gelijk gemaakt. In Indonesië worden kerken gesloten, omdat christenen zogenaamd aan missiewerk zouden hebben schuldig gemaakt. In Soedan voerde president Omar al-Bashir een islamitische grondwet in, met de bedoeling “van de christenen af te komen”.  De autoriteiten dreigden met de vernietiging van drie kerken. Eind oktober werd in Egypte een christen door zijn leraar en medescholieren doodgemarteld, omdat hij geweigerd zou hebben om een halsketting met een kruis af te doen. Het Assyrische nieuwsagentschap (Syrische christenen), dat hierover berichtte, is niet meer toegankelijk op internet.

Gevaar voor Palestijnse christenen

In Saoedi-Arabië arresteerde de gedachtepolitie een Colombiaanse voetballer, omdat Saoedi´s op zijn arm een tatoeage van een afbeelding van Jezus hadden ontdekt. Zoals bekend mogen bezoekers aan Saoedi-Arabië geen Bijbels of christelijke gebedsboeken in hun bagage meebrengen. Eenzelfde regeling hebben ook de islamitische wachters van de Tempelberg ingevoerd.

Missiewerk behoort tot de ergste doodzondes in de islamitische wereld. Moslims, die zich lieten dopen, verkeren in acuut levensgevaar, niet alleen in landen zoals Iran, maar zelfs in de Palestijnse gebieden onder de “gematigde” heerschappij van de “wereldlijke” Fatah-partij. Christenen kunnen tijdens de islamitische ramadan beter niet betrapt worden op het roken in de eigen auto. In Jordanië worden ze tot het einde van de ramadan in de gevangenis gegooid. In Bethlehem of Ramallah krijgen ze alleen een waarschuwing.

In Turkse schoolboeken worden de Assyrische christenen als “rebellen” voorgesteld. Het bloedbad op de helft van de Assyriërs en op de Armeense christenen in het jaar 1915 wordt verzwegen. Vanwege ophitsing tegen christenen en tegen het christendom heeft de Italiaanse regering de financiering van Palestijnse schoolboeken stopgezet.

“De aanvallen op christenen gaan door en de wereld zwijgt. Het is net alsof we zijn opgeslokt door de nacht”, wordt er in een bericht uit het noorden van Irak gezegd, nadat er twee christenen vermoord en drie ontvoerd waren.

“Dubbele standaard” in het Westen?

De lijst van de christenvervolgingen door moslims, zoals die door de mensenrechtenorganisatie “Hudson New York” werd verzameld, bevat naast Somalië, Nigeria en Kazachstan zelfs Frankrijk en de VS. Er bestaan veel redenen voor het opvallende wegkijken van de zogenaamde “christelijke wereld” en van de “apathische westerse regeringen”.  De schrijver van het van bronnen voorziene rapport bij Hudson, Raymond Ibrahim van het David Horowitz Freedom Center, noemt een “dubbele standaard” in het Westen. Christelijke theologen geven de voorkeur aan een “interreligieuze dialoog” met moslims in plaats van eerst eens te zorgen voor hun eigen geloofsbroeders.

Al jaren geleden werd er gezegd, dat er helemaal geen “christelijke wereld” meer zou bestaan, alleen nog de diffuse waarden van het Westen zoals mensenrechten en milieubescherming. Die zijn echter onderhevig aan politieke of economische interesses en worden afhankelijk van de politieke voorliefdes heel verschillend geïnterpreteerd. Juist in het Nabije Oosten dienen politieke formules ervoor om massamoord te rechtvaardigen, zolang het om “legitiem verzet” gaat, terwijl “excessief geweld” er alleen van afhangt wie de raketten afschiet en niet wie de slachtoffers daarvan zijn.

Bron:

http://tinyurl.com/btty28x

Auteur: Ulrich Sahm

Vertaald uit het Duits door:

E.J. Bron (www.ejbron.wordpress.com)