Onze cultuur is de beste

(Gastbijdrage door vederso)

Na 9/11 was er voor mij de alles overheersende vraag; waarom? Om daarop een antwoord te krijgen, ben ik gaan lezen. Volgens een kennis een typische, westerse reactie op een dergelijk incident. Ik las wat er te krijgen was en dat was eerst nog niet zoveel. Samuel Huntington kende ik wel, maar ik had nooit een verband gelegd met een eventuele aanval op onze westerse cultuur. Voor mij vond de “Botsing der Beschavingen” ergens in Kashmir plaats, of evt. in Afghanistan. Kortom, het was tot 9/11 een “vér van m’n bed-show” en dat zal velen zo zijn gegaan. Per toeval was één van de eerste boeken die ik las er eentje van Ibn Warraq – “Waarom ik geen moslim ben.” Dit boek heeft mij beïnvloed, zo niet de ogen geopend. Nu is er een nieuw boek van Ibn Warraq, met als titel “Why the West is the Best.” Het is nog niet in een Nederlandse vertaling verkrijgbaar, maar die komt er beslist.

Hier de vertaling van een boekbespreking en een interview met Ibn Warraq:

 Ibn Warraq vertelt: “Why the West is the Best”.

Tot 2007 weigerde Ibn Warraq in het openbaar z’n gezicht te laten zien, uit angst voor z’n persoonlijke veiligheid. Met “Waarom ik geen moslim ben” (1995), z’n meest beroemde boek, werd hij de meest uitgesproken criticus van de islam en mentor van persoonlijkheden als Ayaan Hirsi Ali en Christopher Hitchens. De NY Sun noemde hem “de Bertrand Russell van de islam”, terwijl anderen hem vergeleken met Voltaire en Spinoza. “Why the West is Best” is recent uitgegeven door Encounter en is het meest welwillende eerbetoon aan westerse waarden ooit door een als moslim geboren intellectueel.

“Miljoenen mensen riskeren hun leven om het Westen te kunnen bereiken – niet Saoedi-Arabië, Iran of Pakistan, op de vlucht voor theocratie of andere totalitaire regimes, op zoek naar tolerantie en de vrijheid van het Westen, waar het leven nog een open boek is,” legt ons de Engelstalig opgeleide Ibn Warraq uit. “Leven, onafhankelijkheid en het kunnen nastreven van geluk: dit drieluik definieert bondig de aantrekkelijkheid en superioriteit van de westerse beschaving.”

“Onder de islam is het leven een gesloten boek. Alles is al voor iemand beslist; de dictaten van de Sharia en de grillen en luimen van Allah geven strikte beperkingen aan een mogelijk eigen agenda van iemands leven. Een cultuur, die de spirituele creaties teweegbrengt van Mozart en Beethoven, van Rafaël en Michelangelo, Leonardo da Vinci en Rembrandt, heeft geen spirituele lessen nodig van samenlevingen waar het begrip Hemel lijkt op een kosmisch bordeel, vol met maagden om mannen te plezieren.”

“Het Westen hoeft zich niet te laten beleren door de veronderstelde superieure waarden van samenlevingen; waarin vrouwen in onderwerping en afhankelijkheid worden gehouden, genitale mutilatie moeten verdragen, tegen hun wil gedwongen worden te trouwen, soms als negenjarige, zuur in het gezicht gegooid krijgen of gestenigd worden op beschuldiging van overspel of waar mensenrechten niet gelden voor mensen die beschouwd worden als van een lagere kaste.”

Volgens Ibn Warraq ligt een belangrijk verschil tussen het Westen en de islam in het gebruik van ironie. “Satire heeft een centrale plaats in de westerse traditie van de culturele zelfkritiek, die teruggaat tot de klassieke Oudheid. Het islamitische fundamentalisme met z’n moordende zekerheden, verdraagt geen ironische benadering. Het haat het om te worden bekritiseerd en te worden uitgelachen; het zal doden als het denkt dat iemand de religie, de profeet of z’n heilige boek heeft beledigd. De beroemd geworden uitspraak van ayatollah Khomeini is daarom ook; “Er is geen humor in de islam”. Iedere beschaving die niet om zichzelf kan lachen is in verval en is gevaarlijk.

Hetzelfde geldt voor alcohol. “Het beschaafde plezier van alcohol is verbonden met sociale gebruiken en rituelen, die onze samenlevingen definiëren. Ieder weldenkend mens weet dat je in Pakistan voor het drinken van alcohol tot zweepslagen kunt worden veroordeeld.”

Ibn Warraq zegt, dat de oorsprong van het Westen vaak wordt gelegd in de Verlichting, maar deze ontstond in drie steden. “De vanzelfsprekende westerse superioriteit zijn bepaalde principes die zijn geërfd, verder ontwikkeld en verfijnd gedurende meer dan 2000 jaar, afkomstig uit Athene, Rome en Jeruzalem.”

“De Grieken gaven ons de stad en het besef van (staats)burgerschap, de idealen van de democratie, onafhankelijkheid en vrijheid, rationalisme en wetenschap, filosofie en geschiedenis.”

“De Romeinen systematiseerden het recht, definieerden privébezit en benadrukten persoonlijke verantwoordelijkheid.”

“Het jodendon-Christendom voegde het besef van geweten en naastenliefde toe, een beheerste rechtspraak met vergeving en het concept van een lineair tijdsbegrip (tegenover een cyclisch), dat vooruitgang mogelijk maakt. De joodse ethiek introduceerde de weigering het kwaad als de norm te accepteren.”

Warraq bekritiseert het westerse relativisme. “Intellectuelen en academici hebben het vertrouwen van het Westen in z’n eigen waarden en kracht ondermijnd. Westerse scholen en universiteiten hebben al meer dan 60 jaar drie generaties jongeren ingeprent met een moreel relativisme, dat het ze onmogelijk maakt morele waarden of vergelijkingen met andere morele oordelen over te dragen, maar maakt ze ook onwillig die waarden te verdedigen. Postmodernisme en multiculturalisme hebben de vernietiging van een ´westerse vanzelfsprekendheid´ voltooid.”

Warraq haalt uit naar het “intellectueel terrorisme van linkse ideologen”, zoals dat van de Palestijn Edward Said en zijn zeer invloedrijk boek “Orientalism”, dat westerse intellectuelen tot zwijgen leek te dwingen. Naoorlogse westerse intellectuelen en ook linkse progressieven waren overweldigd door schuld over de westerse koloniale geschiedenis en een koloniaal heden en ze omarmden van harte elke theorie of ideologie die stem gaf, of dat tenminste leek te geven, aan de vermeende, gedwarsboomde aspiraties van volkeren in de Derde Wereld. “Orientalism” kwam precies op het moment dat de antiwesterse retoriek het meest schril was en al werd gedoceerd aan de westerse universiteiten; toen de Derde Wereld heel populair was.

De vrijheid is, volgens Ibn Warraq, verraden door de opiniemakers. Veel links-progressieven in het Westen, van overheidsdienaren tot academici en journalisten, hebben nagelaten op te komen voor onze fundamentele vrijheden, maar hebben integendeel weggekeken en aan zelfcensuur gedaan. Het beschamende loslaten van (westerse) principes door vele intellectuelen in antwoord op de fatwa over Salman Rushdie was een voorbode van de dingen die nog gingen komen.

Warraq, als geleerd kenner van de islam, sloopt het idee van een zogenaamde “Arabische Lente.” “Ik ben helemaal niet optimistisch over de democratie in het Midden-Oosten, de ´Arabische Lente´ zou evengoed de ´Lente van de Moslimbroederschap´ genoemd kunnen worden. Er is niet zoiets als een gematigd islamisme. De islamistische partijen hebben slim de onnozele en goedgelovige westerse journalisten, van Nicholas Kristoff tot Thomas Friedman, en de zelfs nog goed geloviger westerse regeringen gevoed met sussende woorden en daarmee hun werkelijke doelstellingen verborgen, namelijk een op de sharia gebaseerde wetgeving in een theocratische staat.”

Luisterend naar deze moedige les, kan men denken, dat de lang verwachte islamhervorming dus alleen van binnenuit kan komen.

Maar is de islam wel echt te hervormen?

Bron:

http://www.faithfreedom.org/articles/op-ed/ibn-warraq-tells-why-the-west-is-best/

Voor een meer uitgebreid interview op Frontpage Magazine zie:

http://frontpagemag.com/2011/12/16/why-the-west-is-best/

Vertaald uit het Engels door:

vederso