Islamisering: De vernietigingsoorlog van de linksen tegen Europa

(Michael Mannheimer)

Over de politieke, ideologische en religieuze achtergronden van de islamisering van Europa.

Bij gebrek aan politieke successen planden linksen in het begin van de jaren-90 een bevolkingsuitwisseling van bijna historische omvang: als hun eigen volkeren hen dan niet kozen, zouden ze ervoor zorgen hen door andere, bereidwilliger te vervangen en op deze wijze eindelijk aan de macht te komen om de door hen zo gehate westerse samenlevingen uiteindelijk in hun zin te veranderen. De ideologie van een multicultureel Europa werd uitgevonden en daarna sluipend en stilletjes, maar desalniettemin heel vastberaden in de praktijk omgezet. Leefden er in 1945 nog maar 600.000 moslims in heel Europa, nu zijn dat al meer dan 50 miljoen – en de historisch grootste massa-immigratie uit de menselijke geschiedenis duurt onverminderd voort: ieder jaar stromen er ongeveer een miljoen islamitische migranten naar Europa.

In het begin van de jaren-90 verkondigde de Duits-Franse Europarlementariër van Bündnis90/ Die Grünen , Daniel Cohn-Bendit, een van de vooraanstaande linkse politici, dienovereenkomstig het volgende:

“Wij, de Groenen, moeten ervoor zorgen, om zoveel mogelijk buitenlanders naar Duitsland te halen. Als ze in Duitsland zijn, moeten we strijden voor hun stemrecht. Als we dat bereikt hebben, zullen we het aantal stemmen behalen die we nodig hebben om deze republiek te veranderen.”

Ook Jürgen Trittin, tijdens het kanselierschap van Schröder Minister van Milieu, Natuurbescherming en Reactorveiligheid (1998-2005), daarna vanaf oktober 2005 Minister van Consumentenbescherming, Voeding en Landbouw, heeft zijn 68´er overtuiging tot op de dag van vandaag behouden. De ex-kraker Trittin staat zich nog steeds voor op zijn lidmaatschapvan de maoïstische “Communistische Bond” (KB). (Het motto van de bond: “Nooit meer Duitsland!”). Trittin hierover:

“Dat zijn geen jeugdzonden. Ik denk, dat er relatief veel meer dingen zijn, waar men nog steeds, tot op de dag van vandaag, achter kan staan…”

In verband met deze uitspraak is de opvatting van Trittin over democratische verkiezingen heel interessant. Het zou daarbij, volgens Trittin, niet zozeer gaan om de organisatie van parlementaire meerderheden, maar veel meer om de “dominante minderheden en de leiding in de opinievorming”

(Bron)

te winnen. Hier wordt van de kant van een vooraanstaand Duits politicus niets anders dan de postcommunistische heruitgave van de leninistische doctrine van een “dictatuur van het proletariaat” gepropageerd – van die communistische rechtvaardiging van de tientallen jaren lange onderdrukking van hun volkeren door een radicale, ontwikkelde en vooral vastberaden linkfascistoïde minderheid.

Met die tot op de dag van vandaag succesvolle strategie van de leiding in de opinievorming heeft Trittin de reële machtsverhoudingen in de meeste West-Europese landen veel treffende geschetst dan de meeste uitgebreide analyses van menig politicoloog. Weliswaar bevindt de parlementaire macht zich in meerderheid bij de conservatieve partijen van Europa. Maar de door Trittin genoemde politieke leiding in de opinievorming, en daarmee de eigenlijk macht, ligt sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog vooral in handen van goed georganiseerde, overwegend links georiënteerde minderheden (trefwoord: linkfascistoïde meningskartel), die er nog altijd onaangevochten over oordelen wat politiek correct is en wat niet. We zullen daarop later nog terugkomen.

“Teleurgestelde” politici zoeken een ander volk uit: hoe een politieke satire al lang wordt gerealiseerd

Een ander Alfadier van de Groenen, de Duitse Joschka Fischer, langjarige voorzitter van zijn partij, voormalig Duits Minister van Buitenlandse Zaken – in zijn jeugdjaren militante vijand van zijn land die politieagenten in elkaar sloeg, RAF-sympathisant en hater van het westerse systeem – blaast op dezelfde fluit als zijn partijvriend en medestrijder Cohn-Bendit. Fischer (“Ik kom er steeds meer achter hoezeer ik toch Marxist ben gebleven”) verraadt de politieke bedoeling, die achter de politiek van de massale immigratie stond, in zijn boek met de veelzeggende titel “Risico Duitsland” (1994), waarvan de inhoud als volgt door “Die Welt” werd samengevat:

“Duitsland moet van buitenaf worden omheind en van binnen door toestroom geheterogeniseerd, quasi ´verdund´ worden.”

Mei 1990: Linksen en Groenen demonstreren in Frankfurt voor de afschaffing van Duitsland.

Hoe Europese politici met behulp van islamitische kiezers een vijandige politiek tegen hun eigen volk bedrijven

De invloed van de moslims op de dagelijkse Europese politiek en de politieke macht is inmiddels enorm. Er zou herinnerd kunnen worden aan de tweede kanselierverkiezing van Gerhard Schröder (“Ja, ik ben Marxist!”), die deze met een flinterdunne voorsprong gewonnen heeft.

Met de dreigende verkiezingsnederlaag voor ogen, speelde Schröder destijds de Turkse kaart en beloofde dat onder zijn kanselierschap de weg voor het EU-lidmaatschap van het islamitische Turkije onherroepelijk geëffend zou worden. Deze boodschap doelde op de ongeveer 600.000 ingeburgerde islamitische migranten van overwegend Turkse afkomst. Schröder zette in op hun stemmen. Zijn tactiek zou slagen. Dankzij de Turks-Duitse kiezers, die hun stemmen vooral aan Schröder gaven, behaalden de SPD en De Groenen op 22 september 2002 een nipte parlementsmeerderheid: een voorsprong van 6027 stemmen was voldoende voor zijn tweede kanselierschap.

(“Der Spiegel”, 27/2008, pag. 18)

Maar tegen de wil van de Duitsers (wat graag verzwegen wordt): want zonder de stemmen van de Turks-Duitse ingeburgerde migranten zou Schröder deze verkiezingen met meer dan een half miljoen stemmen verschil met de oppositie duidelijk verloren hebben. Politiek tegen het eigen volk: de door Cohn-Bendit geëiste en door het linkse machtskartel uitgevoerde “uitdunning” van het stemmenaandeel van autochtone Europeanen werpt al lange tijd vruchten af.

Inlassing: De verschuiving van grote bevolkingsgroepen als veroveringsstrategie op de middellange termijn is geen nieuwe uitvinding

Als niet-militaire definitieve oplossing van al bezet en veroverd vreemd gebied is het ruilen van bevolkingen als “zachte” methode van verdringing en langdurige vervanging van veroverde volkeren tot op de dag van vandaag heel goed bewaard gebleven. Noord-Cyprus bijvoorbeeld is zo´n voorbeeld. Sinds 1974 bezet door Turkije, werden daar honderdduizenden Anatolische Turken van het vasteland naartoe gebracht. Het resultaat nu: de verhouding tussen Griekse en Turkse eiland-Cyprioten is inmiddels dramatisch veranderd ten gunste van de voormalige Turkse minderheid.

Voorbeeld Tibet. Dit autonome reusachtige rijk van 1,2 miljoen km² (ter vergelijking: Duitsland beslaat slechts 350.000 km²) werd in de jaren-50 door het communistische China bezet. Sindsdien heeft China ervoor gezorgd, dat er miljoenen Chinezen naar Tibet trokken, waar de Tibetanen inmiddels een minderheid in het eigen land geworden zijn. Voor beide gevallen geldt echter, dat de enorme herverdeling van bevolkingsgroepen door de desbetreffende bezettende macht wordt aangestuurd en wel logischerwijze altijd ten gunste van de bezettende bevolkingsgroepen.

Europa is in handen van een Europa-vijandige kaste van politici

Weliswaar wordt Europa niet door een externe macht bezet – en desondanks bevindt dit continent zich in de grootste demografische omwenteling van zijn historie, waarbij de nieuwe, vooral islamitische, bevolkingsgroepen de autochtone Europeanen successievelijk vervangen.

Deze niet anders dan vijandig te noemen gigantische bevolkingsuitwisseling werd en wordt door Europa´s eigen politici aangestuurd en richt zich fundamenteel tegen de belangen en behoeftes van de autochtone Europeanen. De politici hebben hun volkeren in deze zaak niet om toestemming gevraagd en ze reageren ook niet op het toenemende onbehagen van de meeste mensen in Europa, die zo´n massa-immigratie, met het oog op het feit dat zij hun oude Europa steeds minder herkennen en op veel plaatsen al vreemdelingen in het eigen land geworden zijn, al lang niet meer willen. Deze immigratiepolitiek draagt alle kenmerken van een van een totalitaire heerschappijopvatting van de politieke elites van Europa en herinnert aan de enorme volksverschuivingen in de Sovjet-Unie en in communistisch China onder Stalin en Mao, die immers ook in een uiterst beperkte politieke kring werden besloten en zonder het volk te vragen werden uitgevoerd.

De Europese politieke kaste gedraagt zich tegenover zijn kiezers als een externe bezettingsmacht

Wat betreft Europa gedraagt het links-groene machtscomplex zich op principiële politieke terreinen (zoals immigratie, EU-uitbreiding, staatsburgerschap) tegenover zijn eigen volkeren al lang als een externe bezettingsmacht. Omdat de voor deze massa-immigratie verantwoordelijken de autochtone Europese kiezers niet voor zich kunnen winnen via een overtuigende politiek, bezetten ze hun eigen landen met miljoenen mensen met een vreemde taal, cultuur en religie. Daarbij is het hun bedoeling – net zoals in China en Cyprus – het autochtone bevolkingsaandeel op de middellange en lange termijn d.m.v. “uitdunning” duurzaam van de macht te ontdoen.

Dat is niets anders dan een nieuwe vorm van “ethnic cleansing” – echter met omgedraaide rolverdelingen: niet aangestuurd door een externe bezetter, maar door een kleine, tot alles in staat zijnde, goed georganiseerde minderheid, die uit het midden van de autochtone bevolking zelf komt, deze echter op de middellange en lange termijn volledig wil omruilen voor mensen, waarvan men zich een sterke ondersteuning van haar politiek belooft.

Het links-groene masterplan kent zijn eerste gewenste successen al. In Brussel, Milaan en Oslo bijvoorbeeld is “Mohammed” nu al de meest voorkomende naam bij mannelijke nieuwgeborenen. In Engeland was traditioneel de meest voorkomende voornaam “Jack”. Intussen is deze naam voorbijgestreefd door “Mohammed”. Al in het jaar 2004 was in de grootste steden van Nederland 56% van alle kinderen en jongeren buitenlander, de meesten van hen moslim.

Voor Zwitserland zien de statistieken voor het jaar 2040 een aandeel van 76% moslims, mocht er niets veranderen aan de politiek van de Alpenrepubliek. Volgens een Oostenrijkse studie zal in het jaar 2051 één op de drie scholieren in Oostenrijk een moslim zijn. En een studie van het islamarchief in het Duitse Soest (2006) over de bevolkingsontwikkeling voor Duitsland voor het jaar 2045 voorspelt een aantal van 51,72 miljoen in Duitsland levende moslims tegenover nog slechts 45 miljoen autochtone Duitsers. Een datum, waarop bij leidende moslimvertegenwoordigers m.b.t. de machtsovername in het belangrijkste Europese land als vast wordt gerekend.

Conclusie:

Het idee van een bevolkingsuitwisseling van historische omvang werd geboren en werd daarna, weliswaar sluipend en zachtjes, maar desalniettemin vastberaden uitgevoerd. Leefden er in 1945 ongeveer 600.000 moslims in heel Europa, vandaag zijn dat er al meer dan 50 miljoen – en de historisch grootste massa-immigratie uit de geschiedenis van de mensheid duurt onverminderd voort: ieder jaar stromen er ongeveer 1 miljoen islamitische migranten Europa binnen.

Heel legaal in het kader van familieherenigingen, asielprocedures of als politieke vluchtelingen van hun islamitische landen, waarin de mensenrechten met voeten worden getreden. Steeds meer van hen krijgen een permanente verblijfsvergunning, steeds meer een Europees staatsburgerschap, zonder ook maar een begin van toerusting te bezitten, die voldoet aan de eisen van het hoogtechnologisch continent, in cultureel, onderwijskundig op arbeidstechnisch opzicht. Zij zijn echter niet gekomen om zich te integreren in de westerse samenlevingen. Dat verbieden zowel hun geloof als hun religieuze leiders, die heel goed georganiseerd zijn in Europa en al lang de leiding hebben overgenomen van de Europese moslims. Hun belangrijkste politieke doel is om datgene te voltooien wat hun religie, wat Allah hen beveelt: de heerschappij over alle “ongelovigen” van deze wereld. Zo staat het in de koran, zo beveelt het ook de profeet. En zo willen het vertegenwoordigers van de moslims in alle Europese landen, onafhankelijk van het feit tot welke politieke partijen ze behoren.

Bron:

http://michael-mannheimer.info/2012/02/04/islamisierung-der-vernichtungskrieg-der-linken-gegen-europa/#more-7242

Auteur: Michael Mannheimer

Vertaald uit het Duits door:

E.J. Bron (www.ejbron.wordpress.com)