De kus des doods – Hoe radicale christenen proberen het Jodendom dood te knuffelen

De historie van de joden in het christelijke Europa is een drama van bijna groteske omvang: Pogroms, verdrijvingen, moord, vervolging en willekeur bepaalden het leven van de joden in grote delen van de Europese geschiedenis. Het christendom beschouwde zichzelf in de loop der eeuwen in toenemende mate als de opvolger van de joodse religie. Het Jodendom bezat vanuit christelijk oogpunt niet alleen geen legitimiteit – het werd als tegenstrijdig tegendeel van het eigen geloof en daarmee als existentiële bedreiging gezien.

Het overleven van de joden werd überhaupt slechts onder de door Augustinus geformuleerde vooronderstelling geduld, dat ze in ellende zouden moeten leven, om zo voor de ogen van de wereld voor hun “koppigheid” bestraft te worden. Theologen en kerkleraren maakten zich meester van de Hebreeuwse Bijbel, noemden deze vanaf dat moment “Oude Testament” en herinterpreteerden hem vers voor vers als wapen tegen het Jodendom. In bijna iedere zin van de Hebreeuwse Bijbel, om het even hoe ver verwijdert, diende voortaan een aankondiging van Jezus Christus te worden gezien.

De Holocaust was weliswaar geen religieus gemotiveerde massamoord. Maar zonder de eeuwenlang van christelijke zijde aangewakkerde haatgevoelens tegen joden is hij niet te verklaren. Zonder deze is het echter vooral niet te verklaren waarom het zelfs in trendmatig tot geweld bereide islamitische samenlevingen nooit tot vergelijkbare systematische excessen is gekomen.

Het was de christelijke ophitsing tegen joden, die het antisemitisme diep in het collectieve bewustzijn van de Europeanen pootte. Deze kiem van de haat was zo diep verankerd, dat de Verlichters er helemaal niet aan dachten om deze samen met de religie te vernietigen, een fout met catastrofale gevolgen. In de grond van de wetenschappelijke tijdgeest van de 19^e eeuw groeide de door christenen gezaaide kiem uit tot een soort biologische bloem van de haat – er bereidwillig op wachtend om geplukt te worden door demagogen van de soort van Hitler.

De verinnerlijking van het gigantische schandaal van de Shoah in de loop van de jaren-60 heeft gezorgd voor een keerpunt. Maar net zoals het keerpunt van de Verlichting was ook dit niet radicaal genoeg om de kiem van de Jodenhaat te vernietigen. Wie zich openlijk bekent tot het antisemitisme van biologische aard, manoeuvreert zichzelf tegen de achtergrond van de gaskamers van Treblinka in het sociale buitenspel. Wereldlijk gevormde Jodenhaters kunnen tegenwoordig echter een nieuw ventiel zoeken en hebben het gevonden: de alomtegenwoordige en  zichzelf desondanks steeds als taboebreuk enscenerende “Israëlkritiek”. Deze enscenering als taboebreuk vervult daarbij tegelijkertijd een dubbele functie: ten eerste past hij in de zelfwaarneming van veel niet-religieuze mensen, die zichzelf graag zien als non-conformistisch en origineel. In een samenleving, waarin bijna alle bolwerken van moraal werden afgebroken, is men dankbaar voor iedere kans tot een schandaal. Tegelijkertijd wordt daarmee iedere terechte onthulling van de ware motivatie achter deze “kritiek”-  voor zover de tegenwoordig verbreide belastering deze naam verdient, die taalkundig oorspronkelijk veelmeer in de zin van “literatuurkritiek” moest worden gezien – bevestigt zij toch alleen maar het zogenaamde taboe.

Maar wat is er terechtgekomen van de religieuze Jodenvijandigheid? Heeft in ieder geval de kerk, die toch altijd voor het grootste deel veraf stond van de biologische rassenwaan (met uitzondering van grote delen van de evangelische kerken, die er zelfs toe overgingen op Hitler te dopen) nu een radicaal keerpunt gemaakt?

Het probleem bestaat nog steeds voor diegenen die in Christus geloven. In de zin van de tegenstrijdigheid kunnen het Jodendom en het christendom niet tegelijk waar zijn. Wie ja tegen Jezus zegt, zegt tegelijkertijd nee tegen het Jodendom en omgekeerd.

Zich in principe in beginsel bewust van de verantwoordelijkheid voor de eeuwenlange vervolging en tenslotte de Shoah (in kerkelijke kringen wordt er maar al te graag gekletst over wat de paus allemaal heeft gedaan en gedaan zou kunnen hebben om de joden te helpen – waarbij Hitler´s katholieke socialisatie volledig buiten beeld wordt gehouden) houden de meeste kerken zich tegenwoordig in. Hoogstens sluit men zich voorzichtig aan bij de zogenaamde “Israëlkritiek”. De weg van de openlijke aanval blijft echter gesloten voor de christenen. Wat overblijft, herinnert aan de beroemde M. Goldfinger en zijn “kus des doods” in de gelijknamige James Bond film. In groten getale dartelen er radicale christenen rond onder de ondersteuners van Israël, die hun solidariteit aan het land betuigen – natuurlijk altijd met de bijgedachte, dat God´s straf de joden sowieso zal treffen en dat de rest van diegenen, die deze overleven, zich daarna zullen bekennen tot de ware God.

Bron:

http://cheerfulcoyote.wordpress.com/2011/11/30/the-kiss-of-death-wie-radikale-christen-versuchen-das-judentum-zu-tode-zu-lieben/

Auteur: cheerfulcoyote

Vertaald uit het Duits door:

E.J. Bron (www.ejbron.wordpress.com)