Machtwoord: Tijd voor Amerika te stoppen met de Turkse obstructie te verontschuldigen

Een week geleden waren 28 NAVO-leiders in Chicago bijeen voor de eerste NAVO-top in de Verenigde Staten sinds 9/11. Terwijl de wereldwijde aandacht gericht was op de op handen zijnde terugtrekking uit Afghanistan, toonde de top ook onderliggende spanningen, met name de campagne van de nieuwe Franse president om de belofte van zijn voorganger te “her-evalueren“, namelijk diens beslissing om Frankrijk te re-integreren in de militaire commandostructuur van de NAVO evenals de versnelde terugtrekking van Franse troepen uit Afghanistan.

Ondertussen blokkeerde Turkije, het enige NAVO-lid in het Midden-Oosten en met het op één na grootste leger, de Israëlische aanwezigheid op de top, ondanks de aanwezigheid van 13 andere niet-NAVO partners – een escalatie in de al zes jaar durende ruzie met de Joodse staat.

Oorspronkelijk was het een bilateraal geschil, nu heeft Ankara de NAVO erin verstrikt en daarmee ook de VS, door het blokkeren van twee van Amerika’s meest belangrijke allianties. Helaas heeft de regering Obama het Turkse gedrag verdedigd in plaats van het te veroordelen. Het beloonde Turkije met de verkoop van enkele van de meest geavanceerde wapensystemen uit het VS-arsenaal.

De afgelopen drie jaar heeft Turkije geleidelijk z’n strategische relatie met Israël beëindigd. Naar aanleiding van de Operatie “Cast Lead” bestempelde de Turkse premier Erdoğan Israël als een “terroristische staat,” beschuldigde de Israëlische president ervan “te weten hoe te moorden” en annuleerde Israëlische deelname aan militaire oefeningen op Turks grondgebied, die voor het eerst plaatsvonden sinds 2001. Als gevolg daarvan trokken de VS zich ook terug uit de oefeningen en in de tussenliggende jaren heeft Turkije in plaats daarvan militaire oefeningen gehouden met Syrië en China.

Na het Mavi Marmara incident, waar Israëlische marinecommando’s aan boord van een Turks schip uit zelfverdediging negen Turkse burgers doodden, (zie Goldstone) veranderden de betrekkingen van zuur naar smerig, wat leidde tot de uitwijzing van de ambassadeur van Israël en het verbreken van de diplomatieke banden. Onlangs heeft Turkije gedreigd om de commerciële samenwerking tussen Israël en Cyprus in de ontwikkeling van grote gasvelden in de oostelijke Middellandse Zee tegen te werken en deze week beschuldigden Turkse officieren van justitie Israëlische militaire leiders van moord naar aanleiding van het Mavi Marmara incident.

De Turkse vijandigheid tegenover Israël begint nu de Amerikaanse militaire planning te belemmeren. De AKP-regering heeft verklaard dat zij weigert om data te delen met Israël, die worden verkregen met NAVO-bediende X-band radar, eigendom van de VS en gestationeerd op Turks grondgebied. Zojuist door de NAVO operationeel verklaard, verzekert Turkije aan Iran dat het niet zal toestaan dat de installatie tegen dit land gebruikt wordt. Slechts een paar maanden geleden verhinderde Turkije de deelname van Israël aan Operatie “Active Endeavor”, een NAVO antiterrorisme, maritieme patrouille in de Middellandse Zee, die de eerste, werkelijk actieve deelname van Israël aan een NAVO-missie zou hebben gemarkeerd. Deze strategie escaleerde toen Turkije z’n veto uitsprak over de Israëlische deelname aan de Chicago-top.

Hoewel de Turkse regering hier vierkant iets te verwijten valt, heeft de Amerikaanse berusting tot aan de verontschuldigende houding de Turkse positie versterkt. President Obama heeft een warme relatie met premier Erdoğan en schonk z’n eerste bezoek aan het Midden-Oosten aan Turkije in april 2009.

Washington rechtvaardigde gedwee de Israëlische non-participatie, onder vermelding dat zij niet eerder deelnam aan een eerdere NAVO-top noch een “belangrijke bijdrage” aan NAVO-missies levert. Een “Catch-22” situatie bij uitstek. Toen een woordvoerster van het Ministerie van Buitenlandse Zaken hierover werd lastiggevallen, gaf zij er de voorkeur aan de vooruitgang in het Israël-Palestina proces te bespreken, een teken van diep ongemak in de regering over deze kwestie.

Twee andere partners in de “Mediterrane Dialoog,” Marokko en Jordanië, maar ook Qatar en de Verenigde Arabische Emiraten, werden naar Chicago uitgenodigd. Hun gecombineerde bijdrage aan NAVO-missies bestaat uit 135 militairen, nauwelijks “groot” te noemen. Twee maanden geleden beëindigde de Amerikaanse luchtmacht z’n al langdurend moratorium op gezamenlijke oefeningen en nam deel aan “Anatolian Eagle 2012,” een bilaterale oefening in Turkije. Tien jaar na de weigering (van Turkije) om de VS toe te staan om Irak binnen te vallen vanaf zijn grondgebied, least Turkije nu Predator Drones van de VS, die naar verluidt de verkenning verzorgden voor de Turkse luchtaanval op 34 Koerdische burgers eind december, in een poging PKK-rebellen langs de Iraakse grens op te sporen. Bovendien heeft de VS ermee ingestemd om aan Ankara 100 F-35 gevechtsvliegtuigen van de volgende generatie, Predator drones en gevechtshelikopters te leveren.

Turkije heeft gebroken met haar eens nauwe militaire relatie met Israël en heeft de Israëlische samenwerking met de NAVO geblokkeerd. Daarvoor wordt het door de VS beloond met een aantal van de meest geavanceerde radarsystemen die er zijn. In plaats van door te gaan met het in staat stellen van Turkije de NAVO-Israëlische samenwerking te blokkeren, moet Washington duidelijk maken dat de recente uitbreiding van de militaire samenwerking en de verkoop van geavanceerde wapens aan Turkije afhankelijk is van de Turkse beëindiging van de tegenwerking van Israël c.q. het anti-Israëlbeleid. Terwijl de regering het gevoel kan hebben de Turkse medewerking nodig te hebben bij een ontelbaar aantal kwesties in het Midden-Oosten, moedigt haar zwijgen slechts de Turkse onverzettelijkheid aan.

Bron:

http://www.jinsa.org/fellowship-program/gabriel-scheinmann/power-veto

Auteur: Gabriel Max Scheinmann

Vertaald uit het Engels door:

vederso (voor https://ejbron.wordpress.com/)