Landenprofiel Egypte van “Open Doors”

Al voor de islamisering in de 7^e eeuw na Christus was het christelijke geloof de dominerende religie in de regio. Maar met de islamisering nam het aantal christenen aanzienlijk af. Het islamitische rechtssysteem stond Joden en christenen, als aanhangers van een “boekreligie”, de status van dhimmi toe. “Dhimmi´s” waren niet gelijkwaardig aan moslims, maar slechts beschermelingen, die voor hun status een soort veiligheidsbelasting moesten betalen en zich uiteraard loyaal moesten gedragen tegenover de islamitische meerderheid. Officieel bestaat deze “dhimmi-status” voor christenen in Egypte niet meer, maar door de eeuwen heen heeft deze klassenmaatschappij zich – zowel bij christenen als bij delen van de islamitische samenleving – in het denken en handelen van de mensen ingegraven. Weliswaar wordt aan christenen binnen hun geloofsgroep een bepaalde mate van vrijheid toegestaan, maar in het openbare leven, in het onderwijs en op de arbeidsmarkt worden ze achtergesteld. Christenen gelden als tweederangs burgers, als gedulde minderheid en zien zichzelf vaak ook zo.

Geen “Arabische Lente” voor christenen

Egypte is het thuis van ongeveer 10 miljoen christenen – dat is ongeveer 75% van alle christenen in het Midden-Oosten. Tussen deze grote christelijke minderheid en de islamitische meerderheid hebben altijd al spanningen bestaan. Maar de revolutie, die leidde tot de val van president Hosni Moebarak – hij trad op 11 februari 2011 af – verenigde de moslims en de christenen in hun verzet tegen een gehate dictator. Samen eisten ze een einde aan de corruptie en een oplossingsconcept voor de structurele armoede en de hoge werkloosheid. Met de omwentelingsbewegingen hebben vooral christenen op meer vrijheid gehoopt. Maar zij lijken de verliezers van de “Arabische Lente” te zijn. Want juist na de omwentelingen zijn de aanvallen op christelijke Koptische kerken toegenomen. Radicale islamitische fundamentalisten zien in de huidige situatie hun kans schoon om politiek voet aan de grond te krijgen. De Moslimbroederschap, de Jihadistische “Gamaa Islamiyya” en de Salafistische beweging “Ansar Al-Sunna” presenteren zich op het openbare toneel. Na tientallen jaren van onderdrukking willen islamistische groeperingen de toekomstige ontwikkeling van het land meebepalen. Ultraconservatieve Salafisten, die opkomen voor een strenge vorm en een consequente toepassing van islamitische wetten zoals in de begintijd van de islam, intimideren in meerdere mate autochtone christenen. Ze blokkeren ingangen van kerken en eisen dat kerken uit de woongebieden verplaatst worden of dat reparatie van kerken wordt verboden. De afgelopen jaren zijn traditionele Koptische kerken steeds opnieuw het doelwit geworden van overvallen, o.a. in de vorm van moroden door radicale islamisten en afpersing van “beschermingsgeld”. Christenen krijgen slechts zelden toestemming van de regionale autoriteiten om een kerk te bouwen of te repareren.

Geen godsdienstverandering voor moslims

In Egypte is de islam de staatsreligie. Egyptische christenen genieten officieel weliswaar godsdienstvrijheid, maar geen missievrijheid. Egyptische moslims mogen volgens de officiële islamitische rechtsopvatting niet van geloof veranderen. Hoewel het Egyptische recht de overgang van de islam naar het christendom niet verbiedt, bestaat er geen mogelijkheid deze bekering officieel te laten erkennen. In Egypte kan een christen zich wel tot de islam bekeren. Moslims echter, die christen geworden zijn, hebben geen juridische mogelijkheid om de geloofsvorm in hun identiteitsbewijzen te laten veranderen van “moslim” naar “christen”. Deze aantekening leidt niet alleen tot dagelijkse discriminaties van christenen, maar ook tot problemen wanneer een moslim is overgegaan naar een andere religie, bijvoorbeeld het christendom. Christenen, die geprobeerd hebben de verandering in hun identiteitsbewijs wettelijk door te drukken, hadden daarmee geen succes. Bovendien zagen ze zich blootgesteld aan doodsbedreigingen en moesten ondergronds gaan. Een ander probleem is, dat een bekering niet van invloed is op het religieuze lidmaatschap van de kinderen. Nieuwgeborenen krijgen vaak überhaupt geen identiteitsbewijs als de ouders weigeren hun kind als “moslim” te laten inschrijven. Een reden voor de moeilijkheden is de sharia (het islamitische recht). Veel islamitische geleerden leiden hieruit af, dat het verlaten van de islam een doodzonde is. Volgens artikel 2 van de Egyptische grondwet is de sharia de basis van alle wetten. Weliswaar is het veranderen van religie voor moslims in Egypte niet uitdrukkelijk verboden, maar moslims, die zich bekeren tot het christendom, worden vaak tot een dubbelleven gedwongen. Om vervolging door hun familie en de politie te vermijden, verbergen ze hun geloof. Moslims, die overgaan tot het christendom, gelden als afvalligen en lijden onder voortdurende vervolging, van algehele maatschappelijke discriminatie via arrestatie tot aan marteling toe.

Ontvoeringen van christenen

Er komen nog steeds berichten voor over gedwongen bekeringen van christelijke meisjes door ontvoering, verkrachting en gedwongen huwelijk. Wanneer buitenlandse christenen tijdens een bezoek aan het land actief worden voor hun geloof, dan moeten ze rekening houden met pesterijen, arrestatie en uitzetting. Relaties tussen moslims en christenen, die in Egypte bij beide godsdienstgemeenschappen een taboethema zijn, hebben de afgelopen jaren vaak voor spanningen gezorgd. Kopten beweren, dat jonge christelijke meisjes regelmatig ontvoerd en gedwongen worden om tot de islam over te gaan, wat vaak moeilijk te bewijzen is. Critici zeggen echter, dat de vrouwen wellicht vrijwillig zouden vertrekken om aan de armoede en een moeilijke familiesituatie te ontkomen. Anderzijds discrimineert het Egyptische recht niet-moslims: Christenen mogen officieel niet met moslima´s trouwen (terwijl moslims wel met christelijke vrouwen mogen trouwen).

Bron:

http://koptisch.wordpress.com/2012/07/01/landerprofil-agypten-von-open-doors/

Vertaald uit het Duits door:

E.J. Bron

(www.ejbron.wordpress.com)