Het tomeloze liegen van Etienne Vermeersch inzake Israël (2)

(Door: Martien Pennings)

(Hier vindt u deel 1 over het tomeloze liegen van Etienne Vermeersch)

Mijn opstel is lang, zo’n dertig A-4tjes tekst en achttien-duizend woorden, terwijl het een interview analyseert van slechts vier A-4tjes, zo’n twee-duizend woorden. Nee, herstel: ik heb slechts zestien-duizend woorden nodig, want ik citeer Etienne Vermeersch – dat is de geïnterviewde – in extenso. Maar de analyse is toch nog altijd zo’n acht keer zo lang als het geanalyseerde.

Dat komt omdat het geanalyseerde interview aan een Israël-hater afgenomen is. Dat zit zo: om Israël te demoniseren moet je altijd alle waarheid (historisch en actueel) rond Israël verzwijgen. Wanneer je dat als criticus-analyticus aan de kaak wilt stellen ben je verplicht die waarheid zelf wél te vertellen. En dat vergt soms veel uitleg. Daarbij komt dat in de plaats van de waarheid door de Israëlhater leugens worden verteld, die totale perverteringen zijn van die waarheid (historisch en actueel). Je moet dus niet alleen zelf de complexe waarheid vertellen, maar ook het karakter van de perverteringen blootleggen, de perverse leugens “doorprikken”. Nóg een factor die de criticus-analyticus verplicht tot heel veel woorden: de perverse leugens worden in de teksten van de Israëlhaters ook nog eens verknoopt. Het zijn in feite Gordiaanse leugenknopen die elke relatie met de aardse waarheid missen. Wel eens geprobeerd los zwevende Gordiaanse leugenknopen terug naar de aarde te krijgen, lezer?

Het inzake Israël sinds 1967 in toenemende mate gehersenspoelde westerse publiek vindt echter zwevende Gordiaanse leugenknopen heel gewoon.  Ze zijn niet anders gewend dan voorgelogen te worden op hun scholen en universiteiten, door de politiek en in de media. Niet alleen over Israël trouwens, maar ook over de islam. De Israël-hatende leugenaars hoeven zelfs de leugenknopen niet meer echt vóór te knopen. Ze kunnen volstaan met codewoorden die de leugenknopen alleen maar áánduiden. Ze zeggen bijvoorbeeld: “bezetting” , “kolonisatie” of “Apartheidsmuur” en iedereen weet al  weer genoeg: dit gaat over “Palestijnen”, wat een codewoord is voor “zielig en onderdrukt door de Israëli’s” en “Israëli’s” is dan weer code voor  “een soort nazi’s”.  Dus die Gordiaanse zweefknopen zijn ook nog eens héél strakke en kleine codewoordknoopjes waar je vaak eerst met de punt van een schaar in moet voordat je je vingers kunt gaan gebruiken.

Samengevat: verzwijgen noopt tot veel vertellen, perverse leugens moeten doorgeprikt, het verknopt-zijn van de leugens maak het nog moeilijker en het gebruik van strak verknoopte leugen-codewoorden maakt ontwarring bijna onmogelijk.

In de aankondiging van dit stuk heb ik nog een paar andere  beelden gebruikt om de praktijken van de Israëlhaters te omschrijven:  het beeld van de Koe in de Wei en dat van het kosmische Zwarte Gat. Ga maar eens kijken, lezer, hoe een Koe een Zwart Gat vangt. Nee, ik ben niet gek, ik schrijf creatief. Wie wél hartstikke gek is: professor doctor Etienne Vermeersch, het lichtende moreel-intellectuele baken van Vlaanderen. Ik heb niet overdreven toen ik in de reeds vermelde aankondiging van dit stuk zei: “Het is misschien moeilijk te geloven, maar wat professor doctor Vermeersch ten beste geeft over Israël is het gezwatel van een gek.” Ik heb nu de inhoud geanalyseerd van wat Vermeersch in dat 2000-woorden-interview in Knack van 10 april 2002 heeft gezegd. En het blijkt inderdaad precies zo erg te zijn als bij de  eerste indruk.

Daar gaan we dan.

Interviewer: Mijnheer Vermeersch, in Israël en het Palestijns gebied blijft het geweld heersen.

Etienne Vermeersch: Bij alle commentaren en beschouwingen valt mij op dat men zelden het kwaad bij de wortel vat. Namelijk dat de staat Israël gebaseerd is op onrecht, en gedurende tientallen jaren het ene onrecht op het andere heeft gestapeld. De staat Israël is ontstaan door een VN-beslissing die een joodse staat toeliet in een bepaald gedeelte van Palestina. Op dat moment, 1946-1947, leefden daar ongeveer zeshonderdduizend Joden en meer dan twee keer zoveel Palestijnen. Die zeshonderdduizend joden waren daar pas de laatste dertig jaar via een paar grote immigratiegolvenaanbeland, want rond 1900 woonden er hooguit vijftigduizend. Zonder de plaatselijke bevolking te raadplegen en goed wetende dat die niet akkoord ging, hebben de VN de Palestijnen verplicht een groot deel van hun grondgebied af te staan. Niemand heeft het recht een volk daartoe te dwingen, ook de Verenigde Naties niet. De staat Israël is dus een fundamenteel onrecht. Men moet zich daarvan goed bewust zijn bij de beoordeling van wat nadien is gekomen.

De materiële essentie uit bovenstaande alinea luidt: landroof door Joden ten koste van de oorspronkelijke bevolking, toegestaan door de VN. En vervolgens is nog  “het ene onrecht op het andere” gestapeld. Ik proef ook een immateriële essentie: de roofzuchtige Jood  heeft geen recht op  een eigen grondgebied.

De “wortel van het kwaad” is voor Vermeersch dus Israël zelf. Toch ligt die wortel veel dieper dan het jaar 1900 en het is niet Israël. Die wortel is te vinden in de aardlaag Anno Domini 638. De Joden, “de plaatselijke bevolking”, woonden al duizenden jaren in Palestina, toen de pas geïslamiseerde Arabieren die landstreek in 638 na Christus , “zonder de plaatselijke bevolking te raadplegen en goed wetende dat die niet akkoord ging”,  bloedig onder het kromzwaard brachten. De Arabieren hadden daar geen ene flikker te maken. Vervolgens hebben die Arabieren daar 1300 jaar een wreed en koloniaal bewind gevoerd, waaronder zowel Joden als Christenen zwaar onderdrukt werden. En bij gelegenheid vermoord werden.  Opnieuw: “zonder de plaatselijke bevolking te raadplegen en goed wetende dat die niet akkoord ging”.

Aan dat “rond 1900” waarmee Vermeersch start, gaan dus een paar duizend jaar van Joodse bewoning van Palestina vooraf plus nog 1300 jaar wreed Arabisch kolonialisme. Toen “rond 1900” de Joden onder de druk van Christelijke pogroms opnieuw naar het verdorde en ontvolkte Palestina trokken, was dat een daad van dékolonisatie. Dat niet alleen, ook een daad van ontwikkelingshulp in een door absenteïstische Arabische grootgrondbezitters leeggeroofd en verwoest land. De Joden onderwierpen niet, moordden niet en roofden niet, maar kochten stukken land voor meer dan rechtvaardige prijzen en maakten het land opnieuw eigenhandig vruchtbaar.

Dat  brengen van zowel materiële als humane ontwikkeling gebeurde inderdaad zonder “de plaatselijke bevolking te raadplegen”. Maar . . . . . . . in tegenstelling tot wat Vermeersch zegt, ging die bevolking wél akkoord. Dat bleek uit het feit dat ze stemden met hun voeten. De door de Joden opgewekte dynamiek en welvaart trokken namelijk vele Arabieren uit de omliggende regio’s aan als immigranten naar Palestina.  Heel veel Arabieren  kwamen dus  later naar Palestina dan heel veel Joden. Ook voor de Arabieren stegen welvaart en ook levensverwachting spectaculair met de komst van de Joden.  Aan de instroom van Arabieren werd door de Engelse Mandaathouders  geen strobreed in de weg gelegd. Dat was anders voor de Joden die vanaf de late jaren 1930 in doodsnood, met de nazi’s in de rug, wanhopig probeerden naar Palestina te komen. Zij werden mondjesmaar toegelaten, volgens quota.

Een ongeïnformeerde lezer, die denkt dat mijnheer Vermeersch een groot geleerde en een moreel integer mens is, zou zo’n hele geschiedenis van een paar duizend jaar zomaar kunnen missen. Zo’n ongeïnformeerde lezer heeft misschien ook nooit gehoord van San Remo 1920-22. En het lijkt of Vermeersch zelf er ook nooit van heeft gehoord. Nadat de Joden na de oproep van Herzl opnieuw naar Palestina waren getrokken en daar de boel dermate vruchtbaar hadden gemaakt dat de Arabieren van heinde en verre ernaar toe trokken, nadat voorts de Joden de Engelsen in het Midden-Oosten-front van WOI goed hadden geholpen, besloten de Engelsen bij monde van ene Balfour zich achter het ideaal van een officieel nationaal tehuis in Palestina voor de Joden te stellen. Die Balfour-verklaring (1917) kreeg op de conferentie van San Remo van 1920 handen en voeten en de besluiten van die conferentie werden in 1922 aanvaard door de Volkenbond, de voorloper van de VN. Daarom spreek ik het liefst van San Remo 1920-1922. In elk geval besloten de overwinnaars van WOI, Engeland en Frankrijk, te San Remo het Turkse kalifaat dat de nederlaag had geleden opnieuw te ordenen en de nieuwe eenheden – (Libanon, Syrië, Irak, Palestina) –  naar zelfstandigheid te begeleiden.

De Joden, als oudste bewoners van Palestina, konden in San Remo met minimaal net zoveel moreel en historisch recht een stuk land claimen als al die Arabische clans en stammen die óók bediend werden toen de Turken baas-af waren geworden. Méér dan dat, want zoals gezegd: ze brachten al vanaf 1880 welvaart en welzijn in het stuk Palestina, het huidige Israël, waar ze naar toe getrokken waren. Die dynamische ontwikkeling zou na San Remo 1920-22 gewoon doorgaan. Nu nog genieten gewone Arabieren in Israël meer welvaart en mensenrechten dan in welk Arabisch land ook.

Wie wél “het ene onrecht op het andere heeft gestapeld” was de Moefti van Jeruzalem, Amin al-Hoesseini.  De jaren 1920-22 (San Remo) zijn in zowel juridisch als moreel opzicht sleuteljaren. Daar begint dat “stapelen van onrecht”, niet met Joden als daders, maar met de Joden en de goedwillende Palestijnse Arabieren als slachtoffers. Een fanatiek deel van de  plaatselijke Arabische elite onder leiding van genoemde Moefti van Jeruzalem startte vanaf 1920 met de Koran in de hand bewust een terreur-campagne, ”zonder de plaatselijke bevolking te raadplegen en goed wetende dat die niet akkoord ging”. Er werden minstens zoveel goedwillende Arabieren als Joden vermoord.  Die terreur ging onafgebroken door in de jaren 1920 en 1930 met een hoogtepunt in de zogenaamde “Arabische Opstand” van 1936 – 1939 en liep over in de oorlog van 1948-49.

Alan Dershowitz tekent in zijn “The Case for Israël” (p. 43) de volgende getuigenis op van de Engelse politiechef van Hebron over een door de Moefti ontketende pogrom in Hebron van 1929:

“Bij het horen van gegil in een kamer, ging ik door een soort van tunneldoorgang en zag een Arabier bezig met het afsnijden van het hoofd van een kind met een zwaard. Hij had het kind al getroffen en wilde opnieuw toeslaan, maar toen hij mij zag probeerde hij de slag op mij te richten, maar miste. Hij stond bijna tegen de loop van mijn geweer aan en ik schoot hem laag in zijn kruis. Achter hem bevond zich een Joodse vrouw gesmoord in bloed met een man die ik herkende als een [ Arabische] politieagent genaamd Issa Sheriff uit Jaffa in Mufti. Hij stond boven de vrouw met een dolk in zijn hand. Hij zag me en snelde een aangrenzende kamer in en probeerde me buiten te sluiten, terwijl hij schreeuwde in het Arabisch: ‘Edelachtbare, ik ben een politieagent.’ Ik ging de kamer binnen en schoot hem neer.”

Dit is slechts één “incident” uit een grootschalige en systematische terreur die willens en wetens door de Moefti vanaf 1920 was begonnen en die zowel gericht was tegen de Joden als tegen de goedwillende Arabieren. Het is gedocumenteerd in een baanbrekend boek van 2007 van Mallman en Cüppers, „Halbmond und Hakenkreuz. Das Dritte Reich, die Araber und Palästina“ en hier is een door mij gemaakte samenvatting van het cruciale eerste hoofdstuk van dat boek te lezen. Via de zogenaamde “Arabische Opstand” van 1936 tot 1939 – die in feite een voortzetting van dezelfde moorddadige terreur was, maar dan grootschaliger – groeide er steeds meer een oorlogssituatie. De Joden zijn daarin steeds zo fatsoenlijk mogelijk gebleven, ook de meest radicale strijdgroepen. De verhalen over door Joden begane gruweldaden – het King David hotel, Deir Yassin – zijn inmiddels weerlegd. En waar de “Palestijnen” hun moordenaars vereren en toejuichen, hebben de Israëli’s iedere beschuldiging aan hun adres, vanaf 1922 tot 2012, altijd gewetensvol onderzocht en terreur en verdrijving altijd principieel verworpen.

De drijvende kracht achter de moord- en onderdrukkings- en islamiserings-campagne, de Moefti, bang voor gevangenneming door de Engelsen, vluchtte via Irak naar Nazi-Duitsland waar hij in 1941 Hitler ontmoette en vervolgens nauw samenwerkte met nazi-toppers als Himmler en Eichmann. Nadat nazi-Duitsland in 1945 de oorlog had verloren, vluchtte de Moefti naar Egypte en leidde vandaar opnieuw de terreur tegen de Joden en goedwillende Arabieren in Palestina. De terreur escaleerde tenslotte in de loop van 1948 naar een oorlog op volledige schaal tussen Joden en Arabieren. Midden in die strijd riepen op 14 mei  1948 de Joden de staat Israël uit en dezelfde dag vielen de legers van vijf Arabische staten de pasgeboren staat binnen.

Terug  naar San Remo 1920-1922. In  1922 gaven de Engelsen, die het mandaat over Palestina voerden, al meteen 70% van het gebied waar de Joden zich mochten vestigen weg aan een Arabische clan waarvan de Engelsen vonden dat ze die moesten compenseren. Dat is de eerste reden waarom het zo’n immorele onzin is als ethicus Vermeersch praat over “hebben de VN de Palestijnen verplicht een groot deel van hun grondgebied af te staan”.  Want dat zég je niet als je dat weet. En Vermeersch wéét dat ongetwijfeld. Nou heeft de Volkenbond in 1922 wel toestemming gegeven om die 70% aan een stelletje woestijnrovers af te staan, maar wat Engeland desondanks niet had mogen doen is die 70% gebied afsluiten voor Joodse immigratie.  Matthijs de Blois stipuleert op pagina 49 van zijn boek  “Israël, een staat ter discussie”:

“Overigens maakten de Britten ook de vestiging van Joden in Trans-Jordanië onmogelijk. Dit is op zichzelf in strijd met artikel 25 van het Mandaat dat uitdrukkelijk bepaalt dat bij de opschorting van mandaatverplichtingen niet mag worden afgeweken van onder andere artikel 15. En artikel 15 bepaalt dat de vrijheid van godsdienst in het mandaatgebied zal worden verzekerd en ook dat niemand op grond van zijn godsdienst mag worden gediscrimineerd en of uitgesloten van het grondgebied van Palestina.”

Kijkkijk! Dat betekent dat San Remo 1920-1922 tot op de dag van vandaag Joden het recht geeft zich zélfs in Jordanië te vestigen en al helemáál in Samaria-Judea. Dus wat kletst Vermeersch toch over ”hun grondgebied”, dus dat van “de Palestijnen”waarvan dan “een groot deel” gedwongen zou zijn afgestaan aan Israël. Het is omgekeerd: de Joden zijn door de terreur en de oorlog gedwongen geworden een vestigingsgebied af te bakenen dat veel geringer was als waarop ze oorspronkelijk recht hadden, juridisch en vooral moreel. Vermeersch gaat steeds uit van dat verdelingsplan uit 1947 volgens resolutie 181, maar dat heeft geen rechtsgeldigheid, want de Arabieren hebben dat plan geweigerd. De Joden hebben het aanvaard, maar het was niettemin een uitermate onrechtvaardig verdelingsplan afgedwongen door Arabische terreur. Voorts mocht de koning van Jordanië in 1922 wel het gezag gaan uitoefenen op “de Eastbank”, alias Transjordanië, alias Jordanië, maar hij mocht geen Joden uitdrijven,wat na 1947 wél gebeurde. Omgekeerd hebben de Joden geen Arabieren uit Israël uitgedreven, dat heeft de Moefti-maffia gedaan. En aangaande Samaria-Judea kan je dus al helemaal niet zeggen dat er iets afgenomen is van “de Palestijnen”. Het is omgekeerd:  “de Palestijnen”, in casuJordanië hebben zo’n beetje heel Samaria-Judea (behalve “West-Jeruzalem”) in een agressie-oorlog illegaal bezet. En dan zien we nog af van het feit dat het al een paar duizend jaar het grondgebied van de Joden was voordat de Arabieren er in 638 ná Christus onrechtmatig binnen vielen en er 1300 jaar een wreed koloniaal bewind voerden.

Als we dat nou eens even alleen als verre theorie beschouwen – dat recht op vestiging in Jordanië tot op de dag van vandaag – maar ons beperken tot de praktijk, dan stellen we vast dat volgens San Remo 1920-1922 Palestina inclusief Samaria-Judea (de “Westbank”), dus tot aan de westelijke oever van de Jordaan, vestigingsgebied voor de Joden blééf. Dus nógmaals wat betreft die “Westbank” deze vraag aan Vermeersch: hoezo ”hun grondgebied”, dus van “de Palestijnen”? Nógmaals: óók  op grond van dat verdelingsplan als neergelegd in resolutie 181 van 1947 van de VN is het niet “van de Palestijnen”. Zoals Matthijs de Blois over die resolutie 181 schrijft op pagina 51 van zijn “Israël: een staat ter discussie?”:

“In het door de Algemene Vergadering (AV) van de VN voorgestelde verdelingsplan is voorzien in twee staten: Een Joodse en een Arabische. De Joodse staat is teruggebracht tot een zeer beperkt onderdeel van het oorspronkelijke mandaatgebied. Dit verdelingsplan is nooit gerealiseerd. Het werd niet zonder bezwaren aanvaard door het Joodse leiderschap, ook vanwege de bestaande noodsituatie gevormd door de dreiging van de Arabische naburen en het belang van een opvang voor de overlevenden van de Shoah. Het plan werd echter onmiddellijk verworpen door de Arabische bewoners en de omringende Arabische staten. De in het verdelingsplan voorziene grenzen hebben dan ook geen enkele internationaal-rechtelijke betekenis.” [mijn vet]

Daar kom nog een dingetje bij. Dat hele VN-circus heeft sowieso geen betekenis. In 1947 had je nog enige morele waarde kunnen toekennen aan VN-beslissingen, maar sinds in onze tijd misdadigerstaten de Algemene Vergadering beheersen is ook dat niet meer waar. Als we het puur juridisch bekijken dan hebben resoluties van de Algemene Vergadering geen enkele rechtskracht, alleen zeer bepaalde resoluties van de Veiligheidsraad, namelijk resoluties die zijn aangenomen onder artikel 39 hoofdstuk VII van het Handvest zijn bindend. En wel in die zin dat er sancties aan niet-opvolging verbonden kunnen zijn, zoals militaire interventie. Inzake Israël zijn er géén resoluties ooit aangenomen onder dat artikel 39. En over de morele kracht van zelfs die resoluties mag je tot op de dag van vandaag twijfelen als je weet dat China en Rusland permanente leden van de VR zijn.

Kijk nou toch eens wat één zo’n dom leugenlasterzinsnedetje van Vermeersch aan weerlegging nodig heeft: ”hebben de VN de Palestijnen verplicht een groot deel van hun grondgebied af te staan”. Nee, mijnheer Vermeersch, de erkenning van Israël in 1949 door de VN betekende niet dat de VN aan de “Palestijnen” de verplichting oplegde “hun grondgebied” af te staan, want het wás niet “hun grondgebied”, de VN kúnnen geen verplichtingen opleggen en bovendien hebben de Arabieren resolutie 181 geweigerd.

En dat betekent minimaal dat San Remo 1920-1922 gewoon nog rechtsgeldig is tot op de dag van vandaag en dat de Joden alleen al krachtens dat verdrag recht op vestiging in Samaria-Judea (“de Westbank”) hebben.

Daarna kwamen er nog twee zwaarwegende rechtsgronden bij die het recht op vestiging van de Joden in Samaria-Judea ondersteunen: ten eerste hield Jordanië na een genocidaal bedoelde aanvalsoorlog, namelijk die van 1948, Samaria-Judea illegaal bezet gedurende de periode 1948 – 1967. In 1948 verjoegen ze alle Joden uit Oost-Jeruzalem. De Joden wisten “op de Westbank” alléén aan West-Jeruzalem vast te houden. In die periode 1948 -1967 hielden de Jordaniërs verschrikkelijk huis in Oost-Jeruzalem, vernielden en ontheiligden Joodse begraafplaatsen en synagoges en ontzegden christenen en Joden de toegang.

Ja, ”gedurende tientallen jaren” werd ”het ene onrecht op het andere ( . . .)  gestapeld”, maar niet door Israël, want na die genocidaal bedoelde aanvalsoorlog van 1948 en de illegale bezetting van 1948 -1967 door Jordanië was er in 1967 opnieuw een door de Arabieren  genocidaal bedoelde aanvalsoorlog.  Kijk alleen maar eens naar de cartoons die het onderhavige artikel verluchtigen en in de aanloop naar deze juni-oorlog in de Arabische pers verschenen. Nee, de bloeddorstige kreten van Nasser en de  Syrische president, hoe heet-ie ook alweer, over “vernietigingsoorlog” gaan we deze keer niet citeren. Ga zelf eens op zoek, Vermeersch! Je bent toch zo dol op Google?

Zal ik de rechtsgronden waarom Israël recht op vestiging heeft  in heel Samaria-Judea nog eens samenvatten? De anciënniteit van een paar duizend jaar bewoning, wrede kolonisatie door de Arabieren gedurende 1300 jaar, humane en welvaart brengende dekolonisatie en ontwikkelingshulp vanaf 1880, San Remo 1920-22, twee genocidaal bedoelde aanvalsoorlogen vanuit de “Westbank”, illegale en terroriserende bezetting van de “Westbank” door Jordanië van 1948 tot 1967.

En er is nóg meer.

Van de kant van Israël was 1967 een verdedigingsoorlog en werd Samaria-Judea legaal veroverd met het recht dat land legaal te behouden. Maar dat wilde Israël niet. Israël was bereid tot onderhandelen over alles, behalve Jeruzalem. Over alles dus: de Sinaï, de Golan-hoogte, Gaza, Samaria-Judea (“de Westbank”). Zeer onlangs zijn de kabinetsstukken vrijgegeven waarin de besprekingen staan genotuleerd van het Israëlische kabinet over mogelijke onderhandelingsposities meteen na de beëindiging van de juni-oorlog van 1967. Daaruit kan men opmaken dat, als de Arabieren werkelijk hadden willen onderhandelen en Israël erkenning en vrede hadden gegeven, Samaria-Judea (“de Westbank”) minstens voor 95% weer in handen van Jordanië zou zijn gekomen en Israël genoegen zou hebben genomen met een gedemilitariseerde Golan en Sinaï onder internationaal toezicht. Een genereuze vrede van de kant van de overwinnaar lag dus voor het grijpen. Maar de Arabische landen, in Khartoem bijeen  in de herfst van datzelfde jaar 1967, antwoordden met drie keer nee: nee tegen onderhandeling, vrede en erkenning.  Israël had dus geen andere keus dan het bewind over Samaria-Judea te gaan voeren.

En moeten we, teneinde het recht van Israël op bewoning van Samaria Judea nog eens te onderstrepen, óók nog releveren dat Israël in 1973 in de Yom Kippoer-oorlog opnieuw met genocidale bedoelingen door de Arabieren verraderlijk werd aangevallen? De “Westbank” was alléén maar niet opnieuw springplank voor agressie omdat koning Hoessein te bang was van zijn eigen “Palestijnen”,waarvan hij er nog in september 1970 tienduizenden vermassamoord had. Hoessein volstond in 1973 met één symbolische pantserdivisie naar het Syrische front op de Golan-hoogte te sturen. Maar hij had eerst wel aan Israël toestemming gevraagd of hij op deze manier zijn gezicht mocht redden in de Arabische wereld en of er geen sancties van de kant van Israël zouden volgen. “Dat kan alleen in het Midden Oosten”, commentarieerde Henry Kissinger.

Als Vermeersch schrijft  “de staat Israël is ontstaan door een VN-beslissing” dan is dat puur technisch-juridisch alléén al een leugen.  Er zijn maar drie voorwaarden waaraan een staat moet voldoen om volkenrechtelijk te bestaan: er moet een grondgebied, een bevolking en een effectief gezag zijn. Dat is alles. De Israëli’s hebben gewoon op 14 mei 1948 de staat Israël uitgeroepen en vervolgens is die daad erkend door  de VN en de voornaamste democratische staten.  En nu bestaat Israël dus gewoon.

De Joden waren simplweg één van de volkeren, naast de Libanezen, de Syriërs en de Irakezen die óók een woongebied definitief kregen toegewezen in die zomer van 1922 door de Volkenbond. En met net zoveel áls, ja, met veel méér recht dán die Arabische volken. Dus dat besluit van San Remo, bekrachtigd door de Volkenbond, waarmee de Balfour-verklaring van 1917 gehonoreerd werd, namelijk dat de Joden een nationaal tehuis in Palestina zouden krijgen, komt bovenop de morele en historische rechten die de Joden al hadden in Palestina. Zodat we nu een stuk of zes-en-tachtig  legitimaties hebben dat de Joden daar mochten wonen:

1) Ze woonden er al duizenden jaren.

2) De Arabieren hadden Palestina in een agressieoorlog in 638 veroverd.

3) De Arabieren hadden de christenen en de Joden 1300 jaar lang koloniaal onderdrukt en een Palestina geschapen dat ontvolkt en desolaat was.

4) De Joden brachten sinds 1880 opnieuw dynamiek, welvaart en een hogere levensverwachting in Palestina.

5) Volgens besluit van de Volkenbond en van San Remo 1920-22, dat nog steeds rechtsgeldig is,  mochten de Joden zich in heel Palestina, dat is dus inclusief Samaria-Judea (“de Westbank) vestigen.

6) De Joden hebben er alles aan gedaan om zo goed mogelijk met de Palestijnse Arabieren samen te leven en zijn door de terreur van de Moefti en vervolgens een opgedrongen oorlog (1948) gedwongen zich als Joodse staat te vestigen, waar niettemin Arabieren volledige burgerrechten hebben.

7) Samaria-Judea heeft van 1948 tot 1967 onder een illegale terreurbezetting van Jordanië geleden.

8) In 1967 is Israël opnieuw, net als in 1948, aangevallen via Samaria-Judea.

9) Israël heeft direct willen onderhandelen en een genereuze vrede aangeboden, maar de Arabische staten weigerden dat.

10) Israël is zodoende gedwongen geworden het bestuur op zich te nemen van een gebied dat ze wilden afstaan terwijl ze alle recht hadden er zich te vestigen.
En dan is er nog een tijdloze, fundamentele overweging die vriend Roelf-Jan Wentholt ter overdenking meegeeft:

11) Van wie is het land? Van de rondtrekkende bedoeïenen die er niets aan toevoegen en het laten verdorren, riviertjes en plassen laten dicht  slibben zodat uitgestrekte moerassen ontstaan?  Of is de grond van degene die het land ontwikkelt, zodanig dat waar voorheen hoogstens 100 mensen gevoed konden worden er nu 10.000 in welvaart kunnen leven? In de woestenij is het leven gevaarlijk en kort en daardoor ook vaak gewelddadig en gemeen. Zij die de woestenij in stand houden doen hun naasten tekort, zij die het land ontwikkelen schenken de bewoners een menswaardig bestaan. Dus van wie is de grond nou eigenlijk?

De analyse van de eerst compacte verzwijgings-lieg-laster-alinea van Vermeersch kan ik nu gaan afsluiten. Ik heb er vijf A-viertjes voor nodig gehad.  Wat we vast houden is die existentiële afwijzing die Vermeersch laat doorklinken in zijn opvatting dat Joden geen staat zouden mogen hebben. Géén staat werd echter ooit met meer moreel, historisch en juridisch recht gesticht dan Israël: zie boven.

Interviewer: De Arabische landen hebben Israël nooit erkend.

Vermeersch: Ze hebben in 1948 en 1949 oorlog gevoerd, maar de uitkomst was dat Israël een nog groter gebied innam dan het van de VN had gekregen, en de grenzen in het wapenstilstandsakkoord als definitief beschouwde. Dat was een tweede onrecht. Door de oorlog en allerlei vormen van terreur zijn er ongeveer zevenhonderdduizend Palestijnen verdreven die nooit de kans hebben gekregen om terug te keren, een derde groot onrecht. Na de overwinning in de Zesdaagse oorlog in 1967 heeft Israël niet alleen de Sinaïwoestijn van de Egyptenaren en de Golanhoogvlakte van de Syriërs bezet, maar ook Gaza en de Westelijke Jordaanoever, en het oostelijke deel van Jeruzalem dat tot dan toe Palestijns was.

Onmiddellijk daarna is resolutie 242 van de Veiligheidsraad afgekondigd. Daarin stond dat door oorlog veroverd gebied niet mocht worden geannexeerd, en dat het vluchtelingenprobleem moest worden opgelost. Dat is in tal van andere resoluties bijna met unanimiteit bevestigd, maar Israël heeft zich daar nooit iets van aangetrokken. Het heeft integendeel het gebied rond Jeruzalem geannexeerd, in strijd met de VN-bepalingen. Opnieuw sloegen vele Palestijnen op de vlucht, de anderen wonen ondertussen vijfendertig jaar onder een vreemde bezetting. Een vierde immens onrecht.

Ach, ja, Vermeersch en zijn “immens onrecht”. Inderdaad, Vermeersch, ”ze hebben in 1948 en 1949 oorlog gevoerd” die Arabieren, zoals ze al 1400 jaar niks anders kunnen en niks anders doen. Je zou in zo’n onschuldige formulering vergeten dat die oorlog gewoon lag in het verlengde van de genocidale terreur die al vanaf  1920 was geïnitieerd door de Moefti cum suis. En wéér debiteert Vermeersch de leugen ”dat Israël een nog groter gebied innam dan het van de VN had gekregen”. Zoals hier boven is uitgelegd: 70% was er al van de Joden afgenomen in 1922, de VN hadden niks te schenken en niet de Joden maar de Arabieren hadden de landverdeling volgens de resolutie 181 van de VN afgewezen, want ze waren van plán die oorlog te “voeren” en genocide op de Joden te plegen.

Ja, en “tal van andere resoluties bijna met unanimiteit bevestigd”: dat komt omdat de Algemene Vergadering van Verenigde Naties steeds meer een bijeenkomst van Verenigde Nazi’s is geworden, dat wil zeggen steeds meer beheerst is geraakt door de 57 misdadigerstaten verenigd in de OIC, de “Organisation of the Islamic Cooperation” (voorheen: Conference). En die misdadigerstaten houden zich de hele godganselijke tijd alléén maar bezig met vergaderingen saboteren en resoluties indienen tegen Israël. Ja, dan krijg je vanzelf “tal van resoluties”. Honderden zijn het er. En daarbij sluit jij je aan, Vermeersch, beroepsethicus dat je er bent? Ja, dat doe je, inclusief vooral de allerberuchtste, nummertje 3379, die Zionisme gelijkstelde aan racisme. Resolutie 3379 werd herroepen door resolutie 46/86 van 16 december 1991. Maar met die herroeping is Vermeersch het dus niet eens.

En door wie zijn die “zevenhonderdduizend Palestijnen” eigenlijk verdreven,Vermeersch? En wie begonnen “de oorlog en allerlei vormen van terreur”? Niet de Joden. Na de publicatie van het boek van Efraim Karsh, “Palestine Betrayed” (2010) staat dat inmiddels onomstotelijk vast: niet de Joden, maar de Moefti-Arabieren hebben in 1948 hun eigen volk op de vlucht gejaagd om een vrij schootsveld te hebben voor de geplande genocide op de Joden.

Maar jij hebt vast boeken in de kast staan van de historische school van de wetenschappelijke fraudeurs Benny Morris, Ilan Pappé en Avi Shlaim, waarin die mythes gevormd zijn. Efraim Karsh heeft ook over die linkse leugenaars een boek geschreven: ” Fabricating Israeli History: The ‘New Historians’” (revised edition, 2000) en ik heb weer een artikeltje over dat boek geschreven dat hier te vinden is. Ik citeer uit mijn artikeltje:

Hij [Karsh] kwam een citaat tegen van de Israëlische academicus Benny Morris, van de Ben Goerion-universiteit. Het was een citaat uit een brief van dé Founding Father  van Israël, Ben Goerion, aan zijn zoon. ( . . . )  De brief van Ben Goerion is van 1937. Morris citeerde deze brief als zeggende dat “we moeten de Arabieren verdrijven en hun plaatsen innemen”.

Karsh had deze brief jaren geleden gelezen en herinnerde zich de strekking van deze brief als heel anders. Dat bleek bij controle ook. De tekst van de brief van Ben Goerion luidde in werkelijkheid: “We wensen, we hoeven de Arabieren niet te verdrijven ( . . .) Onze gehele streven is gebouwd op de aanname ( . . .) dat er genoeg ruimte is in het land voor onszelf en de Arabieren.”

Karsh dacht nog even aan een vergissing, maar verder zoeken bracht hem tot een adembenemende  conclusie:

“Tot mijn verbijstering ontdekte ik dat er nauwelijks een enkel document geciteerd door Morris was dat niet herschreven was op een manier dat de oorspronkelijke betekenis helemaal verdraaide.”

Waarna Karsh zich afvraagt: “Zou het kunnen zijn dat deze onderzoeksmethodes representatief zijn voor de standaard werkwijze van deze groep?” En het antwoord van Karsh luidt:

“( . . .) na het ontdekken van de alomtegenwoordigheid van de verdraaiingen van Morris, kon ik er niet langer  omheen het ondenkbare te denken. En inderdaad, een onderzoek ( . . .) leidde naar de onthutsende conclusie dat Morris’ verdraaiingen noch toeval nog uitzondering waren. Ze waren veeleer typisch voor de modus operandi van een flinke groep academici, journalisten en commentatoren, die hun professionele carrières gewijd hadden aan het herschrijven van Israëls geschiedenis naar een beeld van hun eigen keuze met als doel Israël in de rol van de schurk van de regio te drukken. ( . . .) Het was een bewuste poging tot historische misvorming. Niets meer en niets minder.”

Tot zover ikke mezelf citerend uit mijn eigen artikeltje.

Waar waren we? Bij de vraag wie die “Palestijnen” eigenlijk verjaagd heeft. Het antwoord luidt:  niet alleen zijn de Arabieren onder de Moefti in 1920 begonnen met de terreur waardoor de oorlog überhaupt ontstond, maar ook zijn de vluchtelingenstromen van Arabieren bewust gecreëerd door de Arabische “elites”. De Arabieren zijn 100% zelf verantwoordelijk voor het vluchtelingen-probleem, dat zij de “nakba”, de ramp noemen. Onder de titel “Jaffa-prijs voor historica Anja Meulenbelt”, heb ik aan de hand van Karsh gedetailleerd de gebeurtenissen rond Jaffa in 1947 – 1949 geschetst. Het globale beeld is dus: wreedheden vanaf 1922 gepleegd door Moefti-Arabieren, vooral tijdens de “Arabische Opstand” van 1936 – 1939 en verder steeds erger tot het vanaf 1945 een volschaalse oorlog werd. Als ik zeg: “Arabieren”, dan bedoel ik de minderheid van fanatici onder leiding van de Moefti, die, zoals altijd en overal, ook hier de agenda bepaalden en het verloop van de gebeurtenissen beslissend beïnvloedden. Deze fanatici terroriseerden de eigen bevolking nog harder dan de Joden: “verraders” die met de Joden wilden samenwerken, werden bedreigd, vermoord, verminkt. Detail: de islam gebruikt graag uiterlijke symbolen. Je was voor de Moefti-fanatici al verdacht als je als moslim een fez droeg in plaats van die geruite theedoek met hoofdband die we nu kennen als hét symbool van “de Palestijnen”.  Ook het wegjagen van de Arabieren van het grondgebied van het huidige Israël door de Arabische legers ging in 1948 gepaard met beschuldigingen van hoogverraad en doodstraf voor degenen die wilden blijven.

En waarom noem je niet het feit, Vermeersch, dat minstens evenveel Joodse vluchtelingen uit de Arabische landen, die óók door Arabieren werden weggejaagd, rimpelloos in Israël zijn geïntegreerd. En waaróm hebben die “Palestijnse” vluchtelingen “nooit de kans . . . . gekregen om terug te keren”? Omdat de “Palestijnse” maffia’s, van de Moefti tot zijn leerling Arafat en van Abbas tot Hamas, nooit hebben willen ingaan op de meest genereuze aanbiedingen van vrede van de kant van Israël. Omdat deze maffia’s de vernietiging van Israël in hun handvesten hebben staan en het “vluchtelingen-probleem” kunstmatig in stand is gehouden via de UNRWA een organisatie van de Verenigde Nazi’s, speciaal opgericht om dat probleem etterend en zwerend te houden, door speciale regels die alléén voor “Palestijnse vluchtelingen” gelden en zorgen dat het aantal “vluchtelingen” van 700.000 tot 5.000.000 is aangegroeid. Dat aangroeien gebeurt vooral met behulp van de ongetelde miljarden aan dollars die door de “Palestijnse”  maffia’s al zijn weggesluisd naar Zwitserse banken en  besteed aan wapens en haatpropaganda waarmee elke generatie van “Palestijnen” vanaf de prilste kinderjaren wordt vergiftigd.

En waarom heeft Israël na de overwinning in juni 1967 “niet alleen de Sinaïwoestijn van de Egyptenaren en de Golanhoogvlakte van de Syriërs bezet, maar ook Gaza en de Westelijke Jordaanoever, en het oostelijke deel van Jeruzalem dat tot dan toe Palestijns was”? Dat kwam toch omdat de Arabische landen een genocidale oorlog op de Joden van Israël planden en op het punt stonden uit te voeren? En heeft Israël niet direct na die oorlog willen onderhandelen en een genereus compromis willen sluiten? En zeiden toen de Arabieren in Khartoem bijeen niet drie keer nee? En hoe durf jij, Vermeersch,  manipulatief te spreken van “het oostelijke deel van Jeruzalem dat tot dan toe Palestijns was” ? Dat komt omdat bij de eerste genocidaal bedoelde aanvalsoorlog van de Arabieren van 1948 de Jordaniërs meteen alle Joden uit Oost-Jeruzalem verdreven. En wat bedoel je met ”tot dan toe Palestijns”? “Dan toe”? Jeruzalem en vooral Oost-Jeruzalem is behalve in die periode van terreurbezetting van 1948 tot 1967 door Jordanië voor de rest van de geschiedenis altijd overwegend door Joden bewoond geweest. Ben je nou zo onwetend of zo doortrapt, Vermeersch?

Voorts is die “resolutie 242 van de Veiligheidsraad” waarover Vermeersch spreekt, ook zo’n mooi lieger-de-lieg-lieg-wapen in handen van desinformerende Jodenhaters tegenover het reeds gehersenspoelde westers publiek. Resolutie 242 van November 1967 spreekt inderdaad  van “the inadmissibility of the acquisition of territory by war”, maar laat in het midden of dat op Israël slaat. Dat is héél verstandig, want zoals ik zojuist omstandig uitlegde:  Israël had het volste oorlogsrecht “de West-bank” (Samaria-Judea) te bezetten.  Zullen we het nóg maar eens opsommen:  volgens San Remo 1922, Moefti-terreur vanaf 1922 en na twee aanvalsoorlogen van Arabische kant, dus na twee verdedigingsoorlogen van de kant van Israël, eentje in 1948 en eentje in1967, na illegale terreur-bezetting van Samaria-Judea door Jordanië van 1948 tot 1967 en na de weigering van Khartoem (herfst 1967) van de Arabieren om te onderhandelen.

Zoals reeds uitgelegd: voorts hebben die resoluties van de Veiligheidsraad net zoveel morele kracht als de slechtste van haar leden Rusland en China. Nul dus. Juridische kracht hebben de resoluties van de VR alléén als ze onder “hoofdstuk 39” zijn aangenomen, dan zijn ze bindend en kunnen er ook sancties volgen. Resolutie 242 is niet “onder hoofdstuk 39” aangenomen. In feite zijn er aangaande Israël nul (0, zero) resoluties onder hoofdstuk 39 aangenomen. Voorts stipuleert resolutie 242 wel dat er “withdrawal of Israeli armed forces from territories occupied in the recent conflict” moet zijn, maar let op het ontbreken van het bepalend lidwoord bij “territories”. Er staat niet “the territories” en dat staat er niet omdat “every State in the area”, dus ook Israël recht heeft op “secure and recognized boundaries”.

Maar afgezien van de punten en de komma’s: het is dus geen bindende resolutie en voorts aangenomen door een  politiek lichaam met nul moreel gezag. Dus als die  resolutie “in tal van andere resoluties bijna met unanimiteit bevestigd” zijn dan wordt de legitimiteit van die resolutie er niet groter op, want nul plus nul is nul en ik zou zeggen dat, als die ”tal van andere resoluties” ook nog door de Algemene Nazi-vergadering zijn aangenomen, de morele kracht zelfs ver onder het nulpunt zakt.

Het zou dus niet zo raar zijn geweest als Israël  “zich daar nooit iets van aangetrokken” zou hebben, maar dat hebben ze juist wél gedaan, door voortdurend vredesvoorstellen te doen, die steeds genereuzer werden en die dan door de “Palestijnse” maffia’s vervolgens gesaboteerd werden. En “Jeruzalem geannexeerd, in strijd met de VN-bepalingen”? Nóg maar een keer dan, Vermeersch, gemakzuchtige, Jodenhaatzaaiende zwetser? Die VN is een misdadigersbende, de Israëli’s hebben alle morele, historische en juridisch recht op Jeruzalem en de hele “Westbank”, ze zijn gedwongen geworden het bestuur “op de Westbank” en dus in Jeruzalem over te nemen,  en ze hebben er alles aan gedaan om ook inzake Jeruzalem compromissen te bereiken. En het enige antwoord wat ze krijgen is terreur.

En wat bedoel je, Vermeersch,  met “opnieuw sloegen vele Palestijnen op de vlucht”? Ja, aanvankelijk zijn er een hoop gevlucht om niet in het oorlogsgeweld terecht te komen. Maar vervolgens zijn de “Palestijnen” na 1967, toen Israël gedwongen het bestuur overnam in Samaria-Judea massaal daar naar toe getrokken! Na de totale terreurstagnatie van 1948-1967onder Jordaanse bewind, nam de economie onder bestuur van de Joden een enorme Aufschwung, met name de “Palestijnen” bouwden zich gek en vooral in Jeruzalem en ze vermenigvuldigden zich als de Arrabits. Dit alles in het kader van wat de Israëli’s noemden het “open bruggen-beleid”. Nu nog blijken de meeste “Palestijnen” desgevraagd het liefst in Israël te willen wonen. Dat zou binnen tien jaar kunnen, althans dezelfde levensstandaard als in Israël zou in humaan en materieel opzicht in “the territories” in die periode makkelijk bereikt kunnen worden . . . . . .  als de Pal-maffia’s hun macht althans zouden verliezen en de terreur zou ophouden.

Vanwege dat “open-bruggen-beleid” van Israël langs de rivier de Jordaan migreerden van1967 tot 1994 grote aantallen Arabieren naar Israël. En in Samaria & Judea (op de “Westbank”) verdriedubbelde de Arabische bevolking van 650.000 tot 2.000.000, kwamen er honderden nieuwe Arabische nederzettingen bij (!) en was de welvaart van deze streek ongekend. Dit dus ondanks dat Jordanië tot 1994 in staat van oorlog met Israël wenste te blijven. Tegen deze achtergrond van bouw- en bevolkingsexplosie van de “Palestijnen” moet het actuele gezeur (2010) van Mahmoud Abbas en zijn PLO gezien worden, namelijk dat de Joden zouden moeten stoppen met bouwen van huizen in Samaria-Judea en vooral in Jeruzalem.

En wat bedoel je met “onder een vreemde bezetting”? Israël heeft nog geen twee procent van het gebied van Samaria-Judea werkelijk bebouwd! Vijf-en-negentig procent van de “Palestijnen” wordt geregeerd door zijn eigen corrupte, incompetente, saboterende en via al zijn media-outlets en in het onderwijs tot in de kleuterscholen Jodenhaat spuitende “Palestinian Authority” (PA). Daar komt dat hele ingewikkelde gedoe rond “Area’s A, B and C” op neer. Alleen wordt er in een flink deel van Samaria-Judea de security gevormd door een gecombineerde Palestijns-Israëlische politiemacht. Dat zulks nodig is, komt alléén door de terreur van de Pal-maffia, zoals alles wat negatief is in the territories door die terreur komt. En het spoor van die Pal-maffia-terreur is terug te volgen tot 1920 en de Moefti en vandaar naar 638 na Christus en het alomvattende terreur-kader heet: islam. “Een vierde immens onrecht” ? Wat brabbel je toch allemaal, Vermeersch?

Interviewer: Israël sprak van een voorlopige bezetting, noodzakelijk voor zijn eigen
veiligheid.

Vermeersch: Dat is de helft van het verhaal. De Israëli’s zijn meteen beginnen te koloniseren en hebben in het hele Palestijnse gebied joodse nederzettingen gebouwd, zelfs in de overbevolkte Gazastrook. De travaillisten spraken over veiligheid maar Likoed, dat sinds de jaren zeventig de meeste regeringen heeft geleid, heeft altijd gesteld dat de Joden een onvervreemdbaar recht hebben op het gehele Eretz-Jisraël. Daarmee bedoelen ze het Palestina van vóór de Tweede Wereldoorlog.

Het basisprincipe van Eretz-Jisraël getuigt van de joodse minachting voor de Palestijnen. De hele Likoedperiode door zag de Israëlische regering als definitieve oplossing een zeer beperkt zelfbestuur voor de Palestijnen. Zoals de Amerikaanse regering dat eertijds verleende aan de indianen in hun reservaten, en de Zuid-Afrikaanse aan de zwarten in hun thuislanden. De Israëlische regering wilde daarmee de opdeling van Palestina in een Joodse en een Palestijnse staat voorgoed onmogelijk maken. Bovendien zou Israël wel
het volledige land beheersen, maar niet alle bewoners ervan konden burger worden van de staat Israël. Dat is een schending van een elementair democratisch recht en een continue vernedering van de Palestijnen.

De Israëli’s zijn niet “meteen beginnen te koloniseren” en voorzeker niet in “het hele Palestijnse gebied”. Want om te beginnen, manipulerende Vermeersch, lagen en liggen de woorden ´het hele Palestijnse gebied´ nou juist bij alle “Palestijnse” maffiabazen van Arafat tot Abbas tot Haniye in de gore bekken bestorven. En dan bedoelen de ploerten “from the river to the sea”. Ga eens kijken in het filmpje “The Palestinian Wall of Lies” op 3:30, 5:20 en 8:35 hoe de genocidale pervertering ook op Amerikaanse universiteiten breed bezongen wordt:  “from the river to the sea . . . .” Het staat dan ook in de statuten van hun misdaadorganisaties en er staat bij dat ze ook Israël zelf daarbij insluiten en dat Israël vernietigd moet worden.

En juist de Joden hadden én hebben het volste recht zich daar te vestigen. Dus wat lul je nou over  “koloniseren”,  Vermeersch?  De Israëli’s  hebben, in de gehele periode van vlak na 1967 tot nu toe in 2012, zeer selectief nederzettingen gebouwd. Namelijk in sommige gebieden tegen de wapenstilstandslijn aan die Israël sowieso in verband met de veiligheid nooit meer zou opgeven en op sommige plaatsen –  Hebron bijvoorbeeld – die voor Joden een bijzondere betekenis hebben. In Hebron is bijvoorbeeld het Graf van de Patriarchen. En er was nog een bijzondere reden voor de Joden om zich opnieuw in Hebron te vestigen, want na de pogrom van 1929 – (67 afgeslachte Joden: de “anecdote” verteld door Dershowitz hierboven hoort daar bij) – en  de intensivering van de terreur van de Moefti van 1936  tot  1939, ook wel de “Arabische Opstand” genoemd, waren de Joden met achterlating van al hun bezittingen gevlucht uit Hebron. Recent heeft nu een aantal deskundigen inzake internationaal recht in Israël vastgesteld dat er geen sprake kan zijn van “bezette gebieden” in Samaria-Judea, hoogstens van “betwiste gebieden”. Voor de islam is gebied overigens nóóit “betwist”: wat ooit door de islam veroverd is geweest moet bij verlies altijd terugveroverd worden. In Duitsland heette dat rond de jaren 1940 “Blut und Boden” en dat is al 1400 een leidend principe in de islam.

En precies aangaande Hebron is er bijvoorbeeld veel ruzie onder Israëli’s geweest in de tweede helft van de jaren 1990 omdat vele leidende figuren in Israël desondanks Hebron wilden ontruimen. Hoe kan jij dan die gluiperige vooropgezette planmatigheid van de “kolonisatie” suggereren teneinde “de opdeling van Palestina in een joodse en een Palestijnse staat voorgoed onmogelijk [te]maken” en ”wel het volledige land [te] beheersen, maar niet alle bewoners ( . . .) burger [te hoeven laten] worden van de staat Israël”. En nogmaals: de Israëli’’s hadden alle recht dat soort plannen te maken!  Arafat daarentegen was daar tientallen keren veel duidelijker over, bijvoorbeeld in een Stockholms Hotel op 30 januari 1996 voor een gezelschap van Arabieren. Hij wenste, zei Arafat “to eliminate the State of Israel and establish a purely Palestinian state. We will make life unbearable for Jews by psychological warfare and population explosion; Jews won’t want to live among us Arabs.”

Een klein viezigheidje wurmt Vermeersch er nog extra in: ”Joodse nederzettingen gebouwd, zelfs in de overbevolkte Gazastrook”. Ja, inmiddels is de Gazastrook steeds overbevolkter, want het is goed leven van de miljarden die via de VN en de EU en de UNRWA naar binnen stromen. En gezien de voortgaande terreur blijft er nog genoeg geld over voor wapens en gezien de bevolkingsaanwas is er ook genoeg vitaliteit en tijd voor seks.  Nee, bij de “Palestijnen” hoeft moeder de vrouw echt niet te werken, die zit veilig binnen. De bovenlaag van de “Palestijnse” maffia’s leeft in extreme luxe. Maar toen in de vroege jaren 1980 de eerste kolonisten Gaza binnentrokken, zag het er anders uit. Pioneer Sylvia Mandelbaum:

“It’s funny the way the media says Jewish settlers are living in the middle of Palestinian towns. When I arrived the whole thing was nothing but sand. Sand to my doorsteps. No civilization. Then everything turned green.”

Je moet, Vermeersch,  dat ene hoofdstuk in het boek lezen van Aaron Klein. Het boek heet “The Late Great State of Israel” en het hoofdstuk “ Plowshares beaten into Swords in Gaza”: hoe schrijnend dat opbreken van hele levens is geweest voor bijvoorbeeld de Joden van Gush Katif in Gaza. Aaron Klein zag het vóór de ontruiming van Gaza in 2005:

“I was struck by the natural beauty of the place. It looked like Orange County, California, transplanted to the Gaza desert.”

De Joodse kolonisten hadden nog eigenhandig hun huizen gebouwd. Ik denk niet dat de “Palestijnse” maffialeiders daartoe bereid of in staat zijn. Klein beschrijft hoe nog vóór de Israeli’s waren vertrokken,  Hamas al een begin had gemaakt met het ombouwen van Gaza tot een raketbasis en bezig was met het afschieten van raketten op Israël.

Arafat op 10 mei 1994 in een moskee in Johannesburg over de Oslo-Akkoorden:

“This agreement I am not considering it more than the agreement which had been signed between our prophet Muhammed and Koraish. And you remember that the Caliph Omar had refused this agreement, considering it solha donia [a despicable truce]

Het is dus een leugen van Vermeersch dat er vanaf het begin, dus vanaf 1967, een plan bij de Israëli’s heeft geleefd om heel het gebied waarop ze een onbetwistbaar moreel, historisch en juridisch recht hadden en hebben ook inderdaad te claimen: ”het basisprincipe van Eretz-Jisraël”, zoals de filosoof het noemt.

En op die leugen baseert zedenmeester Vermeersch  een smerig stukje laster: dat basisprincipe op zijn beurt, zegt hij, ”getuigt van de joodse minachting voor de Palestijnen”. Hij heeft het over ”een continue vernedering van de Palestijnen”. Maar de minachting vóór en  het misbruik van “de Palestijnen” komt van de kant van de eigen Arabische elites, van de kant van hun eigen leiders en van de Arabische staten waarin de “vluchtelingenkampen” zich bevinden, eigenlijk geen kampen, maar gewone slums zoals je ze overal in het Midden Oosten vindt. De ”Joodse minachting voor de Palestijnen” is een leugen, maar de Arabische minachting voor de “Palestijnen” is reëel en zeer groot. Toen ze van 1948 tot 1967 onder de Egyptenaren en Jordanië vielen, zijn ze schandalig en wreed behandeld. Tot op de dag van vandaag zijn “de Palestijnen” in Libanon, Syrië, Jordanië totaal dan wel voor een flink deel beroofd van burgerrechten. Ze zijn gehersenspoeld met Jodenhaat en worden door hun eigen maffia’s en de dictaturen waarbinnen  ze verblijven gebruikt om de haat tegen Israël gaande te houden. Maar dat ziet ethicus Vermeersch dan weer niet.

Nu zijn er natuurlijk overal extremisten. Er zullen best Joden zijn die globaal “Palestijnen” en Arabieren minachten. Dat moet je natuurlijk niet doen, want overal, zelfs binnen en ondanks een walgelijke ideologie als de islam,  bestaan individuen van morele klasse – “During the massacre, 67 Jews were killed and Jewish homes and synagogues were ransacked; nineteen local Arab families saved 435 Jews by hiding them in their houses at great risk to themselves” –  maar de islamitisch cultuur op zich behoort natuurlijk ieder fatsoenlijk mens te haten en minachten. Alleen al omdat moslims er de eerste en grootste slachtoffer van zijn. Inderdaad hebben de Joden de Palestijnse Arabieren altijd als individu tegemoet getreden. De hele geschiedenis vanaf 1880 tot heden hebben de Joden geprobeerd zo goed mogelijk en op voet van gelijkheid met de Palestijnse Arabieren samen te leven.

Bijvoorbeeld. Op 16 mei 1948, dus twee dagen ná de onafhankelijkheidsverklaring, zond de officiële Israëlische radio de volgende verklaring uit in het Hebreeuws en Arabisch, terwijl de “elites” van vijf Arabische naties een genocidaal bedoelde aanval hadden losgelaten op de twee dagen oude staat:

“Hoewel wij tot een woeste oorlog zijn gedwongen, behoren wij niet te vergeten, dat binnen onze grenzen leden van het Arabische volk de rechten behoren te genieten van burgers en dat de meesten deze oorlog haten. Wij moeten hun rechten op een gelijk niveau handhaven met die van alle burgers. Wij zien uit naar vrede en strekken onze hand uit om hun medewerking te verkrijgen bij het opbouwen van ons vaderland. Burgers, laat ons de integriteit van ons jonge vaderland handhaven.” (Efraim Karsh, “Palestine Betrayed”, p. 236)

Maar het 19^e-eeuwse onterechte optimisme rond de Jodenvriendelijkheid van de islam onder Joodse intellectuelen – tsja, er moest toch érgens een betere wereld zijn dan het pogromse Europa? – is niettemin vanaf 1922 met het optreden van de Moefti veranderd. En niet alleen puur door de terreur, ook de intellectuele kloof bleek te groot. Martin Gilbert schrijft over Judah Magnes (1877 – 1948) die de eerste bestuursvoorzitter van de in 1925 in Jeruzalem geopende Hebrew University was. De universiteit was bedoeld voor Joden en Arabieren. Gilbert zegt in zijn “The Story of Israel” op pagina 16:

“Judah Magnes was among those who worked hardest, both to build up the highest standards of the Hebrew University, and also try to bridge the gap between Jews and Arabs. For 15 years he sought means of communication and cooperation with the Arabs, but in the end he had a deep sense that the gap was unbridgeable.” [mijn vet]

Die ontdekking van onoverbrugbaarheid door Magnes eind jaren 1930 hebben meer mensen in het Westen in de jaren 1990 opnieuw moeten doen. Het boek van Samuel Huntington die in 1996 in zijn “Clash of Civilizations” vaststelde dat de islam altijd “bloody borders” had gehad met zijn buren, was een landmark in een groeiend bewustzijn omtrent de kwaadaardigheid van de islam. Daarna kwam er een stroom aan literatuur op gang, die de ware aard van de nazislam bloot legde. En wie op dit moment de “cultuur” van het Midden Oosten, de islam in het algemeen en in het bijzonder die onder de “Palestijnen” in Gaza en “de Westbank” beziet, ontkomt toch niet aan de indruk dat althans de meeste leiders een soort dolle honden zijn. Wie het wil zien en horen gaat maar eens grasduinen bij het MEMRI of op Palwatch. Maar wie het nu nog niet gezien of gehoord heeft, heeft een grote wil om ziende blind en horende doof te zijn. Dus minachting en angst voor de heersende cultuur in de Arabische wereld is na 1400 jaar jihad en de ervaring van de laatste 90 jaar in Palestina niet echt héél erg irrationeel, om het eens uitermate mild te zeggen.

De vergelijking met “de indianen in hun reservaten, en de Zuid-Afrikaanse aan de zwarten in hun thuislanden” is natuurlijk buitensporig idioot en lasterlijk. Het wonder was nu juist dat in 1993 vele Israëli’s toch nog echt geloofden in de Oslo-Akkoorden en dat inderdaad ”zeer beperkt zelfbestuur voor de Palestijnen” voorzag, maar wat zeer snel uitgebouwd had kunnen worden naar echt zelfbestuur en een echte “Palestijnse” staat in Samaria-Judea als Arafat had meegewerkt. Maar Arafat heeft vanaf dag één elke voorwaarde van de Oslo-Akkoorden willens en wetens geschonden, gesaboteerd en in zijn speeches voor de Arabische wereld duidelijk gemaakt dat de Oslo-Acoorden vodjes papier waren.  Hierboven heb ik  al  een uitspraak van Arafat geciteerd, drie jaar na de Oslo-Akkoordenen gedaan, in een  Stockholms Hotel op 30 januari 1996 voor een gezelschap van Arabieren. Hij wenste, zei Arafat “to eliminate the State of Israel and establish a purely Palestinian state. We will make life unbearable for Jews by psychological warfare and population explosion; Jews won’t want to live among us Arabs”. En wie het hele proces van sabotage door Arafat van de Oslo-Akkoordenen onmiddellijk vanaf  1993 wil leren kennen moet kijken naar de docu Relentless.

In de toon van die docu kan men beluisteren dat vele Israëli’s in 1993 nog illusies hadden over de Arabisch-islamitische mentaliteit. Men heeft er eigenlijk vrij lang over gedaan om er achter te komen dat Arafat werkelijk en waarachtig deed wat-ie deed, bijvoorbeeld de Joden-haatcampagnes in de scholen en in de media die vielen onder de PA niet beëindigen maar juist opvoeren.  Dus wat moet je met die laster van Vermeersch die blijkbaar zonder meer aanneemt dat er altijd een snood plan heeft gezeten achter dat beperkte zelfbestuur.

Interviewer: De socialistische premier Ehud Barak ging in Camp David akkoord met een Palestijnse staat, maar Yasser Arafat heeft het geweigerd.

Vermeersch: Ik zie niet in welk voordeel de Palestijnen hadden bij Camp David II. Ze kregen een verminkte Westelijke Jordaanoever, Jeruzalem mochten ze vergeten, en het vluchtelingenprobleem bleef onopgelost. Je kan momenteel, door de macht van de gebeurtenissen, na vijftig jaar Israël niet meer afschaffen, maar een akkoord moet een poging zijn om het onrecht zo klein mogelijk te houden. Vanuit die optiek is een oplossing mogelijk waarmee ook de Palestijnen kunnen leven. De grenzen van vóór 1967 worden aanvaard als de scheiding tussen Israël en de Palestijnse staat. Dat zijn al twee toegevingen aan Israël: het wordt erkend en het krijgt meer dan door de VN was bepaald. Daarna moet de discussie gaan over de Palestijnse vluchtelingen in Libanon, Syrië, Jordanië en een paar andere Arabische landen. Aan sommigen moet de kans worden gegeven terug te keren naar Israël, waar ze vandaan komen. De anderen moeten een schadevergoeding krijgen. Voor een dergelijke regeling zijn grote sommen nodig. Honderd miljard euro lijkt mij een minimum, maar het kan ook een veelvoud ervan zijn. Hoeveel precies, en wie welk deel betaalt, moet binnen de VN worden uitgemaakt. Verder moet Israël alle nederzettingen in Gaza en op de Westelijke Jordaanoever aan de Palestijnen overdragen en de joden die er zich op een onrechtmatige manier gevestigd hebben, moeten terugkeren naar het Israëlisch gebied waar zij vandaan zijn gekomen.

Ik weet niet of je kan zeggen: bovenstaande alinea slaat alles, want het hele interview met Vermeersch is in feite is één lange gotspe. Wat is een gotspe? Dat is een definitie van de werkelijkheid die dermate pervers is dat een diepmenselijke mens zoals ik verbijsterd staat. Bijvoorbeeld dat jongetje van 12, dat zijn beide ouders heeft vermoord en dat aan de rechter vraagt: “U gaat toch geen wees veroordelen, hè?”.

Je kunt  een Hollandse koe natuurlijk een Zionistische slang noemen en Karl Lueger heeft ooit gezegd “Ich bestimme wer ein Jude ist”. En heeft Hegel niet ooit op een opmerking van leerlingen “Aber das ist doch nicht die Wirklichkeit, Meister!” apocrievelijk geantwoord “Um so schlimmer für die Wirklichkeit!“. Een gotspe is ook wanneer Vermeersch, reagerend op mijn aankondiging van dit stuk, commentarieert: “Op de uitspraken van Pennings kan ik niet antwoorden, aangezien hij inhoudelijk niets zegt.” Inhoudelijk niets zeggen? Dat is wat Vermeersch zelf in zijn hele interview van 2000 woorden constant doet. In deze alinea ook weer: “verminkte Westelijke Jordaanoever, Jeruzalem mochten  ze vergeten, en het vluchtelingenprobleem bleef onopgelost”. Hij doet niks anders dan kwaadaardige en lasterlijke definities plakken. Moet je eens kijken hoeveel tekst ik nodig zal hebben om alleen al deze laatste 12 gemakzuchtige leugenlasterwoorden te weerleggen.

De grove brutaliteit van Vermeersch’ opinies is in deze alinea werkelijk adembenemend, vooral als hij voor de tweede keer uitweidt over het “vluchtelingenprobleem”. Ik heb hierboven al het meest essentiële gezegd, namelijk dat er twee vluchtelingenstromen waren van vergelijkbare grootte, een van Arabieren en een van Joden in omgekeerde richting en dat beide stromen door de Arabieren veroorzaakt zijn. Dat de Joodse vluchtelingen naadloos zijn opgenomen in de staat Israël en dat Arabische vluchtelingen kunstmatig in hun toestand zijn gehouden alleen om als wapen tegen Israël te gebruiken.

Je hebt het, Vermeersch, eerder in je tekst al gehad  over ”Joodse minachting voor de Palestijnen” en “continue vernedering van de Palestijnen”. Ik heb je al gezegd dat zulks een leugen is, maar dat omgekeerd juist de Arabische minachting voor de eigen “Palestijnen” reëel en zeer groot is.  Dat ze altijd rechteloos zijn gehouden en wreed zijn behandeld door hun eigen “elites”.  Ik heb al gezegd dat “de Palestijnse vluchtelingen in Libanon, Syrië, Jordanië en een paar andere Arabische landen” totaal dan wel grotendeels beroofd blijven van burgerrechten. En dan kom je met een gotspe die zelfs in het kader van jouw surrealistisch  perverterings-absurdisme eruit springt. Nadat de Arabieren via terreur het probleem gecreëerd hebben en 65 jaar kunstmatig in stand hebben gehouden, moet Israël,  aldus Vermeersch,  een flink aandeel  hebben in een schadevergoeding van  “honderd miljard euro”. Dat “lijkt mij een minimum”, zegt de academische filosoof, ”maar het kan ook een veelvoud ervan zijn”. Daarmee niet genoeg: ”verder moet Israël alle nederzettingen in Gaza en op de Westelijke Jordaanoever aan de Palestijnen overdragen”. Ja, die twee procent van het gebied van “de Westbank” die Israël in cultuur heeft gebracht, en waaraan duizenden “Palestijnen” buiten dat directe gebied een broodwinning hebben, moeten hoognodig ontmanteld worden. Dat is wel wereldprobleem nummer één.

Wat moet je hier nog van zeggen? Aannemend  dat de lezer inmiddels duidelijk is geworden dat Israël in Samaria-Judea met veel en veel minder genoegen neemt dan het recht op heeft, kan er misschien dit aan toegevoegd worden: Vermeersch hoeft eigenlijk niks anders te doen dan bepaalde codewoorden uitspreken “onrecht” of bezetting” of “kolonisatie” of “verdreven” of zelfs “Palestijn” dat door een gehersenspoelde westerse bevolking als synoniem met “slachtoffer van Israël” wordt gezien. Hij bewijst niks, vertelt geen historisch verhaal, komt niet met feiten, maar met louter emotioneel anti-Joods geladen woorden die al veertig jaar in toenemende mate in de politiek, in de media en op scholen en universiteiten klinken.  De linkse propaganda-machine is uiterst effectief geweest. En Vermeersch kan er dus gemakkelijk de meest uitzinnig-onrechtvaardige eisen ten aanzien van Israël aan koppelen.

Hierboven heb ik ergens de zin neergeschreven: “Ik proef ook een immateriële essentie:  de roofzuchtige Jood heeft geen recht heeft op een eigen grondgebied.” Dat wordt door Vermeersch hier expliciet gemaakt: ”Je kan momenteel, door de macht van de gebeurtenissen, na vijftig jaar Israël niet meer afschaffen, maar een akkoord moet een poging zijn om het onrecht zo klein mogelijk te houden.” De Joodse staat moet eigenlijk gewoon weg, zegt Vermeersch, want  Israël  = het onrecht. Maar hij lijkt bereid de Joden in Palestina te laten bestaan, mits overspoeld door “Palestijnen”: het onrecht zo klein mogelijk ( . . .) houden. En wat daarvan het gevolg zou zijn, lijkt duidelijk: Israël alsnog weg.

Blijven twee brokjes Vermeersche vuiligheid over. Om nou eens te beginnen met die ”verminkte Westelijke Jordaanoever”: hierboven heb ik uitgebreid uitgelegd dat Israël een historisch, moreel en juridisch recht heeft op het gebied dat  al duizenden jaren Samaria-Judea heet en dat we pas  de laatste 45 jaar  “Westelijke Jordaanoever” zijn gaan noemen  door  de gecombineerde links-islamitische propaganda. Die “bank”, die oever dus, is overigens 40 kilometer breed. Wel eens eerder een rivier-oever van 40 kilometer breed gezien? En dan dat “verminkt”, echt een woord om woede op te wekken jegens de Joden en medelijden met de “Palestijnen”. Je ziet de satanische Jood als het ware grijnzen terwijl hij het verminkte cadeautje aan de grootogig-onschuldige “Palestijn” aanbiedt. En wat is de werkelijkheid?  Ik heb het al een paar keer gezegd: twee procent echt bebouwd en in zo’n beetje de rest van “de Westbank” door Pal-maffia-terreur afgedwongen security.

Je moet blijkbaar zo gestoord zijn als een Vermeersch – dat zou in Vlaanderen een staande uitdrukking moeten worden: kierewiet als Vermeersch –  om de Joden, die al duizenden jaren in Palestina wonen, die in een agressie-oorlog in 638 na Christus onder de voet gelopen zijn door de Arabieren, die vervolgens door die Arabieren 1300 jaar koloniaal onderdrukt zijn,  die vanaf 1880 opnieuw welvaart en humaniteit naar Palestina brachten, die te San Remo in 1920 ook formeel-volkenrechtelijk het recht kregen zich opnieuw te vestigen tussen de rivier de Jordaan en de Middellandse Zee, die vanaf 1920 de terreur van de “Palestijnse” maffia’s moesten ondergaan, die drie keer met genocidale bedoelingen werden aangevallen waarvan twee keer vanuit vanuit Samaria-Judea, die voortdurend bloedige aanslagen te verwerken kregen van terroristen die vanaf de Westbank kwamen totdat de een veiligheids-hek plaatsten  . . . . . . . hoe totaal gestoord moet je zijn, vraag ik, om die Joden te verwijten dat ze twee procent van dat gebied uit veiligheidsoverwegingen hebben bebouwd en de security in het gebied wensen te controleren?

Vermeersch heeft de propaganda die normaal bestaat uit “Israël biedt de Palestijnen geen levensvatbare staat” dus lekker vet aangedikt tot ”verminkte Westelijke Jordaanoever”. Wie geïnteresseerd is in de details van het genereuze aanbod van Barak aan Arafat in het kader van Camp David II moet de fantastische Mitchell Bard en zijn onbetaalbare “Myths & Facts” terzake lezen.  Bard heeft over precies die wijd verbreide anti-Joodse mythe die Vermeersch hier gebruikt om Israël te belasteren geschreven en wel onder de titel “Yasser Arafat rejected Barak’s proposals in 2000 because they did not offer the Palestinians a viable state.”

Elk zinnig mens weet zo langzamerhand en had ook in 2002 kunnen weten – uit dat jaar stamt het interview met Vermeersch dat we hier fileren – dat de Palestijnse maffia’s geen vrede kunnen en willen sluiten, omdat maffia’s nu eenmaal leven bij geweld en corruptie. Vooral islamitische maffia’s, want die moeten aldus leven volgens het voorschrift van Allah zelf en dat is nu eenmaal een roofmoordenaarsgod wiens voor altijd onveranderlijke woord in de “eeuwige en ongeschapen Koran” staat.   Abbas heeft dus inderdaad vervolgens in 2008 op een nóg genereuzer aanbod van Olmert dan Barak had gedaan opnieuw nee gezegd. Zelfs de linkse cultuurverraderskrant Haaretz – (cultuurverraders zijn landverraders, maar dan in het groot en ze verraden een superieur-humane cultuur, namelijk de Joods-Christelijk-Verlichte aan een inferieur-wrede cultuur, namelijk de islamitische) – kopte: “Abbas: Olmert offered PA land equaling 100% of West Bank”. Maar ook daar zei Abbas dus nee tegen. En waarom dan toch wel? Zou-ie geen vrede willen? Zou dat mogelijk zijn?

Ten tweede het manipulatieve Jodenhaatopwekkende en Palestijnenzieligmakende zinsnedetje: ”Jeruzalem mochten ze vergeten”. En dat is dan leugenachtige lasterverzwijging nummer zevenmiljoen-zevenhonderdduizend-zevenhonderd-zeven-en-zeventig van Vermeersch. Zoals Mitchell Bard in bovengelinkt artikel schreef:

“Barak [in januari 2001] also made previously unthinkable concessions on Jerusalem, agreeing that Arab neighborhoods of East Jerusalem would become the capital of the new state. The Palestinians would maintain control over their holy places and have “religious sovereignty”over the Temple Mount.”

En Jeruzalem zouden de Arabieren inderdaad eindelijk eens moeten vergeten, want die islamitische cultus rond Jeruzalem is een recente “invented tradition”. De hele zogenaamde heiligheid van Jeruzalem is altijd politiek gemotiveerd geweest in de islam. De mythische Mohammed (572 – 632) probeerde aanvankelijk de Joden voor zijn geloof te winnen en beval dat de bidrichting (“kibla”) naar Jeruzalem moet zijn. Toen de Joden hem afwezen, werd het toch maar richting Mekka. Jeruzalem wordt overigens niet één keer in de Koran genoemd. Vijftig jaar na de dood in 632 A.D.van de mythische Mohammed, in 682 A. D. dus, werd door een moslimse rebel, in opstand tegen de islamitische kalief Abd al-Malik in Damascus, de hadj (pelgrimstocht) naar Mekka voor de onderdanen onmogelijk gemaakt. De geblokkeerde kalief Abd al-Malik maakte toen van de nood een deugd: omdat hij toevallig Jeruzalem in bezit had, beval hij dat de hadj en dus ook de bidrichting opnieuw naar Jeruzalem moest wezen. Daarbij haakte geblokkeerde kalief Abd al-Malik aan bij een mededeling in de koran dat Mohammed zijn vliegend-paard-met-het-vrouwenhoofd (Baraq) bij de “verste moskee” zou hebben aangebonden. (Soera 17:1) en die “verste moskee” zou dan de al-Aqsa-moskee bij Jeruzalem geweest moeten zijn. Echter! Dit was een verzinsel van die geblokkeerde kalief Abd al-Malik in Damascus. Als de ”verste moskee” gold en geldt , in de communis opinio van zowel islamitische als westerse deskundigen, de moskee bij Mekka. Kortom: dat was weer net zo’n staaltje van politiek opportunisme in 682 van deze geblokkeerde kalief Abd al-Malik als in 632 van de mythische Mohammed, toen hij de bidrichting van Jeruzalem in Mekka veranderde. De laatste daad van politiek opportunisme rond Jeruzalem dateert van 1967. Tot dat jaar was Jeruzalem nog illegaal bezet door Jordanië en werd aan Jeruzalem geen bijzondere status gegeven. Maar nadat “de Westbank” (Samaria en Judea) en Jeruzalem in Israëlische handen kwamen, begonnen de islamitische ideologen die opvatting over Jeruzalem van 1250 jaar geleden, uit het jaar 682 dus, weer te recyclen. Dus driemaal politiek opportunisme rond Jeruzalem: door de mythische Mohammed (572 – 632) zelf, in 682 door de geblokkeerde kalief en vervolgens na 1967.

Ook de Arabische traditie van geweld  in Palestina is in Jeruzalem hervat de Nebi Musa-progrom van 1920, de eerste van een reeks pogroms die Moefti Amin al-Hoesseini organiseerde en ook de bovenvermelde pogrom van Hebron van 1929 opleverde: “Five Jews and four Arabs were killed, while wounded were 216 Jews, 18 critically; 23 Arabs, one critically. (  . . .) About 300 Jews from the Old City were evacuated.”

Onder de illegale bezetting van 1948 tot 1967 door Jordanië van Samaria-Judea (de “Westbank”) weigerde koning Hoessein om de Joden toegang te geven tot hun heilige steden en plaatsen. In Oost-Jeruzalem, inclusief dus de Oude Stad, de Westelijke Muur en de Tempelberg werden vernielingen aangericht. Jordanië “ontheiligde ook zeer oude Joodse graven“ op de Berg van Olijven, legde een weg aan dwars door de begraafplaats, gebruikte veel van de grafstenen als latrines voor het Arabisch Legioen, vernielde opzettelijk tientallen zeer oude synagoges overal in de Oude Stad en gebruikte de Tombe van Simon als een stal. De Joodse inwoners van de Oude Stad en buitenwijken van Oost-Jeruzalem waren intussen uit hun huizen verdreven en gedwongen om voor hun veiligheid naar West-Jeruzalem te vluchten. Gedurende de negentien jaren van de Jordaans-Arabische illegale bezetting protesteerden de Verenigde Naties niet één keer tegen de woeste en systematische vernietiging van de oude Joodse wijk.

Jacques Gauthier heeft meer dan 20 jaar besteed aan een onderzoek naar de vraag “Van wie is Jeruzalem”, maar dan in de puur juridische en volkenrechtelijke zin. Hij kwam tot de conclusie: Jeruzalem is van de Joden, Jeruzalem is van Israël. En ik zou daar aan willen toevoegen: en dus van de Hele Mensheid met een Geweten.  Nee, niet van ethicus Vermeersch, natuurlijk! Gauthier vervatte zijn betoog en conclusies in een promotie-these van zo’n 1000 pagina’s, die hij succesvol verdedigde aan het “Graduate Institute of International Studies of the University of Geneva”. Hier is een televisie-interview met hem onder de titel “Who owns Jerusalem?”. De Joden hebben inderdaad een band met Jeruzalem als geen ander volk met “hun” stad. Na het jaar 70 na Christus volgde een diaspora over Europa en het Midden-Oosten van zo’n 1800 jaar, waarin de Joden overal voornamelijk werden gediscrimineerd, regelmatig lijdend onder pogroms, waaronder natuurlijk de gruwelijkste van alle pogroms, de Holocaust. Al die achttien eeuwen is het verlangen naar de terugkeer naar het Joodse Heilig Land steeds sterker met de Joodse godsdienstige rituelen versmolten geraakt: “Volgend jaar in Jeruzalem!”, luidt de meest bekende heilwens van de Joden bij feestelijke gelegenheden.

Op dit moment gaat het precies hetzelfde als het altijd is gegaan in Jeruzalem: de Joden doen hun best en zijn fatsoenlijk, de corrupte Arabische elites saboteren, liegen en zijn gewelddadig zo gauw ze de kans krijgen. Zoals ik eerder schreef: Ga eens kijk-luisteren naar de goedwillende Joodse burgemeester van Jeruzalem die uitlegt hoe moeitevol en integer de Israëlische autoriteiten de gigantische problemen rond “Palestijnse” illegale bouwactiviteiten te lijf gaan.

Interviewer: Als de grenzen van vóór 1967 weer gelden, moet Israël de Golan teruggeven aan Syrië. Dat kan het zich uit veiligheidsoverwegingen niet veroorloven.

Vermeersch: Het zal moeten, want anders komt er ook met Syrië nooit een duurzame vrede. Ook de waterverdragen moeten nog geregeld worden. Dat alles lijkt vandaag niet realiseerbaar, maar moet niettemin het uitgangspunt zijn van onderhandelingen. Sommigen beweren dat we een neutrale houding moeten aannemen, maar je kan niet neutraal zijn tussen een agressor en een geagresseerde.

Ach ja: Syrië: schoolvoorbeeld van de twee mogelijkheden die een Arabisch land heeft na 14 eeuwen islam: militair-islamitische dictatuur of theokratisch-islamitische terreur. Dus dat er tussen  Israël en Syrië of n’importe welk Arabisch land dan ook ”nooit een duurzame vrede” kan komen ligt echt niet aan de Golan-hoogte of aan regelingen rond het water, maar wat Dennis Praeger het fundamentele kernprobleem van het Midden-Oosten noemt: de Arabieren willen de Joden vermoorden.

Zal ik Vermeersch maar eens iets uitleggen over de Golanhoogte? Want hij schijnt er niks van te weten, of te willen weten. Tussen 1948 en 1967, 19 jaar lang,  controleerde Syrië de Golan-hoogte. Van daaruit werden gedurende al die jaren de lager gelegen aangrenzende Israëlische gebieden Joden beschoten door Syrische scherpschutters.  Dat lager gelegen land is de Hula-vallei, het vruchtbaarste en voornaamste Israëlische landbouwgebied. Arafats PLO en de Syriërs zelf gebruikten de Golan als uitvalsbasis om mijnen te leggen in het noorden van Israël.  Inderdaad: ”Je kan niet neutraal zijn tussen een agressor en een geagresseerde”.

De Golan-hoogte werd  op 9 juni 1967 door Israël veroverd op Syrië in een oorlog die, net als de oorlog van 1948,  aan Israël  was opgedrongen door de Arabische landen en genocidaal was bedoeld. Israël veroverde de Golan ten koste van 115 doden. Dat is erg veel doden voor een klein landje als Israël. In 1973, op Yom Kippoer, belangrijkste religieuze feestdag van de Joden, pleegden de Arabische landen een verrassingsaanval, opnieuw zoals altijd, met genocidale bedoelingen. Opnieuw moesten de Israëli’s , net als in 1948 en 1967, op verschillende fronten tegelijk vechten tegen een enorme overmacht. Op de Golan-hoogte stonden dit keer 180 Israëlische tanks tegenover 1400 Syrische tanks.  De Israëli’s wonnen.  Inderdaad: ”Je kan niet neutraal zijn tussen een agressor en een geagresseerde”

Sinds 1974 is de Golan rustig. Syrië is tot op de dag van dit schrijven, december 2008, doorgegaan met terreur tegen Israël, direct en indirect, met name in Libanon via de verschillende “Palestijnse” terreur-organisaties. Enige honderdduizenden Syrische soldaten, zo’n 17% van het Syrische leger, zijn permanent gelegerd in de buurt van de Golan.  Vanaf de rand van de Golan is het nog geen honderd kilometer voor tanks in gemakkelijk terrein naar Haifa en Acre, het industriële hartland van Israël.  Inderdaad: ”Je kan niet neutraal zijn tussen een agressor en een geagresseerde”.

Als de Syriërs de kans krijgen zich opnieuw in te graven op de Golan-hoogte, zal daarvan een gruwelijke dreiging blijven uitgaan voor Israël. Met islamitische landen is geen vrede te sluiten, omdat de Mohammedaanse ideologie voorschrijft dat de ongelovigen bedrogen moeten worden (taqiyya). als dat nodig is om ze te slachten of onderwerpen (jihad). Dat geldt zeker voor Joden, ergere Untermenschen immers nog dan “gewone” ongelovigen in de ogen van de islam. Daarnaast is er op de Golan-hoogte nu een early-warning-radar-system geïnstalleerd, dat na teruggave van de Golan-hoogte na verhuizing richting het dal veel minder early in zijn warning zal zijn.  Dat is niet handig met het oog op de verraderlijke, genocidaal bedoelde verrassingsaanvallen en terreur in het verleden en in verband met die “taqiyya”, het tot verraad aan ongelovigen verplichtende leerstuk van de islam. Inderdaad: ”Je kan niet neutraal zijn tussen een agressor en een geagresseerde”.

En dan is er dat punt dat steeds belangrijker wordt, maar dat voor Israël nooit een primaire reden is geweest de Golan te bezetten: het hooggelegen meer van Galilea op de Golan is een belangrijke bron van water. “Ook de waterverdragen moeten nog geregeld worden”. Zeker. En als de islamitisch-Arabierische cultuur ook maar iets van normaliteit en humaniteit zou hebben, zou dat waterprobleem een secundair probleem zijn geweest dat allang zou zijn opgelost via Israëlische ingenieurs. Dat is het probleem dan ook niet, het probleem is de fundamentele onbetrouwbaarheid en agressie van de islamitische Arabier. De gebeurtenissen in Syrië nog een beetje gevolgd de laatste tijd, Vermeersch?

Vermeersch: Wat weinigen durven zeggen, is dat Israël op termijn zichzelf moet opheffen als ‘Joodse staat’. Dat het dat is, blijkt uit de ‘Wet op de Terugkeer’. Een Jood uit bijvoorbeeld Rusland, van wie de voorouders sinds eeuwen in Rusland wonen, heeft zonder meer het recht zich in Israël te vestigen. Maar een naar Beiroet gevluchte Palestijn van wie de voorouders eeuwen in Palestina hebben gewoond, mag niet terugkeren. De joodse staat discrimineert dus mensen enkel en alleen op basis van hun biologische afstamming. Het spijt me, maar dat is een vorm van racisme. Men zal opwerpen dat je ook via de godsdienst Jood kunt worden, maar dat voegt aan het racistisch een theocratisch element toe en dat is zeker geen verbetering. Vanuit dezelfde overweging ben ik ook radicaal gekant tegen ‘islamitische staten’.

Zolang Israël de Wet op de Terugkeer handhaaft, is het een immorele staat. En het zionisme is een immorele beweging, omdat het in zijn streven een Joodse staat in Palestina te vestigen geen rekening hield met het feit dat daar rond het miljoen Arabische mensen woonden. Ik verwacht dat sommigen mij nu van anti-semitisme zullen beschuldigen, maar dat ze mij maar overtuigen dat de Joodse staat en het zionisme wél moreel zijn. Ik weet dat Theodor Herzl en zijn volgelingen pas echt zionist zijn geworden door het anti-semitisme in Europa. Dat maakt hun streven verklaarbaar, maar een echte
rechtvaardiging is er niet. De Palestijnen dragen geen schuld voor wat de
nazi’s hebben aangericht.

Uit het voorgaande kan duidelijk zijn geworden dat het zionisme een intens morele beweging was die humaniteit en welvaart naar Palestina bracht en die daardoor juist eminent rekening hield met ”het miljoen Arabische mensen” dat daar woonde. Het zijn de eigen leiders die hun volk verraden hebben door kunstmatig vanaf 1920 een haatcampagne op gang te brengen en een terreurcampagne tegen zowel de Joden als degenen die wilden samenwerken met de Joden. Maar het is Israël dat zich moet opheffen als Joodse staat, volgens Vermeersch, want het is een immorele, racistische staat. Om dat te bewijzen verzwijgt Vermeersch zo’n beetje de hele reële geschiedenis van Israël en het Jodendom en liegt hij alles aan elkaar, zoals ik aan het aantonen ben. Want als er een eminent morele staat is in deze wereld, dan wel Israël. Zo gezien is het misschien niet zo héél erg raar dat “sommigen mij nu van anti-semitisme zullen beschuldigen”?

Al die Arabische racistische Übermensch-staten door wie de Joden al in 1948 uitgedreven zijn en nu met de christenen bezig zijn, hoeven zich van Vermeersch overigens niet op te heffen. Ook de “Palestijnen” in Samaria-Judea, die herhaaldelijk bij monde van Abbas bijvoorbeeld, betoogd hebben dat na een PA-machtsovername de gehele landstreek Judenrein zal moeten worden, zijn daartoe zeer gerechtigd: ”verder moet Israël alle nederzettingen ( . . .) op de Westelijke Jordaanoever aan de Palestijnen overdragen”.

En waarom zou uit de “Wet op de terugkeer” racisme blijken, Vermeersch? Worden de Russische Joden bij aankomst in Israël dan gescreend  op ”hun biologische afstamming”? Wordt er DNA afgenomen, worden er weefselmonsters genomen, gekeken of ze zuivere Joods genen hebben? Nee toch? Wat is er dan racistisch aan een Joodse staat? Het Jodendom is toch een cultuur, net als de islam een “cultuur” is. Wat bedoel je dan, Vermeersch,  met ”een theocratisch element” dat het racisme nóg erger zou maken? Dat “theocratische” is toch hetzelfde als “cultuur”? En wat is er aan “islamitische staten” hetzelfde als aan Joodse staten? Is de islam ook een ras waaraan een “theocratisch element” wordt toegevoegd? Overigens:  als alleen de typische “gevluchte Palestijn van wie de voorouders eeuwen in Palestina hebben gewoond” en niet zijn kinderen en kindskinderen tot in alle oneindige geslachten, dan zouden de werkelijke “Palestijnse vluchtelingen”wel eens slechts een enkele tienduizenden kunnen zijn.

Vermeersch weet de Joden ook te vertellen hoe zij de Holocaust, de pogroms van de 19^e eeuw in Europa en eigenlijk de hele geschiedenis van vervolging door christenen hebben te interpreteren. Ja, want als de “christenen” de Joden niet bepogromden, dan waren ze wel bezig hen de morele les te lezen. Dus onderwijst kardinaal Vermeersch de Joden – we zetten hem in gedachten dat rode keppeltje op dat keurslagershoofd – aangaande Herzl en dat Zionisme en zo, dat het allemaal best wel verklaarbaar is, maar geen “echte rechtvaardiging” om “de Palestijnen” te verdrijven.

Een moeilijk punt is natuurlijk wél dat de Joden geen “Palestijnen” hébben verdreven, niks gestolen hebben, heel veel gebracht hebben, alle morele recht hebben te zijn waar ze zijn en . . . . . . ja, de “Palestijnen” dragen wél “schuld voor wat de nazi’s hebben aangericht”, althans hun leidende maffia’s dragen schuld.

Dat je nou dat puntje toevallig te berde brengt, Vermeersch! Van die “Palestijnse” schuld  aan wat de nazi’s aangericht hebben! Want ik weet daar iets van!  Hierboven is al vermeld dat de Moefti van Jeruzalem, Amin-al-Hoesseini, in 1942 naar nazi-Duitsland vluchtte en daar nauw samenwerkte met de nazi-top. Een speciale korte-golf-zender, “Radio Zeesen”, die al vanaf 1939 vanuit nazistisch Berlijn actief was, zond tot 1945 zeven dagen per week en 24 uur lang over het hele Midden Oosten nazi-propaganda uit die was toegesneden op de eigen Jodenhaat-traditie van de islam. Na zijn ontmoeting met Hitler in november 1941 kreeg de Moefti steeds meer invloed op de uitzendingen en werd zijn stem in het hele Midden-Oosten steeds meer gehoord.

De propaganda greep op vele punten aan. Zo werden Duitsland en de Arabische naties tot slachtoffers van hetzelfde “Dictaat van Versailles” bestempeld. De Duitse eenwording werd tot voorbeeld van toekomstige Arabische eenwording genomen. Frankrijk en Amerika, maar vooral Engeland, als grootste koloniale macht in het Midden-Oosten, werden neergezet als machtig, wreed, onderdrukkend, kapitalistisch en imperialistisch, maar tegelijk toch ook als decadent en moreel minderwaardig.

Die tweeslachtigheid zat ook in de Jodenhaat van de uitzendingen van “Radio Zeesen” vanuit dat Belijn van 1942 tot 1945: de Joden waren inferieur maar ook almachtig, want achter de schermen trokken zij niet alleen aan de touwtjes in de hele Westerse wereld, ook achter het “Bolsjewistische gevaar” schuilden de Joden. De regeringen van niet alleen Amerika, Engeland, Frankrijk, maar ook van de Sovjet-Unie waren Joden-knechten. De kern van al het kwaad in de wereld was dus eigenlijk Joods. In de kern dus gewoon eigenlijk de opvatting die Vermeersch tot op de dag van vandaag heeft, alleen noemt hij de Joden “Israël”

Ondanks die vermeende almacht schilderde de propaganda de Joden als een inferieur ras, die krankzinnige rituele wreedheden bedreven. Die nazi-propaganda sloot aan bij de opvatting van de Jood als inferieure Untermensch in het hele islamitische Midden-Oosten. Dat beeld was al sinds de dagen van Mohammed – dus tijdens WO II al zo’n 1300 jaar – volstrekt gangbaar. De islamitische Jodenhaat werd dus vooral op één punt verrijkt: de Jood gold voortaan wel degelijk als gevaarlijk, niet alleen als inferieur, maar tegelijk als superieur, niet alleen als minderwaardig, maar ook als almachtig.

De Moefti verbleef in de oorlogsjaren 1942-45 in een villa in Berlijn en zorgde er met name persoonlijk voor dat bepaalde deals van de nazi’s met de geallieerden waardoor Joden, en vooral Joodse kinderen, gered konden worden, niet doorgingen. Duizenden Joods kinderen zijn door persoonlijk ingrijpen van de Moefti alsnog vergast. Over vergassen gesproken: in samenwerking met de nazi-top had de Moefti gezorgd dat, als de Duitse generaal Rommel in 1942 via Egypte zou doorstoten naar Palestina, in Griekenland de mobiele vergassings-installaties klaar stonden om verscheept te worden naar Palestina om ook daar de genocide op de Joden ter hand te nemen. “De Palestijnen dragen geen schuld voor wat de nazi’s hebben aangericht”? Mijn Brabantse grootmoeder zou gezegd hebben: “Ge lult noar dâ ge verstaand hèt, Vermeersch!”

En het gaat nóg verder. Ik schreef eerder:

Zou het een te ver gaande speculatie zijn om te veronderstellen dat de Moefti met het afsluiten van de laatste afschuifmogelijkheid van de Joden, namelijk naar Palestina, een beslissende invloed heeft gehad op het besluit van Hitler tot de Endlösung? De Moefti had zijn eerste gesprek met Hitler op 28  november 1941. In een voor het laatst in 1999 ge-update stuk komt Gord McFee op grond van nieuwe gegevens (het dagboek van Goebbels) plus een plausibele redenering die te ver voert om hier uiteen te zetten tot de volgende conclusie: “Het nieuwe bewijs wekt sterk de indruk dat Hitler vroeg in december 1941 besloot alle Europese Joden uit te roeien.”

Als McFee gelijk heeft dan hebben er dus slechts dagen gezeten tussen de ontmoeting van Hitler met de Moefti en het bekend worden van het definitieve besluit.

Vermeersch: In het charter van de PLO werd het bestaansrecht van Israël aanvankelijk ontkend. Voor zover ze daarmee bedoelden: ‘… het bestaanrecht van Israël
als zionistische staat…’ hadden ze volkomen gelijk. In de loop van de jaren tachtig heeft Arafat dat bijgeschroefd om redenen van politieke haalbaarheid. Hij heeft het bestaansrecht van Israël erkend, zonder daarbij te stipuleren dat het een van de doelstellingen moest zijn om de Wet op de Terugkeer vreedzaam op te heffen. Daardoor gaf hij de indruk dat een zionistische staat legitiem is, maar dat is niet zo.

Het meest schrijnend tragi-komische aan bovenstaande perverterings-passage is dat een schurk als Arafat, een pedofiel die de jongetjes net zo makkelijk zichzelf liet opblazen als-ie ze verkrachtte, een moorddadige gek, leugenaar en totaal gewetenloze opportunist door Vermeersch tot een morele instantie wordt verheven die er een uiterst “verfijnd” rechtsgevoel op na hield. Het is in elke geval helemaal in lijn met de opvatting van de Pal-maffia over Arafat als een soort Jezus. Volgens Vermeersch was de Nobelprijswinnaar er helemaal niet zo op uit Israël te vernietigen, maar wilde hij gewoon het racisme van de staat Israël vreedzaam opheffen. Zou dat nou projectie in Arafat door Vermeersch kunnen zijn van het verfijnde antisemitisme van Vermeersch zelf? Die edele Arafat, gedwongen door de harde realiteit van de dagelijkse politiek, werd gedwongen  iets te doen wat de ethicus Vermeersch toch wel jammer vindt: namelijk de indruk geven ”dat een zionistische staat legitiem is”. Ik denk inderdaad dat kardinaal Vermeersch zelf niet naar een openlijke genocide op de Joden verlangt, zoals Arafat ongetwijfeld deed,  maar wel verlekkerd in zijn vette kardinaalshandjes zou wrijven als Israël overspoeld zou worden met “Palestijnse vluchtelingen”. Waarna de Joden weer op hun plaats gezet zouden worden, iets waarvan kardinalen als Vermeersch gedurende de hele geschiedenis van het christendom voorstander zijn geweest. In al zijn atheïsme heeft Vermeersch één ding toch behouden van zijn Jezuïten-opleiding: de vervanginging-theologie, waarin de christenen het uitverkoren volk in plaats van de Joden zijn geworden.

Interviewer: De Amerikanen beginnen voor het eerst wat tegengas te geven, maar tot nu toe kreeg Ariel Sharon ‘carte blanche’.

Vermeersch: In 1947 speelde bij de Amerikanen, net als bij de Sovjets en vele anderen, de verontwaardiging over de jodenvervolging door de Duitsers. En voor de VS was een Israëlische staat in het Midden-Oosten tijdens de Koude Oorlog ook een nuttig bruggenhoofd. Daarbovenop is er constant politieke druk van de Amerikaanse joden, vooral in New York. Niet omdat ze zo uitzonderlijk talrijk zijn, maar omdat ze bijna allemaal gebruik maken van hun stemrecht.

George W. Bush legt de nadruk op de terreur van de Palestijnen. Maar wat kan je anders verwachten van een moegetergd volk dat geen hoop op een toekomst heeft? De Amerikanen en de Israëlische regering eisen van Arafat dat hij die aanslagen veroordeelt en de daders arresteert, maar dat is een onhaalbare eis. Als hij dat nu doet, is hij elke greep op zijn volk en dus ook op de extremisten kwijt. Het probleem dateert al van bij de oprichting van de PLO. Toen werd hij meteen geconfronteerd met extremistische linkse groepen als het Volksfront en het Democratisch Volksfront voor de Bevrijding van Palestina. Nadien zijn die opgevolgd door fundamentalistische islamitische groepen als Hamas, Jihad en Hezbollah. Arafat heeft daar tegen zijn zin mee moeten leven. Hij kan pas zijn gezag doen respecteren en de aanslagen beteugelen, als hij zijn volk resultaten en vooruitzichten kan aanbieden.

In Israël beseften ze, zeker bij Likoed, helemaal niet dat Arafat hun noodzakelijke partner was. Menachem Begin en Yitzhak Shamir weigerden met hem te praten. Hadden ze hem als volwaardige partner aanvaard, dan had hij Hamas en Jihad misschien onder controle kunnen houden. In Oslo koos Arafat voor een partieel akkoord, dat hij wel onrechtvaardig vond, maar dat hem de kans gaf zich als de enige Palestijnse leider te doen gelden. Had men toen de Palestijnse autonomie doorgedrukt en de nederzettingenpolitiek gestopt, had Arafat een kans gehad. Maar nu hebben zowel in Israël als bij de Palestijnen de anti-Oslostrekkingen de bovenhand gekregen.

De Holocaust, suggereert Vermeersch hier, was een dingetje van beperkt belang dat nu eenmaal in een bepaalde periode “speelde”, een  soort onterechte smoes om de verderfelijke zionistische staat goed te praten. De “Joodse lobby” in New York waar Hitler ook al zo fel op was, komt ook even voorbij, maar Vermeersch is te slim om te spreken van de duistere manipulaties van die lobby. Echte stemrechtgebruikers, die gewiekste Joden, meent hij. Wat hij niet zegt is, dat vele Amerikaanse Joden, net als Europese en Israëlische Joden, aan de linkse ziekte lijden en vooraan staan bij het plegen van cultuurverraad,dus bij verraad aan Israël en bij het pamperen van de nazislam.

Het zijn namelijk net mensen, die Joden, vanuit hun traditie extra geneigd tot zelfkritiek en nog meer daarin doorgeschoten dan het christendom in het aangezicht van een genadeloze en totalitaire vijand die van zelfkritiek nog nooit heeft gehoord: de nazislam. Daarin zit natuurlijk een stukje Stockholm-syndroom. In Nederland kennen we meegaande Joden als Jaap Hamburger die in perverse Israël-bashing niet onderdoet voor een Vermeersch. Meegaande Joden hebben In Nederland zelfs een club gevormd onder de naam “Een Akelig Joods Geluid” (EAJG). Daarin zit een Jood als Hajo Meijer, een psychiatrische patiënt die in Auschwitz heeft gezeten, die gelooft dat de Twin Towers een inside job van de CIA was en die er een speciale missie van heeft gemaakt scholen te bezoeken tot in Duitsland en België om daar te vertellen wat voor een satanische staat Israël is. Ja, je hebt Joden die net zo gek zijn als Vermeersch, die overigens natuurlijk vertrekt van de tegenovergestelde  kant: het kardinaals-syndroom, de vervangings-theologische, de christelijke maar vooral katholieke behoefte om de Joden op hun plaats te zetten.

Zoals Multatuli zei: mijn verhaal wordt eentonig. Maar wie bovenstaand verhaal gevolgd heeft, of anderszins op de hoogte is van de werkelijke geschiedenis en actualiteit van Israël zal ook, net als ik, zijn blijven haken achter “een moegetergd volk”. Maar in Godsnaam! Ja, dat ben je geneigd uit te roepen. Is er dan geen einde aan de pervertering? Is 180 graden niet genoeg, Vermeersch? Moet het 540 worden? 720? Gaan we een perverterings-centrifuge maken? Dit onttrekt zich toch langzamerhand aan kritiek? Ten eerste al die term “volk”. Moeten we wéér herhalen en bewijzen dat er geen “Palestijns volk” bestaat, dat het een term is die na 1967 door een uitgekiende linkse propaganda gepusht is precies om wat sinds de Moefti van Jeruzalem alleen maar een terreurbeweging was het masker op te zetten van een “volk” dat tegen de “imperialistische vijand” aan het vechten was? Moeten we wéér vertellen dat zulks precies in het straatje van de Sovjet Unie en zijn Koude Oorlogs-retoriek paste? En nadat ik voorgaande zinnen had opgeschreven, zag ik een artikel dat een nieuw boek aankondigt:

“De rol van de voormalige Sovjet-Unie bij Arabische terreur blijkt veel groter dan gedacht. Dat blijkt uit 50.000 topgeheime documenten , die door de Russische historicus en researcher Pavel Stroilov – zonder toestemming – zijn gekopieerd uit de archieven van het Kremlin.”

De conclusie van Stroilovs boek:

“De bewijzen laten er geen twijfel over bestaan dat het hele systeem is uitgevonden door Moskou als een wapen tegen het Westen. De PLO was daarbij de parel in de kroon.”

Moegetergd? Wie? En vooral:  dóór wie? Een baanbrekend boek als dat van Efraim Karsh heet natuurlijk niet voor niks “Palestine Betrayed” , want daarin wordt het verhaal verteld van het begin van het misbruik door de islamitisch-Arabische ”elite” van zijn eigen bevolking. Het verhaal dus hoe de kliek rond de Moefti van Jeruzalem vanaf 1920 de humaniteit-en-welvaart brengende Joden en de goedwillende Arabieren in Palestina heeft geterroriseerd. Tot op de dag van vandaag hebben dezelfde  maffia’s, de opvolgers van de Moefti,van Arafat tot Abbas tot Hamas, deze “Palestijnen” in hun greep en gebruiken hen om hun maffia-structuren te handhaven. Dáárom en daarom alleen is er “geen hoop op een toekomst” voor “de Palestijnen”, al schijnt het materiële heden, dank zij de miljarden van de Verenigde Nazi’s en de Europese Sovjet zowel in het hongergetto van Gaza als in Samaria-Judea erg mee te vallen.

Was het niet Immanuel Kant, ethicus Vermeersch, die het erover had dat je een ander mens nooit alléén maar als instrument, maar minstens dééls als doel moet zien? Hier worden, niet alleen door hun eigen “Palestijnse” maffia’s, maar ook door die van de omringende Arabische landen: Egypte, Syrië, Jordanië en Libanon, de “Palestijnen” uitsluitend als middel gebruikt.  Nooit hadden de “Palestijnen” het slechter dan toen ze tussen 1948 en 1967 in Gaza en “op de Westbank” onder Egypte respectievelijk Jordanië vielen. Wéét jij eigenlijk, Vermeersch, waarom die terreurbende die de aanslagen pleegde op de Olympische Spelen van 1972 München zichzelf “Zwarte September” noemde?

”Maar wat kan je anders verwachten van een moegetergd volk dat geen hoop op een toekomst heeft?” Soms hoop ik, Vermeersch, dat God tóch blijkt te bestaan en dit is een van die gevallen. Ik hoop dat Hij bestaat en hopelijk is het een Negerin en dat Zij jou alleen al voor deze zin zwáár straft. “Moegetergd” is het Joodse volk, zijn de bewoners van Israël en er is géén mogelijkheid dat jij dat niet weet! En ook in 2002 al wist. Ondanks zijn enorme productiviteit lijdt de bevolking onder de last van de bewapening die het moet bekostigen om die oceaan van haat buiten zijn grenzen te houden. Israël is een land dat voortdurend in een staat van hysterische stress wordt gehouden,  niet alleen door die haat, maar door het verraad van degenen die bondgenoten zouden moeten zijn. Door jouw verraad, Vermeersch. Jij deugt niet, Vermeersch. Waarachtig, ik kan niks anders meer concluderen. Weet je nog wat vroeger op het schoolplein een criterium was bij een ruzie, Etienne? Dan vroeg je je af wie er begonnen was. En het zijn altijd de Arabieren die beginnen. Vanaf het Jaar onzes Heren 638 al. Ze moorden, liegen, terroriseren, parasiteren en onderdrukken. Als er een Godin bestaat die ik zou willen erkennen, dan zijn de elites van de Arabieren, is een groot deel van de Arabische massa’s, is die hele islam, een Vloek in Haar Aangezicht. Als de islam en de Arabische “elites”, als een groot deel van de Arabische massa’s morgen als bij toverslag fatsoenlijk zouden worden en zouden ophouden te terroriseren, materieel en geestelijk, dan is er stante pede vrede en morgen welvaart en welzijn voor alle “Palestijnen”. En rust voor de Joden.

Ook ik ben een beetje moegetergd. Van het eindeloos weerleggen van de smeerlapperijen van rotzakken zoals jij, Vermeersch. Want jij en je soort houden maar niet op met je manipulerende leugenwoorden, je verzwijgingen, je perverteringen, subtiel en grof. Schijtziek ben ik van jou, walgelijke huichelaar, en je soort. Dries van Agt, bijvoorbeeld, óók opgevoed door Jezuïeten. Arafat veroordeelde geen aanslagen en arresteerde geen daders? Maar niet omdat hij dan “elke greep op zijn volk en dus ook op de extremisten kwijt” zou zijn geweest, lul-de-behanger! Want hij gaf zelf leiding aan de aanslagen.

“Arafat heeft daar tegen zijn zin mee moeten leven.” Uit welke Arabierische lieg-hagiografie heb je dat, Vermeersch? En welk virus in je kop gaf je in om op te schrijven dat hij “zijn volk” geen “resultaten en vooruitzichten” kon aanbieden? Alle fatsoenlijke literatuur, alle fatsoenlijke mensen die de Oslo-Akkoorden en hun nasleep hebben gevolgd weten dat de Oslo-Akkoorden een weg waren naar steeds betere ”resultaten en vooruitzichten”. Het staat onomstotelijk vast dat Arafat nooit vrede heeft gewild, omdat zijn maffia én die van zijn opvolgers leefde en leeft van oorlog en terreur. Hij, zijn opvolgers en hun boevenbendes, zouden hun bestaansrecht in het geval van vrede hebben verloren. En misschien is dit inderdaad het grote verschil tussen “de Palestijnen” en de Israëlische Joden: die tussen een roversbende die volgens maffia-codes leeft en een civiele staat, Israël, die een normale demokratische en humane rechtsorde heeft. En wie zou trouwens aan de “ulema”, de priesterkaste van de islam, hebben uitgelegd dat er waarachtig naar vrede met de Joden op basis van gelijkwaardigheid werd gestreefd? Onmogelijk volgens elke fundamentele code in het Mohammedanisme! Want de “Palestijnse” maffia is géén gewone maffia, maar een die handelt in opdracht van een Allah die al 14 eeuwen onveranderlijk de oorlog predikt, vooral tegen de Joden.

Nee, het lag echt niet aan die twee Joden, Begin en Shamir, die ”weigerden met hem te praten”. Want premier Rabin en president Clinton praatten wél met Arafat en wel voor het oog van de hele wereldpers. We herinneren ons allemaal die iconische foto uit 1993 waarop Rabin en Arafat elkaar de hand schudden onder de letterlijke aegis van Clinton. En dacht jij, Vermeersch, in 2002 werkelijk dat als ”men toen de Palestijnse autonomie doorgedrukt en de nederzettingenpolitiek gestopt” zou hebben, Arafat wél een brave Palestijnse staat had gesticht? Dat Arafat elk vertrouwen beschaamde kwam, omdat we Arafat te weinig vertrouwen gaven? We tikken nog maar eens op ons voorhoofd.

Vermeersch: Dat alles is geëscaleerd met Palestijnse aanslagen en Israëlische vergeldingen of beledigingen. Denk aan Benjamin Netanyahu die de tunnel onder de Al-Aksamoskee in gebruik nam, of aan Ariel Sharon die provocatief op de Tempelberg ging wandelen. Twee keer een onverantwoord ophitsen van de Palestijnen om ze in de armen van de extremisten te drijven. Dat iemand als Sharon, die de dood van minstens achthonderd onschuldige vrouwen en kinderen in Sabra en Chatilla op zijn geweten heeft, door zestig procent van de Israëli’s wordt verkozen tot premier geeft aan dat zij de weg van de confrontatie en het geweld kiezen.

“Dit alles is geëscaleerd”. Gut ja, hoe komt dat toch dat “dit alles” steeds maar weer escaleert rond Israël? Dat komt omdat die “Palestijnse” maffia telkens met geweld begint en dat doet ze niet omdat haar onrecht wordt aangedaan, maar omdat ze geen vrede kan en wil sluiten, mijnheer Vermeersch.

Ook in de goedkope details zet Vermeersch de demonisering voort. Netahyahu heeft een tunnel laten graven “onder” de Al-Aqsa-moskee. Bekijk dit propaganda-filmpje van Hamas over het zogenaamde graven onder als-Aqsa even, Vermeersch, en zie de mentaliteit van de wereld die jij verdedigt. Het is tenslotte ook jouw mentaliteit. Of niet? In elk geval is het tunnelverhaal gewoon een gore leugen zoals ze standaard uit alle Arabische leugenfabrieken komen, maar Vermeersch hoort natúúrlijk bij diegenen “who are ready to believe any libel emanating from the Palestinian Authority”, zoals Mitchell Bard zeg, die netjes uitlegt wat er wél aan de hand was in een van zijn “Myths & Facts”-afleveringen: “Israel is digging under the Al-Aksa mosque and intends to destroy it”.

Niettemin ziet Vermeersch in het tunnelverhaal géén lasterleugen van de “Palestijnen”.  Welnee! Je bent beroepspervertant of niet! Het is een provocatie van de Joden. Ach ja, die rot-Joden en die altijd maar weer geprovoceerde moslims . . . . . . ik zing wel eens een zelfgemaakt liedje met dit refrein: “Alwéér een provocatie richting moslims/de moslims worden wéér geprovoceerd/ die Wilders dat is de nieuwe Hitler/hebben wij dan nog steeds niks geleerd?”

Een provocatie was volgens Vermeersch óók het bezoek van Sharon aan de Tempelberg in 2000. Mitchell Bard vertelt het hele verhaal van dat bezoek en wat je daaruit kan leren is de waarheid van wat Hafid Bouazza onsterfelijk zei: de islam is geweld op zoek naar een excuus. Het is een steeds wederkerend patroon als de Palestijnse maffia-bazen weer eens geweld nodig hebben. Ik heb er onlangs nog een artikeltje over geschreven onder de titel: “Het gerucht gáát weer! De Joden ontheiligen de moskee! Mars op Jeruzalem!” Ook in het geval van het bezoek van Sharon was de erop volgende “intifada” zorgvuldig gepland.  Ik heb hierboven al uitgelegd dat de heiligheid van Jeruzalem een invented tradition is in de islam. En ze is uitgevonden om geweld tegen Joden op te wekken. De eerste keer was trouwens onder de eerste Palestijnse maffia-baas, de Moefti van Jeruzalem, Amin al-Hoesseini, in 1920, met de Nebi Musa-progrom in Jeruzalem. Moslims zitten trouwens met hunne reten omhooggestoken naar de moskee – kijk hier op 3:00 – als ze op het plein voor de al-Aqsa zitten te “bidden”. Oh ja, en voor ik het vergeet: de al-Aqsa-moskee is zoals zovele moskees in de geschiedenis van de islam, gebouwd op de vernielde tempel van de oorspronkelijke bevolking, de Joden. Wist je dat, Vermeersch? Met je ”twee keer een onverantwoord ophitsen van de Palestijnen om ze in de armen van de extremisten te drijven”. Heb jij eigenlijk geen schaamte, Vermeersch? Of ben je daar te bot voor, professorale ethicus?

En dan is er natuurlijk het voornaamste “detail” dat Vermeersch releveert: Sharon, de moordenaar van 800 vrouwen en kinderen is door de Joden tot premier gekozen en dat bewijst dat ze toch eigenlijk niet deugen, die Joden. Wat zegt u? Ja, ik lees heel goed: “op zijn geweten heeft” en ”zestig procent van de Israëli’s”, maar Vermeersch weet prima hoe zoiets door de gemiddelde krantenlezer wordt opgepikt  en vooral in de context van het Joden-demoniseringsverhaal dat hij aan het ophangen is.

De feiten rond Sabra en Shatila zijn natuurlijk anders en we moeten maar weer naar Mitchell Bard verwijzen voor de ontkrachting van ook deze mythe: “Israel was responsible for the massacre of Palestinian refugees at Sabra and Shatila”. Nee, dus. En Sharon slechts op een indirecte manier. Hij had moeten voorzien dat de christelijke “Falangisten” uit Libanon – want zij hebben het gedaan! –  tot zoiets in staat zouden zijn. Een tot atheïstisch kardinaal omhooggevallen spekpater als Vermeersch, die zijn hele leven heeft gewijd aan het leunstoel-Jezuïtisme, heeft natuurlijk geen idee van de haat die mensen kan bevangen, die een relatief zeer tolerant en vrij land, Libanon, met een hoofdstad die “het Parijs van het Midden-Oosten” werd genoemd kapot-geterroriseerd hebben zien worden door een zwerm agressieve parasieten die daar plotseling was neergestreken: Arafat en zijn bende die door koning Hoessein van Jordanië in 1970-1971 van de “Westbank” waren gejaagd middels een slachting die aan tienduizenden “Palestijnen” het leven kostte.

“Koning Hoessein kondigt op 16 september[1970] de staat van beleg af. De twee volgende dagen worden door tanks de hoofdkwartieren van de Palestijnse organisaties in Amman aangevallen. Ook kampen in Irbid, Salt, Sweileh en Zarka worden aangevallen waarbij geen onderscheid wordt gemaakt tussen burgers en strijders. ( . . .). Het conflict leidde tot tienduizenden slachtoffers en aan beide zijden werden bewust ook burgers getroffen.” [mijn vet].

Nee, over de directe terreur van Arabieren onder elkaar en tegen de Joden heeft Vermeersch het niet, alleen als er Joden, al is het maar indirect, de schuld kunnen krijgen, dan is het ineens van belang. Die obsessie bij types als Vermeersch is overigens één ding, maar een ander is dat ze elke zicht verliezen op wat wérkelijk voortdurende dood en verderf veroorzaakt, namelijk de haat die inherent is aan de islam:

“Brigitte Gabriel lost her childhood to militant Islam. In 1975 she was ten years old and living in Southern Lebanon when militant Muslims from throughout the Middle East poured into her country and declared jihad against the Lebanese Christians.”

Ze heeft een boek geschreven over haar ervaring. De titel? “Because they hate”. Daarin staan ook mooie passages over hoe ze erachter kwam dat de Joden niet de monsters waren uit de verhalen die ze had gehoord in Libanon, maar humane wezens, die in het ziekenhuis waar haar moeder belandde zonder onderscheid des persoons, Jood of Arabier, christen of moslim, eerder of later hielpen zuiver op grond van de ernst van de verwonding.

Interviewer: De Amerikanen steunen Sharon, de Europese Unie houdt het bij vage en
vrijblijvende retoriek.

Vermeersch: De Amerikanen hebben de sleutel in handen. Zonder hun steun kan Israël niet leven. Maar ook Europa kan een veel belangrijkere rol spelen. De EU moet alle diplomatieke betrekkingen met Israël verbreken en een totale blokkade voeren, zoals indertijd tegen Zuid-Afrika. Misschien zouden ze dan in de VS ook wat dieper nadenken. Maar ik heb niet veel illusies. Louis Michel (PRL) verdedigt zowat in zijn eentje een ethisch onderbouwd standpunt, zonder dat daar partijpolitieke of individuele belangen mee gediend zijn. Integendeel, het zal hem in de huidige internationale constellatie veeleer schade toebrengen. Ik vind dat Michel zich de jongste tijd opwerpt als een van de grote staatslieden uit onze geschiedenis.

Uit de gemakzuchtige demonisering trekt Vermeersch natuurlijk automatische de immorele én irrationele conclusie: “een totale blokkade voeren, zoals indertijd tegen Zuid-Afrika”. Dus de enige staat in het Midden-Oosten die gelijkberechtiging voorstaat én praktiseert moet geboycot worden ten gunste van de wereld van “de Palestijnen”, de Arabische wereld en de islam, een conglomeraat dat in elk opzicht de ideologie van het nazisme vertegenwoordigt en praktiseert.

Interviewer: Frieda Brepoels (N-VA) dient een wetsvoorstel in om het samenwerkingsverdrag met Israël op te zeggen.

Vermeersch: Het komt niet elke dag voor dat een Belgische politieke partij zich laat leiden door zuiver ethische afwegingen. Brepoels had eerder al een felle protestbrief naar de Israëlische ambassade gestuurd. Voor zover ik weet, is daarop alleen in het Belgisch-Israëlitisch Weekblad een reactie gepubliceerd. Daarin werd haar brief afgedaan als een vorm van anti-semitisme, wat volstrekt onterecht is. Waarom andere media geen
aandacht hebben geschonken aan haar initiatief heb ik niet begrepen.

Deze oproep tot boycot noemt beroeps-ethicus Vermeersch hier dus een “ethisch onderbouwd standpunt” dat voortkomt uit  ”zuiver ethische afwegingen”. Nogmaals: deze ethicus Vermeersch steunt dus een wereld, die van de islam, die al 1400 jaar de voornaamste kenmerken van het nazisme vertoont: de Jodenhaat, de Übermenschen-leer, de expansieve oorlogszucht inclusief bloed-en-bodem-principe en het Führer-prinzip. De enige reden dat de nieuwe Holocaust nog niet door de islamitische wereld aan Israël en de Joden is voltrokken is onmacht. Maar de tijd dat het westen tegenover de  islam “veilig in de armen van de wetenschap” was  (Churchill)  loopt ten einde. De dag is niet meer ver dat Iran met gestolen nucleaire technologie de apokalyps kan inzetten. Middelen en mentaliteit zijn aanwezig. Enfin: wat is er tenslotte van Gaza geworden, toen Israël er weg ging in 2005 en Hamas de macht greep? De “Westbank” zal dezelfde weg gaan als Israël zich volledig terugtrekt.

Conclusie

Als ik het bovenstaande opstel bezie, dan begin ik steeds meer te beseffen dat ik in de loop van de afgelopen vijf jaar misschien al tien keer hetzelfde opstel heb geschreven. Het wordt wel steeds beter –  hoop ik –  en de details verschillen, maar het grondpatroon is hetzelfde. Dat komt omdat ook wat ik bestrijd, namelijk het liegen van de links-islamitische coalitie inzake Israël en islam, hetzelfde blijft. Wat eveneens hetzelfde blijft: de mate waarin de westerse cultuur door deze coalitie en deze leugens wordt beheerst. Ik beuk gewoon voortdurend tegen een solide plafond van leugens.

Soms heb ik wel eens de illusie dat het links-islamitische plafond op instorten staat: niet alleen inzake Israël, maar ook inzake de islam, het Europa-project en de milieu-hoax wordt het steeds duidelijker dat dezelfde totalitaire krachten aan het werk zijn die vroeger dweepten met Stalin, Mao en Che Gueavara dan wel met Hitler en Mussolini.  Hun gemeenschappelijk kenmerk: anti-westerse retoriek en overtuigingen. Hun geschreeuw wordt steeds schriller, ongeloofwaardiger, huichelachtiger, bewijsbaar idioter, maar de machts-structuren geven voorlopig geen krimp. Ze worden zelfs, lijkt het wel, openlijker tartend. Dat “in your face!” heeft volgens Theodor Dalrymple een functie: de bedoeling van de leugen-propaganda van totalitaire machts-structuren is om het publiek openlijk te vernederen om de mensen zo hun “ziel” te ontnemen. Het voortdurend blootgesteld worden aan definities van de werkelijkheid die openlijke en flagrante leugens zijn, maakt de mensen cynisch en wanhopig: ideaal voor totalitaire regimes.  Aan wat Dalrymple zegt zou ik iets willen toevoegen: de mens is liever schuldig dan beschaamd. De huidige quasi-elite staat voor een enorme catastrofe: ze zal op alle bovengenoemde punten haar historische ongelijk moeten bekennen. En dat gaat verschrikkelijk veel schaamte opleveren en dus wordt onze nep-elite steeds brutaler en rent ze steeds harder op alle fout ingeslagen wegen voort.

De officiële media in het hele westen – de Amerikaanse New-York Times en NBC, de Engelse BBC en Guardian, het Nederlandse NOS-journaal en NRC-Handelsblad, het Vlaamse Ter Zake en ochtenblad De Morgen – beginnen de trekken te vertonen van een totalitarisme, minstens van een penséé unique en van een monocultuur die misschien des te gevaarlijker is omdat zij informeel is. Wie niet in de pas loopt, wordt buitengesloten, kan een carrière vergeten en schrijft op relatief obscure weblogs in plaats van gedienstig door de Knack geïnterviewd te worden, zoals Etienne Vermeersch.

En dus citeer ik voor Etienne Vermeersch, voor de rest van de leugenaars en voor hen die in de leugenaars geloven nog maar eens Efraim Karsh die op zijn beurt citeert uit “Promise and Fulfillment: Palestine 1917-1949” (1983) van Arthur Koestler:

“Deir Yasin heeft zijn beruchtheid omdat het een uitzondering was; en in elk geval begingen de Joden geen individuele daden van sadisme (. . .) Maar op andere plekken werden de lijken van Joden die in Arabische handen waren gevallen gecastreerd en met uitgestoken ogen gevonden. ( . . .) Voor ik Tel-Aviv verliet heb ik de hand gelegd op een collectie foto’s die ik aan Alexis Ladas van de Commissie van de Verenigde Naties heb doorgegeven. Ze tonen grinnikende mannen in Arabische uniformen poserend voor de fotografen met hun bajonetten verzonken in een stapel naakte en verminkte lijken, en dergelijke ( . . . ) ik vermeld dit onderwerp met tegenzin ( . . .) dit soort zaken is niet begonnen met de oorlog; vanaf de dag van de eerste Joodse nederzettingen, was een Jood als hij de langs de kant van de weg vermoord werd gevonden bijna altijd verminkt.” [mijnvet]

Inmiddels weten we dat Deir Yasin zelfs geen “uitzondering” was. De Joodse strijdgroepen hebben hier géén onnodige wreedheden begaan. David Meir Levi heeft in zijn “History Upside Down: The Roots of Palestinian Fascism and the Myth of Israëli Aggression” (2007) de kwestie Deir Yasin geanalyseerd. Nadat de strijd gestreden was en de Joodse strijdgroep Irgoen de krijgsgevangenen had verzameld, gebeurde er dit:

“Vervolgens, terwijl ze nog steeds een groep vormden, nog steeds gekleed als vrouwen en nadat ze zich hadden overgegeven en akkoord waren gegaan met krijgsgevangenschap, openden een aantal van de Irakezen opnieuw het vuur met wapens verborgen onder de vrouwenkleding. De strijders van de Irgoen werden hierdoor verrast, nog een aantal van hen werden gedood en anderen openden het vuur op de groep. Irakezen die zich inderdaad hadden overgeven werden samen gedood met degenen die alleen maar gedaan hadden alsof en vervolgens toch het vuur hadden geopend.”

En daarna is deze gebeurtenis bewust uitgebuit door de Palestijns-Arabische propaganda en ze kan model staan voor de leugenmachine die sinds 1967 op gang is gekomen. Sinds de juni-oorlog van 1967 is in het Westen een traditie ontstaan van enerzijds het demoniseren van Israël dat in antwoord op de grofste en tegelijk meest ongrijpbare terreur, zich zo humaan mogelijk verdedigt en het anderzijds voorstellen als onschuldige slachtoffers van een “Palestijnse” haat-elite die terreur pleegt, at random in het rond moordt, en de eigen bevolking, “de Palestijnen”, daarbij al negentig jaar, vanaf 1920, genadeloos verraadt en misbruikt. Dat gebeurt tegenwoordig door vanuit dichtbevolkte gebieden raketten af te schieten en de Israëli’s te dwingen tot extra voorzichtig en humaan militair optreden, waarbij niettemin elke vergissing van de Israëli’s maximaal propagandistisch uitgebuit wordt. En als Israël geen foutje maakt, dan worden er wel verzonnen gruwelverhalen verteld.

De Westerse media vréten dit soort verzinsels. Deze traditie begon in 1948 en heeft in 1967 definitief de wind in de zeilen gekregen. Want Joden die winnen, dat pikt een dominante stroming in de westerse cultuur blijkbaar niet. Dan mogen ze zich nog zo “atheïstisch” voordoen, dáárin zijn ze “christelijk” gebleven.

Efraim Karsh heeft in 2010 een baanbrekend boek geschreven: “Palestine Betrayed”, waarin alle mythes rond de oorlog van 1948-1949 worden doorgeprikt. In de introductie zegt hij:  “Het is om de historische waarheid terug op te eisen dat dit boek is geschreven.” Bijvoorbeeld op de leugens van Edward Said, die ooit beweerde: “Vanaf het begin van de serieuze Zionistische planning voor Palestina ( . . .) kan men de toenemende invloed van het idee zien dat Israël gebouwd moest worden op de ruïnes van ( . . .) Arabisch Palestina.”

Het is alsof je Etienne Vermeersch hoort.

Toen ik aan deze kritiek begon, wist ik niets van Etienne Vermeersch. Dat vond ik goed: ik heb zijn ideeën over Israël sec tot mij genomen zonder meer te weten van zijn biografie dan op Wikipedia te vinden was. Inmiddels, na het voltooien van bovenstaande tekst, heb ik een uitgebreid en vrij recent interview met hem in – alweer – de Knack gelezen. En vervolgens heb ik een aantal van de meest razende invectieven jegens Ouwe Etienne uit mijn tekst gehaald. Bij nader inzien is de man misschien te aandoenlijk om echt boosaardig te kunnen zijn. In dat interview van 29 juni 2011, zegt hij:

“Ik ben volkomen geweldloos.( . . .) Ik heb nooit meer een mens of een dier of een object geweld aangedaan – zelfs geen object, nee, ik heb bijvoorbeeld nooit een bord kapot gegooid. Ik heb dieren opgegeten, dat wel. Als ik mijn leven kon overdoen, zou ik wellicht kiezen voor het vegetarisme. Maar daar is het nu een beetje laat voor.”

Maar in datzelfde interview zegt hij ook:

“Iedereen heeft zijn geheime tuin. Ik zou u bijvoorbeeld kunnen vertellen dat ik begrijp waarom mensen aan sm doen. Ik kan dat aanvoelen, de sadomasochistische seksualiteit. Ik kan daardoor geprikkeld worden. Niet dat ik het ooit zou doen in het echte leven, maar in de wereld van de verbeelding spreekt het mij wel aan.”

Ik proef hier een contradictie terwijl Vermeersch toch ook meldt “dat je niet in contradicties mag vervallen”: die volkomen geweldloosheid zoekt dus toch compensatie, blijkbaar. En zou het dus kunnen dat het Joden pesten van Vermeersch niet zozeer uit antisemitisme is, maar meer uit een behoefte aan kinky filosoferen? Vermeersch de filosoof met het zweepje? Zo van: “Wat Auschwitz? Niks Auschwitz! Smoesjes om te kunnen stelen en onderdrukken!”

Misschien is Vermeersch dus toch geen antisemiet, maar iemand met vrij alledaagse emotionele en intellectuele kwaliteiten en banale afwijkingen. Mijn Antwerpse vriendin Anna, die mij op het betreffende interview en de opmerkelijke uitspraken daarin wees, zegt: “Vermeersch is een veel mindere geest dan bijvoorbeeld de Vlaamse radiomaker Jean-Pierre Rondas.” En als zodanig is Vermeersch blijkbaar een doorsnee linkse zelfmanifestant, zoals ze er bij honderdduizenden bijlopen in het Westen. Een hedonist die het primair prettig wil hebben in zijn eigen hoofd, een conformist die tegelijk met de mode meegaat én nochtans bijzonder wil zijn zonder daarbij echt gevaar te lopen. Voor zo’n middelmatige is de aangewezen weg dus het zich moreel verheffen boven zijn medemensen en hen de les lezen. Als het oer-type van dit soort zelfmanifestant heb ik vaker de ex-politica van Groen-Links Femke Halsema opgevoerd. Als zij in de Nederlandse Tweede Kamer naar voren kwam was de grootogig en met licht trillende stem gebrachte mededeling eigenlijk altijd dezelfde: “Ik ben Femke Halsema. Heb ik geen mooi jurkje aan? Ik ben een goed mens. Waar zijn de racisten en milieubedervers?” Ik vermoed wel eens dat de hele baby-boomse quasi-elite van “1968” die zich inmiddels al twee keer gekloond heeft en alle subsidie-niches in de maatschappij bezet houdt, in zijn gehéél van povere .kwaliteit is en zich dáárom gestort heeft op het better-than-thou-ism.  Het morele krukje als carrière-vehikel.

In datzelfde interview in de Knack van zomer 2011, zegt Vermeersch: “Ik heb dankzij de wetenschap inzicht verworven. Over de structuur van de werkelijkheid heb ik geen fundamentele vragen meer.”

Wel, als je althans één mens zoveel zekerheden hebt verschaft, kan je toch terugkijken op een welbesteed leven. Ons zonnestelsel is een druppel in de oceaan en misschien is de kosmos wel eindeloos, maar Vermeersch heeft geen vragen meer.

Hij zegt in dat interview ook: “Ik ben een man van de rede. Ik heb altijd een mateloze behoefte gehad aan helderheid. ( . . .)  Ik ben een positivist. Dat wil zeggen dat woorden voor mij een duidelijke betekenis moeten hebben. Dat je je altijd moet laten leiden door de feiten. En dat je niet in contradicties mag vervallen.”

Ik hoop dan maar dat ik voor Vermeersch inzake Israël die “mateloze behoefte aan helderheid” heb verschaft  en hem duidelijk heb gemaakt dat hij uitsluitend perverse leugenwoorden heeft gebezigd en dat hij zich totaal niet heeft laten leiden door de feiten.

Ik moet hem er overigens ook op wijzen dat hij zelfs in het kleine bestek van genoemd interview in meer dan één contradictie is vervallen.

Je zegt, Vermeersch: “Al vind ik vooral dat je moet proberen om het lijden te verminderen, veeleer dan het geluk te verhogen. Het grote lijden drastisch reduceren, dat is voor mij het belangrijkste.”

Maar als je tegelijk zegt “als ik mijn leven kon overdoen, zou ik wellicht kiezen voor het vegetarisme, maar daar is het nu een beetje laat voor”, dan is dat in tegenspraak met de gedachte dat de mens vooral moet proberen “het lijden te verminderen”.

Je bent nu 78, Vermeersch en misschien word je wel 90. Nog ruim de tijd dus om een aantal dieren niet op te eten.  En er is ook nog tijd om het leed van de Joden te gaan verminderen in plaats van het te vermeerderen. Bijvoorbeeld door luid en duidelijk in een opzienbarend stuk afstand te nemen van je gevaarlijke idioterieën uit 2002 rond Israël. Ik heb al een kop voor je stuk: “Martien Pennings heeft mijn ziel gered”.

Door:

Martien Pennings

(voor www.ejbron.wordpress.com)