Je kunt de waarheid niet verzwijgen

De emotionele toespraak van Stephen Lennon/Tommy Robinson tijdens de ICLA-conferentie op 9 juli 2012 in het gebouw van het Europese Parlement in Brussel.

Hier sta ik dan. Ik ben ver verwijderd van datgene waaraan ik gewend ben. Ik ben er namelijk aan gewend om op straathoeken te staan en tot mijn landgenoten te spreken. Ik doe al drie jaar mee aan de Counterjihad-beweging. Daarvoor wist ik niet dat er een Counterjihad-beweging bestond. En ik wil al diegenen van jullie bedanken die de strijd al veel langer vechten dan ik.

Het werd mij voor het eerst duidelijk toen ik in Luton opgroeide. Luton staat bekend als het hart van de militante islam. De geboorteplaats van de militante islam. De plaats, waar de bommenleggers van 07-07 in de trein stapten, de kunstmest-bommenleggers, de Stockholm-bommenleggers. Onze soldaten – Scott Mumbridge uit ons woonblok – hij sneuvelde in Afghanistan. Michael Swain verloor zijn benen in deze oorlog.

Wanneer onze troepen in onze stad terugkwamen, kwamen ze deze man tegen. Al-Moedjahedien, Muslims Against Crusades. Ze werden met haat ontvangen, ze werden babymoordenaars genoemd, ze werden moordenaars genoemd. Ik was erbij op die dag. Ik zag het antwoord van de politie. Ze hebben hen niet gefouilleerd. Ze hebben hen niet gestopt. They didn´t stick hands in their faces. Ze zijn niet tegenover hen gaan staan. En ze hebben hun knuppels niet tegen hen getrokken. Ze hebben die knuppels tegen ons getrokken. Ze kwamen op ons af. Als antwoord daarop besloten we een demonstratie te organiseren – als inwoners van Luton.

Om uit Luton te komen en vrienden te hebben die hun benen kwijtraken en onze vrienden, die sneuvelen, dat betekende zoveel voor ons. Op die dag was de moeder van mijn vriend er – hun families waren er. Voor ons was het een terreuraanval. Dat is het wat ze op die dag deden, tegen de parade van onze terugkerende soldaten. En toen wij daarheen gingen, als een gemeenschap – het was een gemeenschap. Het waren mijn tantes, het waren mijn ooms, het waren mannen en vrouwen.

Toen wij opdoken, werden we tegengehouden, we werden gefouilleerd. De politie stak haar handen in onze zakken. Er werden camera´s in onze gezichten geduwd. Er was politie te paard. Er waren knuppels. We werden als criminelen behandeld. Een kras tweeklassen systeem in vergelijking met de manier waarop de islamitische groep werd behandeld.

En alsof dat nog niet erg genoeg was, wisten we dat bepaalde fracties, nazifracties zoals het National Front, met tuig achter zich, probeerden met onze beweging mee te liften. Dus staken we affiches en spandoeken de lucht in, waarop stond: “National Front shit: Go to Hell!”. Islamisme, nazisme – voor ons twee kanten van dezelfde medaille. Dat is niet welkom in onze stad.

Een van mijn beste vrienden, een kleine zwarte West-Indische mijnwerker, Craig, raakte zijn tanden kwijt. Een politieagent te paard kwam op hem af en sloeg hem met de knuppel zijn tanden uit zijn mond. Dus, alsof we nog niet woedend genoeg waren, je zou een lucifer hebben kunnen aansteken in Luton. Als antwoord op datgene wat daar gebeurde zou alles in de lucht gevlogen zijn. Wij vechten voor gelijk recht, wij werden compleet oneerlijk behandeld. En daarna – dezelfde islamitische groepering – ik zat op de computer zes weken nadat ze onze troepen dit hadden aangedaan, hielden ze een islamitische manifestatie in Birmingham, de op één na grootste stad van Engeland. Ze hadden een enorm spandoek, waarop geschreven stond “Jezus was een moslim”. Ze hielden een jongen aan, Sean, die 11 jaar oud is, zonder toestemming van zijn ouders, ze hielden hem aan ion het winkelcentrum, ze namen hem mee op het podium, ze lieten hem herhalen wat zij zeiden, ze bekeerden hem tot de islam. In het stadscentrum – in aanwezigheid van politiemensen en raadsheren (mensen uit de stad), iedereen keek ernaar. En we weten allemaal wat het betekent om de islam te verlaten. En niemand zei iets. Niemand had kritiek.

Dus besloten we Luton te verlaten en naar Birmingham te gaan. Toen we naar Birmingham gingen, kwamen we islamitische politici tegen, met gebalde vuisten, die zeiden sla ze in elkaar, sla ze in elkaar, sla ze in elkaar. Ze gingen op de knieën om te bidden en daarna liepen ze door de straten om iedere niet-moslim bewusteloos te slaan. Tijdens onze eerste demonstratie werden we van straat geschopt en hevig toegetakeld. Maar de beelden stonden in alle nationale kranten. Toen was het dat ik begreep waartegen we vechten. Engelse mensen, op de grond en moslims erboven, met twee voeten schoppend tegen het hoofd. En onder de foto stond: “Een fascist wordt door antifascisten aangevallen”. En toen dacht ik, wat is het waartegen we vechten?

Drie jaar geleden was ik een type uit de arbeidersklasse, uit een stad van de arbeidersklasse, links, rechts, dat was niet interessant. Politiek was niet interessant. Mijn leven levend, was ik er eigenlijk niet in geïnteresseerd. Ik kon het antwoord van de media op datgene wat gebeurd was niet geloven. En daarom, het hele land las de kranten, richtten we de English Defence League (EDL) op. Toen keken we op internet en zagen dat een christelijke begraafplaats door bulldozers werd omgeploegd. Schending van christelijke begraafplaatsen om plaats te maken voor een moskee. Oké? Niemand zei iets. Dus toen deden wij het – toen we Birmingham verlieten, probeerden we driemaal bekendheid te geven aande zaak met de jonge mijnwerker Sean.

We verlieten Birmingham en gingen naar Manchester. Nu, nadat iedereen de consequenties heeft gezien wat er gebeurt als je je verzet tegen de islam, hoeveel leraressen van middelbare leeftijd zullen de straat opgaan om te protesteren tegen de militante islam? Ze zullen je tegen je hoofd schoppen. Dat is wat er zal gebeuren. Dat is normaal.

Dat is wat er in heel Europa gebeurt. Ze slaan je, ze boezemen angst in, ze zullen je aanvallen. Dus, wat gebeurde er toen – we verlieten Birmingham, zestig of zeventig van ons, we gingen naar Manchester en er doken tweeduizend Engelsen op. Er verschenen tweeduizend Engelsen met de houding – jullie slaan ons niet in de onderwerping, jullie brengen ons niet tot zwijgen. We werden vaak bekritiseerd voor ons, ik weet het niet – het is ons probleem met ons imago, we hebben een klein imageprobleem.

Dus welk type mens naar Manchester kwam, en ik zal dit type nooit verdoemen, is een mens, die voorbereid is om op te staan. Een mens, die bereid is om voor datgene waarin hij gelooft, op te komen en zich niet van de straat laat slaan. Voor mij waren dat nooit de doktoren en verpleegsters, die zich verzetten tegen de militante islam. Oké? Dat bepaalde type mens, dat de straat opgaat en zich opstelt tegenover de militante islam, is een bepaald type mens, zoals hij in ons leger aan het front van ons land staat. Eentje, die niet voor de militante islam buigt.

Dus, wat hieruit gekomen is, en het zijn drie volledige jaren van opbouw, wat mij choqueerde, is de vervolging door de politie en de autoriteiten. De politieke politie – dat begon bij mijzelf. Wat ze doen is, na onze eerste demonstratie in Luton trapten ze mijn deur in, ze kozen een persoon uit ieder woonblok uit. En ze schopten de deuren in. Omdat dit angst verbreidt onder alle kinderen en alle andere mensen van het woonblok, dat je dit niet kunt maken, omdat je deuren worden ingeschopt. Je wordt gearresteerd. En er wordt geen aanklacht ingediend.

Daarna wilde ik naar Edinburgh vliegen. Ik was op het vliegveld van Luton. Ik werd tegengehouden door een speciale eenheid van de politie. Deze arresteerde mij. Er werden vijftien man naar het huis van mijn moeder gestuurd. Vijftien anderen gingen naar het huis van mijn vrouw. Ik werd gearresteerd op verdenking van zaakbeschadiging. Zaakbeschadiging ter hoogte van 30 Britse Pond. Dertig Pond! Dertig politiemensen van een speciale eenheid voor de beschadiging van een hotelkamer ter hoogte van dertig Pond. Ze namen alle computers van mijn vader en moeder in beslag. Ze namen al onze telefoons in beslag. Oké? Drie weken later werd de complete aanklacht ingetrokken. Dus, de pesterijen gingen door en werden gebruikt, denk ik, om me te breken. Om me tot zwijgen te brengen.

Toen dat niet functioneerde, doken ze drie maanden later op. Het waren plaatselijke politiemensen die mijn huis binnenkwamen en als eerste zei eentje van hen: “Het spijt me Stephen. Het spijt me”.

Ik zei: “Wat bedoel je daarmee, dat het je spijt?”

“Jou arresteren en we arresteren je vrouw. Voor de ogen van je kinderen”.

Dus ik werd gearresteerd, mijn vrouw werd gearresteerd en we werden gearresteerd op grond van de verdenking van witwassen van geld, vanwege financiële onrechtmatigheden, voor de ogen van onze kinderen. En toen dacht ik, bij mij lukt het niet, dus gaan ze nu op mijn familie af. Ze gaan naar mijn moeder. Ze waren bij mijn oma. Ze waren bij mijn neven. En het gaat verder.

En de vervolging, die voor mij choquerend was, die politieke vervolging is – er werden mij twee jaar lang financiële beperkingen opgelegd. Al mijn beleggingen en al mijn geld werd bevroren. Ik kwam niet voor de rechtbank. Dat zijn de tactieken die ze zullen toepassen om ons tot zwijgen te brengen, omdat wij opstaan tegen fascisme en extremisme.

Wij hebben de zogenaamde “Osman warning”. Veel van jullie zullen de “Osman warning” kennen. De Osman warning is een officiële waarschuwing van de regering dat je gedood zult worden. Oké? De eerste, die ik kreeg, die ze me gaven. Je komt op een politiebureau en dan wordt er gezegd: “We raden u aan Luton binnen afzienbare tijd te verlaten. Neemt u uw familie mee”.

Daarna zeiden ze: “Ik (we) moet uw vrouw spreken”.

Ik vroeg: “Waarom?” Ze zeiden, dat ik mijn vrouw moest ophalen. Op dat moment was mijn vrouw zwanger. De ambtenaar kwam dus naar mijn huis toe. Hij zei tegen mijn vrouw dat moslims haar willen vermoorden.

En ik zei: “Hoe lang bent u al bij de politie?”

“Twintig jaar”.

 “Hebt u ooit tegen een islamitische zwangere vrouw gezegd dat christenen haar willen vermoorden?”

“Waarvoor?”

“Dat is het probleem. Nee, dat hebt u niet”.  Dat is de “Osman warning”.

En de islam regeert, voor mij, door angst en intimidatie. Als je je zwakte laat zien, dan zal hij over je heen lopen. De eerste keer dat ik een Osman warning kreeg, stond ik op het punt om naar het centrum van Luton te gaan en sindsdien ga ik elke dag naar het centrum van Luton. Omdat we ons niet moeten laten intimideren door bang te zijn, want dat is wat ze doen.

En mannen en vrouwen volgen de moed. Zo zie ik het. Ze volgen de moed. Bij onze politici zie ik überhaupt geen moed. Ik zie moed bij Geert Wilders. Ik zie moed in een ieder, die hier vandaag aanwezig is. En ik zie, dat jullie landgenoten jullie zullen volgen. Onze landgenoten volgen ons.

De English Defence League, denk ik, en nu de partij British Freedom, heeft geschiedenis geschreven. Ze heeft geschiedenis geschreven. We mogen dan gedemoniseerd en belasterd worden op dit moment. Maar op alles wat nu gebeurt, zullen we in de geschiedenis op terugkijken. Ik geloof, dat de volgende generatie jongeren ons nooit zal vergeven als we blijven toekijken en niets doen.

De jongeren zullen het ons nooit vergeven. Ik weet niet hoeveel mensen het verhaal over een zwangere vrouw in Groot-Brittannië gezien hebben. Haar man dient als soldaat in Afghanistan en wanneer over vier weken haar baby wordt geboren, willen de autoriteiten deze van haar wegnemen. Ze willen het van haar wegnemen uit angst dat de baby door de English Defence League geradicaliseerd zou kunnen worden. Ze willen het kind van haar afpakken vanwege haar politieke overtuiging. We hebben Abu Qatada, we hebben Anjem Choudary. We hebben terroristen, veroordeelde terroristen. Ze zouden er niet eens over durven praten om hun kinderen af te pakken.

Denken jullie dat zij haar het kind zullen afpakken? Ze is het land uit gevlucht. Een vrouw, een moeder, moet het land uitvluchten uit angst dat men haar kind van haar afpakt.

Het punt is, of ze haar kind nu afpakken of niet, dat hun bedoeling is geslaagd. Hoeveel andere moeders, die met ons op straat stonden, zullen nu met ons op straat staan? Ze hebben angst verbreid, de zorg een kind kwijt te raken, dat is waar het om gaat. Angst verbreiden, zodat je niet openlijk kunt praten, je kunt niets zeggen, want – kijk maar wat de consequenties zijn. Kijk wat er zal gebeuren. Ze zullen je doden, ze zullen je aanvallen.

Ik weet niet of jullie het gezien hebben. We hadden vorige zaterdag een demonstratie in Dewsbury en drie uur voor de demonstratie werd er een auto aangehouden. In de kofferbak van de auto zaten explosieven van de Taliban. Ze hadden geweren en munitie en ze waren op weg naar onze demonstratie om onze aanhangers aan te vallen, te verminken en te vermoorden. Zij en nog zeven anderen werden deze week gearresteerd.

Dat betekent voor mij een keerpunt in de geschiedenis van een land. Bloody Sunday veranderde de complete koers in Noord-Ierland. Ik wil geen aanhangers kwijtraken of zelf om het leven komen, maar ik denk, wanneer er een aanval op onze demonstraties of op mijzelf zou plaatsvinden, dat Engeland zou opstaan. Ik denk dat er zo´n moment komt. Als we nu niet veranderen wat er gebeurt, zullen er over twintig of dertig jaar miljoenen gedood worden. Er zullen miljoenen gedood worden.

Ik ontmoette een vicaris, die tegen me zei dat hij zou geloven dat ik een offerlam zou worden. Ik denk dat we misschien offerlammeren zullen worden. Maar wat wij doen, is in vergelijking niets vergeleken met wat onze troepen iedere dag doen. Ze gaan naar buiten en worden iedere dag begroet door geweren en kogels. Iedere dag. Ze vechten voor onze vrijheid, onze vrijheid van meningsuiting, voor democratie. Dus is het onze plicht, de plicht van iedereen, de plicht van iedere vrouw om op te komen voor datgene waar we in geloven.

Veel mensen zullen zien dat ik een veroordeelde voetbalhooligan ben. Echt? Kennelijk. Ik werd wegens belediging voor het voetbalstadion gearresteerd. Oké? Twee politieagenten zeiden dat ik hen zou hebben beledigd. Ik zei dat ik dat niet had gedaan. Ik kwam voor de rechtbank. Ik werd veroordeeld voor belediging. Dan komt de reden aan het licht. Dan doet het verhaal de ronde door de media, ik ben nu een veroordeelde voetbalhooligan. Dat demoniseert onmiddellijk onze vereniging. Hun aanvoerder is een voetbalhooligan. Ik maak er helemaal geen aanspraak op het morele kompas voor Engeland of voor Europa te zijn of mijn aureool op te poetsen. Ik was nooit een engeltje en ik zal vermoedelijk nooit een engeltje worden. Maar ik ben een normaal iemand uit de arbeidersklasse in mijn stad. Maar dan wordt bekend welk voetbalteam ik steun, Luton Town, minderwaardig als ze zijn, niet dan?

Ons voetbalstadion ligt in het hart van Bury Park. Bury Park is het islamitische getto van Luton. Ik ben daar twintig jaar lang naartoe gegaan. Nu het algemeen bekend is dat ik de leider van de English Defence League en plaatsvervangend vicevoorzitter van de British Freedom Party ben, heeft de politie een probleem. Hoe moeten ze me bewaken als ik een voetbalwedstrijd bezoek? Ik zeg jullie hoe. Ze ontnemen me de vrijheid om naar een voetbalwedstrijd te gaan. In plaats van zich bezig te houden met de potentiële rellen van de lokale, extremistische, islamistische gewelddadige gemeenschap, verbannen ze mij wegens belediging. Heb ik beledigd? Nee, dat heb ik niet. Nu heb ik drie jaar lang een stadionverbod.

Onderdeel van mijn ban is, dat het mij op alle zaterdagen niet is toegestaan om het islamitische gebied binnen te gaan. Ik mag niet in het stadscentrum komen. Ik mag nooit naar het voetballen. Voor iedere wedstrijd moet ik mijn paspoort inleveren.

En we hebben een politieofficier die Muhammad Hussein heet. Hij is een islamitische ambtenaar. Ze werken alleen voor hun gemeenschap, dat is alles. Ik ben driemaal verhuisd. Er stond gewapende politie voor mijn huis. Mijn vrouw en ik namen een andere school voor onze kinderen. En iedere keer als ik verhuis krijgt de politie mijn nieuwe adres, dan is het gebeurd. Ze geven mijn adres door. Dus weiger ik mijn adres te geven.

Toen ik in de rechtbank was, zei ik: “U krijgt mijn adres niet. Want iedere keer als ik u mijn adres geef, duiken er mensen voor mijn huis op. Mijn huis wordt aangevallen en ik word aangevallen. En het komt van jullie en van iemand van de politie”.

De afgelopen twee, drie weken waren we op een bijeenkomst in het zuidwesten. We kwamen uit de meeting en er dook een politieagent op. “Ik arresteer u op verdenking van dronkenschap en onbetamelijk gedrag”.

“Ik ben nooit dronken. Oké? U kunt mij niet arresteren voor dronkenschap en onbetamelijk gedrag.”

We gaan naar het politiebureau, ik doe een alcoholtest. Ik ben niet dronken. De volgende dag om elf uur ´s morgens arresteren ze me opnieuw, nu op verdenking van racistische verstoring van de openbare orde. Ik word twaalf uur vastgehouden. Ik zei: “Waarom arresteert u mij?”

Ze zeiden: “U bent naar de islamitische kebabzaak gegaan? Bent u naar d eislamitische kebabzaak gegaan?”

Ik zei: “Ja, daar ging ik naar binnen. Mijn kameraad was daarbinnen.”

“En, wat gebeurde er binnen?”

“Er gebeurde niks binnen”.

“Welnu, we moeten onderzoeken of er binnen iets is gebeurd”.

Ik zei: “Dus er beweert iemand dat er echt iets is gebeurd binnen?”

Ze hielden me twaalf uur lang vast, totdat ze de eigenaar van de kebabzaak konden bereiken om hem te vragen of ik niets had gedaan. Dat allemaal binnen een periode van twee weken. Ik bracht vierentwintig uur in de cel door, daarna werd ik vrijgelaten. Daarna doken ze op voor het huis van mijn vrouw, het huis van mijn moeder, vanwege mijn stadionverbod, vanwege belediging, omdat ik mijn paspoort niet op tijd had ingeleverd. Ik was een uur te laat.

Zo, dat is wat ze doen. Ze volgen je. Ze proberen je te breken.

Hun roep naar de Jihad werd beantwoord. Hij werd in Engeland beantwoord en hij wordt in heel Europa beantwoord. Mensen staan op en zijn bereid ertegen te vechten. Dit is een ideologische oorlog, eentje waarvan ik tegen mijn aanhangers zeg: “Je zult niet met Molotovcocktails van ze winnen. Je zult het niet met klappen van ze winnen. Je zult niet met kogels winnen. Het is een oorlog van het hart en het bewustzijn van de mensen”. En we zullen de harten en hoofden van onze volkeren in onze landen winnen, door leiding met inspiratie, door onverschrokkenheid, door moedig te zijn, en mensen zullen ons zien en denken, als hij dat kan, kan ik het ook. Zij kan het. Ik kan het. En we zullen inspiratie geven.

De vrijheid van meningsuiting. We hebben het over de vrijheid van meningsuiting. De klaprozen, het symbool ter herinnering aan al onze soldaten. Ik verdoem en weerspreek de islam, maar wij hebben nooit op de geboortedag van Mohammed een demonstratie georganiseerd. Wij hebben nooit een dag uitgekozen die voor hen heilig is. Alleen zij brengen het naar onze heilige dagen. Alleen zij.

Ze brengen het naar de Armistice Day (Wapenstilstanddag en de dag ter herinnering aan Wereldoorlog I.). Als een traditie in een heel land al twintig jaar is om zwijgen in acht te nemen om onze gevallenen te herdenken, onze vorige generatie, die alles gaf voor onze vrijheid. Ik was er en ze begonnen te schreeuwen “laat jullie soldaten branden in the hel”. Tijdens de twee minuten stilte. Toen pakten ze grote klaprozen en staken deze in brand. Toen vroeg ik aan de politieagenten: “Gaat u daar een einde aan maken? Laat u dat werkelijk gebeuren, ja? Moet het publiek dat op Armistice Day mee aanzien?”

Hij zei: “Vrijheid van meningsuiting”.

Nee, dat is geen vrijheid van meningsuiting. Dat is geen vrijheid van meningsuiting. En op dat moment, en daartoe had ik het volste recht, sprong ik over de afzetting en probeerde ze ervan af te houden de klaprozen in brand te steken, omdat zij in mijn ogen een misdaad begingen. En dat moet gestopt worden. Welnu, voor het in brand steken van de klaprozen kregen 50 Pond boete. Ik kreeg een boete van 350 Pond voor het feit dat ik geprobeerd heb hen te stoppen.

Dus, het is zeven keer erger als je het hen probeert te verhinderen klaprozen in brand te steken?

Dat veroorzaakt woede en afschuw in ons hele volk, maar desondanks, toen ik werd gearresteerd klaagden ze me aan wegen het aanvallen van een politieagent. Jullie kunnen de video bekijken. Ga naar YouTube, type “Tommy Robinson Poppy” in. Ik spring over de afzetting. Ze wisten niet dat er gefilmd werd. Dus zeiden de agenten dat ik hen had aangevallen.

Toen nam ITV contact met me op en gaf me de video. Ik liet de video in de rechtbank zien, die duidelijk aantoont dat ik hen niet heb aangevallen. En het nieuws, dat ze klaprozen verbrandden, bracht de BBC nergens. BBC News berichtte nergens, dat ze onze klaprozen verbrandden. De kop was “Tommy Robinson gearresteerd wegens aanval op politieagenten”. Dat is de demonisering, de constante demonisering.

Ik ben een trotse ondersteuner van Israël. Ik geloof in de staat Israël.

De Stockholm-bommengooier uit Luton werd in het islamitische centrum geradicaliseerd, dat ooit een synagoge was. Totdat ze geslagen en uit de stad verdreven werden. Ik zag, zeven of acht jaar geleden, orthodoxe Joden door Luton lopen, met ongeveer zes politieagenten om zich heen. En ik dacht, wat is daar eigenlijk aan de hand? Dat was politiebescherming, die daar op straat liep. In het jaar 2006. In Groot-Brittannië. Orthodoxe Joden hebben politiebescherming nodig om door Luton te lopen. In Groot-Brittannië.

En de Joden, dat kan ik jullie vertellen, de Joden zijn er niet meer in Luton. Er is er niet eentje in Luton gebleven. Ze zijn allemaal weg. En er komt een tijd, dat al mijn vrienden en familie, als ze genoeg geld hebben verdiend, uit Luton wegtrekken. Maar er moet een tijd komen dat we zeggen “genoeg is genoeg”. We kunnen niet meer weglopen. We moeten standhouden. Je kunt niet verder weglopen.

En dat is voor de volgende generatie. Ik heb drie kinderen die in Luton leven. Ik ben bang voor hun toekomst. Ik ben bang voor de toekomst van mijn kinderen. En het gaat erom om op te staan en wakker te worden. De waarheid is geen leugen. Je kunt de waarheid niet verzwijgen. De waarheid zal overwinnen.

De waarheid is: De islam is een achtergebleven ideologie. Hij is geen religie van de vrede.

Video:

Bron:

http://europenews.dk/de/node/56572

Vertaling uit het Engels: Beate

Vertaald uit het Duits door:

E.J. Bron

(www.ejbron.wordpress.com)