De heer X en de nieuwe Koude Oorlog

(Door: Mark Tapson)

Vijfenzestig jaar geleden, in juli, publiceerde Buitenlandse Zaken  een explosief artikel van de diplomaat George Kennan; een artikel onder het pseudoniem Mr X, dat “De bronnen van de Sovjet-gedragscode” isoleerde en definieerde. Het werd het middelpunt van ons antwoord op het Sovjet-expansionisme en het fundament van ons Koude-Oorlogbeleid en maakte van “containment” een begrip en een buitenlandse beleidsstrategie voor de decennia daarna. In het artikel legde Kennan uit dat de Sovjet-Unie, c.q. de leiders, vastbesloten waren om de communistische ideologie over de wereld te verspreiden. Als gevolg van het “aangeboren antagonisme” tussen socialisme en kapitalisme beschouwde de Sovjet-Unie zichzelf als in permanente oorlog met het Westen, zonder de mogelijkheid tot een vreedzame co-existentie. En ze waren extreem geduldig en praktisch in het nastreven van dat doel: 

“Het Kremlin staat niet onder een ideologische dwang om zijn doelstellingen haastig te bereiken … Het belangrijkste is dat er altijd druk moet zijn, een niet aflatende, constante druk in de richting van het gewenste doel.” Rechtstreeks conflict werd nooit beschouwd als een wenselijke weg voor het bereiken van een gegeven doelstelling. In plaats daarvan waren de Sovjets  altijd in beweging en flexibel “om ieder hoekje en gaatje in het bassin van de wereldmacht te vullen.”. Kennan schreef: “Hun buitenlandse politiek is een vloeibare stroom die constant in beweging is waar het is toegestaan ​​om te bewegen in de richting een bepaald doel. “

Kennan argumenteerde dat de Sovjets zwak waren in vergelijking met de verenigde westerse wereld en kwetsbaar door interne breuklijnen (systeemfouten). Hij merkte op dat de Sovjetmacht “niet gevoelig was voor argument of rede”, maar zeer gevoelig voor overmacht en dat, daarmee geconfronteerd, de Russen zich eenvoudig zouden terugtrekken om te wachten op een gunstiger tijd. Dat wil  echter niet zeggen dat het Westen zich in slaap zou moeten laten sussen door zo’n retraite.  Kennan beschreef ons conflict met het Sovjet-communisme als “ongetwijfeld de grootste opgave waarmee onze diplomatie ooit werd geconfronteerd en waarschijnlijk de  grootste waarmee zij ooit geconfronteerd zal worden.” Zijn beleidsconclusie was dat het belangrijkste element van het Amerikaanse beleid ten aanzien van de Sovjet-Unie betrekking moest hebben op:

“Een op lange termijn  geduldige, maar vastberaden en waakzame beheersing van de Russische expansieve neigingen … ontworpen om de Russen te confronteren met onveranderlijke tegenkrachten, op elk punt waar ze tonen inbreuk te maken op de belangen van een vreedzame en stabiele wereld.”

De Verenigde Staten hebben dat beleid geadopteerd en de Sovjet-Unie stortte twintig jaar geleden in (wat niet wil zeggen dat de dreiging van het communisme mee ingestort is).

Ga nu terug en herlees dit, maar vervang de Sovjetdreiging van het verleden door het hedendaagse islamitisch fundamentalisme. Vink de overeenkomsten af; de islam als een ​​totalitaire ideologie in permanente oorlog met het westerse kapitalisme? Check. Zijn moslims geduldig en bereid om een lange oorlog aan te gaan? Check. Ongevoelig voor de logica van de rede, maar kwetsbaar bij dwang? Check. Islam, altijd oplettend om alle ter beschikking staande hoeken en gaten in te nemen? Check.

Natuurlijk zijn er verschillen, maar het grote, overkoepelende beeld is opvallend vergelijkbaar. Om Kennan te parafraseren, onze strijd met het islamitisch fundamentalisme is waarschijnlijk de grootste opgave die onze diplomatie ooit heeft gekend of ooit waarmee zij ooit zal worden geconfronteerd.

Dus waar is er vandaag de dag onze meneer X bij de overheid die een soortgelijk beleidsdocument opstelt om de dreiging van islamitisch expansionisme te benoemen? Hoe zou dat zelfs maar mogelijk zijn, gezien het feit dat onze huidige president zo openlijk de islam eerbiedigt en dus voorstander is van dergelijke hardcore islamitische instanties als de Organisatie van Islamitische Samenwerking (OIC) en de Moslim Broederschap, die velen doen vermoeden dat hij zelf een moslim is? Hoe zou dat mogelijk zijn, gezien het feit dat de regering-Obama het officiële taalgebruik heeft gezuiverd van enkele niet erg vleiende verwijzingen naar de islam en er geen kritiek op wil toestaan? Inderdaad, onze eigen Minister van Buitenlandse Zaken werkt samen met de 57 leden van de OIC om beperkingen op de vrijheid van meningsuiting in te voeren die het beledigen van de islam strafbaar zullen maken.

Kijk wat er kort geleden gebeurd is met een ambtenaar die probeerde een dergelijk beleidsdocument op te stellen. Stephen Coughlin, DE specialist van het Pentagon op het gebied van islamitisch recht en islamitisch extremisme en een van de belangrijkste figuren in onze overheid in het analyseren van de aard en het voeren van de ideologische oorlog, werd ontslagen in begin 2008 vanuit zijn positie in de militaire “Joint Staff”, nadat hij te controversieel was geworden binnen het Pentagon. De reden? Hij had maanden daarvoor een memorandum geschreven, gebaseerd op documenten die een geheim plan belichten van de Moslimbroederschap om de Verenigde Staten omver te werpen met behulp van “front groups”. Dit maakte hem tot doel van diezelfde invloedrijke groepen en hun bondgenoten in de Amerikaanse regering zelf, die vervolgens Coughlin in de ban deden. Dat was tijdens de regering-Bush;  stelt u zich eens voor hoeveel minder acceptabel een dergelijke beleidsmemo nu zou zijn, nu, na bijna vier jaar van Obama’s subversieve medeplichtigheid.

De huidige, beste benadering van het beleid van de heer X en zijn publicatie is het werk van Frank Gaffney en het in Washington DC gevestigde Center for Security Policy, die in 2010 publiceerde; Sharia: de bedreiging voor Amerika, een zeer gewaardeerd verslag over de gevaarlijke realiteit van de politieke islam. Meer recent publiceerden hij en zijn team een gratis, tiendelige online “video briefing”, getiteld “De Moslimbroederschap in Amerika: Een Video Cursus” , ontworpen om Amerikaanse burgers te informeren over “een bedreiging waar de meeste Amerikanen zich niet van bewust zijn, zelfs in ons land , laat staan ​​het gevaar dat zij vertegenwoordigt”:

Maar Gaffney heeft niet echt het oor van de huidige regering, die openlijk de Broederschap heeft omarmd in binnen- en buitenland.

Als Mitt Romney in januari promoveert naar het Witte Huis, zal dan zijn regering open staan voor de boodschap van Gaffney, laat staan ​​deze als beleid overneemt? In het verleden had Romney een  uitgesproken mening over Jihadisten, maar beweerde daarna dat “de Jihad een totaal andere entiteit” van de islam is en “op geen enkele wijze deel uitmaakt van de islam”. Het is moeilijk om te zeggen hoe serieus hij het gevaar begrijpt en hoe stevig en hard hij het wil bestrijden. Insiders hebben gezegd dat de dreiging tot hem is doorgedrongen, maar dat hij zich terughoudt in de discussie met het publiek tot na de verkiezingen.

Kennan besloot zijn beleidsnota met deze uitdaging:

“De kwestie van de Sovjet-Amerikaanse betrekkingen is in wezen een test van de totale waarde van de Verenigde Staten als natie tussen de naties. Om vernietiging te voorkomen hoeven de Verenigde Staten zich alleen maar te meten aan hun eigen beste tradities en bewijzen zichzelf waardig te zijn om behouden te worden als een grote natie.”

Amerika deed precies dat en de Sovjet-Unie stortte in elkaar.

Update nu de woorden van Kennan door te verwijzen naar een nieuwe soort Koude Oorlog tussen Amerika en de islam. Zijn uitdaging (Kennan) ligt nog steeds voor ons, net zo relevant als deze 65 jaar geleden was.

Bron:

http://frontpagemag.com/2012/mark-tapson/mr-x-and-the-new-cold-war/

Auteur: Mark Tapson.

Vertaald uit het Engels door:

vederso

(voor https://ejbron.wordpress.com/)