Radicale islam in België: Waar de zedenwachter alcohol verbiedt

Onlangs werd in Antwerpen een bekende radicale islamiet gearresteerd. Zijn groepering eist de invoering van de sharia in België. Hoeveel aanhangers hij heeft, is onduidelijk. De politiek schijnt geen antwoorden te hebben op deze ontwikkelingen.

Een Belg van Marokkaanse herkomst, Fouad Belkacem alias Abu Imran, werd begin juni in Antwerpen gearresteerd. Hij wordt o.a. beschuldigd van het aanzetten tot haat en geweld. De 30-jarige Belkacem is de leider van de radicale groepering Sharia4Belgium. Hij was eerder al voor soortgelijke delicten veroordeeld; tegen een vonnis uit februari dit jaar ging hij in beroep, waarmee hij uitstel van de straf bereikte. Anders zou hij sindsdien een jaar achter de tralies gezeten hebben. Een rechtbank in Antwerpen heeft nu echter voorarrest aan hem opgelegd. Men zegt, dat hij in afwezigheid in Marokko voor drugshandel zou zijn veroordeeld.

“Een wandeling door Kaboel”

Wie door de grote stad Brussel wandelt, zal verbaasd staan dat complete wijken etnisch beïnvloed zijn, maar niet door datgene dat men traditioneel Belgisch zou noemen. Er is een turkse wijk in de buurt van de Botanische Tuin, een Afrikaanse, of beter gezegd Kongolese, wijk bij de Naamsepoort en heel veel islamitische streken, in Anderlecht, Molenbeek, Sint-Gillis. Een veel bereisde kennis omschreef onlangs zin weg van het centrum naar Station-Zuid aan de Lemonnierlaan als een wandeling door Kaboel.

Fouad Belkacem alias Abu Imran

De concentratie van immigranten van dezelfde herkomst volstaat vaak voor die “verrijking” zoals de politieke correctheid laat verwachten – of voorschrijft. Maar achter de mooie standjes met groente en fruit, die veel goedkoper zijn dan in de gewone supermarkt, is de vreemde invloed er echter ook een zichtbaar teken voor dat de integratie door een groot aantal vreemdelingen niet gemakkelijk wordt gevonden of nauwelijks plaatsvindt. Er bestaat in Brussel een puzzel van verschillende, zichzelf afgesplitste delen, niet een synthese. Dit wordt in een ander opzicht daardoor bevestigd, dat de discriminatie van de immigranten en hun kinderen op de arbeids- en woningmarkt volgens diverse bronnen kras kan zijn.

Vooral islamitische of “Marokkaanse” wijken bieden aan extremisten voedingsbodem en onderdak. Weliswaar is Sharia4Belgium vooral in Antwerpen actief, maar ook in bijvoorbeeld Molenbeek, een wijk in Brussel, dat niet op de toeristische wandelroutes ligt, zijn radicale krachten aan het werk. Deze werken er naartoe dat winkels  geen alcohol meer mogen aanbieden en dat de producten die ze verkopen “halal” moeten zijn, dus overeenkomstig de religieuze voorschriften, wat bijvoorbeeld betekent dat het vlees afkomstig is van geslachte dieren, die van tevoren niet verdoofd worden.

Volgens een tv-uitzending van de “Deutsche Welle” werden haar medewerkers in Molenbeek in 2006 al bedreigd door een soort zelfbenoemde islamitische zedenpolitie, toen zij op een markt – en daarmee op openbaar terrein – filmden. Steeds opnieuw komt het daar tot incidenten, die op zich niet zo belangrijk zijn, maar als serie laten zien dat er radicale islamieten met een lange adem aan het werk zijn. In bepaalde wijken van de Vlaamse stad Antwerpen zouden eveneens radicale islamieten als zelfbenoemde zedenwachters onderweg zijn, die kasteleins ertoe dwingen geen bier meer te verkopen en vrouwen lastigvallen, omdat hun sluiers nog niet al hun haar bedekt.

Belkacem zou een mislukte monteur zijn, zegt Peter Calluy, die hem al lange tijd kent. Calluy was maatschappelijk werker in Boom, een stadje in de buurt van Antwerpen, toen Belkacem daar opgroeide. Volgens Calluy was Belkacem als jongere al een onruststoker, die een de leider zou zijn geweest van een trouwe groep volgelingen, die zich zouden hebben voorgedaan als deugdenwachters. Calluy werkt aan een boek, waarin hij wil aantonen hoe vroeg het al herkenbaar was dat Belkacem en een andere, discretere groepering van fundamentalistische moslims – “Jeunesse pour l´Islam” – het toegeeflijke Belgische milieu misbruiken en met de wet in conflict zouden komen.

Weggestorven waarschuwingen

Op een rustige binnenplaats in Boom vertelt Calluy dat hij zijn socialistische partijvrienden, diverse burgemeesters, andere politici en ministers jaren geleden al van dossiers over Belkacem en consorten zou hebben voorzien en waarschuwend benadrukt zou hebben dat het door politieke correctheid voorgeschreven multiculti-beginsel tot mislukken gedoemd zou zijn. In plaats van naar hem te luisteren, zou hij zijn baan als maatschappelijk werker zijn kwijtgeraakt.

Daarvoor maakte hij mee, hoe op een afdeling van Sociale Zaken in Mechelen – een stad tussen Brussel en Antwerpen – iedereen ertoe verplicht was om overdag in de kantine af te zien van eten, om de islamitische minderheid onder het personeel niet te hinderen. Dezelfde meerdere, die dit onder de dekmantel van cultureel respect doordrukte, zou met Belkacem in boom contact gehad en diens pogingen gesteund hebben om een daarvoor gesloten jeugdhonk van de gemeente aan hem cadeau te doen. Het experiment van jongeren zelfbestuur van het honk moest worden stopgezet, omdat Belkacem en de zijnen andere gebruikers, bijvoorbeeld een groep homoseksuelen, met stenen zouden hebben bekogeld. Bovendien zouden ze de bierkraan uit het honk geslopen hebben, zodat er geen bier meer kon worden geschonken.

Calluy benadrukt meerdere keren, dat zijn levensweg niet alleen over rozen zou zijn gegaan en dat hij niet snel bang zou zijn. Dat zou ook de reden zijn geweest waarom hij aangeboden zou hebben om de baan als maatschappelijk werker in Boom – zin geboorteplaats – überhaupt aan te nemen. Hij zou een ex-gangster zijn, zegt hij, half voor de grap, en daarom zou hij de strijd zijn aangegaan met gangsters zoals Belkacem. Deze zou eens tegen hem gezegd hebben dat geld voor hem geen probleem zou zijn. Volgens Calluy is Belkacem, hoewel werkloos, meerdere malen naar Saoedi-Arabië en zou voor genodigden gratis reizen naar Nederland hebben geregeld, waar zij een fundamentalistische imam zouden hebben bezocht.

“België wordt overgenomen”

Op internet is Belkacem in veel video´s te zien; veel daarvan heeft YouTube van internet gehaald, omdat ze zouden aanzetten tot haat. In één video loopt Balkacem met een groep aanhangers resoluut door een park en zegt dat democratie ketterij zou zijn, omdat alleen Allah wetten zou kunnen uitvaardigen, niet het volk. De moslims zouden zich niet meer uit België laten verdrijven. Wie het daarmee niet eens zou zijn, zou maar beter direct zijn koffers kunnen pakken. Als België eenmaal een islamitische staat zou zijn, dan zou men uitzwermen, Palestina bevrijden en de islam over de rest van de wereld verbreiden.

Over zulke fantasieën zouden we ons verder geen zorgen hoeven maken, mits de politiek in België hierop het juiste antwoord zou hebben. Maar het tegendeel zou het geval zijn: De sociale diensten en de voor integratie verantwoordelijke ambtenaren toezeggen, dat de Belgische instellingen op zeker moment zodanig zouden worden veranderd, dat zij overeen zouden komen aan islamitische eisen – waarschijnlijk gedefinieerd door mensen zoals Belkacem. Calluy gelooft niet dat er in Belkacem zelf een terrorist schuilgaat, maar hij zou terroristen ondersteunen als ze in België een aanslag zouden plannen, zegt de maatschappelijk werker en voormalig internationaal vrachtwagenchauffeur. Calluy omschrijft hoe de fundamentalisten te werk zouden gaan: Ze zouden heel veel islamitische groeperingen vormen, voor vrouwen, voor kinderen, voor bejaarden, enz. Met het oog op dit grote aantal zouden ze dan afdwingen dat er rekening met ze gehouden zou worden, bijvoorbeeld bij de organisatie van openbare bijeenkomsten of bij hoorzittingen. Dan zouden deze groeperingen naar voren komen en respect eisen voor hun eigenheid: gescheiden zwemmen voor meisjes, verbod op schenken van alcohol, geen Belgische worsten met varkensvlees enz. enkele jaren geleden al eisten moslims een wettelijke, niet aan een datum gebonden, feestdag voor zichzelf, om naar believen een van het maanjaar afhankelijke islamitische feestdag te kunnen vieren. De Belgische sociale partners wezen dit af.

Invloed van islamitische landen

Veel groeperingen en organisaties – ettelijke christelijk of nationalistisch van aard – tekenen het spook van een snelle islamisering van Brussel, België en heel Europa op de muur. Dit schijnt bewijsbaar te zijn met demografische cijfers, wat echter vooronderstelt dat de immigranten zich in de toekomst niet beter integreren. Calluy argumenteert, dat de staat tegenover niet geradicaliseerde immigranten een duidelijk signaal zou moeten afgeven dat de Belgische wetten hen zouden beschermen tegen extremisten zoals Belkacem, dat hun belang alleen maar zou zijn gegarandeerd door integratie.

De Vlaamse journaliste Hind Fraihi, die in Molenbeek vermomd als studente onderzoek deed en daarna een boek publiceerde, kwam tot de conclusie, dat de islamitische jeugd in toenemende mate ten prooi zou vallen aan islamitische radicalisering. Dat spreekt Bilal Benyaich tegen, die met een eigen boek over het thema bezig is. Weliswaar zouden vele ware gelovigen radicaliseren, omdat de religie in een vreemde omgeving houvast zou bieden, maar onder de immigranten zouden zich velen bevinden, volgens Benyaich ruim een derde deel, die zichzelf niet meer via een religie zouden definiëren.

Omdat religieuze en staatswetten uit het land van herkomst breken met de islam zouden verbieden, geven volgens Benyaich maar weinigen toe zich van de religie te hebben afgekeerd. In zijn boek wil hij ook bewijzen dat de regeringen van Marokko, Turkije, Iran en Saoedi-Arabië zeer actief zouden zijn onder de moslims in België en hun eigen politieke, ideologische en economische doelen zouden vervolgen. De eveneens in Vlaanderen opgegroeide Benyaich gelooft echter, dat het probleem met de radicale islamieten zich in twee generaties vanzelf zou oplossen. Indirect is hij het daarmee met de volledig anders geaarde Calluy eens: Religie is niet geschikt als vehikel van de integratie. Daartoe blijft ook vaak de uitspraak van radicalere krachten beperkt, die het Avondland in gevaar zien: het gaat niet om tolerantie, maar om de rechtsstaat en de scheiding van kerk en staat.

Bron:

http://www.nzz.ch/aktuell/international/wo-der-sittenwaechter-alkohol-verbietet-1.17426796#

Auteur: Beat Ammann

Vertaald uit het Duits door:

E.J. Bron

(www.ejbron.wordpress.com)