De Deense Burgeroorlog (deel 1)

                                                     (Door: El Inglés – 2007)

Inleiding

Zo nu en dan staan er, ook op E.J. Bron, artikelen over hoe de toekomst er tijdens en na de “Clash of Civilizations” uit zal zien. Sommige mensen vermoeden een dergelijke botsing en anderen denken dat het juist door de ingebakken twijfel in onze cultuur en het besef van ‘mensenrechten’ zo niet zal verlopen. Kim Moeller, historicus en blogger van de Deense site Uriaposten, ziet in de toekomst parallelle samenlevingen als culturele enclaves naast elkaar bestaan. Niemand kan denk ik de toekomst voorspellen, maar nog maar een paar dagen geleden was er plotseling ‘Amiens’, dat een mens toch aan het denken zet. Per toeval vond ik onderstaande tekst uit 2007, waarin tot in detail wordt beschreven hoe het zou kunnen gaan. Het is fictie natuurlijk, maar zo vol informatie, dat ik besloot het te vertalen. Deel 2 is heel expliciet in de beschrijving van de burgeroorlog. Deel 3 is een analyse van de aspecten die voorbijkomen in het toekomstperspectief, zoals gezien door El Inglés.

Proloog en eerste fase

Zoals in alle delen van Europa met grote en groeiende islamitische minderheden, had Denemarken grote moeite in de beginjaren van de 21e eeuw in de poging om zijn historische vrijheden en culturele tradities tegenover de steeds scherpere eisen van de islamitische bevolking te behouden. Echter, door een verscheidenheid aan factoren, waaronder de niet genezen littekens van de Mohammed Cartoon Controverse (hierna te noemen MCC) en de manifeste onverenigbaarheid van de inheemse Deense cultuur met de sharia wetgeving, verslechterde de situatie aanzienlijk in de jaren onmiddellijk na deze controverse. De Deense regering had enig succes in het vertragen van de snelheid van de groei van de moslimbevolking door middel van haar nieuwe beperkingen op het verlenen van burgerschap aan de hand van het huwelijk en gezinshereniging. Echter, bij het uitbreken van de burgeroorlog in 2013, werd het aandeel van de bevolking van moslims geschat op 11%, groeiende door aanhoudende immigratie en hogere geboortecijfers onder moslims. Emigratie uit Denemarken, met name van de kant van universitair opgeleide autochtone Denen in hun jaren ’20 en ’30, versterkte de demografische situatie.

In juni 2008 werden in Kopenhagen in een gelijktijdige zelfmoordaanslag vijf bussen vernield, deze doodde 68 mensen en verwondde 174. Hoewel veroordeeld door alle vooraanstaande islamitische groepen in Denemarken, maakten opiniepeilingen duidelijk dat een belangrijk deel van de moslims in het land sympathiseerde met de plegers van de aanslagen, die martelaarvideo’s hadden gepubliceerd waarin werd gezegd dat de Deense aanwezigheid in Irak en Afghanistan en de MCC-kwestie de moslims ‘geen optie had gelaten’ dan om terug te slaan. In een patroon zoals te zien in het Verenigd Koninkrijk na de 7/7 bomaanslagen, waar moslimgroepen meer zelfverzekerd dan ooit hun eisen voor diverse soorten concessies doordrukten. Erop aandringend dat, hoe verschrikkelijk de bomaanslagen ook geweest mogen zijn, ze niet zouden stoppen totdat moslims voelden dat hun grieven, die tegen de Deense staat waren gericht, waren opgelost,kwamen  islamitische belangengroepen naar voren met een reeks  initiatieven om buitenlands en binnenlands beleid te bewegen in richtingen als meer vatbaar voor de islamitische mores.

In antwoord op deze uitdagingen accepteerde de Deense regering een beleid met het doen van belangrijke concessies in wat alleen kan worden beschouwd als een poging tot verzoening. Tijdens dit initiatief, dat vanaf begin 2009 duurde tot juli 2012, nam de Deense regering een reeks maatregelen om te proberen de islamitische opinie in Denemarken gunstig te stemmen. De belangrijkste hiervan zijn de volgende:

Autonome culturele zones

Bepaalde geografisch afgebakende stedelijke gebieden met een islamitische meerderheidsbevolking werden erkend als Autonome Culturele Zones. Hier werd het gemeenten toegestaan ​​om bepaalde aanvullende wetten in overeenstemming met de culturele eisen van de inwoners aan te nemen. Aangezien deze gebieden allemaal een moslimmeerderheid hadden, was dit in wezen het afstempelen van bepaalde sharia wetten, ingevoerd zonder de aard van de concessie expliciet te maken. Bepalingen werden geïntroduceerd, waaronder het verbod op de verkoop of het verbruik van alcohol of varkensvlees en een strikt kledingvoorschrift, die het dragen van T-shirts of andere ‘onthullende’ kleding voor mannen en vrouwen verbood. Hoewel ogenschijnlijk afdwingbaar door de politie via on-the-spot boetes, in de praktijk nam de aanwezigheid van de politie in deze gebieden af van weinig tot niets in een kwestie van weken. Hierdoor konden de lokale moslim handhavers over de nieuw ingerichte grenzen gaan, veel meer de naleving van de sharia vragen dan waar wettelijk mandaat voor was gekregen. In combinatie verdreven deze ontwikkelingen alle niet-moslims en grote aantallen moslims uit deze gebieden.

Sharia-rechtbanken

De Deense regering stond de inrichting van sharia-rechtbanken toe, zodat moslims aan huwelijk, scheiding en erfenisngerelateerde problemen konden oplossen in overeenstemming met de sharia wet. Strikt genomen was de deelname facultatief, waar het een moslim vrij stond erop aan te dringen deze zaken via het bestaande rechtssysteem te laten behandelen. In de praktijk echter, door de druk van de gemeenschap tot en met de dreiging van geweld, zagen veel moslims zich gedwongen, vooral vrouwen, de shari’a-rechtbanken te accepteren tegen hun wil.

Naast het effectief strippen van duizenden moslimvrouwen van hun rechten op grond van de Deense wet, duurde het niet lang of de voorstanders van de nieuwe rechtbanken begonnen te eisen dat de omvang van hun activiteiten zouden worden uitgebreid, zodat zij de sharia uitspraken ook op misdrijven van toepassing konden laten zijn. Deze pogingen waren nog aan de gang toen de gebeurtenissen van 05 juli 2012 plaatsgevonden.

Moslim adviesraad buitenlandse zaken

Een bedrag van $ 10 miljoen per jaar werd uitgetrokken voor de activiteiten van de islamitische Adviesraad Buitenlandse Zaken, een orgaan gewijd aan het onderzoeken hoe Denemarken zou kunnen genieten van betere relaties met de islamitische wereld. Hoewel het geen enkel openbaar gezag bezat, maar door de hoogte van de toegekende financiering, het prestige van het nieuwe lichaam en de mate van toegang tot beleidsbeslissers, betekende het een belangrijke coup voor islamitische activisten in Denemarken.

Tijdens de ongeveer drie jaar van zijn bestaan genereerde de MFAAC een niet aflatende stroom van voorstellen. Of het nu de aanbeveling betrof van de stopzetting van de diplomatieke banden met Israël, de donatie van 1% van het BNP per jaar voor steun aan de islamitische wereld, of formele excuses van de Deense ambassadeurs voor de MCC in moslimlanden; de focus van de MFAAC op het nastreven van islamitische belangen leidde ertoe dat het door velen werd gezien als een actieve vijfde colonne.

De gebeurtenissen van 05 juli 2012 stopten abrupt deze ontwikkelingen. Een openbare persconferentie, aangekondigd met de belangrijkste leden uit het kabinet en vertegenwoordigers van de belangrijkste islamitische groepen als deelnemers, die was gepland met het oog op de bevestiging van bilaterale steun voor het op noodlijdende concessies gebaseerde beleid. Om 11:58, twee minuten voordat het van start zou gaan, reed een enorme vrachtwagen met een bom met grote snelheid het beveiligde gebied bij de ingang van het regeringsgebouw in het centrum van Kopenhagen binnen waar de persconferentie zou worden gehouden. Naar schatting bevatte deze meer dan anderhalve ton van een zwaar explosief, de ontploffing vaagde de zaal weg, ook vernietigde hij twee middelgrote gebouwen aan de overkant van de weg en veroorzaakte aanzienlijke schade aan elk gebouw binnen een straal van 200 meter. De aanval kostte 346 mensen hun leven. Er waren 1500 gewonden, velen van hen ernstig, en er was een schade van in totaal 900 miljoen dollar. Een eerder onbekende islamitische terreurgroep eiste de verantwoordelijkheid op voor de gruweldaad, die, naar ze zei, was geslaagd in zijn tweeledige doelstelling van het toebrengen van een slag tegen het Deense Kruisvaardersregime en tegen de afvallige moslims die zijn gezag erkenden.

Onnodig te zeggen dat, zodra de daaropvolgende politieke chaos enigszins was afgenomen, de zittende regering en de op concessies gebaseerde benadering van alles wat islamitisch is, uit de gratie was geraakt. Een verkiezing gehouden op 23 september liet een ongekend beeld van polarisatie zien wat betreft de Deense geschiedenis. Radicale islamistische partijen behaalden een meerderheid van de moslimstemmen. Hoewel hun achterban onderling verschilde, toonden ze thematische overeenkomsten, variërend van eisen van regionale autonomie tot het pleiten voor regelrechte afscheiding aan de hand van een geografisch, geconsolideerd moslimblok in het bezit van belangrijke infrastructurele objecten, zoals havens en luchthavens.

Aan de andere kant, de nieuw gevormde sterk centrumrechtse coalitie pleitte voor een reeks van draconische anti-islamiseringsmaatregelen, zo niet anti-islamitisch beleid. Deze omvatten de deportatie van alle moslims zonder Deens staatsburgerschap, het opstellen van nieuwe wetgeving die de uitvoering van elk aspect van shariawetgeving in Denemarken verbood, de opsluiting voor onbepaalde tijd van elke moslim, verdacht van ondersteuning van de politieke islam in welke vorm dan ook, en de intrekking van alle wetgeving ingevoerd door de vorige regering om haar beleid van concessies te ondersteunen.

Op de verkiezingsdag wist de coalitie een enorme meerderheid in het Deense parlement te behalen, een resultaat dat meteen rellen deed uitbreken in geheel Denemarken, niet alleen van de kant van moslims, maar ook door anarchistische en extreem-linkse groepen. Toen de rellen hun tweede week ingingen, werd de noodtoestand uitgeroepen en het Deense leger werd bevolen om de orde in de belangrijkste stedelijke gebieden met grote een moslimbevolking te handhaven. Door rellen in andere Europese landen, kleinschaliger, drongen Europese regeringen, ingegeven door zorgen over hun binnenlandse moslimbevolking, er bij de Deense regering op aan terughoudendheid te betrachten en ‘een handreiking te doen’ naar haar verbitterde moslimminderheid.

Natuurlijk vonden de gebeurtenissen in Denemarken niet plaats in een vacuüm. De verkiezing van de centrumrechtse coalitie en het groeiende besef aan de kant van het Europese publiek (indien nog niet hun regeringen) van de grootte van de kloof tussen moslims en niet-moslim Europeanen bleef niet onopgemerkt in de islamitische wereld. Ondanks aanvankelijke uitingen van sympathie van islamitische regeringen over de hele wereld na de 5-juli aanvallen, was de vergelding tegen de Deense staat (of de Deense entiteit, zoals de Denen zelf het nu humoristisch aanduidden) door de islamitische wereld er snel. Na de waardevolle lessen geleerd tijdens de MCC, had de nieuwe Deense regering een verhoogde beveiliging ingesteld en al het niet-vitale personeel van de ambassades in de hele islamitische wereld onmiddellijk na zijn verkiezing teruggeroepen. Er werden echter Deense diplomatieke en zakelijke belangen aangevallen in Pakistan, Algerije, Egypte, Syrië en Iran, met als gevolg tientallen doden en de bijna volledige terugtrekking van het Deense bedrijfsleven uit landen met een islamitische meerderheid. Deense burgers werden gewaarschuwd voor het reizen naar overal in de islamitische wereld, maar het aantal dat de neiging zou hebben gevoeld om dit te doen was vermoedelijk tegen die tijd toch al te verwaarlozen.

Verderop in 2013 was het nog verre van duidelijk hoe de gebeurtenissen zouden verlopen, maar een aantal trends maakten duidelijk dat er weinig hoop was dat de zaken zouden kunnen verbeteren. Diverse belangrijke trends verdienen hier een nadere discussie.

Toenemende segregatie

Geweld en intimidatie gericht tegen niet-moslims wonende in of rond gebieden gedomineerd door moslimbevolking gaf een dramatische stijging te zien tijdens de ‘zeven maanden van rust’ (zoals het nu wordt genoemd), vanaf 23 september 2012 tot 23 april 2013. Tegelijkertijd nam de achterdocht, de vijandigheid en het geweld ten aanzien van moslims ook sterk toe, het zorgde ervoor dat veel van degenen die buiten de getto’s leefden, besloten om terug te keren.

Werkelijk goed geïntegreerde moslims werden zich in deze periode bewust van de ongewoon wrede aard van hun benarde situatie. Gevangen als ze waren tussen de keuzes van een gedwongen omhelzing van de explosieve groei van islamitisch fanatisme in de getto’s en de nu bijna universele vijandigheid ten opzichte van hen en hun godsdienst, vertrok een aantal prominente moslims uit het land. Het zou moeilijk te zeggen zijn welke kant ze het minste miste.

Dalend gezag van de staat

Islamitische beweringen dat de Deense staat geen gezag had, waren nauwelijks een noviteit in Denemarken, dat een natuurlijk gevolg was van de universalistische aanspraken van de sharia. Echter ook autochtone Denen werden steeds meer uitgesproken in hun klachten dat het gehele apparaat van de staat niet had voldaan aan de uitvoering van haar meest elementaire verantwoordelijkheden waar het door de mensen om was gekozen. Van scherpe kritiek op decennia van Deens immigratiebeleid tot de enorme sprong van het kopen van een pistool en de vorming van informele milities, was er ineens een overvloed aan bewijs dat het idee dat de Denen nu hun regering zagen als een incompetente blunderaar in het beste geval, een actieve aanjager van islamisering in het slechtste geval.

De rot ging dieper dan alleen scepsis over de verdiensten van bepaalde partijen. Na het behalen van de macht in september had de nieuwe regering moeite bij de uitvoering van zijn verkiezingsbeloften. De geplande deportaties bleken een juridisch en logistiek mijnenveld te zijn, met landsadvocaten verlamd door de EU-wetgeving inzake mensenrechten, die zich elke keer tegenover nationale en internationale mensenrechtenorganisaties geplaatst zagen. Tegelijkertijd met het feit dat de Deense kroon en de aandelenmarkt al hard getroffen waren door de 5e juli, bleef het worstelen als gevolg van de aanhoudende politieke crisis en de Deense handel met de islamitische wereld was stil komen te liggen, volledig te wijten aan boycots. Het was verre van duidelijk wat de huidige regering, of zelfs een regering, zou kunnen doen om het land uit de hachelijke situatie te halen waarmee het zich nu geconfronteerd zag.

Verhoogde militante activiteit onder moslims

In Denemarken, net als in alle Europese landen, hadden de inlichtingendiensten al vele jaren de activisten van de islamisten in het vizier. Echter, een alarmerende piek in de islamitische infiltratie en activiteit was duidelijk zichtbaar tijdens ‘de zeven maanden rustperiode’.

Osama bin Laden’s opvolger en voormalig tweede leider, Ayman al-Zawahiri, had een videoverklaring uitgegeven onmiddellijk na de bomaanslagen op de 5e juli om de terroristen te feliciteren en te zeggen dat Europa wankelde en al snel in handen zou vallen van de islam. Er werd door de inlichtingendiensten in Westerse landen gespeculeerd dat dit een gecodeerde boodschap zou zijn aan de islamitische terroristen over de gehele wereld om zich helemaal te richten op de Europese landen. Hoe dan ook, het was al snel duidelijk dat infiltratie in Europa van islamitische militanten met ervaring in gevechten in Irak, Afghanistan en andere landen aan het toenemen was, net als de criminele activiteiten in verband daarmee, drugshandel en creditcardfraude om hun buitenlandse financiering aan te vullen, en de smokkel van wapens en explosieven voor doeleinden waar het moeilijk was om optimistisch over te zijn.

Uit analyse van de relevante gegevens bleek dat Denemarken een belangrijke doelgroep voor deze infiltranten was, tot in een onevenredige mate. Deze extra aandacht, hoewel klein, was een bron van zorg voor de Deense inlichtingendiensten. Echter, de open grenzen van de EU maakten het moeilijk om de bewegingen van de islamitische radicalen effectief te controleren.

(wordt vervolgd)

Bron:

http://gatesofvienna.blogspot.nl/2007/11/danish-civil-war.html

Auteur: “El Inglés”

Vertaald uit het Engels door:

Vederso

(voor www.ejbron.wordpress.com)