Libië, Jordanië en Obama’s soaps

(Door: Caroline Glick)

De operationele, inlichtingen en politieke fiasco’s die hebben geleid tot en volgden op de jihadistische aanslag op 11 september op het Amerikaanse consulaat in Benghazi, Libië, komen allen voort uit hetzelfde probleem. Dat probleem is het falen van het conceptuele kader van de Amerikaanse president Barack Obama voor het begrijpen van het Midden-Oosten. De islamitische revolutionaire golf die over de Arabische wereld veegt, heeft de fundamenten van het Amerikaanse systeem van allianties in het Midden-Oosten verscheurd. Maar als gevolg van de ideologische betrokkenheid van Obama bij een ​​anti-Amerikaans conceptueel kader voor het begrijpen van de Midden-Oosten politiek, kan zijn regering niet zien wat er gebeurt. Dat kader legt de schuld voor alle of de meeste van de pathologieën van de moslimwereld bij de VS en Israël.

Wat Obama en zijn adviseurs kunnen zien, is dat er veel mensen zijn die het niet met hen eens zijn. En dus namen ze een beleid aan van delegitimering, in diskrediet brengen en het zwijgen opleggen aan hun tegenstanders. Hiertoe heeft zijn regering uit het woordenboek van de Amerikaanse federale overheid alle termen verwijderd die nodig zijn om de werkelijkheid te beschrijven. “Jihad”, “islamistische”, “radicale islam”, “islamitisch terrorisme” en soortgelijke uitdrukkingen zijn allemaal verboden. De studie van de islamitische doctrine door de overheidsambtenaren is verboden.

Het meest recente slachtoffer van dit beleid was een instructeur bij de Joint Forces Staff College in Norfolk, Virginia. Tot hij deze week werd ontslagen, gaf de instructeur lessen met de naam “Perspectieven op de islam en islamitisch radicalisme.” Volgens kolonel Dave Lapan, woordvoerder van generaal Martin Dempsey, de voorzitter van de Amerikaanse Joint Chiefs of Staff, werd de instructeur ontslagen wegens het plegen van een gedachtemisdaad. Hij “stelde de islam bijna volledig op een negatieve manier voor.” Dempsey zelf beval het doorlichten van alle islamitische cursussen in het Amerikaanse militaire onderwijssysteem.

 De weigering van de regering om het duidelijke feit van de opkomst van islamitische regimes en krachten in de islamitische wereld die de Amerikaanse belangen bedreigen te accepteren, is niet de enige conceptuele mislukking. Een ander falen, dat ook voortvloeit uit Obama’s omhelzing van het anti-Amerikaanse en anti-Israëlische buitenlands politieke verhaal, is ook bezig in de regio een ravage aan te richten. En net zoals het conceptuele falen dat leidde tot de moorddadige aanslag op het Amerikaanse consulaat in Benghazi, zal dit conceptuele verzuim ook op Amerika terugslaan en het achtervolgen. Dit tweede, foutieve, conceptuele kader stelt dat de wortel van instabiliteit in de regio de afwezigheid is van formele vredesverdragen tussen Israël en zijn Arabische buren. Zij stelt dat de weg naar de pacificering van de regionale, radicale krachten is, om Israël onder druk te zetten concessies te doen m.b.t. land en de legitimiteit tegenover zijn buurlanden.

Obama is niet uniek in zijn omhelzing van dit conceptueel kader voor het Amerikaanse Midden-Oostenbeleid. Hij is wat dit betreft slechts de laatste in een lange rij van Amerikaanse presidenten. Op hetzelfde moment stortte het idee dat vredesprocessen en verdragen de vrede en stabiliteit waarborgen volledig in elkaar tijdens de ambtsperiode van Obama. Wat Obama uniek maakt, is dat hij de eerste president is om zich vast te klampen aan dit beleidskader, terwijl het geheel in diskrediet werd gebracht.

Israël tekende vier vredesverdragen met zijn Arabische buren. Het ondertekende verdragen met Egypte, Jordanië, de PLO en Libanon. Al deze verdragen hebben gefaald of zijn uitgehold door latere gebeurtenissen. Vandaag is Israëls 31-jarige vredesverdrag met Egypte een lege huls. Nee, het nieuwe regime van de Moslimbroederschap in Egypte heeft het niet officieel opgeheven. Maar het aan de macht komen van de genocidale, antisemitische Moslimbroederschap heeft het zinloos gemaakt. Het verdrag is niet langer geloofwaardig, omdat de Moslimbroederschap, met inbegrip van de Egyptische president Mohamed Morsi, het recht van Israël om te bestaan verwerpt. Hun verwerping van het recht van Israël om te bestaan, is niet een primair politieke positie, maar een religieuze. Morsi en zijn regime zien Joden als de vijanden van Allah die de vernietiging verdienen.

Morsi zelf heeft een rijke staat van dienst met uitspraken waaruit dit feit blijkt. Bijvoorbeeld in november 2004 zei hij: “De koran heeft vastgesteld dat de Joden zich in de hoogste graad van vijandschap ten opzichte van moslims bevinden.” Hij vervolgde: “Er is geen vrede (mogelijk) met de afstammelingen van apen en varkens.” In januari 2009 noemde Morsi de Israëli: “Dracula´s die altijd hongerig zijn naar meer doden en bloedvergieten met behulp van allerlei moderne oorlogswapens die hen door de Amerikaanse regering worden verstrekt.” Hij beschuldigde Israël van het “zaaien van haat tussen mensen.”

Met standpunten als deze heeft Morsi geen behoefte om het vredesverdrag dood te verklaren, waarvoor Israël het Sinaï-schiereiland heeft opgegeven en daarmee zijn vermogen om af te schrikken en invasies vanuit het zuiden te blokkeren. Zijn einde is vanzelfsprekend. De vrede werd gesloten met een regime. En zodra het regime eindigde, was de vrede over. Het feit dat de vrede afhankelijk was van het voortbestaan ​​van het regime, betekende dat dit volkomen voorspelbaar was.

In 1983 tekende Israël een vredesverdrag met Libanon. Het verdrag werd opgeheven zodra het regime dat het ondertekend had omver geworpen werd door islamitische radicalen en Syrië.

Dan was er nog de vrede met de PLO. Die vrede – of dat vredesproces – werd officieel ingeluid door de ondertekening van de beginselverklaring op het gazon van Witte Huis op 13 september 1993. Vandaag de dag is de regering-Obama tegen de pogingen van PLO-leider Mahmoud Abbas om de internationale erkenning van een Palestijnse staat te verkrijgen door middel van een opwaardering van zijn positie bij de VN tot een status van niet-lidstaat. (nu nog slechts als “entiteit”, vert.) Maandag legde de Amerikaanse ambassadeur bij de VN, Susan Rice, uit dat de regering Obama zich verzet tegen de poging van de PLO, omdat het gelooft dat dit het “in gevaar brengen is van het vredesproces.” Maar dit is geen geloofwaardige reden om zich daartegen te verzetten. De reden om zich daartegen te verzetten, is omdat de poging van de PLO Israël schaadt.

Het vredesproces is dood. Het is dood, omdat het frauduleus was. De Palestijnen onderhandelden vanaf het begin te kwader trouw. Het is dood, omdat de Palestijnse Autoriteit de Gazastrook in 2007 aan Hamas verloor. Het is dood, omdat Abbas en zijn PA geen mogelijkheid hebben om vrede te sluiten met Israël, zelfs als ze het wilden – wat ze niet doen. Dit is zo, omdat hun mensen een vreedzaam samenleven met Israël niet accepteren. De Palestijnse nationale beweging is niet gebaseerd op de wens om een ​​Palestijnse staat te vestigen, maar op de wens om de Joodse staat te vernietigen. Abbas maakte dit deze week – nog maar eens – duidelijk in een verklaring, gepubliceerd op zijn officiële Facebookpagina. Daar zei hij ronduit dat zijn bewering dat Israël illegaal Palestijns gebied bezet houdt niet alleen geldt voor Judea en Samaria, maar eerder dat “het punt van toepassing is op alle gebieden die Israël heeft bezet voor juni 1967.” Met vredespartners als deze is het meer dan voor de hand liggend dat er niets is dat Israël kan doen, behalve nationale zelfmoord, die hen zal bevredigen.

Dit brengt ons bij Jordanië. Jordanië is een van die verhalen die niemand wil bespreken, want het heeft al onze gekoesterde mythen vernietigd over de aard van de Israelisch-Arabische relaties, de relatieve populariteit van de jihadistische islam en de Amerikaanse opties voor de toekomst. Het Hasjemitische Koninkrijk Jordanië bestaat uit drie bevolkingsgroepen. Etnische Palestijnen vormen de overgrote meerderheid van de bevolking van Jordanië. De Hasjemieten hebben de Palestijnen altijd als een bedreiging voor het regime gezien en dus hun integratie geblokkeerd in en voor militaire hiërarchieën. De (Jordaanse) Palestijnen hebben zich altijd verzet tegen het bestaan ​​van Israël.

De tweede grootste groep van Jordaniërs zijn de stammen van Bedoeïenen. Tot ongeveer tien jaar geleden waren de Bedoeïenen in Jordanië, zoals die in Israël en de Sinaï, niet bijzonder religieus, noch waren ze van nature gekant tegen vreedzame co-existentie met Israël. Israëlische Bedoeïenen dienden in grote aantallen in het Israëlische leger (IDF). De Bedoeïenen van de Sinai dienden in het Israëlische civiele bestuur in de Sinaï en verzetten zich tegen het vredesverdrag dat hen terug onder Egyptische controle bracht. En de Bedoeïenen van Jordanië verzetten zich niet tegen de historische aanspraken van de monarchie en erkenden in brede kring de strategische alliantie met Israël. Dit alles is veranderd in de afgelopen 10 tot 15 jaar toen de Bedoeïenen in het gebied een drastisch proces van islamitische radicalisering doormaakten. Vandaag zitten de Bedoeïenen van de Sinaï ​​achter een groot deel van de jihadistische geweld. De Bedoeïenen van Israël oriënteren zich in toenemende mate op Bedoeïenen buiten Israël (irredentisme), de radicale islam en jihad. En de Bedoeïenen van Jordanië verzetten zich nog meer tegen vreedzame co-existentie met Israël dan de Palestijnen.

Dan blijven de Hasjemieten over. Als een kleine Arabische clan die door de Britten aan de macht werd gebracht, hebben de Hasjemieten historisch gezien Israël als hun strategische partners en beschermers van hun regime. Sinds de val van het regime van Moebarak staat Jordaniës koning Abdullah II in toenemende mate onder druk door regionale gebeurtenissen en binnenlandse trends tegelijk. De opkomst van de Moslimbroederschap in Egypte heeft de Moslimbroederschap in Jordanië versterkt. De opkomst van de pro-Iraanse sjiietische krachten in het Irak na de Amerikaanse terugtrekking maakt van het prowesterse Jordanië een aantrekkelijk doelwit voor triomfantelijke jihadisten van over de grens. De opkomst van islamistische krachten in de Syrische oppositie, niet te vergeten de constante subversieve activiteiten van agenten van het Syrische regime, heeft Jordaniës manoeuvreerruimte nog verder beperkt.

Aangemoedigd door al deze krachten zijn nu de Jordaanse Bedoeïenen openlijk in opstand tegen de monarchie en haar weigering om het vredesverdrag met Israël in te trekken. Deze opstand kwam in de afgelopen weken in al zijn lelijkheid aan het licht na de benoeming van Abdullah Walid Obeidat als nieuwe ambassadeur van Jordanië in Israël. De stam van Obeidat verstootte hem en zijn familie en brandmerkte hem als een ​​verrader voor het accepteren van de benoeming. Zijn stam nodigde de andere stammen uit om mee te doen in een massabijeenkomst met de eis van intrekking van het verdrag en de vernietiging van Israël.

Deze stand van zaken heeft de strategische waarde van Israëls vredesverdrag vernietigd. Zelfs als Abdullah Israël zou willen zien als een strategische beschermer, zoals zijn vader koning Hussein deed in de jaren 1970 tijdens de Jordaanse burgeroorlog tussen de Hasjemieten en de Palestijnen, dan kan hij dat niet. In 1970 deelden de Syriërs Hoesseins afkeer van Yasser Arafat en de PLO en kwamen dus niet tussenbeide ten voordele van de Palestijnen. Vandaag de dag is er geen Arabische kracht die hem zou steunen in een door Israël ondersteunde strijd tegen islamitische fundamentalisten.

Misschien in de onderkenning van de kwetsbaarheid van de Hasjemietische greep op de macht, werd vorige week gemeld dat de VS troepen heeft gestationeerd in het koninkrijk. Volgens berichten in de media bestaat de troepenmacht uit een paar honderd adviseurs en andere teams waarvan de belangrijkste taken zijn Jordanië te helpen bij het opvangen van de 200.000 vluchtelingen uit Syrië, die al over de grens stroomden sinds het begin van de burgeroorlog in Syrië en om te helpen bij het veiligstellen van Syriës chemische en biologische arsenalen. Het is meer dan waarschijnlijk dat de troepen ook ter plekke zijn om Amerikanen te evacueren in geval het regime instort.

In de huidige situatie hebben de VS zeer weinig goede strategische opties. Maar ze hebben wel één uitstekende keus. Vandaag hebben de VS slechts één bondgenoot in het Midden-Oosten die ze kunnen vertrouwen: Israël. En de enige risicoloze beweging die ze kunnen maken, is om alles te doen wat in hun macht ligt om Israël te versterken. Maar om tot dit beleid te komen, moeten de Amerikanen eerst hun foutieve conceptuele kaders met betrekking tot het Midden-Oosten verwijderen. Helaas, zoals de Amerikaanse reactie op de aanval Benghazi en de verdere aanvallen op Israël duidelijk maken, is er geen kans op dat zoiets gebeurt zolang Obama in het Witte Huis blijft.

Lees ook:

http://www.dagelijksestandaard.nl/2012/10/het-einde-van-het-land-voor-vrede-principe

Bron:

http://frontpagemag.com/2012/caroline-glick/libya-jordan-and-obamas-guiding-lights/

Auteur: Caroline Glick.

Vertaling: Vederso (voor https://ejbron.wordpress.com/)