Something’s rotten in de scholen van Denemarken

(Door: Bruce Bawer)

Op 24 oktober 2012 is hier op E.J.Bron het ‘kleine’ verhaal van schoolhoofd Brigitte Sonsby uit Odense geplaatst. Het verhaal verscheen o.a. in Jyllands Posten. Sonsby dreigt ontslag te krijgen wegens de boze (racistische) uitspraak tegen een groepje moslimjongens: “Ik ben jullie moslims zo zat, hoe jullie steeds mijn lessen verstieren.” Hieronder geeft Bruce Bawer meer context aan het incident met Brigitte Sonsby. Informatie vooraf is nog dat Sonsby vorig jaar werd verkozen tot het beste schoolhoofd van heel Denemarken.

Bruce Bawer: De feiten zijn deze. Al vele jaren lang is het aantal islamitische leerlingen in Deense scholen gestaag toegenomen – en met de stijging is de kwaliteit van het dagelijks leven op school in Denemarken gestaag uitgehold. Op sommige scholen, zoals Ejerlykkeskolen, zijn leerlingen met een buitenlandse achtergrond (de grote meerderheid van hen zijn moslim) nu talrijker dan autochtone Denen – en het gevolg van dit alles is een veel hoger niveau van verstoringen in de lessen. Iedereen in Denemarken weet dit.

Deense ouders hebben hun kinderen van bepaalde openbare scholen gehaald – en plaatsten ze op andere openbare scholen of op privéscholen – juist omdat ze en niet willen blootstellen aan wat steeds meer een nachtmerrie is geworden. Andersen merkt op in Den Korte Avis, dat toen de gemeente Kopenhagen een aantal van haar schooldistricten onlangs anders indeelde om meer kinderen van welgestelde Deense families op de Blågård Skole te kunnen plaatsen, dat betekent tweederde niet-Deense kinderen op die school, de ouders van niet minder dan 45 procent van de kinderen ze uit het openbare schoolsysteem haalde en ze naar privéscholen stuurde.

Kortom, om te suggereren dat moslims het onderwijs in veel Deense scholen hebben vernietigd, geruïneerd of beschadigd, is alleen het benoemen van een feit.

Op 24 oktober meldde Andersen dat in de nasleep van de beschuldigingen tegen Sonsby het hoofd van haar schoolbestuur, Peter Julius, een opiniestuk had geschreven voor een lokale krant, waarin hij zich uitsprak tegen wat hij noemde de ‘tirannie van de stilte” rond het terroriseren van docenten en leerlingen op veel scholen door “onaangepaste en ongemanierde tweetalige leerlingen.” (“Tweetalige leerlingen” is uitgegroeid tot het Deense eufemisme voor “islamitische leerlingen.”) Deze kinderen, schreef Julius, hebben een gebrek aan “de normen en waarden die nodig zijn om te slagen op een reguliere Deense school.” Ze noemen hun leraren “hoeren” (ludere), beledigen en bedreigen hen en beschuldigen ze routinematig van racisme (wanneer bijvoorbeeld een leraar hen zegt “om hun voeten van een bank of een tafel te halen”). Elke dag wordt het erger, centimeter voor centimeter. “Op een gegeven moment gaan de andere kinderen hen zien als rolmodel.” En “elke dag worstelen onze medewerkers om ruimte te maken voor goed onderwijs.”

Andersen, waar hij om moet worden geprezen, heeft niet losgelaten van het Sonsby verhaal. Op 29 oktober meldde hij dat ze niet de enige is die “verdomd moe” is dat islamitische kinderen het onderwijs kapot maken. Zo blijken de ouders van veel andere leerlingen aan Ejerslykkeskolen kwaad te zijn en hun woede over het “saboteren” van het onderwijs aan hun kinderen dateert van voor het incident in het kantoor van het schoolhoofd. Sterker nog, naar aanleiding van klachten van veel van die ouders en hun dreigement om hun kinderen elders te plaatsen, besprak het schoolbestuur tijdens een bijeenkomst op 25 september – dagen voor Sonsby haar geduld verloor – de mogelijkheid van het plaatsen van Deense en niet-Deense leerlingen in aparte klaslokalen. Op 12 oktober vroeg het schoolbestuur aan de stedelijke Onderwijsraad om toestemming om dat te doen. Dat laat gewoon zien hoe de slecht de dingen zijn geworden.

Schoolhoofd Birgitte Sonsby

Deense scholen bevinden zich uiteraard al lang op deze afglijdende schaal. Andersen citeert uit een rapport van 1992 – twintig jaar geleden! – de waarschuwing over de opkomst van juist deze problemen op Deense scholen. Openlijk, op een manier die Europese overheidsrapporten over zulke zaken zich tegenwoordig zelden meer kunnen veroorloven, bekritiseerde het rapport de groep allochtone ouders voor hun “onwetendheid, onverschilligheid en luiheid” en betreurde hun gewoonte “met behulp van (of het misbruiken van) de islam, als recht boven het Deense recht, in te zetten” en stelt daarbij; overwegende dat de islam “een obstakel is voor een ​​redelijke integratie en assimilatie.” Ja, Denemarken is een model voor andere Europese landen als het gaat om de hervorming van het desastreuze immigratie- en integratiebeleid. Maar de huidige situatie op Deense scholen biedt een goede herinnering aan het feit dat al deze dingen relatief zijn. Zelfs de ster van de klas is in dit geval dan minder indrukwekkend. Ondanks alle Deense hervormingen zijn de scholen in het land verslechterd op precies de manier waarvoor dat rapport uit 1992 waarschuwde. Om vandaag de dag hardop de stand van zaken zo botweg te erkennen die in dat rapport twintig jaar geleden werden genoemd, is nu reden voor ontslag uit een baan in het onderwijs.

Bij het lezen van Sonsby’s verhaal moet men wel buitengewone empathie voor haar voelen. Ze heeft prachtig werk gedaan in het aangezicht van uitdagingen die de meeste van de bureaucraten boven haar al jaren hebben geprobeerd te negeren – en het moment dat ze uitgleed, op de kleinst mogelijke manier, was een aantal van hen er snel bij om haar voor de wolven te gooien. Maar bij het lezen van dit verhaal wordt men ook gedwongen na te denken over de vader van dit problemen veroorzakende kind, Shaib Mansoor. Hij rende niet alleen snel naar de politie om daar “racisme” te schreeuwen. Op vrijdag berichtte de Deense staatstelevisie dat nieuwe klachten door Mansoor waren gemeld, die onthulden dat in een gesprek met hem na het Sonsby incident een onderwijsambtenaar zei dat islamitische studenten werkelijk problemen veroorzaken en Mansoors reactie op die klacht was “dat scholen onderscheid maken tussen moslim en Deense leerlingen” en dat het probleem in de scholen (die Mansoor niet identificeert met kinderen als zijn zoon, maar met mensen als Sonsby) nog erger waren dan van het schoolhoofd. Mansoor wees met de vinger naar gemeenteambtenaren.

Het is duidelijk dat Mansoor heeft geleerd om de Deense samenleving als een maestro te bespelen. Zijn geschetter verduistert het feit, zoals Andersen opmerkt, dat het soort gedrag dat Sonsby over de grens deed gaan, nooit ook maar voor een moment zou worden getolereerd op de meeste scholen in de islamitische wereld. Op dergelijke scholen is respect alles en een weerbarstig kind riskeert een lijfstraf. Als een typische moslimvader in een islamitische samenleving te horen zou krijgen hoe zijn zoon zich had gedragen in de klas en er een goed pak slaag voor had gekregen, zou hij, naar alle waarschijnlijkheid, het accepteren, het waarschijnlijk zelfs goedkeuren. Respect moet worden gehandhaafd.

Maar Denemarken is een ander verhaal. Deense waarden, Deense cultuur, Deens recht, het Deense onderwijssysteem; in de ogen van vele moslims in Denemarken verdienen deze dingen geen enkel respect. Ze zijn er gewoon om zo goed mogelijk te worden benut, om er zo goed mogelijk elk persoonlijk gewin uit te wringen. Die moslimkinderen die Sonsby in het gezicht durfden uit te lachen, hebben vanaf de geboorte geleerd dat iemand als zij – een ongelovige, een vrouw -aan hen inferieur is, niets anders verdient dan minachting en misbruikt te worden. “Sommige van deze jongens”, vertelde een leraar aan Ekstrabladet (krant) “zijn opgevoed als kleine koningen en geen vrouw – afgezien van hun moeder – wordt verondersteld hen te vertellen wat ze moeten doen.” Zeker, dat is wat men overhoudt aan het gedrag van Raacan Mansoor en zijn vrienden en ook aan dat van Shaib Mansoor – wiens eerste instinct was, in plaats van Raacan in het gareel te krijgen en enig respect te laten tonen voor de leerkrachten, om te proberen het leven van Birgitte Sonsby  kapot te maken.

Bron:

http://frontpagemag.com/2012/bruce-bawer/somethings-rotten-in-denmark-schools/

Auteur: Bruce Bawer.

Vertaling: Vederso (voor https://ejbron.wordpress.com/)