Bericht van de grens

(Door: Julia Caesar)

We zijn op een grens. We zijn op de vlucht voor een land dat niet meer bestaat. We zijn met  velen en we worden steeds meer.

Ik liet me inschrijven als asielzoeker in een andere tijd, in een ander land. Mijn redenen voor asiel zijn de volgende: het land waar ik geboren ben is in mijn buurt overgenomen. Mijn land is verraden door twee generaties dwaze en op macht beluste politici, geobsedeerd door de wil om het volk een beleid op te dwingen dat nooit ergens in een ander land is geslaagd. Asielzoekers uit een land waar de inheemse bevolking snel wordt vervangen door mensen uit onderontwikkelde landen en culturen uit de Derde Wereld, mensen die we grotendeels ook zijn gedwongen te steunen. De hoop is een brute gewelddadige ideologie van 6e eeuwse Arabische zandwoestijnen en analfabeten, de nieuwe upper class die Zweden naar de toekomst zal leiden.

Ik leef op een grens. Het lichaam blijft in het land waar ik geboren ben, maar mijn ziel is ervoor op de vlucht. Ideologische en demografische bezettingsoorlogen hebben het gesloopt. Ik ben verbonden met dat Zweden dat miljoenen Zweden geholpen hebben op te bouwen en we waren gelukkig. Degenen die ons niet goed gezind zijn sturen ons recht op de ijsberg af. Als de ijsberg vanaf de brug in zicht komt, wordt de snelheid verhoogd.

Ze hebben het grootste kapitaal van de samenleving verpulverd

Een krankzinnige machtselite heeft iets weggegeven waarvan ze nooit het recht verworven hadden om dat te doen, omdat het niet aan hen toebehoort, ons land en onze vrijheid. In slechts een paar decennia is het land grotere schade toegebracht dan voorheen de politici in haar hele geschiedenis hebben gedaan.

Mijn land is verraden door degenen die verantwoordelijk zijn om ons correcte informatie te geven, maar in plaats daarvan naar bed zijn gegaan met de politieke macht en brachten ons op deze weg. Journalisten liegen als corroderend zuur – een gezamenlijke inspanning van politici en journalisten met hun leugens en hun black-outs verpulveren het kapitaal van de samenleving, sociaal kapitaal, het vertrouwen tussen mensen.

Angst verspreidt zich als een langzaam werkend gif

Asielzoekers uit een tijd waarin de leugen tot norm werd gemaakt. Iedereen liegt – de angst om uit de kudde verstoten te worden. Ik ben bang van angst. De angst die plotseling overal is en maakt dat mensen met dwalende ogen liegen en met stijve gezichten dingen zeggen waarvan ze denken het te moeten zeggen, maar dat heel iets anders is dan wat ze in werkelijkheid menen. Angst die zich uitbreidt naar alle niveaus van de samenleving als een langzaam werkend vergif. Het is het ergste gif van alle giften, vreselijk werkt het in de menselijke bloedvaten en luchtwegen tot ze niet meer kunnen ademen. Maar als men de waarheid geweld aandoet sluit men zich van binnen op.

Mijn land is niet langer van mij

Mijn land is niet meer van mij. Het wordt belegerd door andere volkeren. Vraag niet van mij dat ik affiniteit heb met de verbrijzelde resten van het land waar ik ben geboren. Ik herken mezelf niet in een geheel veranderd Zweden, mijn vervreemding wordt alleen maar groter. Net als andere Zweden ben ik beroofd van de fundamentele voorwaarden waarop al het leven is gebaseerd: erkenning – dat zorgt voor eenheid – dat zekerheid biedt – dat vertrouwen schept. Wij, die behoren tot de oorspronkelijke bevolking – we heetten vroeger Zweden voordat het woord werd gestolen en gedevalueerd, van toepassing op iedereen die toevallig voet op Zweedse bodem had gezet- die Zweden worden in toenemende mate vervangen.

Wat er gebeurt, is een bevolkingsuitwisseling

Het gaat niet langer over “vluchtelingen” of “gecontroleerde immigratie”. Alle limieten worden verbrijzeld. Wat er plaatsvindt, is een regelrechte bevolkingsuitwisseling. Sinds 1980 en tot en met 31 oktober van dit jaar heeft Zweden een verblijfsvergunning of verblijfsrecht gegeven aan 1.631.624 buitenlanders, de meeste met de status van een permanente verblijfsvergunning (PUT). Sinds het jaar 2000, meer dan een miljoen vergunningen.

Volgens cijfers van SCB (Centraal Bureau Statistiek in Zweden), gepresenteerd door Affes statistiekblog, is het aantal mensen in de leeftijd 0 tot 54 jaar met een buitenlandse achtergrond (in het buitenland geboren, in het land geboren met twee in het buitenland geboren ouders en autochtonen met een in het buitenland geboren ouder) gestegen met 447.759 tussen 2002-2011. In dezelfde periode daalde het aantal personen in de leeftijden van 0 tot 54 jaar met een Zweedse achtergrond met 209 122.

Verhuisladingen door het multiculturalisme

De niet om hun mening gevraagde deelnemers aan het in de geschiedenis grootste demografisch, sociaal, economisch en cultureel experiment worden verhuisd in hun eigen land. De proefkonijnen verlaten het schip. Degenen die willen en het zich kunnen veroorloven zijn de steden en gemeenschappen die in verval zijn ontvlucht. Nu rollen verhuisladingen uit iedere Zweedse gemeente die is verrijkt door multiculturalisme. Wanneer het niet mogelijk is om invloed op de stemming te hebben, stemmen ze met hun voeten en vertrekken. Het is de nieuwe “groene golf” waar we de Groenen geen woord over horen zeggen en ook geen enkele van de andere partijen. Als je niet wilt leven in een kopie van Beiroet, Bagdad of Mogadishu is verhuizen alles wat overblijft.

We moeten gek zijn geweest om deze invasie toe te staan

Wat is een huis? Een veilige plek die je deelt met mensen gelijk aan jezelf, die dezelfde etniciteit, cultuur, waarden en sociale codes hebben. Dit alles vormt de basis voor veiligheid en de gemeenschap. Over de hele wereld zoeken de mensen naar andere mensen van dezelfde etniciteit als zijzelf. Als je Zweden omschrijft als een “thuis,” is dat in strijd met de definitie. Zweden is geen thuis meer. Het is een verdeeld land met snel groeiende parallelle samenlevingen waar het Zweedse recht en de Zweedse waarden niet meer van toepassing zijn. De basis voor de veiligheid en de gemeenschap wordt versneld ondermijnd. We moeten dwazen zijn geweest om deze invasie van personen te accepteren, die niet de minste interesse hebben in het land waarin ze leven, maar het zien als een gegeven dat de oorspronkelijke bevolking hen voortdurend zal voorzien van Somalische, Irakese, Afghaanse, Eritrese, en Syrische woningen die door de Zweedse volkshuisvesting worden gefinancierd.

Wanneer het lichaam niet kan verhuizen, drijft het de ziel in ballingschap

Wanneer de externe werkelijkheid ondraaglijk wordt en het lichaam om verschillende redenen niet kan verhuizen, wordt de ziel in ballingschap gedreven. Ik ben een van degenen die zich afkeren van de tijd, weg van het land waar ik woon. Groeiende groepen van mensen die aan de grens zitten. Zonder dat iemand merkte hoe het is gebeurd, velen van hen worden oud. De basis waarop zij hun leven bouwden is plotseling ongeldig. In toenemende mate zeggen ze tegen elkaar dat ze zich in hun leeftijd verheugen, dat ze al snel niet meer de verdere ontmanteling van Zweden zullen hoeven meemaken. Dat ze daadwerkelijk uitkijken om over te gaan in het compoststadium. Ze leven met een pijn die niet kan worden getroost.

Verdriet maakt hun stem broos, wordt de toon gedempt door de bodemloze teleurstelling als ze zien wat het resultaat is van hun leven en hun werk: was dit wat ze wilden bereiken? Is dit waar ze voor vochten en wilden doorgeven aan hun kinderen? En afschuw wanneer ze met emotie aankijken tegen de afdanking in de ultieme voorsteden van de mensheid, bekend als de ouderenzorg, maar dat is niets meer dan een langdurige afgrond. Want in Zweden regeert de menselijkheid, waar we onze ouderen uiterst langzaam doden, maar desondanks voorzichtig.

We leven, tussen haakjes, gelukkig

Op een nacht bevriezen de dahlia’s, midden in een weelderige bloei. Ze hangen in lompen buiten voor mijn raam. Ik had ze natuurlijk moeten opgraven voordat de vorst kwam, maar ik kon het niet opbrengen – ze bloeiden zo mooi. Ik hoopte op nog een dag. En nog een. In november ademt natuurlijk het verval. Het is gemakkelijk om de symboliek ervan te zien: we zijn in de laatste fase van een tijdperk. Wij, die zijn geboren in de tweede helft van de jaren 1900 leven in een “gelukkig tijdperk”. Het enige wat we over de toekomst weten, is dat niets meer hetzelfde zal zijn. Iets dat we samen hebben opgebouwd wordt verwoest en geplunderd, het bestaat niet meer. Waar wij in geloven is als de uitmonstering van een verzameling van verouderde kleding. Iets dat we niet hebben gekozen heeft het overgenomen.

“Mogen jullie, mijn herinneringen, vertellen over mijn leven!”

Ik lees het boek van de Oostenrijkse schrijver Stefan Zweig (1881-1942), “De wereld van gisteren”, gepubliceerd in 1942, in het midden van een woedende oorlog. Als Jood wordt hij gedwongen om te vluchten voor Hitler en de nazi’s. Zijn werken worden verbrand op de vreugdevuren van 1933. “De wereld van gisteren” schrijft hij in 1939-1941 in ballingschap, in een eenvoudige hotelkamer in Brazilië, vanuit zijn geheugen, zonder zijn boeken. Wanneer het boek is gedrukt, nemen Stefan Zweig en zijn vrouw zich het leven. Hij schrijft:

De deur naar het verleden is altijd open

“Ik heb ons geheugen niet beschouwd als een functie die willekeurig het ene onthoudt en willekeurig het andere laat vallen, maar als een wijze, regelende en soevereine kracht. Alles wat men vergeet van zijn leven is in feite door een innerlijke instinct gedoemd te verdwijnen. Alleen dat wat zich naar het geheugen redde heeft het recht om voor anderen te worden bewaard. Mogen jullie, mijn herinneringen, om zo te zeggen, in mijn plaats kiezen en geef tenminste een spiegelbeeld van mijn leven, voordat het verzinkt in de duisternis! “

Voor degenen die op de vlucht zijn voor de huidige tijd, de deur naar binnen en naar het verleden is altijd open. Herinneringen kunnen niet worden gewist door politieke beslissingen. Met Allerheiligen herdenken we onze doden en zetten aangestoken kaarsen op hun graven. Ik luister naar stemmen uit het verleden, ik onthul hun leven die ook scherven zijn van mijn eigen leven, van al onze levens zijn. Wanneer grote krachten in beweging zijn om onze geschiedenis te vernietigen, dan wil ik het oude van de vergetelheid redden. Het verleden is onze oorsprong, het is waaraan wij en Zweden zijn ontgroeid. Het is er voor ons om naar te luisteren, ervan te leren en te koesteren. Zowel uit respect voor hen die voor ons leefden voor ons en ons te vaccineren tegen manipulatie en het herschrijven van de geschiedenis.

Anna Persdotter een van degenen die Zweden heeft gebouwd

Stefan Zweig: “Mijn vader, mijn grootvader, hoe goed ze het deden? Beide leefden hun leven in een enkel formulier. Het was een eenvoudig leven van begin tot het eind, zonder hoogtepunten en diep vallen, zonder schokkende gebeurtenissen en gevaren, een leven met weinig spanning of opmerkelijke veranderingen, in steeds hetzelfde ritme, ontspannen en steeds gedragen door de jaargetijden van de wieg tot het graf. Ze woonden in hetzelfde land, dezelfde stad en bijna altijd, zelfs in hetzelfde huis, wat er gaande was in de wereld stond eigenlijk alleen in de krant en klopte nooit op de deur van hun huis. “

Haar naam is Anna Persdotter en is negentien jaar. Ze wil geen versleten boerin als haar moeder worden. Ze heeft zich een opleiding verworven, nu is ze dorpsonderwijzeres. Zo gebeurt wat niet had moeten gebeuren: ze wordt zwanger en de vader van het kind emigreert naar Noord-Amerika. Het is eind 1800. In haar na haar dood achtergelaten exemplaar van “Meditaties voor elke dag van het jaar” heeft ze met potlood op een van de voorpagina’s geschreven: “Si crucem ported, portabit te”. “Draag het Kruis en het Kruis zal je dragen”. Ze is helemaal niet thuis in het Latijn, dus schreef ze de laatste twee woorden als “portabitte”. Anna Persdotter is diep religieus. Ze draagt ​​een kruis en zij beroept zich op dat kruis dat zij te dragen heeft.

Tien jaar later trouwt ze met de man met wie ze de rest van haar leven gaat leven. Op de bruiloft draagt ze ​​volgens de gewoonte een zwarte lange jurk, hooggesloten en met lange pofmouwen, gestikt in taftzijdemoaré. Ze geeft geboorte aan twaalf kinderen, tien sterven na een paar uren of dagen. Slechts twee overleven en worden volwassen. “Draag het Kruis en het Kruis zal je dragen.” De hele tijd werkt ze als onderwijzeres. Als ze met pensioen gaat, krijgt ze een medaille voor het lange en trouwe leraarschap. Het boek en haar dun omrande bril is alles wat ik nog van haar heb. Ik wou dat ik haar kon bereiken met mijn dankbaarheid. Anna Persdotter, een van degenen die Zweden heeft gebouwd.

Olof Klinga is een van degenen die Zweden hebben gebouwd

Stefan Zweig: ‘Elke keer als ik met jongere vrienden praat en we praten over de tijd van voor de eerste oorlog, merk ik aan hun verbaasde vragen hoeveel van wat voor mij nog steeds een voor de hand liggende werkelijkheid is reeds geschiedenis is geworden, of in hun ogen iets onbegrijpelijks. En een geheim instinct in mij geeft mij gelijk: tussen ons vandaag en ons gisteren, en de dag vóór gisteren, zijn alle bruggen gesloopt “.

Soldaat Olof Klinga is een van hen die het Gota Kanaal hebben gegraven, het grootste bouwproject en de grootste slavernij in de geschiedenis van Zweden. In mei 1810 gaan de werkzaamheden bij Motala van start. Olof Klinga is een van de 58.000 soldaten uit 16 verschillende regimenten die wordt bevolen om onder dwang te werken aan het graafwerk. Het graafwerk gebeurt met de hand, twaalf uur per dag met metaal beslagen houten schoppen als het enige werktuig. Het is slavernij onder onmenselijke omstandigheden die men zich vandaag nauwelijks kan indenken. Tussen ons vandaag, ons gisteren en de dag vóór gisteren, zijn alle bruggen gesloopt. Zeven miljoen mandagen zijn nodig zijn om het kanaal te graven. Het kanaal wordt geopend op 26 september 1832. Daar is soldaat Olof niet bij. De bouw van het kanaal kostte negen miljoen kronen en talloze mensenlevens. Olof Klinga is er een van. 42 jaar oud, sterft hij in zijn arbeidscommando in 1823. Hij laat een vrouw en vijf kinderen achter. Olof Klinga is een van degenen die Zweden hebben gebouwd. Hij is ook een van mijn voorouders waar ik diepe dankbaarheid voor voel.

Nog nooit heeft een generatie aan domheid een zo duidelijk gezicht gegeven

Stefan Zweig: “Tegen mijn wil ben ik getuige van de ergste nederlaag van de rede en wreedheden’s wildste triomf in de historie. Nog nooit is een generatie van zo’n spirituele hoogte moreel zo diep gevallen als de onze. Tijdens de korte, kleine interval tussen de eerste stoppels op mijn kin en de eerste grijze spatten in mijn haar, in deze halve eeuw, zijn er meer radicale transformaties en veranderingen gebeurd dan anders in tien generaties, en we weten het allemaal: het is teveel!”

Velen van ons hebben tegen onze wil in ons leven gezien hoe de menselijke geest is geëlimineerd en hoe de domheid meer triomfen viert dan ooit. Nog nooit heeft een generatie politici als de onze aan domheid zo duidelijk een gezicht gegeven. Een grandioos waanidee dat Zweden als taak heeft om de wereld en zijn bevolking van zichzelf te redden, is in minder dan de helft van een mensenleven dat de Zweedse politici het in hun hoofd hebben gehaald om de door de samenleving moeizaam geconstrueerde steunpilaren te vernietigen en de rijkdom te verduisteren die zij heeft afgenomen van generaties van Zweedse mensen die dat bijeen hebben gewerkt.

Ik wil niet sterven op een slagveld

Stefan Zweig: “Voortdurend gedwongen onderworpen aan de vorderingen van de Staat, offeren ze zich op voor de meest domme politiek, passen zich aan aan de meest adembenemende omkeringen, altijd was men geketend aan de gemeenschap, hoe wanhopig men ook probeerde om zich te verdedigen: men werd er onverbiddelijk door meegetrokken”.

Er is een “geestelijke burgeroorlog” gaande in Zweden. De machtselites die toegang hebben tot de mediamegafoons hebben de oorlog verklaard aan de gewone mensen die niet meer kunnen zwijgen. Ze strijden omdat ze zich bedreigd voelen, en ze voelen zich dat met recht – ze zijn bedreigd. Ze willen hun formuleringsprivilege en alleenrecht op de microfoons behouden. Zij zoeken asiel in een ander land, in een andere tijd. Ik wil niet leven in een oorlogsgebied. Al deze haat van de heersende elite tegen degenen die niet beschikken over opiniemanagers met de juiste, authentieke meningen. Als deze apostelen van het multiculturalisme er zo van overtuigd zijn dat ze gelijk hebben, waar zijn hun feitelijke argumenten? Waarom rusten ze niet in de vrede van haar zekerheid? Waarom deze vijandschap, deze haat voor een afwijkende mening? Hebben we dan niets geleerd van alle dictaturen die zijn ingestort in geweld en schaamte?

Het zijn wij die de propaganda moeten verlaten

Stefan Zweig: “Er was geen onderdak, geen veilige haven waar de goed geoliede inlichtingendiensten het opdringerige nieuws niet bereikte. Er was geen land waarheen mensen konden ontsnappen, geen rust om te kopen.”

De politiek correcte propaganda zal ons nooit met rust laten. Het zijn wij die het achter ons moeten laten. Ik schakel de stationair draaiende media uit, om niet de al te voorspelbare herhalingen opnieuw en opnieuw te moeten verdragen. Ik kan er niet meer tegen om de liegende stemmen te horen, ik kan er niet meer tegen de met ​leugenachtigheid gedrapeerde functies te zien, de van valsheid verstelde meningen. Hoe kunnen ze het met zichzelf uithouden?

Wat we wel kunnen doen is praten

Stefan Zweig: “Om te getuigen van ons leven, zo vol spanning en vol schokkende verrassingen, verschijnt als een plicht voor ons allemaal – ik herhaal – die getuige waren van de enorme veranderingen die zijn opgedrongen. Onze generatie had geen kans om te ontsnappen, ​​aan de kant te staan, zoals u hebt gedaan.”

Wat we wel kunnen doen, is praten. Niet stil met zijn vuist in zijn zak. Vertellen. Roepen. Schrijven. Zorgen dat onze stem wordt gehoord. Onze gedachten uitdrukken. Zie ons zelf in samenhang met degenen die vóór ons leefden en opbouwden wat nu wordt afgebroken. Stop met liegen. Doe niet politiek correct. Ga de strijd tegen de angst aan. Het zal ons niet vernietigen. Het wacht erop om te worden verwijderd.

Literatuur:

Stefan Zweig: “De wereld van gisteren”

Auteur: Julia Caesar

Bron:

http://snaphanen.dk/2012/11/04/rapport-fran-gransen/

Vertaling: Vederso (voor https://ejbron.wordpress.com/)