Het ontstaan van Israël

(Door: Roelf-Jan Wentholt)

De hele Vermeersch/Pennings discussie heb ik gevolgd. In het stuk hieronder ga ik in op de kernbeschuldiging van Vermeersch cs. 

De kern van de beschuldiging tegen Israël luidt dat de Joden de Arabieren hebben verdreven. Preciezer gezegd: dat de Joden zich zonder de goedkeuring van de lokale bevolking in het gebied hebben gevestigd. Op het eerste gezicht klinkt dit best geloofwaardig.  Als het aan de Amerikaanse president Woodrow Wilson had gelegen, zou in het gebied van het huidige Israël de meerderheid van de bevolking bepaald hebben welke groep de soevereiniteit toegekend zou krijgen. Als het tot een stemming was gekomen zouden de Joden niet hebben gewonnen. Daarvoor waren zij met te weinigen. Het overgrote deel van de bevolking van het gebied bestond nu eenmaal uit Arabieren.

Dit onder ogen ziende, zou je denken dat het verwijt aan het huidige Israël over het vormen van een niet-democratisch gefundeerd bestuur terecht is. Ik meen dat de loop van de geschiedenis die leidde tot de stichting van de joodse staat Israël toch rechtvaardig is geweest. Want de werkelijkheid is moeilijker dan de politieke theorie over democratie en de volkswil.

Het is belangrijk om je in te leven in de omstandigheden. In “Lawrence and Aaronsohn”, een documentair boek over de periode 1900- 1922 in het Midden Oosten, kwam ik een anekdote tegen die veel verklaart.

Vlak voor de vorige eeuwwisseling vestigden Joden uit Roemenië zich in de landstreek Palestina. In Roemenië werden zij vervolgd. Roemenië viel ooit onder het Ottomaanse Rijk. De landstreek Palestina was nog altijd onder Ottomaans bestuur. De gevluchte Roemeense Joden stichtten kleine gemeenschappen. Zij ontdekten al snel dat de kwaliteit van de Ottomaanse rechtspraak te wensen over liet. Daarom stichtten deze Joden eigen rechtbanken. Deze stonden zo goed bekend, dat ook Arabieren zich tot deze rechtbanken wendden. De kern van deze anekdote is dat wie eenmaal een rechtbank sticht ook een eigen politieapparaat nodig heeft om te zorgen dat aan de uitspraken van de rechtbank gevolg wordt gegeven. Ziedaar de kiem van de joodse staat. Het is de grote voorsprong in ontwikkeling en beschaving van de Joden.

Is het argument vol te houden dat de Arabische meerderheid het recht heeft slecht bestuur te verkiezen boven goed bestuur en dat de joodse minderheid daar genoegen mee had moeten nemen? Of was het volstrekt onvermijdelijk dat de Joden zouden kiezen voor zelfbestuur? Ik wil twee momenten uit de geschiedenis van het ontstaan van Israël voor leggen om aan te tonen dat de meest rechtvaardige uitkomst de stichting van de staat Israël was.

Het Ottomaanse rijk kiest in de Eerste Wereldoorlog partij voor Duitsland/Oostenrijk-Hongarije. Het motief voor deze keuze was de imperialistische hang naar vergroting en versterking van het Rijk. Om niet te spreken van pure roofzucht.

De imperialistische Ottomanen vreesden nationale bewegingen. Zij zagen in die bewegingen een groot gevaar voor de eenheid van het Rijk. Daarom vermoordden zij op beestachtige wijze anderhalf miljoen Armeniërs. De Armeniërs werden eerst ontwapend en daarna op transport gezet. Zonder enige voorziening. Velen kwamen van honger en ellende om, velen werden doodgeschoten. Het is een enorme schandvlek op de geschiedenis. De leiding over deze genocide was mede in handen van een zekere Djemal Pasha. Deze man wordt later de baas over de landstreek Palestina en daarmee over de daar levende Joden. Djemal Pasha vreest de Joden om dezelfde reden als dat hij de Armeniërs vreesde. Hij begint de Joden te behandelen als de Armeniërs. Joden moeten hun wapens inleveren en zij worden met duizenden op transport gejaagd, in noordelijke richting. Is het raar dat de Joden toen vreesden dat zij het zelfde lot zouden ondergaan als de Armeniërs? Of is dit een onvermijdelijke conclusie?

Door het optreden van de Duitse generaal Erich von Falkenhayn worden de Jodentransporten gestopt. Meer daarover hier. Het is interessant te proberen te achterhalen welke de motieven van deze generaal waren, maar dat laat ik nu even liggen.

Het is van groot belang onder ogen te zien hoe gevaarlijk het Ottomaanse bestuur was voor de Joden. Dit gevaar beseffend kunnen de Joden mijns inziens niet op een andere uitkomst uitkomen dan soevereiniteit na te streven.

Maar de Ottomanen worden door de Britten verdreven. Dus de Joden hadden van hen niets meer te vrezen. Inderdaad, deze bestuurders waren uitgeschakeld. En zij verdienden dat ook, omdat zij in de oorlog de agressors waren. En de agressor moet worden gestraft. Helaas verdween met de Ottomaanse bestuurders niet de achterlijke mentaliteit. Die bleef. Het gebied Palestina kwam onder tijdelijk Brits bestuur.

De Joden zien zich dan gesteld tegenover een nieuwe, minstens even onverzoenlijke vijand: de Arabieren onder leiding van de Moefti van Jeruzalem. Zelfs de grootste pleiter voor het lot van de Palestijnse Arabieren ontkomt er niet aan te erkennen dat deze Moefti het uitroeien van de Joden nastreefde. En het belang van de Moefti als leider valt ook niet te ontkennen. Het conflict tussen Joden en Arabieren loopt zo hoog op dat een Engelse onderzoekscommissie concludeert dat Joden en Arabieren niet in een staat samen kunnen wonen. Deze commissie stelt in 1937 een deling van het land voor. Was dit onrechtvaardig? Of had de commissie moeten zeggen dat het rechtvaardig is als de meerderheid van een bevolking een minderheid over de kling jaagt?

De voorgestelde deling wordt door de Joden aanvaard en door de Arabieren afgewezen. De Arabieren kiezen voor geweld en strijd. En omdat zij deze strijd steeds verliezen, bestaat Israël.

Ik ontvang op dit stuk graag iedere mogelijke kritiek. Grappen en grollen graag een andere keer.

Door:

Roelf-Jan Wentholt

(voor www.ejbron.wordpress.com)