Antifa: De voortzetting van het communistische gevechts- en terreurbondgenootschap van de Republiek van Weimar

(Door: Michael Mannheimer)

Vroeger wilden de linksen ons weggeven aan het Sovjetrijk, nu aan de EU en de islam.

Bismarck had de socialisten vanaf het begin als een vijand van Duitsland ingeschat – hij was een wijs en ervaren man. De nog voor de staatsoprichting van Duitsland in 1871 ontstane SPD is de moeder van de KPD en de SED, de grootmoeder van de 68´ers en de overgrootmoeder van de Groenen, in al haar facetten.

Haar achterkleinkinderen, de Groenen en Die Linke, oogsten nu de vruchten van deze lange mars en veroveren de wereld met de beproefde, “daadkrachtige” methodes van het straatgevecht en een nieuwe, bijgeschaafde en links-populistische retoriek.

Vroeger wilden de linksen ons weggeven aan het Sovjetrijk, nu aan de EU en de islam. Bij de nieuwe “straatactivisten(-vechters)” is nog veel van de oude geest bewaard gebleven, dat nu in hele verfijnde vorm niet alleen op straat is terug te vinden.

Al 90 jaar terroriseren de linksen het burgerlijke Duitsland. Daar is tot op de dag van vandaag niets aan veranderd.

Het gevaar, dat uitgaat van het socialisme/communisme, wordt ondanks de veel langere duur van zijn wereldwijde schrikbewind doodgezwegen – nog een duidelijke aanwijzing voor het feit dat we al lang in een linkse media- en partijdictatuur leven en niet meer in een democratie, zoals deze de oprichters van de Duitse grondwet voor ogen zweefde.

Niet voor niets herinnert de Antifa aan de strijdgemeenschappen van de socialisten en communisten ten tijde van de Republiek van Weimar. Want zonder twijfel sluit de antifa aan bij deze links-fascistische periode. En zonder twijfel wordt zij door dezelfde links-politieke netwerken aangestuurd en geïnstrumentaliseerd als 90 jaar geleden.

Veel, zelfs misschien de meeste Duitsers, weten weinig of niets over de brutale terreur die de roden tegen de jonge Republiek van Weimar ontketenden om deze dusdanig beslissend te verzwakken, dat men de gehate democratie kon afschaffen en in Duitsland een communistische staat naar het voorbeeld van het Russische Bolsjewisme kon oprichten. De toenmalige massieve ideële en materiële ondersteuning van de Duitse communisten door Lenin en diens Bolsjewistische handlangers is al lang bewezen.

Zonder de straatterreur van de communisten zou de opkomst van de NSDAP als nationale variant van het socialisme vermoedelijk niet mogelijk zijn geweest. Hitler beloofde de Duitsers een radicaal einde te maken aan de rode terreur – en raakte daarmee het diepe verlangen naar vrede van de meeste Duitsers na de pas kort daarvoor geëindigde en tot dan toe ergste oorlog in de geschiedenis van de mensheid.

Destijds zowel als nu bedolven de linksen Duitsland onder hun straatterreur

“Wie de straat beheerst, beheerst de politiek”. Dit credo beheersen de linksen, lange tijd voordat ze door de door hen opgeroepen straatterreur van de SA en de SS weggeveegd werden.

De vaak gezamenlijk optredende knokploegen van de KPD en de eveneens marxistisch georiënteerde SPD, die in 1918/1919 was voortgekomen uit de KPD, brachten het jonge Duitsland al in het begin van de Republiek van Weimar aan de rand van de catastrofe.

“En als je mijn broeder niet wil zijn, dan sla ik je de schedel in”. Dat was de sarcastische inschatting van de gewone mensen op de op een burgeroorlog lijkende toestanden in de Republiek van Weimar.

Het leger maakt een einde aan de rode terreur in Weimar

Een burgeroorlog scheen inderdaad onvermijdelijk en was al zichtbaar in de straatgevechten in Hamburg, Dresden, Berlijn en München, waar de roden de eerste raden installeerden met als doel om van Duitsland een communistische radenrepubliek te maken. Pas de sociaaldemocratische Gustav Noske maakte een einde aan de rode terreur door het leger tegen de Duitse Bolsjewieken te laten optreden. Duizenden linksen verloren destijds hun leven. Maar Duitsland bleef tot 1933 een dictatuur bespaard en beleefde in de “gouden jaren-20” een economische en vooral culturele bloei van tot dan toe ongekende omvang.

Tegenwoordig is alleen nog maar de SA algemeen bekend. Het links verenigde politieke kamp heeft er alles aan gedaan om de herinnering aan de linkse geweldorgies van hun destijds vaak tot de tanden bewapende helpers uit te wissen.

De Duitslandhaat kent een 100-jarige traditie en is overwegend links

De eeuwige Duitslandhaters en brengers van ellende, die deze natie al haatten voordat ze überhaupt definitief werd opgericht, gingen in 1945 gewoon verder waar ze na een 12-jarige gedwongen pauze ophielden.

Tegenwoordig zitten de afschaffers van Duitsland – na nog een 40-jarige gedwongen pauze – weer gelukkig verenigd in fractiesterkte in het Duitse parlement en gaan massiever dan ooit tevoren door met hun werk van vernietiging en afschaffing van Duitsland.

Als bijzonder machtig wapen hebben ze de totale islamisering van Duitsland verzonnen, die ze evenwel betwisten en afdoen als “rechtse” samenzweringstheorie. De onontkoombare bewijzen en feiten m.b.t. deze historisch unieke bevolkingsruil houden ze achter slot en grendel voor de publieke opinie. Massale ondersteuning krijgen de linksen daarbij van de overwegend links georiënteerde media, die zich dankzij de mars van de 68´ers door de instellingen net zo in linkse handen bevinden als het gros van de Duitse uitgeverijen, de meeste geesteswetenschappelijke faculteiten en een groot deel van justitie.

De geraffineerdheid, de gewetenloosheid, het hele optreden tegenover tegenstanders, waartoe ook zeker de staat en diens ordeorganen behoren, zijn wat mij betreft vooral verbonden met één naam: de “Rode Frontstrijders Bond” (RFB).

Hieronder enkele korte samenvattingen uit het boek van A.K. Busch, “Kritische bronnenbeschouwing in plaats van een voorwoord”, die op grond van dit boek zijn baan kwijtraakte:

“De KPD steunde eerst op de Rode Frontstrijders Bond (RFB). De vereniging werd in 1924 onder Ernst Thälmann opgericht en was streng paramilitair opgebouwd.”

Het doel van de RFB was bij diens oprichting niet de strijd tegen het in Duitsland nog onbetekende nationaalsocialisme.

De mannen beschouwden zichzelf als voorvechters voor de communistische revolutie in Duitsland. In het geval van een oorlog tegen de Sovjet-Unie zou en wilde de RFB samen met het Rode Leger tegen het bestaande systeem vechten.

Na aanzienlijke onlusten in Berlijn in mei 1929 werd de RFB eerst in Pruisen en daarna in het hele rijk verboden. De redenen daarvoor waren niet alleen de barricadegevechten in Berlijn tijdens de zogenaamde bloedige mei, maar ook vele andere aanknopingspunten, die zo duidelijk tegen de eigen staat en zijn regering gericht waren dat ze een verbod rechtvaardigden.

Talrijke functionarissen werden zowel wat betreft wereldbeschouwing als militair in de Sovjet-Unie opgeleid en kregen een aanzienlijk deel van hun aanwijzingen rechtstreeks uit Moskou.

Na het verbod kwam het eerst tot aanzienlijke, deels gewelddadige protesten. Omdat de KPD en haar afdelingen altijd rekening hielden met een verbod, kon het werk van de gevechtsbond relatief snel in verschillende opvolgerorganisaties worden voortgezet.”

Als je leest hoe aarzelend en inconsequent de nog jonge democratie destijds omging met de extremisten aan haar randen, verbaast het niet dat ze onvermijdelijk werd weggevaagd.

De enige leer, die hieruit tegenwoordig werd getrokken, is “de strijd tegen rechts”.

Bron:

http://michael-mannheimer.info/2012/11/22/antifa-die-fortsetzung-der-kommunistischen-kampf-und-terrorbunde-der-weimarer-republik/#more-17205

Auteur: Michael Mannheimer

Vertaald uit het Duits door:

E.J. Bron

(www.ejbron.wordpress.com)