Amsterdam: 5000 meisjes door Turken en Marokkanen tot prostitutie gedwongen

Een feministische revolutie, die een vreselijke mislukking werd. En waarom de legale bordelen van Amsterdam een brutale les voor Groot-Brittannië zijn. In Nederland spreekt men openlijk over Turkse en Marokkaanse seksbendes, terwijl men in Groot-Brittannië meer dan 20 jaar lang het racisme van Pakistaanse seksbendes tegen blanke Britse meisjes verzweeg.

Zeven meisjes zitten samen te lachen tijdens het avondeten. Eentje heeft het over haar zuster, die een contract als model ondertekende bij een beroemd agentschap in Londen. Een ander meisje noemt haar getrouwde broer, een kunstenaar in het noorden van Engeland. Nog een ander meisje, 17 jaar, haar blonde haar verstopt onder een haarband, is van plan schoonheidsspecialiste op een cruiseschip te worden.

In het kleine huis is de Luxaflex gesloten, zodat niemand naar binnen kan kijken. Twee terriërs en een bull mastiff slaan aan als ze voetstappen voor de gesloten huisdeur horen. Deze middenklasse meisjes, die door straatbendes tot prostitutie werden gedwongen, werden gered. Ze wonen in een safehouse, enkele kilometers verwijderd van De Walletjes, de beruchte hoerenbuurt in de Nederlandse hoofdstad Amsterdam.

De meisjes zijn geïsoleerd van hun oude leven. Ze schamen zich om hun ouders en leraren te vertellen dat ze zijn afgegleden naar de prostitutie.

Zij hebben geluk gehad. Duizenden andere jonge Nederlandse meisjes, vaak nog maar net 11 of 12 jaar oud, bevinden zich na een omstreden sociaal experiment om bordelen te legaliseren, nog steeds in de macht van bendes.

In een huiveringwekkende parallel tot Britse steden, waar een groot aantal jonge meisjes door (meestal Pakistaanse) bendes tot seks werd gedwongen, zoeken de Nederlandse pooiers de meisjes op bij de ingang van school en in cafés. Ze doen zich voor als vrienden, knopen veelbelovende romances aan en nodigen de meisjes uit voor autoritjes en restaurantbezoeken.

Ze maken hen met wodka en drugs volgzaam, vertellen hen dat ze van hen houden en dat ze aftand moeten nemen van hun families. Dan lokken ze hen in de val en verkrachten hen, samen met andere bendeleden, die de verkrachting vaak ook nog fotograferen om de meisjes daarna met de foto´s te chanteren.

In de war en bang gemaakt schamen de meisjes zich om hun ouders en/of leraren in vertrouwen te nemen. Ze sluiten zich af van hun oude leven en komen in de prostitutie terecht. De bendes zijn zó gevaarlijk, dat de meisjes niet alleen het  beveiligde huis uit durven gaan. En als ze samen koffie drinken in de tuin achter het huis, mogen ze niet over hun verleden praten, omdat de buren hen zouden kunnen horen.

De nieuwe legale seksindustrie van Nederland werd al snel door straatbendes geïnfiltreerd, met het doel om meisjes voor de prostitutie te verkrijgen.

Je weet nooit wie er grote oren heeft, zegt Anita de Wit, moeder van drie kinderen, die haar huis (voor de uit de prostitutie bevrijde meisjes) vorige maand liet voorzien van een speciale veiligheidsinstallatie. Men denkt dat dit het eerste huis ter wereld met zo´n veiligheidsinstallatie is. “De bendes kunnen moorden en ze zullen proberen de meisjes te ontvoeren om weer geld met ze te kunnen verdienen. We willen niet dat ze hier binnen kunnen komen en de meisjes wat aandoen.”

Alles kan in Amsterdam. Amsterdam wordt al lange tijd bejubeld als het Mekka van de seks. De Walletjes trekken duizenden klanten, veel van hen toeristen, die door de straatjes lopen, waarin halfnaakte prostituees achter de ramen zitten. In Amsterdam bevinden zich ongeveer 300 bordelen, die door scharlakenrode gloeilampen worden verlicht.

Honderd jaar geleden werden de bordelen verboden om de uitbuiting van vrouwen door Nederlandse criminele bendes te stoppen. Maar intussen zijn ze weer teruggekeerd, omdat de autoriteiten een oogje dichtknijpen. In het jaar 2000 werden de bordelen op aandringen van de prostituees en de liberale (linkse) “intelligentsia” gelegaliseerd. Tegelijkertijd kregen de prostituees meer rechten, de arbeidsomstandigheden en de medische verzorging werden verbeterd. Nu werken er ongeveer 5000 meisjes op De Walletjes.

Maar de zaak ging helemaal fout. De Nederlandse seksindustrie werd al snel ondermijnd door seksbendes, die tot doel hadden minderjarige meisjes voor de prostitutie aan te bieden. De mannen van deze seksbendes werden “loverboys” genoemd, omdat zij de meisjes ertoe brachten verliefd op hen te worden, voordat ze hen in privéwoningen of huizen in heel Nederland en in de bordelen tot prostitutie dwongen. Het fenomeen van de loverboys heeft de Nederlanders, niet in de laatste plaats door het grote aantal gedupeerde meisjes, geschokt.

Vorige week kwam er kritiek op een rapport over de Britse seksbendes, dat erover berichtte dat de daders in de regel Aziatische (Pakistaanse) bendes en de slachtoffers minderjarige blanke of halfblanke meisjes zijn.

Lodewijk Asscher, 38, een vooraanstaand Nederlands politicus, zei: “Achter deze vensters is sprake van crimineel gedrag. Meisjes worden lichamelijk mishandeld als ze niet hard genoeg werken. Dit is slavernij, die al lang geleden in Nederland werd afgeschaft”. Hij heeft nieuwe regels voor de Amsterdamse rosse buurt opgesteld en de minimumleeftijd van prostituees opgeschroefd van 18 naar 21 jaar. Zo wil hij voorkomen dat de minderjarige meisjes voor de bendes blijven werken.

Nederland hoopt dat er een einde komt aan de rosse buurten. Verleden jaar werden er 242 loverboys verhoord. De helft van hen had te maken met de gedwongen prostitutie van meisjes onder 18 jaar. Anita de wit, die zich ervoor inzet de minderjarige meisjes uit dit milieu te bevrijden, zei: “Dat is slechts een heel klein deel van de daders, misschien nog niet eens één procent. Er zijn duizenden meisjes in Nederland die door seksbendes worden gekweld”.

Ze bezoekt scholen in Nederland om de meisjes tegen de loverboys te waarschuwen, en ze maakt er geen geheim van dat de meeste bendeleden in Nederland geboren Marokkaanse en Turkse mannen zijn. “Ik ben niet politiek correct (zoals de meeste leugenachtige links-groene en christendemocratische politici). En ik ben niet bang om voor racist uitgemaakt te worden, omdat ik de waarheid zeg. Ik vertel de meisjes dat loverboys jonge, donker getinte en knappe jonge mannen zijn. Ze hebben veel geld, dure sieraden en een grote auto. Ze bieden sigaretten en wodka aan en zeggen tegen een meisje dat ze haar mooi vinden.”

“De bendes weten exact bij welke meisjes ze succes hebben: namelijk bij die meisjes, die een gebrek aan zelfvertrouwen hebben, bijvoorbeeld meisjes met een bril of met overgewicht. Ze strelen hun ego en komen op deze meisjes over als de droomprins, de ´ridder op het witte paard´. Het meisje voelt zich tot haar nieuwe vriend aangetrokken als door een magneet”.

Met de nieuwe minimumleeftijd en met de registratie van de prostituees waait er een nieuwe wind in de rosse buurt van Amsterdam.

De directheid van Anita de Wit is ver verwijderd van het beginsel in Groot-Brittannië, waar de politieke correctheid de politie, leraren, officieren van justitie en maatschappelijk werkers er twintig jaar aan hinderde om te zeggen dat in veel Britse steden, vooral in het noorden van Engeland, mannen van Pakistaanse afkomst meisjes oppikten bij scholen, hen cadeautjes gaven, net deden of ze van hen hielden om ze uiteindelijk d.m.v. drugs en alcohol tot prostitutie te dwingen.

Vorige week werd een rapport van Sue Berelowitz, de plaatsvervangende jeugdcommissaris van Engeland, bekritiseert, die openlijk uitsprak dat Aziatische bendes blanke en lichtgetinte meisjes seksueel uitbuitten. Na de kritiek deed Berelowiz haar best om de rassenkwestie te bagatelliseren, hoewel de officiële cijfers laten zien dat het grootste deel van deze seksmisdaden wordt gepleegd door Aziatische misdadigers.

Mohammed Shafiq, de directeur van de “Ramadhan Foundation” uit Lancaster, een liefdadigheidsinstelling voor de etnische harmonie, heeft zojuist een bezoek gebracht aan Nederland om zich te informeren over het werk van Anita de Wit en haar liefdadigheidsorganisatie “Say No to Lover Boys Now”. Anita de wit wil graag aan de meisjes laten zien waar het gevaar schuilt om hen eenzelfde lot te besparen.

Mohammed Shafiq heeft erover geklaagd dat de Britse autoriteiten het thema als een taboe behandelen, omdat ze vrezen dat hierdoor racistische vooroordelen zouden kunnen worden aangewakkerd. “Het is fout om het ras van deze bendes te verzwijgen”, zei hij.

In zowel Nederland als Groot-Brittannië vormen de daders slechts een kleine minderheid van hun nationaliteit (Pakistan, Turkije, Marokko, maar ze zijn allemaal moslims). Ook hun landgenoten zijn geschokt over hun misdaden. De loverboys echter schijnen blanke meisjes als waardeloos te beschouwen. In ieder geval hadden ze blijkbaar geen slecht geweten.

Anita de Wit begon haar campagne toen haar eigen 15-jarige dochter, Angelique, na een ontmoeting met een 21-jarige Marokkaan in een café in de buurt van haar school door een seksbende aan de haak werd geslagen.

Anita was gescheiden en ze ging naar een restaurant in een dorp buiten Amsterdam toen alles begon. Het was acht uur ´s avonds toen haar dochter Angelique met drie mannelijke vrienden het restaurant binnenkwam. Ze zei dat een van hen haar nieuwe vriend Mohammed zou zijn. “Hij had lang krullend haar, was heel knap en was heel hoffelijk tegen me”, herinnert Anita zich.

“Angelique vroeg of ze de drie jongen mee naar huis mocht nemen om koffie te drinken en ik zei ja. Ik kwam pas tegen elf uur ´s avonds thuis en ik dacht dat mijn beide andere kinderen, de 13-jarige jongere broer van Angelique en haar oudere zus er ook zouden zijn.”

Toen Anita thuiskwam, zag ze dat alle flessen drank in de huisbar leeg waren. Angelique lag dronken in bed. Mohammed en zijn beide kameraden waren verdwenen. Anita wist echter niet dat twee van de mannen haar dochter Angelique verkracht hadden. De derde man had haar zoon het huis uitgelokt om met hem een potje te voetballen in het park. De ouder zus van Angelique was deze avond bij vrienden.

“Ik was geschokt”, zei Anita. “Angelique zei dat ze teveel zou hebben gedronken. Ik ergerde me eraan dat ze überhaupt gedronken had. Ik zei dat ik niet zou willen dat Mohammed nog een keer bij ons thuis zou komen. We kregen enorme ruzie. Maar dat is de klassieke tactiek van de loverboys. Ze bouwen opzettelijk een kloof tussen de meisjes en hun ouders.”

Vanaf dat moment veranderde het gedrag van Angelique. Ze spijbelde op school. Als ze wel naar school ging, dan wachtten Mohammed en de loverboys in een grote auto met verduisterde ramen en valse nummerborden voor de school om haar op te halen. De leraren klaagden bij Anita, maar Angelique was hopeloos verliefd op Mohammed en stond met haar leraren en haar moeder op voet van oorlog. Steeds opnieuw was ze urenlang niet thuis en kwam pas diep in de nacht weer terug. Vaak bleef ze dagenlang weg en zei dan dat ze met vrienden weg zou zijn geweest.

In werkelijkheid echter had Angelique het bed gedeeld met vele Marokkaanse mannen om geld voor haar “vriend” Mohammed te verdienen. Haar mobiele telefoon ging constant over, dag en nacht. Ze deed het zelfs met hen in het toilet.

Later las ik enkele gewelddadige sms´jes op haar mobiele telefoon: “als je nu niet naar buiten komt, ben jij er verantwoordelijk voor wat er met jou en je familie gebeurt”, herinnert Anita zich nu.

Enkele maanden later vroeg Anita de politie om hulp. Haar dochter kwam voor een familierechtbank, waar een rechter haar veroordeelde tot een uitgaansverbod. Ze moest zich iedere twee uur bij haar moeder melden. “Ze kwam thuis, zei hallo en vertrok weer”, zei Anita. “De rechter gaf opdracht dat ze ´ s nachts haar mobiele telefoon thuis moest laten. Maar de bende gaf haar een ander mobieltje en belde haar op. De bendeleden gaven haar cannabis en zo werd ze afhankelijk van hen”.

Daarna stuurde de rechter Angelique in zijn wanhoop 11 maanden naar een jeugdgevangenis. Maar ze maakte gebruik van haar telefoonkaart om contact te houden met Mohammed. Langzamerhand echter verbleekte de relatie.

Toen ze naar een open inrichting werd overgeplaatst, hoopte Anita het beste. Maar daar ontmoette haar dochter een andere loverboy. Hij heette Rashid en was een handlanger, die moest zorgen voor meisjes voor de seksbendes. Hij haalde haar over om uit de inrichting te vluchten en samen met hem naar Rotterdam te liften. In Rotterdam ontdekte Angelique dat Rashid deel uitmaakte van een seksbende. Ze werd in een vervallen huis gestopt en moest opnieuw als prostituee werken.

“Ze werd gedwongen iedere dag 14 ecstasytabletten en de verkrachtingsdrug GHB te slikken. De bende sloeg haar met een honkbalknuppel als ze weigerde om te slapen met de mannen die naar haar toe gebracht werden. Ze verfde haar bruine haar blond, omdat de loverboys tegen haar zeiden dat de mannen voor blondines meer zouden betalen. Ze heeft nooit meer verteld met hoeveel mannen ze mee moest gaan”, zei Anita. Zes weken later ontsnapte Angelique. Ze liep een winkel binnen en belde haar moeder op, die haar naar huis bracht.

Maar, ongelooflijk genoeg, zelfs toen kwamen de loverboys achter haar aan. Ze ging samen met een vriendin naar het stadscentrum en werd door een jonge Marokkaan aangesproken. Hij vroeg haar om een date. Hij zei tegen Angelique dat hij van haar houdt en een echter vriend voor haar zou willen zijn. Maar ook hij wilde haar alleen maar gebruiken voor de prostitutie.

Hij voorzag haar van drugs en vroeg haar om te werken in zijn woning in de buurt van de rosse buurt. Toen Angelique 18 jaar oud was, zei hij dat hij schulden zou hebben en liet haar in de Amsterdamse rosse buurt achter de ramen werken. “Ik ging er naartoe om haar te zien”, zei Anita. “Dat deed ik om contact met m´n dochter te houden. Het was in januari vorig jaar toen ze eindelijk besefte dat ze alleen maar misbruikt was door de bende en dat ze weer terugkwam naar huis”.

Het verhaal van Angelique is vreselijk. Ook in het safehouse is sprake van verontrustende verhalen. Daar is bijvoorbeeld Eline, die op 18-jarige leeftijd nog maagd was, toen ze op een nieuwjaarsfeestje in de plaatselijke jongerenclub een Turkse loverboy ontmoette. Eline dacht dat ze verliefd op hem was. Maar enkele weken later verkrachtte de rest van de groep haar op een verlaten terrein en filmde de misdaad. Ze dreigden de beelden aan haar ouders ter laten zien als ze niet met andere mannen zou willen slapen om geld voor hen te verdienen.

Ik hoorde van Beatrice, die haar loverboy ontmoette toen ze op de fiets naar haar nieuwe school reed. Ze was 12 jaar oud. Hij stond nonchalant tegen zijn auto aangeleund, om zijn nek droeg hij een grote gouden ketting en zag eruit als een toneelspeler in een rap-video. Een paar dagen later zei hij tegen haar dat ze knap was. Bij de vierde ontmoeting stemde ze erin toe om samen met hem een ritje in zijn auto te maken. Hij nam haar mee naar een huis, waar hij haar verkrachtte. Hij zei tegen haar dat ze nu een hoer en zijn eigendom zou zijn en dat zoiets in een relatie heel normaal zou zijn.

Op haar 14^e had Beatrice, zonder dat haar ouders er ook maar het geringste vermoeden van hadden, al met tientallen mannen geslapen. Ze hielp de loverboys zelfs door andere meisjes tot prostitutie over te halen.

De meisjes in het safehouse, die tussen de 15 en 25 jaar oud zijn, zijn ontsnapt aan de verschrikking van het verleden. Ze leren opnieuw te leven. Met de minimumleeftijd van 21 jaar en de registratie van prostituees waait er op de Amsterdamse Wallen nu een andere wind.

Maar Eline schudt een beetje verdrietig haar hoofd als ze zegt: de loverboys zijn ons altijd een stap voor. Ze verdienen een vermogen met de jonge meisjes. Het is de plicht van iedereen om de waarheid te vertellen over de loverboys. Juist i.v.m. potentiële slachtoffers. De politieke correctheid mag er niet toe leiden dat mensen bang zijn om erover te praten. Het is ook noodzakelijk om te zeggen dat de liberalisering van de prostitutie in Nederland volledig mislukte en veel minderjarige meisjes tot slachtoffers van loverboys heeft gemaakt.

Bronnen:

http://zoelibat.blogspot.nl/2012/11/amsterdam-prostitution-marokkaner.html

http://www.dailymail.co.uk/news/article-2237170/Why-Amsterdams-legal-brothels-lesson-Britain-telling-truth-sex-gangs-race.html

Auteur: Sue Reid

Vertaald uit het Duits door:

E.J. Bron

(www.ejbron.wordpress.com)