“Ik ben bang dat Zweden zichzelf heeft afgeschaft – maar nog is het niet te laat”

Toen Mikael Jalvings boek “Absoluut Zweden – een reis in het rijk van de stilte” iets meer dan een jaar geleden in Denemarken werd gepubliceerd, ontstond er een verhitte discussie. Is het werkelijk zo erg gesteld met Zweden, lopen de Zweden doelloos rond met gebalde vuisten in de zakken, terwijl ze een verenigde, gelukkige oppervlakte voor de wereld daar buiten ten toon stellen? In zijn boek beschrijft de schrijver zijn reis door een Zweden, dat gekarakteriseerd wordt door angst, waarin de mensen willen praten over de onrechtvaardigheden die ze zien, maar bang zijn om dit te doen. De politieke en mediale elite heeft beslist welke meningen men in het openbaar kan verbreiden en diegenen, die het wagen zich hiertegen te verzetten, vallen in ongenade en worden openlijk vernederd.

“Zweden is slechts in naam een democratie”, schrijft een man in een e-mail aan Mikael Jalving.

Veel Zweden zijn gefrustreerd dat onze stemmen niet gehoord worden. De media en politici jagen constant op het soort mensen dat een hekel heeft aan de immigratiepolitiek, omdat zij toekomstige critici al in het voorveld tot zwijgen willen brengen”, schrijft iemand anders en verzoekt Jalving en andere Deense journalisten de situatie nader te belichten.

Een grote Zweedse uitgeverij wilde het boek onmiddellijk vertalen en publiceren, maar twee weken later veranderde ze van mening. Maar nu is het in Zweden te verkrijgen, met een iets afgezwakte titel””Absoluut Zweden – Een land in verandering”. Maar terwijl ik dit artikel schrijf, wordt het duidelijk dat het boek niet geleverd kan worden. Op het laatste moment is “Recito förlag” van mening veranderd en heeft plotseling, zonder waarschuwing vooraf, de volgende mail aan Mikael Jalving gestuurd:

“Het spijt ons u te moeten mededelen dat we besloten hebben het boek niet te leveren, want dit zou ons in een onaangename situatie brengen. We wensen u veel succes met het vinden van een leverancier die u verder kan helpen en hopen dat onze late beslissing uw plannen niet in de war brengt.”

“Ik kom tot de overtuiging, dat het boek, zoals u zegt, een hete aardappel is, maar dat is bizar. Desalniettemin versterkt het de these van het boek, net zoals de zogenaamde PK-affaire”, zegt Jalving.

Ach ja, de PK-affaire. In het jaar 2011 werd Mikael Jalving uitgenodigd door “Publicistklubben Södra” (PK is de afkorting voor de discussieclub voor journalisten) in Malmö. Toen echter bekend werd dat hij op een bijeenkomst van de nationaaldemocraten over zijn boek had gesproken, verbood de voorzitter van de PK, Per Svensson, hem om deel te nemen aan de discussie. Een daaropvolgende ruzie leidde ertoe dat de vicevoorzitter van PK, Ingrid Carlqvist, nu de chef-redactrice van “Dispatch International”, uit protest aftrad.

“Hier vindt een soort ´technische´ argumentatie plaats, die er in werkelijkheid toe dient een echte discussie te verhinderen. Maar het is gemakkelijker om een kleine, buitenlandse schrijver tot zwijgen te brengen dan de “Free Press Society” of “Dispatch International”, zegt Mikael Jalving.

Hij vond een andere manier om de tongen van de Zweden die hij ontmoette losser te maken – hij begon gewoon een discussie over de tegenstellingen tussen de Zweedse en Deense drinkgewoontes van alcohol en dit opende deur tot zwaardere, serieuzere thema´s.

“Langzamerhand kwamen er dingen aan de oppervlakte, die het opgepoetste beeld van Zweden tegenspraken. De mensen hebben hun eigen ervaringen met de realiteit, er bestaat een aanzienlijk overaanbod aan ervaringen die men niet kan uitspreken, er bestaat geen taal om te beschrijven wat deze individuen bedoelen geen context waarin men het kan inbedden.”

Dat het Zweedse discussieklimaat zo fundamenteel verschilt met dat van Denemarken heeft historische redenen, denkt Jalving. Denemarken heeft oorlogen gevochten en verloren, eerst tegen Zweden en toen tegen Duitsland. De Zweedse geschiedenis gedurende de vorige eeuw is er eentje van onbetwistbaar succes. Het is Zweden gelukt om buiten ieder conflict te blijven zonder ooit aan een oorlog te hoeven deelnemen en toch stonden ze altijd aan de winnende kant, blijkbaar moreel zonder krasje.

“Grote Zweedse ondernemingen hebben de weg naar succes geëffend en een industrieel-politieke alliantie geschapen. Ik denk dat dit de sleutel tot de huidige consensus is – waarom vechten als alles zo goed loopt? Het probleem is, dat de afbraak van datgene dat Zweden eerst succesvol heeft gemaakt, nu aan de gang is, de sterke Zweedse cultuurstaat, die zoveel goede dingen heeft voortgebracht.”

Is het dus te laat om het roer om te gooien? Absoluut niet. Mikael Jalving denkt dat de woede, die nu slechts als een zacht gebrom op internet te beluisteren is, vroeger of later luider wordt, totdat hij zo luid wordt, dat hij de mensen ertoe brengt zich over hun angst heen te zetten en in het openbaar te spreken.

“Toen ik met de mensen gepraat had, had ik vaak het gevoel dat Zweden opgegeven heeft, er bestaat een wijdverbreide apathie. Maar uiteindelijk, als genoeg mensen de dupe worden van de consequenties van datgene dat nu plaatsvindt, zal er een discussie ontstaan. Per slot van rekening zijn de Zweden ook maar mensen”, zegt Jalving glimlachend.

Bron:

http://www.d-intl.com/de/articles/sweden/2012-11-29/ich-f-rchte-dass-schweden-sich-aufgegeben-hat-aber-noch-ist-es-nicht-zu

Auteur: Mikael Jalving

Vertaald uit het Duits door:

E.J. Bron

(www.ejbron.wordpress.com)

(Voorts ben ik van mening dat een Populistische Omroep goed voor Nederland zou zijn: word lid van PopNed.nl [Populistische Omroep Nederland]. Als u dat doet o.v.v. E.J. Bron, is dat in 2012 en 2013 gratis.)