Een ongeëvenaard bedrog: Hoe onze politici steeds hebben gelogen over het ware doel van het Europese monster

(Door: Christopher Booker)

Veertig jaar geleden, in wat misschien wel de meest noodlottige politieke zet was die ooit door een Britse premier is gedaan, voerde Edward Heath ons naar wat toen de ‘gemeenschappelijke markt’ (Common Market) werd genoemd. Een dergelijke stap was nauwelijks ter sprake gekomen bij de vorige algemene verkiezingen en het Britse volk had zeer weinig of geen idee waar ze zich mee inliet, anders dan met een handelsovereenkomst die het gemakkelijker voor ons zou kunnen maken om onze goederen aan onze buren op het vaste land te verkopen.

Vier decennia later was het beeld onherkenbaar veranderd. We hebben gezien dat de zogenaamde gezellige organisatie waar we deel van uitmaakten stap voor stap transformeerde in een groot, opgeblazen bureaucratisch keizerrijk, dat  zijn verstikkende heerschappij aan meer dan 27 landen opdrong.

We hebben ook gezien dat het ondergedompeld werd in de meest verwoestende crisis in zijn geschiedenis – een crisis die het volledig over zichzelf heeft afgeroepen door zijn roekeloze droom waarin de landen van Europa samen in het keurslijf van de euro werden opgesloten.

In die 40 jaar zijn de Britten nog nooit gelukkig geweest als leden van deze organisatie. Te vaak zijn we uit de pas gelopen en stonden we zelfs verbitterd op gespannen voet met de anderen – zoals met onze weigering om deel te nemen aan die munteenheid.

Maar vandaag de dag, nu de landen die in de Europese Unie de dienst uitmaken, streven ze naar een ‘volledige politieke eenheid’, in een wanhopige poging om hun tot mislukking gedoemde euro te redden, kijken de Britten in angstige verbijstering naar dit opgezwollen politieke monster.

Politici van alle partijen praten klagend over de noodzaak voor ons om over een ​​’lossere relatie’ met de EU te onderhandelen, terwijl opiniepeilingen voortdurend laten zien dat een groeiende meerderheid er helemaal uit wil – een optie die zelfs David Cameron niet meer uitsluit.

Zelfs op het vasteland erkennen invloedrijke stemmen nu dat er iets heel belangrijks staat te gebeuren in Groot-Brittannië, terwijl ze suggereren dat ons misschien iets moet worden toegestaan ​wat nooit eerder is gebeurd – alleen een ‘geassocieerd lidmaatschap’ van de EU, waarmee we kunnen doorgaan om met haar handel te drijven, maar zonder haar politieke, de nationaliteiten overstijgende, structuur (suprastructuur).

Hoe zijn we tot een dergelijke stap gekomen? Laten we nu eens naar een ander historisch kruispunt kijken, dat op zijn eigen manier net zo noodlottig is als dat waar we in 1973 mee geconfronteerd werden?

Het echte probleem dat de Britten hebben gehad met het ‘Europese project’, zoals de insiders het noemen, is dat ze nooit echt de ware aard ervan hebben begrepen en wat het uiteindelijke doel ervan zou zijn.

De voornaamste reden hiervoor is dat onze politici het nooit goed aan ons hebben uitgelegd.

Wat dit zoveel erger maakt is dat degenen die er het meest enthousiast over waren, zoals Heath, heel goed wisten wat de echte bedoeling van ‘het project’ was – een plan om heel Europa samen te smeden in de ongeëvenaarde vorm van een superstaat.

Ze hebben er bewust voor gekozen om dit voor ons te verbergen, uit vrees dat onze ongerustheid over ons verlies van soevereiniteit zou voorkomen dat ze zouden mogen toetreden.

Tien jaar geleden schreef ik, samen met mijn co-auteur Richard North, een uitvoerig onderzochte geschiedenis van het ‘Europese project’. Ik had al jaren verslag gedaan over de ongelooflijke schade die het lidmaatschap van de EU toebracht aan de Britse manier van leven, door duizenden gekke richtlijnen en verordeningen, door de vernietiging van onze trotse visserijsector en door de ondermijning van onze landbouw, die tot 1973 de meest efficiënte in Europa was.

Het echte verhaal gaat, verrassend genoeg, terug tot de jaren 1920, toen een hoge ambtenaar van de Volkenbond, de Fransman Jean Monnet, als eerste begon te dromen over het bouwen aan een ‘Verenigde Staten van Europa’, waarbij hij richtlijnen aangaf die tientallen jaren later de Europese Unie, zoals die nu is, zouden vormgeven.

Na de Tweede Wereldoorlog bracht Monnet, tegen die tijd de op een na machtigste man van Frankrijk, het project ten slotte op gang. Hij wist dat er geen mogelijkheid was om een ​​dergelijk verbazingwekkend ambitieuze visie in een keer tot stand te brengen. Dus was zijn plan dat het geleidelijk moest worden opgebouwd, stukje bij beetje, zonder dat hij ooit openlijk verklaarde wat het uiteindelijke doel zou zijn.

In eerste instantie zou het project worden gepresenteerd als slechts een handelsovereenkomst, de ‘gemeenschappelijke markt’, die in 1957 werd opgericht door het Verdrag van Rome. Maar de essentie van dat verdrag was om kerninstituten te creëren, waarvan Monnet altijd de bedoeling had gehad dat die op zekere dag de ‘regering van Europa’ zouden vormen.

Het idee was dat er zou worden gewerkt aan een ‘steeds hechter wordende unie’.

Door elkaar opvolgende verdragen zouden er steeds meer bevoegdheden van de nationale overheden worden overgenomen, op basis van het heilige principe dat, zodra er bevoegdheid om wetten te maken werd overgedragen aan Brussel, die nooit meer kon worden teruggegeven.

Steeds meer landen zouden in het vangnet worden ondergebracht, totdat het project zijn uiteindelijke doel van een superstaat had bereikt, met een eigen president en parlement, een eigen munt en eigen strijdkrachten, een eigen vlag en volkslied – alle kenmerken van een volwaardige nationale staat.

Als het op die manier heimelijk in de loop van decennia zou zijn samengevoegd, zou dit nieuwe ‘land genaamd Europa’ eindelijk zijn plaats op het wereldtoneel innemen. Wat we het meest schokkend vonden toen wij onderzoek naar dit verhaal deden, was dat toen de leiders van Groot-Brittannië voor de eerste keer overwogen om zich bij het project aan te sluiten, zij volledig op de hoogte werden gebracht van deze verborgen agenda.

Zoals we kunnen zien in regeringsstukken en in andere documenten uit de vroege jaren zestig, werden premier Harold Macmillan en zijn ‘Minister voor Europa’, Edward Heath, volledig ingelicht over het geheime ‘imponerende plan’. Maar in juni 1961 kwam het kabinet formeel overeen dat het plan niet moest worden onthuld aan het Britse volk.

Of in de woorden van Macmillan: “Als men openlijk de politieke doelstellingen van het Verdrag van Rome zou toegeven, dan zouden er ‘public relations problemen’ opgeroepen worden die zo ‘groot’ waren dat zij geheim moesten blijven”. Het was van vitaal belang om alleen de economische voordelen voor Groot-Brittannië, als die zich aansloot, te benadrukken.

Zo zijn Macmillan en Heath betrokken geraakt bij medeplichtigheid aan hetzelfde web van bedrog dat het ‘project’ zelf voortdreef [dat is de reden waarom we ons boek ‘The Great Deception’(de grote misleiding) hebben genoemd].

Twee keer in de jaren zestig deed Groot-Brittannië mislukte pogingen om zich bij het project aan te sluiten – maar binnen enkele weken nadat Heath Downing Street in 1970 weer binnentrad, deed hij voor de derde keer een aanvraag bij Brussel. Nauwelijks waren de onderhandelingen begonnen of hij hoorde dat zijn toekomstige partners al de volgende stappen, hoe men tot een volledige integratie zou moeten komen, aan het bespreken waren: een gemeenschappelijke munt, de Europese strijdkrachten, een gemeenschappelijk buitenlands beleid.

Heath stuurde onmiddellijk een waarschuwing naar Brussel, waarin hij ervoor pleitte dat over dit alles gezwegen zou worden, omdat het misschien problemen zou oproepen bij de Britse kiezers.

Twee jaar lang werden de onderhandelingen voortgezet, terwijl Heath alles waarom hem werd gevraagd overhandigde; van het weggeven van de viswateren van Groot-Brittannië, de rijkste in de wereld, zodat die ‘een bron werden voor gemeenschappelijk Europees gebruik’, tot het verraad aan onze Commonwealth partners, door hun goederen uit te sluiten van wat voor velen de belangrijkste exportmarkt was geweest.

Tenslotte kreeg Heath waar hij op uit was: toegang tot de organisatie – hoewel hij nog steeds voorwendde dat de gemeenschappelijke markt weinig meer was dan een handelsovereenkomst.

Op de dag dat we ons aansloten zei hij op de televisie tegen het Britse volk dat elke vrees dat “we op de een of andere manier onze onafhankelijkheid en soevereiniteit zullen opgeven ‘volkomen ongegrond’ was”.

Dit was een bewuste leugen, omdat alleen hij en de hoogste ambtenaar van het Ministerie van Buitenlandse Zaken beter wisten; die had twee jaar eerder een geheim stuk geschreven over ‘Soevereiniteit’.

Dat stuk zette op een ijzingwekkende manier uiteen hoe de situatie er tegen het einde van de eeuw zou uitzien, voordat het Britse volk wakker zou worden en zou ontdekken hoeveel van zijn macht om zichzelf te besturen en zijn eigen wetten te maken was weggegeven – Tegen die tijd zou het te laat zijn.

Zo begon het sombere verhaal dat zich sindsdien is blijven ontvouwen. Al in de late jaren zeventig, toen de gemeenschappelijke markt veranderde in “De Europese Gemeenschap” werden we in Brussel steeds meer bekend als ‘de lastige partner’.

Toen kwam de vijf jaar durende strijd van mevrouw Thatcher om de korting op de Britse bijdrage aan de EU-begroting  te winnen, die dankzij de belachelijk kromme voorwaarden, die door Heath waren geaccepteerd, ons in 1985 tot de allergrootste contribuant aan de EU zouden hebben gemaakt. In 1986 kwam het verdrag dat de ‘Europese Akte’ werd genoemd, die niet alleen de interne markt instelde, maar ook aan Brussel allerlei andere bevoegdheden overdroeg, met inbegrip van milieuwetten die zouden leiden tot van alles; van de puinhoop die ontstond bij het inzamelen van ons afval tot het bouwen van duizenden gehate en nutteloze windturbines.

In 1990 inspireerde niets de vijandigheid onder haar Europese collega’s, die geleid werden door Jacques Delors, tegenover mevrouw Thatcher meer dan haar opstandig verzet tegen het Verdrag van Maastricht, dat ontworpen was om de Europese Unie te creëren, het ‘sociale hoofdstuk’ in te voeren en bovenal om de eenheidsmunt te lanceren.

Zodra hij haar verving, kondigde John Major zijn wens voor Groot-Brittannië aan om ‘in het hart van Europa’ te zijn en ondertekende hij het Verdrag van Maastricht (weliswaar met de ‘opt-outs’ die van vitaal belang zijn voor Groot-Brittannië met betrekking tot de gemeenschappelijke munt en het sociale hoofdstuk).

Maar zeven jaar later belandde hij meer op gespannen voet met zijn partners dan ooit tevoren, omdat ze hun wereldwijd geldende verbod oplegden op de uitvoer van alle Britse rundvleesproducten, vanwege de ‘gekke koeienziekte’ en stiekem probeerden ons onder het regime te brengen van het sociale hoofdstuk, waarbij zij gebruik maakten van regels over ‘gezondheid en veiligheid’. Ook legden ze hun plannen voor nog een ander op integratie gericht verdrag in Amsterdam neer.

Tony Blair wilde ook ‘in het hart van Europa’ zijn, toen de gemeenschappelijke munt naderbij kwam(waarbij hij zich graag zou hebben aangesloten) en hij meldde ons voor het sociale hoofdstuk met zijn schadelijke werktijdregels aan en voor twee andere verdragen in Amsterdam en Nice.

Maar ook hij vond het moeilijk om gelijke tred te houden met die niet aflatende drang naar een steeds hechtere unie, omdat die leidde tot zeven jaar van kronkelige onderhandelingen om ‘Een Grondwet voor Europa’ te creëren. Uiteindelijk werd die gesaboteerd door de kiezers in Frankrijk en Nederland, zodat het door bedrog naar binnen moest worden gesmokkeld als het Verdrag van Lissabon (dat onder meer de rechten van de mens in de EU opnam). Nauwelijks was de inkt van de ​​ondertekening van premier Gordon Brown onder dat verdrag droog of de EU werd ondergedompeld in de ergste crisis ooit rond de euro, die vandaag de dag over heel Zuid-Europa ellende verspreidt.

Zoals altijd is de reactie van de EU-leiders geweest om op te roepen tot nog ‘meer Europa’ en tot een nieuw verdrag om de leden van de eurozone te dwingen tot een ‘volledige politieke eenheid’.

Dit laat Groot-Brittannië nu nog duidelijker meer gemarginaliseerd dan ooit en veroordeeld om aan de rand van een organisatie te blijven, waarvan veel leden nu maar al te blij zouden zijn als we zouden opstappen.

Dit vernederende vooruitzicht heeft ervoor gezorgd dat onze politici als verbijsterde schapen rond rennen en ze blaten ondertussen over de noodzaak van Groot-Brittannië om over een ‘losse rerelatie’ met de EU te onderhandelen, om terug te keren naar die handelsovereenkomst waarvan we 40 jaar geleden dachten dat we die binnengingen.

Verbazingwekkend genoeg wordt die nu zelfs opnieuw als een mogelijkheid overgenomen door de invloedrijke stemmen in Europa zelf – hoewel de meest fundamentele regel van de organisatie waarvan we toen lid waren geworden was dat, zodra bevoegdheden worden overgegeven aan Brussel, die nooit meer kunnen worden teruggegeven.

Omdat David Cameron zich voorbereidt om heel binnenkort die ‘zeer belangrijke toespraak over Europa’ te houden, zoals hij ons heeft beloofd, is het beste wat hij zou kunnen doen om na te denken over de slimste woorden die ooit zijn uitgesproken over Groot-Brittannië en Europa door een minister-president. In 1973, toen zij junior lid was van het kabinet Heath, maakte Margaret Thatcher alleen maar goedkeurende geluiden over hoe geweldig het was voor Groot-Brittannië om zich bij deze organisatie aan te sluiten.

Eenmaal aan het bewind maakte zij een pijnlijke leerontwikkeling door, toen ze van binnenuit precies zag hoe het spel er echt uitzag en hoe meedogenloos het gespeeld werd. Ze werd in 1990 door een alliantie van eurofielen in haar partij en hun bondgenoten in Brussel ten val gebracht, want ze was de laatste echte hindernis voor hun Verdrag van Maastricht.

Wat hen echt overstuur maakte was dat ze hun ware agenda had doorzien en de rampzalige koers die zij hadden uitgestippeld.

Nu zelfs Jacques Delors, de belangrijkste architect van Maastricht, suggereert dat het misschien wel het beste voor Groot-Brittannië is om de EU te verlaten, zou de heer Cameron even moeten stilstaan ​​bij een passage uit haar laatste boek: ‘Staatsmanschap’.

“Dat aan zo’n onnodig en irrationeel project als de bouw van een Europese superstaat ooit werd begonnen”, schreef Lady Thatcher, “zal in de komende jaren wellicht de grootste dwaasheid van de moderne tijd blijken te zijn. En dat Groot-Brittannië. . . er ooit deel van is geworden, zal als een politieke fout van de eerste orde aan de dag treden”.

Als de heer Cameron werkelijk uit naam van het Britse volk en over de toekomst van ons land wil spreken, dan moet hij deze profetische woorden in gedachten houden.

Bron:

http://www.dailymail.co.uk/news/article-2255506/Monumental-deceit-How-politicians-lied-lied-true-purpose-European-behemoth.html

Auteur: Christopher Brooker

Vertaald uit het Engels door:

Wachteres & Henk V.

(voor www.ejbron.wordpress.com)