Pauw en Witteman: twee incompetente zakken geven een antisemitische gifslang podium

(Door: Martien Pennings)

Mijn definitie van een antisemiet is: iemand die beter kan weten en blijkbaar de vaste wil heeft om Israël en de Joden te demoniseren. Daarom is Dries van Agt een antisemiet. Van Pauw en Witteman weet ik het niet zeker. Misschien zijn dat alleen maar inferieure journalisten. En laten we de uitgebreide redactie van laatstgenoemde heren niet vergeten: ook ver beneden elke morele en intellectuele maat. Het feit dat deze antisemitische ploert Van Agt door Pauw en Witteman opnieuw podium werd geboden is alles zeggend over Pauw en Witteman en hun staf. En waren ze dan nog maar half kritisch, maar daarvoor ontbreekt blijkbaar zowel het morele besef als de kennis bij beide heren. Stompzinnig duo P&W: voor al uw subtiele hersenspoeling in dienst van de volgende Holocaust.

De hybride levensvorm Dries van Agt die op onnavolgbare wijze de lispelende gifslang en de handenwringende kwezel in zich verenigt, gaat vandaag, dinsdag een petitie aanbieden met, geloof ik, 60.000 handtekeningen tegen “de muur” van Israël “in de bezette gebieden”. En dat, vonden Pauw en Witteman, verdiende een miljoen kijkers die hoognodig voor het slapen gaan nog maar weer eens het hoofd over die verrekte Joden moesten schudden.

Vrijelijk kon Van Agt weer zwatelen over “bezette gebieden” en hoe gruwelijk die “Palestijnen” toch wel leden onder al die Joden-expansie. Ik heb niet de illusie dat het gelezen wordt door degenen voor wie het bestemd is, en zij die mijn stukken terzake kennen, kunnen  het overslaan, maar in een voetnoot*** hieronder zal ik nog maar weer eens uitleggen dat de hele context van waaruit Van Agt bij Pauw en Witteman praatte één grote leugen is.

Voor nu zal ik me toeleggen op een relatief detail binnen die hele geschiedenis van Israël, namelijk “de muur” die Van Agt speciaal selecteerde uit de gruwelen die ons tv-scherm dezer dagen teisteren. De sleutelzin van Van Agt, zijn ultieme bewijs van de gruwelijke onrechtvaardigheid van “de muur”, luidde dat het Internationaal Hof van Justitie in 2004 “de muur” al veroordeeld had.

Om te beginnen is het natuurlijk voor slechts een klein gedeelte een “muur”, namelijk daar waar terroristen van de Palmaffia’s vanaf de daken van “Palestijnse” huizen Israëlisch grondgebied onder vuur kunnen nemen. Voor de rest is het zoals Wikipedia zegt een” constructie van wegen, hekken, prikkeldraad, muren, greppels, torens en poorten van circa 620 km, langs de groene lijn”.

Maar als we even verder kijken dan de Van Agtse Palmaffia-propaganda, iets wat dus de redactie van P & W had moeten doen, dan vinden we de volgende feiten:

1) Het Internationaal Gerechtshof in Den Haag is een politiek lichaam, zwaar beïnvloed door de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties, die zoals bekend voor een groot deel uit misdadigerstaten bestaat en door mij dan ook bij voorkeur de Verenigde Nazi’s wordt genoemd. De uitspraken van het Hof hebben geen kracht van wet. Vele landen hebben het Hof niet erkend, waaronder Amerika.

2) In het geval van de veroordeling van de Veiligheidsbarrière van Israël had de Algemene vergadering van de Verenigde Nazi’s, overeenkomstig zijn misdadige aard, inderdaad al vooraf een veroordeling uitgesproken over de levensreddende Barrière tegen terrorisme.

3) Volgens artikel 36 van het eigen statuut van het Hof kan het geen omstreden zaken beoordelen zonder toestemming van alle partijen. Israël had geen toestemming gegeven en heeft natúúrlijk ook geen vertegenwoordigende rechter in het Hof.

4) Het Hof hoorde rond de zaak van de Barrière de getuigenis van 56 landen van de Organisatie van de Islamitische  Cooperatie (OIC) en een aantal van dezelfde landen nog eens als vertegenwoordigers van de Arabische Liga. Het was geen rechtszaak, maar een lynchpartij.

5) Amerika, Rusland en zelfs de Europese Unie vonden dat de zaak van de Barrière niet bij het Hof thuis hoorde en weigerden als getuigen op te treden, waardoor het die totaal eenzijdige vertoning, die lynchpartij kon worden door de vijanden van Israël.

6) Het politieke karakter van de “rechtszitting” rond de Barrière bleek alleen al uit het feit dat precies weer Israël het doelwit was. Waarom heeft het Hof nooit uitspraken gedaan over de grensconflicten rond Kashmir of Cyprus?

7) India, Saoedi Arabië, Turkije en Marokko vonden allemaal dat het Hof zich hoognodig eens moest buigen over die kwestie van de Barrière, terwijl India zelf pas een Barrière van 460 mijl heeft gebouwd om infiltraties vanuit Kashmir te voorkomen, terwijl Saoedie Arabië een Barrière van 60 mijl heeft gebouwd aan de grens met Yemen om wapensmokkel te voorkomen, terwijl Turkije een Barrière aan de grens met Syrië heeft gebouwd en terwijl Marokko een enorme wal van bijna 3000 kilometer in de Westelijke Sahara heeft opgeworpen. Nadat de Algemene Vergadering van de Verenigde Nazi’s Israëls Barrière had veroordeeld, maakte de vergadering plannen bekend om zelf een veiligheidshek te bouwen rond het eigen hoofdkwartier in New York. Los van deze directe en flagrante hypokrisie van landen die zelf doen wat ze bij Israël veroordelen: Amerika heeft een Barrière aan de grens met Mexico geconstrueerd.

8) Israël heeft de Barrière gebouwd na jaren van Palmaffia-terreur die alleen al in de laatste drie jaar voordat de Barrière er kwam het leven kostte aan duizend (1000) Israëli’s. Daarna zijn er geen succesvolle aanslagen meer geweest: de Barrière functioneert en spaart vele levens.

Een onbevoegd, zwaar bevooroordeeld, politiek  gerechtshof nam dus onder invloed van de OIC selectief Israël op de korrel en sprak buiten zijn bevoegdheid een huichelachtig oordeel uit.

En dan is er natuurlijk het allergrootste feit: die “Westbank”, die al millennia eigenlijk Samaria-Judea heet, is helemaal geen “bezet gebied”. De Joden, de Israëli’s hebben duizend procent recht daar te wonen, te leven en te bouwen. Maar goed, dat leest u uitgebreid in de voetnoot hier onder.

_____________________________

*** Deze voetnoot is een lichtjes aangepaste passage uit dit opstel van mij:

Alleen al vanuit een puur moreel oogpunt, dus nog los van elk volkenrechtelijk kader, zijn de termen “bezet gebied” en “illegale nederzettingen” een monstrum. De Joden die vanaf 1880 naar Palestina trokken, op dat ogenblik en tot het einde van WOI onderdeel van het Ottomaanse Rijk, maakten een begin met een demokratische, humane, welvarende en redelijke samenleving binnen het heersende kader van islamitische feodaliteit, willekeur, armoede en irrationalisme. Alleen al op grond van het feit dat zij een moreel oneindig superieure orde brachten op wat er aanwezig was, hadden de Joden een natuurrecht om daar te koloniseren. En de term ‘koloniseren’ is bovendien niet juist: met humane en civiele middelen (koop en ontginning!) namen de Joden weer in bezit wat hen in 638 met bloedig geweld ontnomen was door de Arabieren, die daarna 1300 jaar lang een wreed en uitbuitend bewind hadden gevoerd over Joden en Christenen. Het was derhalve veel eerder een proces van dékolonisatie en bovendien een rechtvaardiger proces van dékolonisatie dan na 1945 in Azië en Afrika op gang kwam, want de Westerse blanken hadden in hun koloniën nog fundamentele vooruitgang en ontwikkeling gebracht, terwijl de Arabieren en Turken in Palestina 1300 jaar lang alleen wreedheid, uitbuiting en neergang brachten. Volgens elk ooggetuigenverslag uit de 19^e eeuw was Palestina destijds een desolate, straatarme en ontvolkte landstreek.

We hebben het over de zogenaamde‘illegale Joodse nederzettingen’ die dus alleen al vanuit een puur moreel oogpunt zéér ‘legaal’ zijn. Maar ook in de engere wettelijke zin zijn de Joodse nederzettingen in Samaria-Judea (‘op de Westbank’) legaal. In 1922 werd namelijk in San Remo besloten dat de Joden zich in heel Palestina mochten vestigen en dat was toen inclusief het huidige Jordanië, wat je zou kunnen noemen ‘de Eastbank’. In datzelfde jaar 1922 maakten de Engelse mandaatvoerders in Palestina echter reeds 70% van dat gebied ontoegankelijk voor Joden, omdat de Engelsen vonden dat het gebied dat indertijd ‘Transjordanië’ heette en tegenwoordig ‘Jordanië’ heet, gegeven moest worden aan een Arabier die Abdoelah heette, die de Engelsen tegen de Turken had geholpen, maar die door de Wahabitische revolutie in wat nu Saoedie-Arabië heet van zijn functie als beheerder van de Kaaba in Mekka was beroofd. Voor het gebied dat al duizenden jaren Samaria-Judea heet en dat de Palmaffiapropaganda ‘de Westbank’ is gaan noemen geldt het verdrag van San Remo van 1922 nog onverkort: het is legaal vestigingsgebied voor de Joden.

Onverkort, zei ik zojuist. Maar ik zou moeten zeggen: verlengd. Want het recht op vestiging door de Joden in Samaria-Judea is zowel moreel als volkenrechtelijk oneindig groter geworden omdat Israël via die ‘Westbank’ twee maal met genocidale bedoelingen is aangevallen: in 1948 en in 1967. Dus als Sacha de Boer rept van “westelijke Jordaanoever werd door Israël in 1967 bezet” dan getuigt dat door het weglaten van een wereld aan context óf van satanisch immoralisme óf van kosmische incompetentie en misschien wel van beide.

Misschien moeten we nog even vermelden dat bij de derde genocidaal bedoelde verrassingsaanval op Israël door Syrië en Egypte in 1973, de Yom Kipoer-oorlog,  ‘de Westbank’ alléén maar niet als springplank diende,omdat koning Hoessein van Jordanië bang was dat zijn eigen Pal-maffia’s van de gelegenheid gebruik zouden maken hem van zijn troontje te stoten. Volgens oorlogsrecht heeft Israël daarom alle recht om Samaria-Judea blijvend te bezetten. Niettemin heeft Israël sindsdien bij vele gelegenheden aangegeven alleen kleine stukken grond blijvend te willen annexeren die tegen de ‘grenzen van 1967’ aanliggen en die essentieel zijn voor Israëls verdediging.

Bovendien is Israël door de Pal-maffia en de Arabische staten gedwongen (!) het bestuur over Samaria-Judea te gaan uitoefenen, omdat  de Arabische staten, in de herfst van 1967 bijeen in Khartoem – u weet wel: waar nu het islamitische slachtersregime van Omar al-Bashir heerst – tot het beruchte drie keer nee besloten: nee tegen erkenning van Israël, nee tegen onderhandelingen en nee tegen vrede met Israël. Let wel: Israël was de overwinnaar en bood onderhandelingen aan. Er waren toen nog géén ‘nederzettingen’ in Samaria-Judea. Dus de ‘illegale nederzettingen’ kunnen de oorzaak van de weigering om te onderhandelen niet geweest zijn. Die ‘nederzettingen’ zijn er pas later gekomen, omdat Israël zich met name na Oslo 1993 steeds meer is gaan realiseren dat er nóóit vrede zal komen met de Arabische wereld en omdat Israël, nu het toch gedwongen was het bestuur op ‘de Westbank’ uit te oefenen, ‘voelhorens’ in dat gebied wilde hebben. En die nederzettingen zijn er bovendien nagenoeg alleen gekomen in gebieden waarvan men kon verwachten dat ze in een vredesakkoord aan Israël zouden toevallen.

Op de achtergrond van de verhalen van de Israëlbashers is voortdurend aanwezig dat de ‘Palestijnen’ vluchtelingen zijn, die door Israël verdreven zijn van het geroofde land. Er is echter  géén sprake van roof, maar van kopen, ontwikkelen en beschaving brengen. En voorts heeft de moorddadige terreur van de Moefti van Jeruzalem cum suis de scheiding tussen Joden en Arabieren vanaf 1937 (Peelplan) onvermijdelijk gemaakt. Efraim Karsh heeft in zijn Palestine Betrayed aangetoond dat de Joden er voor 1948 alles aan gedaan hebben om te zorgen dat de Arabieren bleven waar ze waren, ook in de gebieden die later Israël zouden worden.

De Arabische bevolking is op de vlucht geslagen, omdat ze het voorbeeld van de ophitsende Arabische ‘elite’ volgde en op bevel van de Arabische legers die een vrij schootsveld wilden hebben om de Joden in zee te kunnen drijven of anderszins te kunnen afslachten. Terwijl Israël in de jaren na 1948 zo’n 850.000 Joodse vluchtelingen integreerde die uit de omringende Arabische landen werden verdreven – wérkelijk werden verdreven met achterlating van al hun bezittingen –  hebben de Arabische landen het ‘Palestijnse vluchtelingenprobleem’ zorgvuldig in stand gehouden om de haat tegen Israël gaande te houden.

Zorgvuldig, dat wil zeggen, ze hebben deze ‘Palestijnen’ zeer wreed behandeld en hen tot op de dag van vandaag rechteloos gelaten. De speciale organisatie voor ‘Palestijnse’ vluchtelingen van de Verenigde Nazi’s, de UNRWA, heeft in samenwerking met Europa en Amerika zoveel geld in Gaza en ‘de Westbank’ gepompt dat de bewoners nauwelijks eigen economisch initiatief hoefden te ontplooien, met als gevolg een enorme toename van een bevolking die ‘uitkeringsafhankelijk’ is.  (De vergelijking met ‘krachtwijken’ in de Europese steden dringt zich op). De illegale bezetting (want na een aanvalsoorlog) door Jordanië van ‘de Westbank’ van 1948 tot 1967 kenmerkte zich  door economische stagnatie, vernieling (van Joodse heiligdommen)  en terreur. Nadat in 1967 Israël gedwongen (!) werd het bewind over Gaza en Samaria-Judea te gaan voeren, verbeterden zowel welvaart als welzijn aanzienlijk. Dat was mede te danken aan de zogenaamde  open-bruggen-politiek; waarbij er zoveel mogelijk vrij verkeer was tussen Gaza, ‘de Westbank’ en Jordanië. De toenemende aanslagen hebben die open-bruggen-politiek steeds onmogelijker gemaakt. Vele leidende Israëli’s hadden na 1967 de hoop dat een humaan en welvaart scheppend gezag tenslotte tot een integratie van de Joodse en Arabische bevolking in Samaria-Judea zou leiden, maar de toenemende (zelfmoord-) aanslagen hebben die hoop tot een illusie gemaakt. Dat was eigenlijk ook al de les geweest die de Moefti vanaf 1922 de Joden had geleerd: de islam is 100% terreur en er  valt geen vrede mee te sluiten. Oslo 1993 was een vredesakkoord, maar het was ook de erkenning door de Israëli’s dat de ontwikkeling van de Arabische bevolking in Samaria-Judea voorlopig gescheiden van de Joodse moest plaats vinden.

Nu zijn we dus pas in Oslo-1993 aangeland en ik zal nog eens samenvatten wat er aan leugen zit in één zo’n casual term die overal voortdurend door de media galmt: ‘illegale Joodse nederzettingen’. Namelijk dat de Joden vanaf 1880 – (en vanaf 1922 ook met volkenrechtelijke legitimatie) – een moreel en materieel superieure samenlevingsvorm brachten in een desolaat en nagenoeg leeg land dat feodaal-islamitisch, dus achterlijk en wreed werd geregeerd. Ze deden dat in een gebied waar ze al duizenden jaren niet alleen een reële aanwezigheid hadden gehad, maar ook spiritueel-mythisch mee verbonden waren gebleven. De Joden stelden alles in het werk om zo goed mogelijk met de Palestijnse Arabieren samen te leven, maar de Moefti van Jeruzalem wist met Koran en Soenna in de hand een zodanige terreur op te wekken dat een gescheiden  ontwikkeling noodzakelijk werd. In 1948, in 1967 en in 1973 werd Israël met genocidale bedoelingen aangevallen, tweemaal via Samaria-Judea en in 1973 slechts door toevallige omstandigheden niet via Samaria-Judea. Na1967 werd Israël gedwongen het bewind in Gaza en Samaria-Judea over te nemen en bracht er een open, humane politiek en opnieuw welvaart. En net zoals in de jaren 1920 tot 1948 maakte de terreur van de Arabieren een einde aan die politiek en werd Israël gedwongen via de Oslo-Akkoorden van 1993 een gescheiden ontwikkeling te aanvaarden.

Meteen na Oslo 1993 is Arafat begonnen met een bewust en grootscheeps propaganda-en-terreurdaden-offensief om de Akkoorden te ondermijnen. Gewoontegetrouw werden de westerse media door Arafat gevoederd met fraaie leugens, ontkende Arafat dat hij zelf leiding gaf aan de terreur, maar sprak hij in het Arabisch en voor Arabisch gehoor openlijk zijn plannen en daden uit. Terwijl Arafat en zijn opvolgers de kernopdracht van de Oslo-Akkoorden vertrapten – (ophouden met het plegen en propageren van terreur) – hielden de Israëli’s zich wel precies aan de aan hen gestelde voorwaarden.

Als extra gebaar van goede wil hadden de Israëli’s erin toegestemd voorlopig géén huizen te bouwen in zelfs de gebieden die reeds volgens de Oslo-Akkoorden bij een definitieve regeling aan Israël zouden toe vallen. Inmiddels zijn we ontelbare terreurdaden van de Palmaffia’s verder,  de bouw van een veiligheidshek verder (2003), een ontruiming van Gaza en de metamorfose van Gaza in een Hamas-terreur-basis verder (2005) en een aantal door de Palmaffia’s afgewezen vredesvoorstellen tussen 2000 en 2008 verder waarin tenslotte die Palmaffia’s voor 98% hun zin hadden kunnen krijgen. Als er iets duidelijk is geworden dan is het dat de Palmaffia’s geen vrede kunnen en willen sluiten.

Door:

Martien Pennings

(voor www.ejbron.wordpress.com)