Lars Hedegaard ontsnapt aan een jihadistische moordaanslag

Lars Hedegaard

(Door: Bruce Bawer)

Ik kwam vorige week voor een kort bezoek in Amsterdam aan. Een opgewonden kennis bracht me op de hoogte van het grote nieuws van dag: de zeer populaire koningin Beatrix, die al meer dan drie decennia op de troon zit,had net aangekondigd dat zij van plan is om af te treden ten gunste van haarkoninklijk niets zeggende zoon Willem-Alexander. Het eerste dat mij te binnen schoot toen ik het bericht hoorde, was het schandelijk gedrag van Hare Majesteit na de jihadistische slachting in 2004 van Theo van Gogh. Beatrix weigerde om de begrafenis van de talentvolle auteur, journalist en filmmaker bij te wonen, maar ze haastte zich in plaats daarvan naar een Marokkaans jongerencentrum om de daar aanwezigen te verzekeren dat ze hun maatje was.

Volgens Reuters wilde Beatrix de troon niet verlaten voordat ze zeker wist “dat wat betreft de anti-immigranten en eurosceptische politicus Geert Wilders, die zij afkeurde, er geen gevaar bestond dat hij echte politieke invloed zou krijgen…. De zwakke voorstelling van Wilders tijdens de laatste verkiezingen en zijn verlies van invloed in de politiek zou heel goed hebben kunnen bijgedragen aan haar besluit om af te treden”. Willem-Alexander, die door van Gogh ooit werd omschreven als een soort koninklijk uilskuiken, is ook geen Wilders fan. Met betrekking tot de politicus zei hij in 2007 honend dat “spreken zilver is en zwijgen goud.” (De niet al te snuggere prins bleek niet te begrijpen dat, volgens de regels van de Nederlandse constitutionele monarchie, het zijn taak is, niet die van een gekozen functionaris als Wilders, om zijn mond dicht te houden).

Terwijl ik de afgelopen dagen door de straten van Amsterdam liep, dacht ik na over de onverhoedse, gruwelijke manier waarop van Gogh, op een gewone novembermorgen, was neergeslagen, neergeschoten en neergestoken in een van diezelfde straten. Ik bedacht hoeveel jaren er sinds die dag al verstreken zijn. En ik dacht na over het feit dat de situatie op dat front de laatste tijd relatief rustig is geweest: het is al weer een tijdje geleden sinds de laatste moord, of poging tot moord, van een islamcriticus de aandacht trok. Ik overdacht tevens het gegeven dat elk van deze gebeurtenissen een onmiddellijke schok en ontsteltenis veroorzaakten, een korte betrokkenheid van de kant van veel Europeanen bij de realiteit van de binnenlandse islamitische dreiging, die wordt gevolgd door een geleidelijke vergeetachtigheid en een terugkeer naar de zelfvoldaanheid over de islamisering. En ik ontdekte dat ik vond dat het slechts een kwestie van tijd was tot de volgende soortgelijke aanslag zou plaatsvinden.Waar zou die zijn? Wie zou het doel zijn?

Nauwelijks was ik weer thuis in Scandinavië toen het nieuws kwam. Mijn oude vriend Lars Hedegaard, een onbevreesde criticus van de islam, de oprichter van de ‘Free Press Society’ in Denemarken en de beklaagde in het meest schandelijke proces van de naoorlogse Deense geschiedenis, was net ontsnapt aan een aanslag door een misdadiger, die aan de deur kwam van zijn huis in Kopenhagen waarbij deze net deed alsof hij een postbode was. Het incident vond plaats om ongeveer 11.00 uur op dinsdagochtend. De dader die niet in zijn opzet slaagde droeg een standaard uniform voor een postbode.

De situatie kwam rechtstreeks uit ‘Three Days of the Condor’. Hedegaard opende de deur, de man overhandigde hem een pakket, en trok vervolgens een pistool waarmee hij op hem schoot. Wonder boven wonder miste de schutter – maar net. Terwijl hij onhandig aanmorrelde met zijn wapen om er nog een ander schot uit te krijgen, handelde Lars snel, door uit te halen naar zijn aanvaller die zijn pistool liet vallen. Lars probeerde de deur dicht te doen, maarde dader stak zijn voet ertussen en slaagde erin om de deur weer open te krijgen en zijn pistool te pakken. De twee mannen worstelden, en uiteindelijk sloeg de belager op de vlucht. Lars zei na afloop tegen een interviewer dat hij niet bang was geweest, maar boos – boos omdat hij in zijn eigen land was aangevallen. Blijkbaar had hij een misdrijf begaan omdat hij openhartig zijn mening naar voren bracht (en de waarheid).  “Als ze denken dat ze me bang kunnen maken dan hebben ze zich grondig vergist,” zei hij. De politie heeft de aanvaller, toen zij de zaak in de openbaarheid brachten, beschreven als “een man rond de 25 met een buitenlandse achtergrond”. (Interessant is dat functionarissen van de dierentuin van Kopenhagen, waar twee verdachte personen werden gezien die op de vlucht waren, verslaggevers vertelden dat de politiebeambten, toen zij hun de verdachte beschreven, in werkelijkheid het woord Pakistaan hadden gebruikt).

Net als bij de moorden op Pim Fortuyn en Theo van Gogh hebben journalisten de poging om het leven van Hedegaard te beëindigen aangegrepen als een uitstekende gelegenheid om het slachtoffer te bekladden. Een subrubriek, die zowel verscheen in een artikel in Aftenposten dat toegeschreven is aan KjetilHanssen en in de ‘Noorse Telegrambyrå’ en in een artikel in ‘VG’ op het conto van Bjørn-Martin Nordby en Harald Berg Sævereid, verwijst naar Lars als een “krass” criticus van de islam – ‘krass’ is een woord dat zowel uitgesproken, hard, of (jawel) grof kan betekenen. Beide artikelen (die vreemd genoeg vol van zulke overeenkomsten stonden) beschreven Lars als “de directeur van de zogenaamde Free Press Society, een omstreden genootschap” – de controverse bestaat natuurlijk hieruit, dat veel leden van de Deense media en de academische elite vinden dat de pers niet zo vrij moet zijn als het onderwerp de islam betreft. Beide artikelen merkten verder op dat Lars had “rondgereisd met de Zweedse kunstenaar Lars Vilks, die rellen teweegbracht toen hij de profeet Mohammed als een hond tekende”. Vilks was, met andere woorden, verantwoordelijk voor de rellen die tegen zijn werk ontstonden, en Lars – welnu, wie met pek omgaat wordt ermee besmet, weet u. Ook ‘Politiken’ beschreef Lars als “de controversiële commentator”. En ‘NRKradio’ koos ervoor om de identiteit van Lars vast te stellen door te zeggen dat hij “een paar keer een boete had gekregen” voor het bekritiseren van de islam -In feite had een lagere rechtbank hem ooit beboet, een beslissing die het Hooggerechtshof later had vernietigd.

Welnu, het is positief dat Lars Hedegaard leeft en dat hij plechtig heeft beloofd dat hij door zal gaan met zijn moedige inspanningen om zich te verzetten tegen de islamisering van Europa. Het vervelende is dat zijn islamitische vijanden ook springlevend zijn en vastbeslotener dan ooit om hun afschuwwekkende verwoestingen aan te richten – en dat hun handlangers in de media en elders nog niets van hun schandelijke bereidheid hebben verloren om de jihad en zijn helden die alles afbreken te relativeren.

Bron:

http://frontpagemag.com/2013/bruce-bawer/lars-hedegaard-escapes-jihadist-assassination-attempt/

Auteur: Bruce Bawer

Vertaald uit het Engels door:

Wachteres

(voor www.ejbron.wordpress.com)