Pallywood en Photoshop

Met het ook op menig nieuwsbericht zou je bijna kunnen gaan denken dat er op de wereld bijna niets belangrijker is dan de zogenaamde misdaden van de Israëlische staat en zijn leger aan de kaak te stellen, hoe, wanneer en waar het ook maar kan. Exact 5666 fotografen hadden in totaal niet minder dan 103.481 foto´s ingediend waaruit onlangs de World Press Photo van het jaar 2012” werd gekozen. Maar de foto van de winnaar is niet eentje van de burgeroorlog in Syrië, ook niet eentje van de hongersnood in Afrika, van de hurricane “Sandy” of van de schuldencrisis in Zuid-Europa.

Maar veel meer een meer dan martiale van de Zweedse fotograaf Paul Hansen, die een rouwstoet in de Gazastrook met de lichamen van twee, naar men zegt, tijdens een Israëlische militaire aanval tegen Hamas gedode Palestijnse kinderen laat zien. “De kracht van deze foto ligt in de wijze hoe hij de woede en het leed van de volwassenen in contrast plaatst met de onschuld van de kinderen”- dat werd niet door een functionaris van Hamas gezegd, maar door Mayu Mohanna, een jurylis uit Peru. Geen twijfel mogelijk: bij de volgende pro-Palestijnse demonstratie hier in het land zal de foto de obligatoire “Kindermoordenaar Israël” kreten illustreren.

Michael Wuliger en Marco Limberg zijn waarschijnlijk in ieder geval niet de enigen, die de foto aan de jaarlijkse Goede Vrijdag processies door Jeruzalem doet herinneren. “Daarin en in zijn kleurzetting sluit hij ook aan bij middeleeuwse christelijke iconografie”, schrijven de beide auteurs in de “Jüdische Allgemeine”. “De associatie die de foto daarmee bij menig westerse kijker – bewust of onbewust – oproept, is die van het klassiek piëta-motief: Maria houdt de gekruisigde Jezus in haar armen. Is het polemisch om te vermoeden dat zich in veel hoofden het verband tot de Joden als schuldigen, destijds zowel als nu, opdringt?”. Geenszins, en de fotograaf heeft daar zelf ook nog krachtig een handje geholpen: hier een beetje de achtergrond vervaagt, daar een beetje de belichting verandert – dan ziet de toonzetting er direct heel anders en aanzienlijk dramatischer dan bijvoorbeeld bij Hansens collega Naaman Omar.    

Het is overigens niet de eerste keer dat een met een prijs bekroonde foto van Paul Hansen vragen oproept en voor kritiek zorgt: na de verwoestende aardbeving in Haïti drie jaar geleden werd een foto van hem gekozen tot de Zweedse “Foto van het jaar” in de categorie “Internationale reportage”. Deze laat een 15-jarig meisje zien, dat weliswaar de aardbeving heeft overleefd, daarna echter door de politie werd doodgeschoten. Een fotograaf van het persbureau Reuters had de dode daarvoor al gefotografeerd, daarop lagen zij en haar spulletjes nog anders op de grond dan op de foto van Hansen. Heel duidelijk werd daarna de scene met opzet zó veranderd dat deze nog ontroerender overkomt. Hansen betwist weliswaar dat zelf te hebben gedaan; zeker is echter dat hij deel uitmaakte van een regelrechte meute fotografen die zich om het doodgeschoten meisje had geschaard. Bij de strijd om de beste foto is zoiets als piëteit zoals bekend alleen maar lastig en de meest aanklagende foto van dode kinderen produceert nog altijd diegene die zo mogelijk gewetenloos het dode kind manipuleert (of in ieder geval dit laat doen).

Nu laten foto´s weliswaar sowieso nooit de werkelijkheid zien, maar desondanks – of juist daarom – is hun effect vaak immens. En juist als het er om gaat Israël als een onmetelijk diepe kwaadaardige macht te demoniseren, die met brutaal geweld de Palestijnen knecht, worden er vaak zonder noemenswaardige remmingen suggestie, manipulatie of zelfs vervalsingen ingezet. Buitensporigheden zoals die rondom Mohammed al-Dura of Tuvia Grossman zijn geen op zichzelf staande gevallen; Giulio Meotti herinnert hieraan voor “Arutz Sheva” en vele anderen, en de Italiaanse fotograaf Ruben Salvadori toont in zijn project “Photojournalism Behind the Scenes” op behoorlijk indrukwekkende wijze hoe bereidwillig en schaamteloos veel fotografen en journalisten tot ensceneringen bereid zijn als het erom gaat de propaganda tegen de Joodse staat aan te moedigen. Kunstmatige scènes, doelbewust uit de context halen, vooropgezette dramatisering – er ontbreekt nauwelijks iets. En mocht er later toch een keer een rectificatie volgen, dan is deze zelfs niet in beginsel in staat om de schade te herstellen die het gerucht daarvoor al heeft aangericht.

Paul Hansens “Persfoto van het jaar 2012” is in ieder geval m.b.t. zijn bewerking achteraf een “Pallywood”-productie; nog meer twijfel aan de opname blijkt alleen al uit het feit dat een onafhankelijke en onbelemmerde controle van datgene wat er op de foto te zien moet zijn in de door een antisemitische terreurorganisatie beheerste Gazastrook gewoon niet mogelijk is. Dode kinderen komen Hamas altijd van pas, omdat zij met hen de zogenaamde onmenselijkheid van Israël denkt te kunnen bewijzen; hoe ze zijn omgekomen, kan normaalgesproken niet serieus onderzocht worden. De (naar het heet) gedode mensen worden altijd als “martelaars” in de strijd tegen de “zionistische vijand” behandeld, zo ook de beide kinderen op Hansens foto, zoals de beelden van de fotograaf Sameh Rami laten zien: op de foto´s zijn de beide lijkjes in Hamas-vlaggen gewikkeld – zoals bekend niet echt een symbool van de onschuld, om het eufemistisch uit te drukken. Dan helpt ook geen bewerking met Photoshop meer.

Bron:

http://lizaswelt.net/2013/02/23/pallywood-und-photoshop/

Auteur: Lizas Welt

Vertaald uit het Duits door:

E.J. Bron

(www.ejbron.wordpress.com)