Meer Frankrijk voor Europa

Hoewel de de-industrialisatie snel vorderingen maakt, wil Parijs de overige EU-landen blij maken met zijn idealen. In een toespraak tot het Europees Parlement heeft de Franse president François Hollande zijn ideeën over de toekomst van de EU voorgesteld. Samengevat luidt zijn recept dat alles wat van Frankrijk het probleemgeval van Europa heeft gemaakt nu op de hele EU overgedragen dient te worden.

Opnieuw was het de Britse minister-president David Cameron, die daarvoor al met zijn Europa-rede voor ophef had gezorgd, die het als enige op het wereldeconomieforum in Davos gewaagd had eraan te herinneren dat het Europa niet aan te weinig centralisatie, maar aan flexibiliteit en concurrentievermogen ontbreekt. Inmiddels heeft de Franse president Hollande het tegenontwerp tot Camerons ideeën in een toespraak tot het Europees Parlement voorgesteld. Terwijl Hollandes eis naar politieke beïnvloeding bij de euro wisselkoers voor krantenkoppen zorgde, bleef de rest van zijn toespraak bijna onopgemerkt.

Ten onrechte! Terwijl Frankrijk zich met zijn weigering om hervormingen in te voeren steeds meer tot het eigenlijke probleemgeval in de eurozone ontwikkelt, luidt de aanbeveling van Hollande om de EU nog meer dan tot nu toe naar Frans model te veranderen. Terwijl de Brit Cameron de nationale staten weer meer handelingsbevoegdheid en flexibiliteit wil teruggeven, luidt de aanbeveling van de Fransen: een EU à la Hollandaise – meer centralisatie en meer uniformiteit. Daarnaast wordt alles wat Frankrijk tot het actuele probleemgeval maakt, verklaard tot de bindende standaard voor heel Europa. Van de invoering van voor heel Europa geldende minimumlonen via minimale belastingtarieven tot aan banengaranties voor jongeren toe. Omdat zulke plannen weinig opleveren, maar wel veel geld kosten, levert Hollande tegelijkertijd de aanwijzing waar dat geld vandaan zou moeten komen. In Europa zou in het vervolg “meer solidariteit” moeten bestaan. Met andere woorden: naast meer voorschriften ook nog meer herverdeling binnen de EU, inclusief de licentie tot het maken van schulden op andermans kosten.

De eis van Hollande is verpakt in formuleringen zoals “nieuwe financiële instrumenten” of zelfs heel openlijk door opnieuw Eurobonds, dus gemeenschappelijke leningen, te eisen. Met het voorgestelde concept maakt Hollande goede kans om van Frankrijk de aanvoerder van de zogenaamde “Club-Med” te maken. De poging om beloftes te doen, die grotendeels met Duits belastinggeld bekostigd worden, zou in de EU wel degelijk aanhangers kunnen vinden. In plaats daarvan zou een koersverandering al lang noodzakelijk zijn – vooral in Frankrijk zelf. Ondanks alle acties van Hollande sinds zijn ambtsaanvaarding gaat de de-industrialisatie van Frankrijk onverminderd voort. Jaarlijks gaan er bijna 80.000 industriële arbeidsplaatsen verloren. Het aandeel toegevoegde waarde van de verwerkende branche aan de economische prestatie van Frankrijk is gedaald naar nog maar 9%. Dat is half zoveel als in Duitsland en zelfs minder dan in Groot-Brittannië, dat de naam heeft enorm gedeindustrialiseerd te zijn.

Gedupeerd worden intussen ook terreinen die enkele jaren geleden nog als de voorbeeldbranches van Frankrijk golden, bijvoorbeeld de auto-industrie. Een van de belangrijkste oorzaken van het kwijtgeraakte concurrentievermogen: de in het jaar 2005 in werking getreden 35-urige werkweek met behoud van volledig loon, waaraan ondanks catastrofale gevolgen wordt vastgehouden. Wat in plaats daarvan als oplossing wordt gepresenteerd om de economische neergang van Frankrijk tegen te houden, lijkt op een greep in de mottenballenkist van socialistische economische politiek. Op dit moment is er een wet in voorbereiding die firma´s de sluiting van winstgevende bedrijven moet verbieden. In feite een vertrekverbod, dat op de lange termijn op investeerders nog een groter afschrikwekkend effect zou kunnen krijgen dan de enorme belastinglast voor ondernemingen in Frankrijk.

Wat zich op dit moment rondom de autoproducent Peugeot Citroën PCA afspeelt, dat iedere dag intussen ongeveer zes miljoen euro verliest,  lijkt ook op een terugval in oude tijden. Zowel in het Elysée-paleis als in het ministerie van economische zaken wordt erover nagedacht om door de uitbreiding van de alliantie tussen PCA en de Opel-moedermaatschappij General Motors opnieuw een door Parijs geliefde nationale “Champions” te laten ontstaan. Of die op zekere dag, zoals stiekem wordt gehoopt, zelfs gevaarlijk zou kunnen worden voor de Duitse rivaal VW, blijft de vraag. Zonder twijfel zal er echter massaal belastinggeld aan te pas komen. Al in oktober 2012 heeft de financieringsafdeling van de autoproducent, de bank PCA, garanties van zeven miljard euro van de staat gekregen. Om de alliantie met het Amerikaanse concern rond te krijgen, schijnt Parijs echter nog tot heel andere offers bereid te zijn. Terwijl onlangs bij de melding van het recordverlies van PCA van vijf miljard euro hiervoor de kwakkelende automarkt in Europa nog verantwoordelijk werd gemaakt, heerste er stilzwijgen over een ander thema. Het besluit van Frankrijk om zich aan te sluiten bij de Amerikaanse sanctiepolitiek tegen Iran heeft ertoe geleid dat Peugeot een belangrijke markt is kwijtgeraakt. PCA leverde in het verleden 10% van zijn productie in de vorm van onderdelen of reserveonderdelen aan Khodro Industries in Iran. In totaal werden daarvan jaarlijks meer dan 450.000 auto´s geproduceerd en in Iran verkocht. Of het opgeven van deze markt zich op zekere dag daadwerkelijk door een tegemoetkomen van General Motors zal lonen, moet worden afgewacht.

Bron:

http://www.preussische-allgemeine.de/nachrichten/artikel/mehr-frankreich-fuer-europa.html

Auteur: Norman Hanert

Vertaald uit het Duits door:

E.J. Bron

(www.ejbron.wordpress.com)