HISTORIE: Tegen het vergeten – de weg naar het vernietigingskamp en een ooggetuigenverslag

De concentratiekampen van de nationaalsocialisten met hun talloze nevenkampen en buitencommando´s lagen als een enorm net over heel Duitsland verspreid. Ze waren vanuit iedere grote stad gemakkelijk te bereiken. Hun namen werden ondanks “geheimhouding” in de hele wereld bekend. Buchenwald, Dachau, Mauthausen, Ravensbrück brachten de volkeren van Europa een nieuwe Duitse geografie bij. En overal in de bezette gebieden werden nieuwe kampen opgericht. Er bestonden verschillende categorieën, verschillende graden van wreedheid, maar overal wachtten de gevangenen beestachtige mishandeling, honger, ziekte, dwangarbeid en uiteindelijk de dood. De joodse mensen stierven van uitputting, werden vermoord of stortten zichzelf uit wanhoop in het onder stroom staande prikkeldraad.

Het monstrueuze programma van de “definitieve oplossing” vereiste andere methodes. In nazi-Duiitsland had men al onder het voorwendsel van “euthanasie” geesteszieken in luchtdichte kamers d.m.v. gas laten stikken. Nu werd dit proces in grote stijl toegepast. Op Pools grondgebied ontstonden de vernietigingskampen, waarin behalve een opruimcommando geen gevangenen leefden: Chelmno, Belzec, Sobibor en Treblinka. Hier werden de mensen onmiddellijk na hun aankomst vermoord. Er waren ook gecombineerde vernietigings- en concentratiekampen zoals Majdanek en vooral Auschwitz-Birkenau, het grootste dwangarbeidconcern in Hitlers rijk en tegelijkertijd het grootste mensenslachthuis, dat met vier crematoria een “dagcapaciteit” van bijna 10.000 vergaste en verbrande mensen behaalde. Met de gaskamers werd de massamoord geïndustrialiseerd. Er kwam meer mensen dan men ooit zou hebben kunnen doodschieten. De doodsfabrieken slokte hen allemaal op. En wie niet stikte in het gas, werd gedood door werk, en wie nu niet stierf, “crepeerde” drie maanden later.

Diegenen, die bij de selectie werden uitgesorteerd als “in staat tot werken”, wachtte de hel op aarde. Noch foto´s noch teksten kunnen ons aan den lijve laten voelen wat het betekent om acht uur achter elkaar in de gloeiend hete zon op de appelplaats te staan of in ijswater tot 28 graden onderkoeld te raken; op de aftuigbok vastgesnoerd te zijn of te moeten kijken naar het ophangen van kameraden; met de door zwakte rillende lichamen zakken cement te slepen of kniebuigingen te maken om de SS-opzichters een lol te doen, in de wetenschap dat je wordt doodgeslagen als je in elkaar stort. Dit is de indirecte weg in de dood; een leven onder de constante dreiging van rokende schoorstenen – voor korte tijd nog een keer verleend ten voordele van de verlener. “Vernietiging door werken” noemt men dat officieel. Voor drie Reichsmark per dag verhuurt de SS de gevangenen als goedkope arbeidskrachten aan de Silezische kolenmijnen en de verplaatste wapenbedrijven, die zich als parasieten in de nabijheid van de kampen vestigen: Siemens-Schuckert, Krupp en vooral IG-Farben.

Vrouwen en mannen werken tot ze lichamelijk instorten – een modern slavenleger, dat zijn “onbruikbaar” geworden gevangenen dagelijks bij de gaskamers aflevert en dat door steeds nieuwe transporten weer wordt aangevuld. Zo werd de moord een lucratieve handel. Het systeem van de uitbuiting en het gebruik van de mens functioneerde perfect. Men beroofde hem van zijn waardevolle spullen en kleren, vermoordde zijn familieleden die niet konden werken, gebruikte zijn arbeidskracht tot de totale lichamelijke uitputting of verminkte zijn lichaam door medische experimenten, trok de gouden tanden nog uit het lijk en gebruikte hun as als mest. Men vermoordde de mensen individueel en met wagonladingen vol en hield een administratie bij over de moord, omdat men wilde weten wat men deed, omdat de superieuren het moesten weten en omdat men het niet voor mogelijk hield dat hier ooit een einde aan zou kunnen komen. Jarenlang rolden de transporten. Het Ministerie van Buitenlandse Zaken zorgde voor de diplomatieke bescherming naar buiten toe, de Gestapo organiseerde de mensenjacht, het Ministerie van Verkeer stelde de reisschema´s samen en het bureau van de kampcommandant in Auschwitz bouwde steeds grotere vernietigingsinstallaties.

We lazen allemaal de omschrijvingen van de weinigen die dit inferno overleefden en de ongelooflijke aantekeningen van de moordenaars die hun informatie bevestigen. Hoe meer men echter – ook nu nog – leest, des te minder kan men het begrijpen. En geen van deze berichten is in staat de werkelijkheid te benaderen.

DE MENSELIJKE TAAL HEEFT ER GEEN WOORDEN VOOR!

Er was echter ook iemand, die last kreeg van zijn “geweten” en wiens ooggetuigenverslag hieronder zal worden weergegeven. De geschreven versie van SS-Obersturmführer Kurt Gerstein op 4 mei 1945 in Rottweil:

“De volgende dag reden we naar Belzec. Voor dit doel was er op een kleine heuvel ten noorden van de weg Lublin-Lemberg in de linkerhoek van de demarcatielinie een klein speciaal station geschapen. Ten zuiden van de weg enkele huizen met het opschrift ´Speciaal commando Belzec van de Waffen-SS´. Omdat de eigenlijke chef van alle vernietigingsinstallaties, politiecommandant Wirth, er nog niet was, stelde Globocnek me voor aan de SS-Hauptsturmführer Obermeyer uit Pirmasens. Deze liet mij die middag alleen maar zien wat hij me moest laten zien. Ik zag deze dag geen doden, alleen de geur in de hele omgeving in deze hete augustus was walgelijk. Er waren overal miljoenen vliegen. Dichtbij het kleine station met twee sporen was een grote barak, de zogenaamde garderobe, met een groot loket voor waardevolle spullen. Daarna volgde een kamer met ongeveer 100 stoelen, de kappersruimte.

Daarna een klein weggetje in de openlucht onder berken, rechts en links omheind met dubbel prikkeldraad, met opschriften: Naar de inhalatie- en badruimtes! – Voor ons een soort badhuis met geraniums, dan een trappetje en daarna rechts en links elk drie ruimtes van 5×5 meter, 1,90 meter hoog, met houten deuren zoals in garages. Aan de achtermuur, niet echt goed te zien in het donker, grote houten laaddeuren. Op het dak als “misplaatst grapje” de Davidsster!! – Voor het bouwwerk een opschrift: Heckenholt-Stiftung! – Meer heb ik die namiddag niet kunnen zien. De volgende morgen kort voor zeven uur informeerde men mij: over tien minuten komt het eerste transport! – Inderdaad kwam enkele minuten later de eerste trein uit Lemberg aan. 45 wagons met 6700 mensen, van wie 1450 al dood waren bij hun aankomst. Door de getraliede luiken keken, vreselijk bleek en bang, kinderen naar buiten, de ogen vol doodsangst, verder mannen en vrouwen.

De trein komt binnenrijden: 200 Oekraïners trekken de deuren open en slaan de mensen met hun leren zwepen de wagons uit. Een grote luidspreker geeft aanwijzingen: helemaal uitkleden, ook kunstgebitten, brillen enz. De waardevolle spullen bij het loket afgeven, zonder bonnetje of kwitantie. De schoenen zorgvuldig samenbinden (vanwege de verzameling kleding), want in de berg van ongeveer 25 meter hoog zou anders niemand zijn schoenen hebben kunnen terugvinden. Dan de vrouwen en de kinderen naar de kapper, die met twee tot drie knippen met de schaar alle haar afknipt en in aardappelzakken stopt. ´Dat is bestemd voor een of ander speciaal doel voor de onderzeeboten, om de boel waterdicht te maken en zo´, zegt de SS-Unterscharführer van dienst tegen me. – Dan zet de stoet zich in beweging. Vooraan een beeldschoon jong meisje, zo lopen ze allemaal over het weggetje, allemaal naakt, mannen, vrouwen, kinderen, zonder kunstgebitten.

Ik zelf sta met kapitein Wirth boven op het perron tussen de kamers. Moeders met hun zuigelingen aan de borst, ze komen naar boven, aarzelen, en gaan de doodskamers binnen! – Op de hoek staat een sterke SS´er, die met een pastorale stem tegen de armen zegt: ´Er gebeurt jullie niets! Jullie hoeven alleen diep adem te halen in de kamers, dat is goed voor de longen, deze inhalatie is noodzakelijk vanwege de ziektes en epidemieën.´ op de vraag wat er met hen zou gebeuren, antwoordde hij: ´Ja, natuurlijk, de mannen moeten werken, huizen en wegen bouwen, maar de vrouwen hoeven niet te werken, die kunnen meehelpen in de huishouding of in de keuken.´ Voor enkelen van deze arme mensen een kleine hoop, die voldoende is dat ze zonder verzet de paar stappen naar de kamer doen – het merendeel weet het, de stank verkondigt hun lot! – Zo klimmen ze de kleine trap op en dan zien ze alles. Moeders met kinderen aan de borst, kleine naakte kinderen, volwassenen, mannen, vrouwen, allemaal naakt – ze aarzelen, maar gaan de doodskamers in, voortgeduwd door de anderen achter hen of door de leren zwepen van de SS. Het merendeel zonder een woord te zeggen.

Een Jodin van ongeveer 40 jaar, met vlammende ogen, roept dat het bloed dat hier vergoten wordt over de moordenaars zal komen. Ze krijgt vijf of zes klappen met de zweep in haat gezicht, van kapitein Wirth persoonlijk, daarna verdwijnt ook zij in de kamer. Veel mensen bidden. Ik bid met hen, ik ga in een hoek staan en schreeuw hard tot mijn en hun God. Hoe graag zou ik met hen de kamer zijn ingegaan, hoe graag zou ik hun dood zijn meegestorven. Dan zouden ze een geüniformeerde SS-officier in hun kamers gevonden hebben – de zaak zou als ongelukje beschouwd en behandeld worden. Nog mag ik dat niet. Eerst moet ik nog vertellen wat ik hier meemaak! – De kamers zijn vol. Goed volpakken – dat heeft kapitein Wirth bevolen. De mensen staan op elkaars voeten. 700 tot 800 personen op 25 m², in 45 m³! De SS perst ze lichamelijk bij elkaar, zo goed en zo kwaad het haat. – De deuren gaan dicht. Intussen wachten de anderen naakt buiten.

Nu begrijp ik eindelijk ook waarom de hele terechtstelling Heckenholt-Stiftung heet. Heckenholt is de chauffeur van de dieselmotor, een kleine technicus, tegelijkertijd de maker van deze installatie. De mensen moeten worden vermoord met de uitlaatgassen van de dieselmotor. Maar de dieselmotor doet het niet! Kapitein Wirth komt er bij. Je kunt zien dat hij het pijnlijk vindt dat dit nu gebeurt, net nu ik aanwezig ben. Ja, ik zie alles! En ik wacht. Mijn stopwatch heeft alles keurig geregistreerd. 50 minuten en 70 seconden – de diesel doet het niet! De mensen wachten in hun gaskamers. Vergeefs! Je hoort ze huilen, zuchten, slikken… Kapitein Wirth slaat de Oekraïner, die Unterscharführer Heckenholt bij de dieselmotor moet helpen, 12 tot 13 keer met zijn zweep in het gezicht. Na twee uur en 49 minuten – de stopwatch heeft alles heel goed geregistreerd – slaat de dieselmotor aan. Tot dat moment leven de mensen in deze kamers, 750 mensen in 4 maal 45 m³! – Opnieuw gaan er 25 minuten voorbij. Klopt, velen zijn al dood. Je kunt dat zien door de kleine raampjes als het elektrisch licht de kamers een ogenblik verlicht. Na 28 minuten leven er nog maar een paar. Eindelijk, na 32 minuten is iedereen dood! – Aan de andere kant doen mannen van het arbeidscommando de houten deuren open. Men heeft aan hen – zelfs aan Joden – de vrijheid beloofd en een bepaald promillage van alle gevonden waardevolle spullen voor hun vreselijke dienst.

Als basalten palen staan de doden rechtop tegen elkaar aan geperst in de kamers. Er zou ook helemaal geen plaats zijn om neer te vallen of om ook maar voorover te bukken. Zelfs in de dood herken je de families Ze houden, in doodskramp, elkaars handen vast, zodat men moeite heeft ze uit elkaar te trekken om de kamers vrij te maken voor de volgende lading. Men gooit de lijken – nat van zweet, urine, besmeurd met kots en menstruatiebloed, naar buiten. Kinderlijkjes vliegen door de lucht. Men heeft geen tijd. De leren zwepen van de Oekraïners suizen op het arbeidscommando neer. Enkele tientallen tandartsen openen met haken de monden en breken met tangen en hamers de gouden tanden en kronen uit de kaken. – …De naakte lijken worden op houten draagbaren naar een slechts enkele meters verwijderde groeve van 100x20x12 meter gesleept. Enkele dagen later gistten de lijken omhoog om korte tijd later in elkaar te krimpen, zodat men een nieuwe laag op de oude kon gooien. Daarna werd er een laag zand van 10 centimeter dik overheen gegooid, zodat er alleen hier en daar nog hoofden en armen uitstaken. – Ik zag in zo´n groeve Joden over de lijken klimmen en werken.

Men zei tegen me dat men per ongeluk bij al dood aangekomen mensen van een bepaald transport vergeten zou zijn ze uit te kleden. Dat moest uiteraard vanwege de kleding en de waardevolle spullen, die ze anders mee in het graf zouden nemen, rechtgezet worden. Noch in Belzec noch in Treblinka heeft men ook maar enige moeite gedaan om de vermoorde mensen te registreren of te tellen. De aantallen waren slechts schattingen van wagonladingen… De volgende dag – 19 augustus 1942 – reden we met de auto van kapitein Wirth naar Treblinka, 120 kilometer ten noordoosten van Warschau. Het kamp zag er ongeveer hetzelfde uit, alleen veel groter dan Belzec. Acht gaskamers en complete bergen koffers, kleding en ondergoed. Ter ere van ons werd er in de gemeenschapsruimte in typische Himmleriaanse Oud-Duitse stijl een banket gegeven. Het eten was eenvoudig, maar van alles was er in overvloed. Himmler zelf had opdracht gegeven dat de mannen van dit commando net zoveel vlees, boter en andere lekkernijen kregen, vooral alcohol, als ze wilden. Daarna reden we met de auto naar Warschau. Daar ontmoette ik, toen ik tevergeefs een bed in een slaapwagon te pakken probeerde te krijgen, in de trein de secretaris van het Zweedse consulaat in Berlijn, baron von Otter.

Ik heb, met de vreselijke belevenissen nog vers in mijn geheugen, alles aan hem verteld, met het verzoek dit onmiddellijk aan zijn regering en de geallieerden door te geven, omdat iedere dag vertraging duizenden en tienduizenden het leven zouden kosten… Daarna ontmoette ik baron von Otter nog tweemaal in het Zweedse consulaat. Hij had Stockholm intussen geïnformeerd en deelde mij mee dat bericht aanzienlijke invloed zou hebben gehad op de Zweeds-Duitse betrekkingen. Ik probeerde ook verslag uit te brengen aan de pauselijke nuntius in Berlijn. Daar werd mij gevraagd of ik soldaat zou zijn. Daarop werd ieder verder onderhoud met mij afgewezen en ik werd gesommeerd het consulaat van zijne heiligheid te verlaten. Bij het verlaten van het pauselijke consulaat werd ik gevolgd door een politieman op de fiets, die me voorbij fietste, afstapte en me daarna onbegrijpelijk liet lopen. Daarna heb ik mijn belevenissen aan honderden mensen bericht, o.a. aan de juridisch adviseur van de katholieke bisschop van Berlijn, meneer Dr. Winter, met het nadrukkelijke verzoek om het bericht door te geven aan de pauselijke stoel.”

Bron:

http://israel-nachrichten.com/archive/1325

Auteur: Rolf von Ameln

Vertaald uit het Duits door:

E.J. Bron

(www.ejbron.wordpress.com)