Zweden heeft zich erop ingesteld te exploderen – de vraag is alleen wanneer

Vorig jaar heeft Zweden ongeveer 110.000 verblijfsvergunningen verstrekt. In een boek, dat binnenkort zal verschijnen, worden de kosten van de immigratie op 110 miljard Zweedse Kronen per jaar geschat. 60% van de nieuwkomers in Zweden heeft slechts een rudimentaire ontwikkeling. De woonsituatie is alarmerend, net zoals de werkloosheid en de steeds meer toenemende segregatie. Als deze ontwikkeling zo doorgaat, zal de welvaartsstaat binnen enkele jaren instorten. Maar dat is iets waarover men niet mag praten.

Zweden heeft deze hoeveelheid immigranten niet meer onder controle

De Zweedse politici zijn de controle over de immigratie verloren. De kosten worden steeds hoger, de woonomstandigheden zijn wanhopig, de werkloosheid stijgt steeds meer en de segregatie kan men als dramatisch omschrijven.

In het jaar 2012 heeft de immigratieautoriteit (Migrationsverket) ongeveer 111.000 verblijfsvergunningen verstrekt. Als je dit vergelijkt met de cijfers  in 2011, dan is het aantal asielzoekers met 48% gestegen.

Als je dit met de Scandinavische buren vergelijkt, dan verstrekt Zweden achtmaal zoveel verblijfsvergunningen als Finland, vijfmaal zoveel als Denemarken en tweemaal zoveel als Noorwegen. In Europa nemen alleen Duitsland en Frankrijk meer asielzoekers op dan Zweden.

Zweden nam meer dan de helft van alle Irakezen op die tijdens de Irakoorlog naar Europa vluchtten. Zweden heeft meer Somaliërs opgenomen dan welk ander land dan ook in de westerse wereld  en nu krijgt het de grootste hoeveelheid Syrische vluchtelingen in heel Europa. Per hoofd van de bevolking van alle landen in het Westen is Zweden het land dat de meeste asielzoekers opneemt en deze positie neemt het al enkele jaren in.

Met het oog op het jaar 2013 werd het aantal familieherenigingen iets naar beneden bijgesteld, omdat men verwacht dat het aantal Somalische familieherenigingen niet zo hoog zal zijn als in de afgelopen jaren. De aantallen zijn echter nog onzeker en zouden op basis van de burgeroorlog in Syrië kunnen stijgen, vooral als het conflict zich verder uitbreidt.

De voorspelling van de immigratieautoriteit voor dit jaar gaat uit van een minimum van 100.000 nieuwe asielzoekers, evenals hun familieleden.

Veel analfabeten

De immigratie is stapsgewijs veranderd. Vroeger was er een breed scala aan immigranten. Dit werd echter vervangen door asielzoekers uit overwegend islamitische landen zoals Syrië, Somalië en Afghanistan. Deze asielzoekers zijn slecht voorbereid op een leven in een technologische samenleving zoals de Zweedse.

Werkgelegenheidscijfers bewijzen dat meer dan 60% van de nieuwkomers en hun familieleden een zeer “rudimentaire ontwikkeling” bezitten. Dat betekent dat velen feitelijk of praktisch analfabeten zijn.

Dit maakt het vooral voor hen moeilijk om een baan te vinden. Volgens informatie van “Eurostat” is slechts 2,5% van alle banen geschikt voor hen (op grond van hun kwalificaties) in vergelijking met andere EU-landen, waarin banen voor arbeiders zonder een formele kwalificatie bij ongeveer 17% liggen.

Dat betekent dat er aan asielzoekers en hun familieleden, die in Zweden mogen leven, extreem weinig banen kunnen worden aangeboden. Het resultaat is dat het nu al grote verschil tussen werkenden en niet werkenden van 27% tussen autochtonen en in het buitenland geboren personen tussen 25-64 jaar groter zal worden. Het representatieve Engelse tijdschrift “The Economist” bericht in februari dat een groot deel van de niet-Europese immigranten die zich in Zweden mogen vestigen eindigen als werklozen.

21% zijn vluchtelingen

Iedere asielzoeker wordt door de media als “vluchteling” omschreven. Dat is niet juist, want per definitie is het begrip “vluchteling” gebonden aan de Conventie van Geneve en de immigratieakte. Van alle asielzoekers die onder minister-president Fredrik Reinfeldt in Zweden mochten blijven, waren tot 2013 slechts 21% vluchtelingen.

Als we teruggaan tot in het jaar 1980 dan ligt het desbetreffende aantal veel lager, slechts bij 10%. Bijna de helft van de asielzoekers mocht blijven op humanitaire gronden, terwijl ongeveer een vierde deel politiek asiel kreeg (de statistiek van de immigratieautoriteit is in de eerste helft van de jaren-80 onvolledig).

De afgelopen jaren is het aantal mensen dat het gelukt is om op basis van familiehereniging een visum te krijgen driemaal zo hoog als bij diegenen die politiek asiel hebben gevraagd. Met andere woorden, het gaat niet per se om familiehereniging, maar veelmeer om partners die uit het voormalige thuisland van de immigrant worden meegenomen.

Men moet ook niet vergeten dat Zweden, voor zover wij dit kunnen vaststellen, het enige land is dat het aan ontvangers van sociale uitkeringen toestaat zijn familieleden nar Zweden te halen, die allemaal daarna vermoedelijk ook met een sociale uitkering eindigen.

De algemene regel in de rest van Europa is dat iemand die zijn familieleden of partner meeneemt, zelf financieel voor hen verantwoordelijk is. Volgens informatie van de Minister van Immigratiezaken Tobias Billström zijn minder dan 10% van diegenen die visa krijgen op grond van familiehereniging in staat om voor zichzelf te zorgen.

Zweden is ook een land dat het grootste deel van de zogenaamde onbegeleide vluchtelingenkinderen krijgt. In het jaar 2013 vroegen 3600 vluchtelingenkinderen politiek asiel aan. Meer dan tweederde deel van hen kreeg permanente verblijfsvergunningen. Geen enkel ander land kent zulke aantallen.

Deze jonge asielzoekers komen hoofdzakelijk uit Somalië en Afghanistan. “Jonge asielzoekers” is een nauwkeuriger naam, want nog voordat hun zaak gecontroleerd wordt, weet niemand of ze zonder begeleiding waren, in aanmerking komen voor een vluchtelingenstatus of nog kinderen zijn. Dat dit laatste niet altijd het geval is, werd in de Zweedse buurlanden al lang d.m.v. röntgenfoto´s van hun polsen en tanden bewezen.

Gesmokkelde asielzoekers

De immigratie van mensen uit armere landen naar Europa is een breed opgezette en gestandaardiseerde operatie, wat betekent dat diegenen die in Zweden politiek asiel aanvragen hiervoor bijna altijd aan mensensmokkelaars hebben betaald.

De Rikskriminalen (onderzoeksautoriteit van de staat) schat dat in het jaar 2010 ongeveer 90 tot 95% van alle asielzoekers die naar Zweden gekomen zijn dit alleen gelukt is met hulp van mensensmokkelaars. De asielzoekers komen hoofdzakelijk uit Irak, Somalië en Afghanistan.

De mensensmokkelaars bieden geloofwaardige vluchtverhalen, die de asielzoekers aan de immigratieautoriteiten kunnen vertellen. Tegen hen wordt gezegd dat ze geen paspoort of andere documenten moeten laten zien. Hieruit volgt dat negen van de tien asielzoekers op het moment van de asielaanvraag geen geldig paspoort aan de Zweedse autoriteiten kunnen laten zien.

De immigratiepolitiek kan men geen menselijke politiek noemen zolang Zweden steeds meer de rechten van de politieke asielzoekers, die echt in nood zijn, ondermijnt door aan diegenen asiel te geven die niet in staat zijn hun ware identiteit en ware bedoelingen te onthullen. Hierover zwijgt de regering en doet net alsof de problemen niet zouden bestaan, of ze is gewoon dom. Beide scenario´s zijn even erg.

Lokale politici waarschuwen voor onhoudbare toestanden. In september 2012 hebben vijftien sociaaldemocratische lokale politici in Stockholm de alarmklok geluid vanwege de woonsituatie. Zij maanden alle gemeenten in de regio Stockholm aan om “overal naar meergezinswoningen te zoeken met woningen die eigenlijk zouden moeten worden afgebroken of gesaneerd, of naar andere tijdelijke leeg staande onderkomens.” De reden was uiteraard een acuut gebrek aan woonruimte.

Volgens informatie van de immigratieautoriteit wonen er sinds 2012 nog altijd 6000 personen met verblijfsvergunningen in opvangcentra. Men schat dat dit aantal dit bijna 9000 zal zijn en in het jaar 2014 zal stijgen naar 16.000. De directeur van de Zweedse immigratieautoriteit gaf toe dat dit een onacceptabele situatie zou zijn.

Maar niet alleen te weinig woningen zijn het probleem. Als we de omgeving van Stockholm verlaten en naar Katrinenholm kijken, dan laat de databank van de sociale autoriteiten zien dat van de in het buitenland geboren burgers van de stad, die in het jaar 2011, 14% van de bevolking uitmaakten, 67% zou zijn aangewezen op inkomensondersteuning door de gemeente.

Dat is een representatief aantal. In het jaar 2011 waren de in het buitenland geboren burgers die subsidies bovenop hun inkomen kregen (inclusief huursubsidie) in de statistiek met 860% oververtegenwoordigd in vergelijking met de autochtone Zweden.

Wat kost de immigratie?

Het cijfer dat normaalgesproken geciteerd wordt, is dat de immigratie de Zweden ongeveer 40 miljard Zweedse Kronen per jaar kost (10 Zweedse Kronen is iets meer dan € 1,00). Dit cijfer is achterhaald. Toen de onderzoeker in opdracht van de staat Jan Ekberg in het jaar 2006 de laatste schatting gaf, lagen de kosten ergens tussen de 43 en 58 miljard Zweedse Kronen per jaar. Toen andere economiewetenschappers de kosten schatten, lag dit cijfer over de 100 miljard Zweedse Kronen per jaar.

De buitengewoon hoogleraar voor economie, Jan Tullberg, die doceert aan de Stockholmer School, heeft in zijn binnenkort te verschijnen boek “Invandring och mörkläggning (Debattfölaget) (“Immigratie en Black-out”, Debatuitgeverij) de kosten naar iets meer dan 3% van het Bruto Sociaal Product, dus ongeveer 110 miljard Zweedse Kronen, verhoogd.

Dat zijn ongeveer de helft van de kosten van het Zweedse gezondheidssysteem of een extra netto jaarinkomen van 23.000 Zweedse Kronen per werknemer.

Tullberg denkt dat Zweden de immigratie dramatisch zou moeten verminderen en meer moet doen om de werklozen weer aan het werk te krijgen. De arbeidsmigratie van landen buiten de EU/EFTA bevestigt dit grotendeels: In de afgelopen vier jaar waren 43% van de werkmigranten mensen die ongeschoold waren, terwijl er in diezelfde periode 500.000 mensen in Zweden werkloos zijn.

Samenvatting

In een interview met “Dagens Eko” stelde de econoom Assar Lindbeck vast dat Zweden niet voorbereid is op zo´n grote immigratie en dat we ons achteruit bewegen naar een situatie, waarin de gemeenten niet meer in staat zullen zijn om woonruimte of werk aan migranten aan te bieden. Hij heeft gelijk. De Zweedse politici zijn de controle over de immigratie kwijtgeraakt. De kosten stijgen, de woonsituatie is wanhopig, de werkloosheid neemt toe en de segregatie is dramatisch.

Toen Tobias Billström, de enige politicus in de regering die het waagde openlijk te spreken, voorstelde dat “we zouden moeten discussiëren over de hoeveelheden”, d.w.z. de aantallen immigranten, werd hij massaal door de media bekritiseerd en zelfs zijn partijvoorzitter steunde hem niet. Er is slechts één mogelijke conclusie.

Wanneer de hierboven genoemde trens niet veranderd wordt, zal de status van Zweden als welvaartsland weldra geschiedenis zijn. Wij beschrijven dat gedetailleerd in ons boek dat deze maand zal verschijnen. Het boek beschrijft de extreem kritieke situatie, waarin zich ons land op grond van de omvangrijke asiel- en familieherenigingpolitiek bevindt.

Bron:

http://europenews.dk/de/node/65562

Auteurs: Karl-Olov Arntsberg & Gunnar Sandelin

Bron oorspronkelijk artikel:

http://gatesofvienna.net/2013/03/sweden-is-set-to-burst/#more-27520

Vertaald uit het Duits door:

E.J. Bron

(www.ejbron.wordpress.com)