Taboe op Texel

Oorlogsmonument op Texel

Net als andere gemeenten in Nederland bereidt het eiland Texel zich al wekenlang voor op de organisatie van de 4 en 5 mei herdenking. Tientallen jaren gaf dat eigenlijk nooit problemen. Maar met het verstrijken van de tijd zijn velen uit de oorlogsgeneratie overleden of in ieder geval uit de organisatiecomités verdwenen. Daar zitten nu mensen die de Tweede Wereldoorlog niet meer zelf hebben meegemaakt en die heel andere ideeën hebben over herdenken dan de oudere generatie.

Dat is in toenemende mate te merken. In het bijzonder bleek dit al in de gemeente Bronckhorst, waar men van plan is op 4 mei eer te bewijzen aan gesneuvelde Duitse soldaten die in Vorden begraven liggen. Voor Nederlanders die de Tweede Wereldoorlog persoonlijk hebben meegemaakt of die vrienden en familieleden hebben verloren door het wrede optreden van de nazi’s is dat moeilijk te accepteren.

Vorig jaar nog wilde het Nationaal Comité 4 en 5 Mei Auke de Leeuw, een jongen van 15 jaar, een door hemzelf gemaakt gedicht, getiteld Foute Keuze , tijdens de Dodenherdenking laten voorlezen. Het gedicht ging over de oudoom van Auke die als lid van de Waffen-SS op de puinhopen van Berlijn was gesneuveld. Het Auschwitz Comité heeft toen het optreden van Auke kunnen verhinderen. Ook destijds had het Comité 4 en 5 Mei leden die de Tweede Wereldoorlog niet hadden meegemaakt en die ook onvoldoende geschiedenisles op school hadden gehad.

Thans speelt zich iets dergelijks af op het eiland Texel. Ook daar functioneert een 4/5 Mei Comité, waarvan de voorzitter, mevrouw Francine Giskes (D66), tevens burgemeester van het eiland is. Vorig jaar heeft het comité onder haar leiding de zoon van de NSB-burgemeester Rijk de Vries uit de jaren 1942-1945, gevraagd op 4 mei een rede op Texel te houden. Die zoon, genaamd Ewout de Vries, woont al heel lang in Florida (VS). Hij heeft geheel afstand genomen van de politieke ideeën van zijn foute vader. Hij hield ook een uitstekende toespraak.

Overtocht

Tot dusver is er niets aan de hand. Maar de gemeente Texel betaalde wél de overtocht uit de Verenigde Staten en de verblijfskosten, en dat steekt de oud-Indië veteranen op het eiland, die al jarenlang vragen éénmaal op die 4e mei het woord te mogen voeren ter herdenking van hun in voormalig Nederlands Oost-Indië gesneuvelde kameraden. Dat waren er meer dan 6000. 120.000 Nederlandse dienstplichtigen werden in de jaren 1947-1951, samen met 20.000 oorlogsvrijwilligers en 40.000 man van de KNIL (Koninklijk Indisch Nederlands Leger), naar onze vroegere kolonie gestuurd. De leider der Indische nationalisten, Soekarno, had op 17 augustus 1945 de Republiek Indonesië uitgeroepen.

Indoctrinatie

Maar dat reusachtige land werd destijds geterroriseerd door jeugdige Indonesiërs die tijdens de drieënhalf jaar durende Japanse bezetting (1942-1945) en indoctrinatie een diepe haat hadden ontwikkeld tegen alles wat blank was. In het bijzonder haatten ze Nederlanders. Die zogenaamde Indonesische ’vrijheidsstrijders’ waren meestal niet meer dan jonge terroristen, die rampokkers, pemoeda’s of peloppers werden genoemd. Ze vergrepen zich aan Nederlandse burgers die ziek, verzwakt en uitgehongerd uit de Japanse concentratiekampen kwamen. Deze zogenaamde bersiapperiode kostte duizenden onschuldige landgenoten het leven.

Vandaar dat onze overheid toen meer dan 180.000 militairen naar het destijds nog Nederlandse Indië stuurde om orde op zaken te stellen. Duizenden jonge soldaten hebben daar enige van de beste jaren van hun leven moeten doorbrengen. Velen van hen keerden psychisch getraumatiseerd terug. Meer dan 6000 van hen liggen thans nog in Indische grond begraven. Van talrijke Nederlandse soldaten is nooit meer iets teruggevonden. Ze zijn door fanatici in stukken gehakt en in de rivieren gedumpt. Het is dan ook onrechtvaardig deze veelal zeer jonge militairen te bestempelen als ’koloniale moordenaars’, zoals in sommige politiek linkse kringen nogal eens gebeurt.

Gebrek

Kennelijk speelt zulk een gebrek aan inzicht ook een rol op Texel, waar nooit een Indië-veteraan zijn strijdmakkers of ’sobats’ officieel op 4 mei heeft mogen herdenken. ’Daar zijn de Indië-gedenkdagen voor in augustus’ , zei comitévoorzitter en burgemeester Francine Giskes. Maar zij beseft niet dat de nederlaag en de overgave van Japan in augustus 1945 iets totaal anders was dan de politionele acties van Nederland tussen 1947 en 1951. Volgens alle officiële richtlijnen moeten ook de tijdens de politionele acties in het voormalige Nederlands-Indië gesneuvelde Nederlandse militairen op de avond van 4 mei herdacht worden. Men moet op Texel echter wel voortmaken want al die vroegere Indië-soldaten zijn thans meer dan 80 jaar oud en ieder jaar worden het er minder. Voor hen is de huidige tijd dodelijker dan de peloppers van toen. Texel telt thans nog slechts achttien Indië-veteranen.

Onverbiddelijk

Vermoedelijk rekent het Texelse 4/5 Mei Comité onder leiding van burgemeester Francine Giskes op het onverbiddelijke verloop van de levensstatistieken. Straks zijn er helemaal geen Indië-veteranen meer die door progressieve gezagsdragers, diep in hun hart, alleen maar als moordende kolonialen worden beschouwd en die ieder jaar weer om twaalf minuten spreektijd vragen teneinde hun gevallen dienstkameraden, hun ’sobats’, in de Burght op Texel te mogen herdenken. D66-burgemeester Giskes vermeldde in de Texelse Courant van 5 februari jl.: ’Over Nederlands-Indië is momenteel veel discussie. We vinden dat je mensen die er toen niet zelf voor hebben gekozen daarheen te gaan, en die daar nare dingen hebben meegemaakt of gezien, nu niet extra moet belasten. ’

Francine Giskes wil ook rekening houden ´met anderen die zich zouden kunnen storen aan het feit dat een Indië-veteraan het woord zal voeren op de avond van 4 mei’ . Daarom wacht zij de uitkomst af van diverse onderzoeken naar de rol van Nederland tijdens de politionele acties. Die onderzoeken komen er vermoedelijk nooit, want ons kabinet voelt daar niet voor.

Het besluit van de Texelse burgemeester, waar ze niet op wil terugkomen, is dan ook een typisch voorbeeld van nietszeggende softe prietpraat. Francine is kennelijk een gezagsdrager die meewaait met de heersende politieke windrichtingen, veroorzaakt door belangrijk doende bobo’s die zelf nooit, in opdracht van de overheid, de dood in de ogen hebben gekeken.

Bron:

http://eurabie.punt.nl/content/2013/04/Taboe-op-Texel

Auteur: prof. Bob Smalhout

(h/t Ya´akov Siepman)