Israël verdwijnt uit Schotse bibliotheken

Het maakt niet uit waar deze boeken over gaan, alleen al op grond van hun herkomst worden ze verboden. Een van de Schotse gemeenten heeft net een boycot van Israël in werking gezet, nadat het gemeentebestuur het land vergeleken heeft met Zuid-Afrika ten tijde van de ‘Apartheid’.

De gemeenteraad van Clackmannanshire verklaarde dat men zich zou verzetten tegen alle economische en politieke steun voor Israël, ​​om (op die manier) “een einde te maken aan het lijden in Palestina”. In Schotland, dat ooit bekend stond als het enige Europese land dat geen geschiedenis heeft van Jodenvervolging door de staat, bevindt zich een regio die zich officieel inzet voor de vernietiging van de Joodse staat, die men omschrijft als een kwaadwillige, ‘koloniale’ entiteit, die zich op andermans grondgebied bevindt.

Vorig jaar verbood de Schotse universiteit van Dundee water uit de Eden Springs (de bron van Eden) op de campus, omdat – naar men beweerde – “de bron wederrechtelijk water haalt uit de Salukia bron in de bezette Syrische Golan, waar het wordt gebotteld in de illegale Israëlische nederzetting Katzrin”.

Een ander Schots provinciaal bestuur in de buurt van Glasgow, West Dunbartonshire, verbood in 2011 de aankoop van Engelse vertalingen van Israëlische boeken en de distributie van deze boeken naar de openbare bibliotheken in het hele rechtsgebied van het provinciaal bestuur.

Als men dit leest gaan de gedachten weer terug naar de Duitse lente van 1933, toen studenten, professoren en bibliothecarissen aan een lijst van ‘ontaarde’ Joodse boeken werkten. De lijst bevatte Stefan Zweig, Erich Maria Remarque, Thomas Mann en Heinrich Heine. In de grootste gebeurtenis, buiten die in Berlijn, werden 18.000 Joodse boeken vernietigd.

Het besluit in Dunbartonshire markeert de eerste keer dat een regio in Europa is vrijgemaakt van boeken uit Israël. Het maakt niet uit waar deze boeken over gaan, alleen al de herkomst ervan is genoeg om ze te verbieden. Het lijkt erop dat de schokkende aankondiging haar werk heeft gedaan.

In de catalogus van de bibliotheek verschijnt David Grossman met slechts twee titels, die gekocht zijn vóór het officieel verbod; van Amos Oz zijn er twee titels en van Abraham Yehoshua een titel, net als van de Nobelprijswinnaar Shai Agnon en van Yoram Kaniuk.

Batya Gur, Dorit Rabinyan, Sami Michael, Naomi Ragen (een in Amerika geboren schrijver die woont in Israël), Yehuda Amichai, Orly Castel-Bloom, DanPagis, Emil Habibi en Michal Govrin worden niet vermeld.

Zoektochten naar net gelijk welke Israëlische academicus dan ook, die na 2011boeken heeft gepubliceerd, of naar pro-Israël boekjes zoals die van Alan Dershowitz, leveren niets op.

Het is twee jaar geleden dat het verbod van het gemeentebestuur van Dunbartonshire in het nieuws kwam. Wat is de huidige status van de Israëlische boeken in de Schotse bibliotheken?

Meir Shalev, die veel romans in het Engels publiceerde, is niet welkom.

In de twee jaar na de ‘verban-de-boeken’ beslissing heeft de Schotse gemeente niet één boek aangeschaft dat geschreven is door Israëlische auteurs, maar men heeft wel antisemitische publicaties op de schappen toegelaten, zoals “Mornings in Jenin” door Susan Abulhawa, ‘The Forgotten Palestinians’ door Ilan Pappe, ‘What is a Palestinian State Worth’ door Sari Nusseibeh en een pamflet met de titel “The Case for Sanctions against Israël “, een soort gids voor de BDS beweging [boycotts, divestment and sanctions (BDS) against Israel].

De nieuwste boeken ‘Friendly fire’ door A.B. Yehoshua of  ‘Until the Dawn’s Light’ door Aharon Appelfeld’, kwamen niet in aanmerking voor aankoop, maar de Schotse bibliotheken kochten onlangs wel een kopie van de ‘Protocollen van de Wijzen van Zion’, het beruchte en bedrieglijke antisemitische pamflet, dat nog steeds in de catalogus in de vertaling van Victor Marsden op plank nummer “3058924” van de bibliotheken verschijnt (om de ernstige gevolgen van deze beslissing te begrijpen; in de openbare bibliotheken van Italië zijn de laatste edities van de ‘Protocollen’ uit 1938).

In augustus 2012 deed de Conferentie van Europese Rabbijnen een beroep op Apple Inc om te stoppen met de verkoop van de Arabischtalige versie van‘De Protocollen van de Wijzen van Zion’, die werd verkocht via iTunes. Yuli Edelstein, de toenmalige Israëlische minister van Openbare Informatie en Diaspora Zaken, ondersteunde de oproep.

Ze zouden graag willen weten of het boek waardoor duizenden Joden in Europa werden gedood, dat door Hitler werd gebruikt als een handleiding in zijn oorlog om de Joden uit te roeien en dat wordt gevonden in de zakken van Palestijnse zelfmoordterroristen, eenvoudig kan worden besteld in een Europese openbare bibliotheek. Zie onder de afdeling ‘non-fictie voor volwassenen’.

Zo werkt de boycot van Israël: stilzwijgend de Israëlische culturele overdracht van generatie op generatie afsnijden. In een symbolische pogrom zijn een taal, een natie, een hoeveelheid literatuur uit de bibliotheken van een Schotse regio gehaald, terwijl de meest dodelijke Judeofobische vervalsing opnieuw in de culturele archieven van Europa verschijnt, zoals in de tijd van ´Herr Goebbels’.

Een Noord-Europese regio slaagde waar Ahmadinejad van Iran faalde: Israël is aan het verdwijnen uit de ogen van de mensen en uit hun verbeelding.

Bron:

http://www.israelnationalnews.com/Articles/Article.aspx/13117#.UWbJ6Fdm7eN

Auteur: Giulio Meotti

Vertaald uit het Engels door:

Wachteres & Henk V.

(voor www.ejbron.wordpress.com)