Ons leven is veranderd

(Door: Julia Caesar)

Julia Caesar is een veelgeprezen columniste bij Snaphanen. Haar essay hieronder is vertaald uit het Zweedse origineel, dat vorige maand op Snaphanen gepubliceerd werd. Dit is een samizdat [= ondergronds] verslag van wat het is om een Counterjihad schrijver in Zweden te zijn, maar het verhaal kon gelijkelijk van toepassing zijn op alle westerse naties die zuchten onder het juk van de multiculturele hegemonie.

Iets of iemand maakte ons wakker. Ons leven is veranderd zonder dat we echt in de gaten hadden hoe dit is gebeurd. Het kan door een boek of door enkele krantenartikelen zijn gebeurd. Het kunnen blogs op het internet  zijn geweest. – het kunnen vele jaren van observaties en langzaam groeiende inzichten zijn geweest –  stukjes van een puzzel die plotseling op hun plaats vielen.

Maar eigenlijk zijn wij niet degenen geweest die ons leven hebben veranderd. In het geheim hebben onze politici ons leven veranderd. Zonder dat er ooit naar onze mening is gevraagd, werden we gedwongen te leven in een samenleving van multicultuur en extreme massa-immigratie, die nooit ergens of wanneer dan ook maar heeft gefunctioneerd. Net als proefkonijnen werden we in een gigantisch sociaal en demografisch laboratoriumexperiment gegooid, zonder ook maar enige mogelijkheid om eraan te ontsnappen. We kregen te horen dat we ons verrijkt moesten voelen. Anders waren we racisten.

Toen we de volledige implicaties van het immigratiebeleid begrepen, voelden die als een slag in het gezicht. Iets waar we een lange tijd tevergeefs naar op zoek waren geweest, naar informatie hierover, werd duidelijk. We waren op zoek naar kennis. Goddorie, en nu zouden we geen minuut langer meer voor de gek worden gehouden! We sloegen aan het lezen. We gingen zaken bestuderen en haalden informatie binnen, zoals iemand die dorst naar water.

Het was een normale dag. We hoorden onszelf tegen onze beste vrienden zeggen: ”Als je dit boek hebt gelezen, zal je leven nooit meer hetzelfde zijn”. Het was alsof onze woorden diep van binnen kwamen uit iemand die we niet kenden. Maar we beseften dat de woorden juist waren. Beetje bij beetje gingen we beseffen dat wij niet degenen waren die onze missie hadden kozen. De missie koos ons, en we konden ons er niet tegen verzetten.

We sloegen terug. We probeerden te ontsnappen. We hadden een goed leven, waarom zouden we kiezen voor iets wat erger, ongemakkelijker, en ondankbaarder was? We zouden bijvoorbeeld kunnen gaan borduren. We zouden fijn timmerwerk kunnen oppakken, sleutelen aan auto’s, rozen telen of schilderen op porselein. We zagen onze vrienden een dergelijk leven leiden. Maar we konden dat niet. We waren altijd al weerbarstige, brutale kinderen geweest, die onze ouders lieten schrikken door met dingen naar buiten te komen die eigenlijk niet gezegd mogen worden. Voor zo lang als we ons konden herinneren hadden we leugen en bedrog herkend en verafschuwd. Aan de deur van onze koelkast hing een stukje papier met een motto: “Alleen degene die tegen de stroom inzwemt, zal de bron bereiken”.

We konden niet stilletjes toekijken dat Zweden beetje bij beetje ontmanteld werd. We wilden de dikke sluier van stilte over het immigratiebeleid in stukken scheuren en de feiten verspreiden waar slechts een paar mensen van wisten en waarover niemand sprak. Wij vonden dat mensen het recht hadden om te weten wat er gaande was in hun land.

We waren versuft, geschokt, pas kort geleden op de hoogte gebracht. We waren veteranen met littekens. Sommigen van ons waren al dood en waren, in tegenstelling tot veel andere mensen, eervol gestorven met het behoud van hun menselijke waardigheid.

We schreven. Niemand vroeg ons dat te doen. We kozen er zelf voor. Maar hadden we echt een keuze?

We waren onze eigen werkgevers. Niemand was de baas over ons. Geen actieve hoofdredacteur vertelde ons om een en ander te verwijderen omdat het te controversieel was.

We werkten bijna voortdurend. We deden dat werk gratis, want de waarheid wordt niet per uur betaald. Als andere mensen zich ontspanden en leuke dingen deden, werkten wij. Elke dag van de week versleten we onze stoelen en onze computers. We zwoegden alsof we geobsedeerd waren door de taak waarvan we onszelf de opdracht gegeven hadden om die te volbrengen. We wilden de taak per saldo afronden. Het duurde enige tijd om te begrijpen dat we die nooit zouden afronden. Onze taak zou ons overleven.

Onze tegenstanders hadden de middelen. Duizenden journalisten waren de hele dag bezig met liegen tegen het Zweedse volk in ruil voor vette salarissen en voor klopjes op de schouder op Twitter van hun al even leugenachtige collega’s in hun gezamenlijke fanclub. Media, politieke partijen, denktanks en lobbygroepen hadden toegang tot miljarden. Maar wij hadden iets wat zij niet hebben: de waarheid.

Het vasthouden aan de waarheid hield ons staande. We wisten dat  geen mens en geen politiek systeem hun bestaan ​​voor eeuwig op leugens kunnen blijven bouwen.

We wisten dat de waarheid altijd zal winnen.

We wisten dat de waarheid snel kan doorbreken.

We wisten dat het lang kan duren voor de waarheid  boven komt en soms breekt die met geweld door.

We wisten dat de waarheid was vervangen door een nieuw stelsel van leugens.

We hebben boeken vol feiten geschreven die zorgvuldig werden doodgezwegen in alle media. We hebben discussieartikelen, blogberichten en kronieken geschreven. Meestal weigerden de mainstream media om onze artikelen te publiceren, zonder daarvoor een reden te geven. De feiten die we presenteerden ontzenuwden hun hele schimmige project.

We deden het werk van journalistieke pioniers. We groeven waarheden op waar goed betaalde journalisten te lui of te laf voor waren om zich er druk over te maken. We wisten dat veel mensen lazen wat we schreven. Maar geen enkele journalist of iemand anders met een maatschappelijke positie die in stand moest worden gehouden, durfde dat te vermelden. We begrepen dat ze in het geniep lazen, en dat de arme drommels onze namen niet durfden te noemen vanwege het risico om hun hele loopbaan te ruïneren. We bestonden gewoon niet. Het was alsof we waren besmet met een dodelijk virus. Ze stalen onze teksten en de feiten die zij zelf niet hadden kunnen ontdekken, maar ze veranderden die wat, zodat ze hun eigen huid konden redden en betere journalisten leken dan ze in werkelijkheid waren.

We schreven onder pseudoniem. We vonden het vreselijk dat we dat moesten doen. Als journalisten in de reguliere media niet zo verschrikkelijk gelogen hadden, hadden we onder onze echte naam kunnen schrijven, zonder gevaar voor ons leven en het leven van onze kinderen. Nu moesten we onze identiteit verbergen.

We schreven ook met onze echte namen. Het scheen niet uit te maken. Onze onderwerpen waren taboe. De gehele journalistieke beroepsgroep leek tot een akkoord te zijn gekomen dat onze boeken en artikelen onder geen beding genoemd mochten worden. De weinige keren dat we wel werden genoemd werden we lastiggevallen en gestigmatiseerd en braakten ze hun haat over ons uit in artikelen die geschreven werden door bekende en vereerde journalisten. We hadden de taboegrenzen overschreden en van nu af aan bestonden we niet meer.

Wij solliciteerden naar nieuwe banen. Hiervoor bezaten we de beste beoordelingen en kwalificaties. We kregen de banen niet. Er was niets mis met onze beoordelingen en kwalificaties. Het probleem zat in de artikelen die we hadden geschreven over ongepaste onderwerpen.

We overdachten het feit dat  boodschappers die slechte berichten brachten sinds het prille begin van de mensheid gestenigd werden. Shakespeare had het onder woorden gebracht: “De aard van het slechte nieuws infecteert de brenger ervan”.

We sloten ons op in onszelf. Wij zegden ons krantenabonnement op. We luisterden niet meer naar de radio en keken niet meer naar de televisie. Een lange tijd hebben we in ieder geval nog geprobeerd naar het nieuws te luisteren en te kijken. Maar uiteindelijk lukte ons dat niet meer. We konden er niet tegen de leugens te moeten aanhoren. Het werd meer en meer duidelijk dat de belangrijkste ambitie van de journalisten niet was om de waarheid te vertellen, maar om die te verbergen.

Wat we vooral niet konden aanzien was hoe de journalisten zichzelf verlaagden. Ze vernederden zich door dingen te schrijven en te zeggen waarvan ze wisten dat het leugens waren. Ze weigerden om te leren, om introspectief te zijn en om zich af te vragen waar ze mee bezig waren.

We keken dwars door hen heen. We doorzagen hun dubbele moraal en hypocrisie. Ze keerden zich af van de multicultuur en de massa-immigratie die ze gewoonlijk geprezen hadden en vestigden zich in 100 procent etnisch blanke gebieden. Het enorme cynisme van hun boodschap was dat het multiculturalisme niet aan hen mocht worden opgedrongen, maar wel aan De Anderen; de armen, de zwakken, de zieken, die het niet zou lukken om te verhuizen, of die niet genoeg geld hadden om een plek voor zichzelf te kopen in een gebied dat vrij is van immigranten.

We vroegen ons af hoe de journalisten omgingen met hun zelfverachting. Tot we beseften dat ze die niet hadden.

Onze ouders gaven ons hun stille steun, maar waren bezorgd over ons en zeiden dat we het wat kalmer aan moesten doen en niet zo hard moesten werken. In hun ogen bleven we  kinderen. Onze ouders stierven en niemand maakte zich nog  zorgen over ons. We stonden alleen aan de frontlinie. Het werd kil en verlaten om ons heen.

We hoorden het gemompel van onze voorouders in hun graf. Ze drongen er bij ons op aan om door te gaan. Ze kon niet tegen de ontheiliging van alles wat ze tijdens hun leven  met hard werken en met ontberingen hadden opgebouwd.

Er waren vrienden die genoeg hadden van het feit dat we de hele tijd werkten en van ons “nee bedankt” op uitnodigingen. Ze begrepen niet wat we aan het doen waren en waarom het zo belangrijk was.

Er waren ook vrienden die ons hun steun gaven. Ze gingen door hetzelfde proces van desillusie als wij. Zonder de goede ondersteunende gesprekken met hen zouden we nooit de kracht hebben gehad om door te gaan.

Bepaalde vrienden stopten plotseling met het beantwoorden van onze e-mails.

Ze zeiden dat ze niet konden begrijpen hoe we zo kritisch over vluchtelingen konden zijn en toen we daar tegenin brachten dat het niet om de vluchtelingen ging, maar dat we het immigratiebeleid bekritiseerden. Toen we hen vertelden dat slechts een paar procent van de immigranten die een verblijfsvergunning kregen vluchtelingen zijn, wilden ze niet luisteren. Ze probeerden niet om iets over onze opvattingen te weten te komen, maar zeiden ons dat onze opvattingen walgelijk waren. Zij verbraken hun relaties met ons en bleven in hun eigen wereldje leven.

Andere vrienden zeiden dat het niet zo erg kon zijn en dat alles zeker wel goed zou komen.

Sommige vrienden zeiden ons dat ze niet geïnteresseerd waren in wat we deden.

Er waren vrienden die ons pessimisten noemden en we zagen de dollartekens in hun ogen toen ze hun geheugen raadpleegden om situaties te ontdekken waarin we iets racistisch hadden gezegd. Maar ze konden niets vinden.

Er waren vrienden die zeiden dat het goed was dat de Somaliërs hier kwamen en dat zij leerden lezen en schrijven. Vreemd genoeg waren deze vrienden zuinig op elke cent die ze moesten betalen en scholden ze het personeel in de kruidenierswinkel uit als ze niet elke aanbieding van die week hadden besteld.

Onze gesprekken verwaterden. We wisten niet meer waar we met onze vrienden over moesten praten. Zagen zij wat  er met ons land en met Europa gebeurde? Niets wees in die richting. Hoe dan ook,  ze zeiden er niets over. We bleven praten over alledaagse dingen. Maar het voelde als een toneelstuk en als de etentjes met onze vrienden eindigden, waren we opgelucht als we thuis kwamen en alleen waren.

Angst heeft ons beïnvloed  zonder dat we weten hoe dat is gebeurd. We leefden niet langer in een veilige democratie met vrijheid van meningsuiting. Elke dag lezen we over mensen die blootgesteld zijn aan geweld omwille van hun mening en over anderen die zijn bestolen, verkracht en vermoord, zonder dat zij hun mening ook maar ooit naar buiten hebben gebracht.

In eerste instantie zouden we het niet toegeven. Maar angst begon de mogelijkheden die we in het leven altijd als vanzelfsprekend hadden gezien te verminderen. We hadden altijd alleen in de bossen gewandeld en we waren nooit bang geweest. De bossen vormden onze meest heilige ruimte. Nu durven we daar niet meer alleen te lopen.

We plakten onze brievenbussen af. In onze huisjes op het platteland, waar we ons altijd veilig hadden gevoeld, gingen we de deur op slot doen. Elke keer als we onze auto startten, waren we bang dat die zou ontploffen. We vertelden onze geliefden dat, als iemand ons zou doden, we wilden dat ze zouden weten dat we in het harnas waren gestorven. Ons leven was goed geweest. We hadden van niets spijt.

Nu eens verloor de een dan weer de ander de moed. Degenen die nog goede moed hadden bemoedigden en troostten de anderen. Tegen degenen die op een gegeven ogenblik moedeloos waren, zeiden we dat het beter zou gaan. Maar we wisten dat het niet waar was.

Innerlijk hebben we onze ouders en andere mensen die ons na stonden bedankt. Dankzij hen bleven we vertrouwen op onze stabiele persoonlijkheid  en hebben we nooit getwijfeld aan waar we mee bezig waren.

We ontleenden onze kracht aan mensen naar wie we opkeken, Vilhelm Moberg, Herbert Tingsten, Torgny Segerstedt, Enoch Powell. Ze durfde zich te verzetten tegen een dominante heersende opvatting. Maar we wisten ook dat ze een erg hoge prijs betaalden voor hun opvattingen en hun integriteit.

We dachten diep na over de vraag wat het geweten eigenlijk inhield. Waarom waren sommige mensen in het bezit van een geweten, terwijl anderen dat niet hadden?

We wilden niet te cynisch geworden. Toch werden we cynisch.

We wilden niet neerbuigend zijn. Maar we hadden altijd al minachting gehad voor lafheid en voor‘fellow-travellers’ (meelopers met de heersende mening).

Steeds vaker vroegen we ons af of we droomden. Dat gebeurde vooral in die zwevende gemoedstoestand tussen slapen en waken wanneer we in ons bed lagen en onszelf langzaam vrijmaakten uit onze dromen. Dat gebeurde als we duizenden mijlen van huis waren, waarvan we gescheiden waren door een zee. We hielden de deuren naar de zee dag en nacht open, want we wilden de ademhaling van de zee horen, de trage vloedgolf die ritmisch naar de kust rolde. Op hetzelfde ritme rolden herinneringen en beelden door ons hoofd.

Onze herinneringen waren een vloedgolf, ook in de zeeën van onze geest. Niemand kon bewijzen dat ze echt waren. Zij kwamen bij ons op als we hen het minst verwachtten en raakten ons diepste zelf. Droom en werkelijkheid ontmoetten elkaar. De grenzen werden weggevaagd. Het verleden was er, stralend en glanzend. Maar was het echt? Of hadden we alles gedroomd?

Onze innerlijke beelden kwamen uit een heel ander Zweden, het land waarin we waren geboren en opgegroeid. Het was een land van ijver en eenheid, armoede, hard werken en geloof in de toekomst.

Het Zweden waar we nu in leefden was  zo verschillend van het land waarin we waren opgegroeid, dat het niet hetzelfde land kon zijn. In andere landen koesterden de mensen hun herinneringen aan het verleden. In Zweden werd het bestaan ​​van het land en de Zweedse cultuur ontkend.

Onze geschiedenis werd belasterd. Van jongs af aan werd ons verteld dat we geen land hadden. Zweden bestond niet. We moesten ons schamen dat we Zweden waren.

We weigerden ons te schamen. Die schaamte hoorde niet bij ons.

De propaganda had een bepaald doel: om het verleden uit ons bewustzijn te wissen. We moesten vergeten dat het ooit had bestaan​​. We moesten echt aan onze eigen herinneringen gaan twijfelen. De revisionisten van de geschiedenis hadden zich het voorkeurrecht van de interpretatie toegeëigend, en we hadden dit stilletjes laten gebeuren. We werden niet geacht om ons het land,waar we deel van uitmaakten, te herinneren en het maakte ons diep bedroefd en woedend. Zonder een achteruitkijkspiegel hadden we geen maatstaf voor de huidige tijd. Maar dat was ook niet de bedoeling.

Wie heeft ons onze dromen afgenomen? Het was niet slechts een enkel persoon. Het waren tienduizenden mensen, verraders en landverraders, die samen deelnamen aan de vernietiging van Zweden. Hun haat trof ons als bijtend loog vanuit hun krantenpagina’s en vanuit hun radio-en televisieprogramma’s, vanuit de regering en het parlement en vanuit de hele politiek correcte elite, die grof geld verdiende(n) aan de vernietiging van Zweden.

De allergrootste verandering was dat ons geloof aan de toekomst was verdwenen. Stukje bij beetje hadden de verraders dat van ons weggenomen. Het was het meest waardevolle wat ze konden afnemen en dat wisten ze. Het geloof dat alles beter zou worden had generaties voor ons aangemoedigd en het was altijd uitgekomen. De hele geschiedenis van Zweden tot in de jaren zeventig bestond uit een sterk stijgende curve voor wat de economie en het welzijn betrof. Het optimisme over de toekomst had onze voorouders gedragen door hun leven van hard werken in de landbouw, in de bossen, op zee en in de fabrieken. Als ze hard genoeg werkten, zouden we allemaal  een beter leven krijgen. Nu waren alle dromen weggevaagd. Het was alsof het hele land met chloor werd gewassen.

Wij sliepen ’s nachts goed,  omdat ons geweten als een kussen fungeerde.

We hadden ’s nachts een onrustige slaap wanneer de huiveringwekkende beelden over de toekomst van  Zweden ons niet met rust wilden laten. Het gebeurde dat we ’s morgens wakker werden midden in een droom waarin we probeerden om een steile sneeuwhelling te beklimmen. We hadden geprobeerd om de sneeuw vast te grijpen met onze handen, we groeven onze nagels zo diep in als we konden. Maar ze gleden er steeds weer af. Voor elke centimeter die we naar boven klommen, gleden we nog meer naar beneden.

We droomden dat we in een hotel in Istanbul verbleven dat zou worden ingenomen door islamitische terroristen. We probeerden om het gevaar tot uitdrukking te brengen met onze lichaamstaal, maar iedereen lachte alleen maar. In de kelder van het hotel was onze minister-president Fredrik Reinfeldt bezig de Zweedse vlag islamitisch groen te verven, terwijl iemand ‘De Internationale’ op een pedaalorgel speelde.

We onderzochten onszelf. Waarom waren we hiermee bezig? We geloofden dat we zijn geboren met verschillende gaven en dat het de bedoeling is om die te gebruiken. We geloofden zelfs dat het onze verantwoordelijkheid is om de vaardigheden die we hebben te benutten. Sommige mensen kunnen huizen bouwen. Zij moeten huizen bouwen. Sommigen kunnen Bach zodanig spelen dat mensen huilen. Zij moeten Bach spelen. Sommigen kunnen schrijven. Zij moeten schrijven.

Er waren dagen dat we niet ook nog maar een brief wilden schrijven. We dachten dat mensen graag op de hoogte wilden zijn. We dachten dat ze gevoelig waren voor feiten. Met behulp van feiten en statistieken konden we laten zien: dit is de werkelijkheid. We konden niet begrijpen waarom mensen zo stom waren dat ze moeite hadden om de juiste feiten op te nemen. Het duurde een lange tijd voor we beseften dat mensen niet willen weten. Zij geven er de voorkeur aan om in hun leugens en illusies te blijven. Ze willen zich ‘goede mensen’ voelen. Ze wilden geloven dat de bronnen van Zweden toereikend zijn voor alle bewoners van de hele wereld .

We wilden ons vertrouwen in de mensheid  behouden. Maar het werd steeds moeilijker. Het kostte ons een aantal jaren om te beseffen dat de mens zijn eigen ergste vijand is en dat ook wil blijven.

Wat ons het meeste dreef was onze zorg wat voor maatschappij we onze kinderen zouden achterlaten. Zij waren hoofdzakelijk degenen waarvoor we werkten.

Sommige kinderen zeiden dat datgene wat we deden goed was en dat ze trots op ons waren.

Sommige kinderen waren politiek correct en wilden niet meer met ons praten.

Sommige kinderen waren druk met hun carrière en hadden geen tijd om zich in te laten met wat er in Zweden gebeurde.

Het gaf ons het gevoel dat wij het orkest waren dat speelde aan boord van de zinkende Titanic. We hoopten dat de muzikanten zich misschien een beetje beter voelden dan degenen die in een staat van paniek rond liepen op het dek. En we hadden trouwens geen keus. We konden het gewoon niet klaarspelen om ons land ten onder te zien gaan en alleen maar toe te kijken.

We schreven in het water. We wisten dat wat we schreven snel zou worden vergeten, net als alles wat er was geschreven. Omdat we niet bestonden, zelfs terwijl wij in leven waren, het enige wat we eventueel konden hopen was dat we een zaadje hebben gezaaid.

Bron:

http://gatesofvienna.net/2013/06/we-changed-our-lives/

Auteur: Julia Caesar

Vertaald uit het Engels door:

Wachteres & Henk V.

(voor www.ejbron.wordpress.com)