Mijn naam is Bosch en ik ben een genezen moslim

(Door: Bosch Fawstin)

Dat wil zeggen, wanneer de moslims me niet doden, omdat ik de islam heb verlaten, want dat wordt van hen verlangd. Dat is een van de redenen waarom ik tegen de islam schrijf en teken en de Jihad duurt nu al enkele jaren.

Maar we hebben geluk, het is de islam niet gelukt om van iedere moslim een slaaf te maken, net zomin het nationaalsocialisme niet van iedere Duitser een nazi heeft gemaakt.

De islam bestaat dus en er bestaan moslims. De moslims, die de islam serieus nemen, bevinden zich in oorlog met ons en de moslims, die dat niet doen, niet.

Maar dat betekent niet dat we in overweging zouden moeten nemen dat deze aarzelende moslims onze geallieerden tegen de Jihad zouden kunnen zijn. Het probleem, dat ik met veel van hen heb, is, dat ze in principe geen niet-moslims zijn, vooral midden in deze oorlog, die ons wordt opgedrongen door hun consequentere geloofsbroeders, zodat ze de vijanden als dekking dienen.

Ze dwingen ons een partijtje islamitische roulette te spelen, omdat we niet weten welke moslims zichzelf in de lucht zal jagen, totdat hij het uiteindelijk doet. En hun onverschilligheid tegenover het kwaad, dat begaan wordt in naam van hun religie, is een zwaarwegende reden waarom hun reputatie is zoals ze is.

Terwijl ik dus begrijp waarom de meeste moslims zich niet met ons in oorlog bevinden, hebben ze echter bewezen door hun stilzwijgen en hun niet reageren tegen de Jihad, dat ze ook niet aan onze kant staan en er is niets wat we kunnen doen of zeggen om dit te veranderen. We moeten het uiteindelijk accepteren en ermee ophouden van hen te verwachten dat zij er overheen komen, terwijl we ons best doen om diegenen te doden die proberen ons te doden.

Een ander probleem met moslims, die niet zeer islamitisch zijn, is, dat ze enkelen van ons ertoe verleiden te geloven dat zij een veeleer Verlichte vorm van de islam zouden leven. Dat doen ze niet. Ze “praktiseren” een leven in niet-islamitische landen, waar ze de vrijheid bezitten zo te leven zoals ze willen. Maar hun “islam” is niet de islam. Er bestaat geen andere ideologie behalve de islam, die door deze moslims in naam gepraktiseerd wordt, er bestaat geen “westelijke islam”.

Niet praktiserende moslims zijn niet ons probleem, maar ze zijn ook niet de oplossing van ons probleem. Ons probleem is de islam en zijn meest consequente aanhangers. Er is niets in de islam dat in de hand van de moslims ligt die niet-moslims willen doden. Als een individu persoonlijk vreedzaam is, dan niet vanwege de islam, maar omdat het zijn individuele beslissing is. Daarom zeg ik vaak dat onze doorsneemoslim Mohammed moreel superieur is in zijn eigen religie. De zeer zeldzame moslim, die ons helpt in de strijd tegen de Jihad, handelt tegen zijn religie, maar dat houdt enkelen onder ons er niet van af te denken dat zijn existentie zoiets betekent dat hij meer voorstelt dan zichzelf.

De enige reden waarom we over de islam praten, is, omdat hij geen vrede betekent. De islam werd niet door een “kleine minderheid van extremisten” op 9/11 misbruikt, hij werd door een kleine minderheid van gematigden misbruikt. Hun verlegenheid om met zo´n niet gematigde religie geassocieerd te worden, leidt ertoe een gematigde waarheid te vertellen, die hen als geallieerden irrelevant maakt.

Bij deze politiek actieve gematigden, ziet men, als je naar goed geassimileerde moslims in het Westen kijkt, niet de islam in actie, men ziet individuen, die tot op hoge leeftijd volgens het motto leven “als je in Rome bent, leef je als de Romeinen”. In principe zijn zij de postislamitische moslims, die de islamitische waarden hebben afgelegd en de westelijke hebben aangenomen. Maar omdat het proces van hun assimilatie impliciet was – omdat dit op natuurlijke wijze plaatsvond, doordat zij stonden blootgesteld aan het Westen, bijvoorbeeld aan het leven en zijn waarden – prijzen moslims en niet-moslims de islam hier royaal voor.

Maar een goede moslim, volgens onze maatstaven, is een slechte moslim volgens islamitische maatstaven. Objectief goede mensen, die zichzelf als moslims beschouwen, geven de islam een goed gezicht, eentje dat veel beter is dan hij verdient.

Dit leidt bij ons tot de verkeerde indruk van datgene waar we tegenover staan en geeft ons nog een excuus om het niet tot op de bodem uit te zoeken. En dit leidt ertoe dat we een cultuur van stiekeme Jihadisten accepteren, die erachter zijn gekomen wat je moet zeggen wat wij willen horen, terwijl ze achter de coulissen samenzweren hoe men het Westen verder kan islamiseren.

Wat betreft het onderscheid maken in de vijand, namelijk die moslims die ons schade willen toebrengen, hebben veel te veel westerse commentatoren het vermeden om de naam “islam” voor de ideologie van de vijand te gebruiken en in plaats daarvan hebben ze ervoor gekozen hun eigen maatstaven voor de bedreiging te ontwikkelen waar we tegenover staan, begrippen, die de vijand niet kent. Begrippen zoals:

 

• Islamitisch fundamentalisme
• Islamitisch extremisme
• Totalitaire islam
• Islamofascisme
• Politieke islam
• Bin Ladenisme
• Radicale islam
• Militante islam
• Jihadisme

 

In het verleden hebben we nooit begrippen gebruikt zoals “radicaal nationaalsocialisme”, “extremistisch shintoïsme” of “militant communisme”. “Militante islam”, “politieke islam”, enz. zijn overbodige begrippen. Om net te doen alsof bleek een ramp te zijn. Duizenden Amerikaanse levens, zowel van burgers als militairen, werden geofferd, omdat onze politiek zich afhankelijk gemaakt heeft van de mythe dat “islam vrede betekent”.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog hebben we niet geprobeerd het shintoïsme of het nationaalsocialisme te hervormen. De belangrijkste veranderingen in deze culturen kwamen tot stand nadat wij ze grondig gedemilitariseerd hadden.

En het is geen toeval dat westelijke analisten van de islam, die het best geïnformeerd zijn over de islam, het meest kritisch zijn, terwijl zij die het minst weten het meest onkritisch zijn. En dan zijn er diegenen, die tijdens hun studie van de islam zo verliefd zijn geworden op hun studieobject, dat zij, in plaats van te bekijken wat de islam werkelijk is, er vaak over schrijven wat hij niet is, maar wat ze hopen dat hij is. Ze schijnen er met hun doen en laten heel druk mee te zijn om de islam voor diegenen te redden die hem zogenaamd gecorrumpeerd hebben.

De islamitische wereld is de plek waar de ware betekenis van de islam in de praktijk geleefd wordt. De islam – niet een of andere zogenaamde afwijkende vorm van hem – betekent vrouwenvijandigheid, censuur, antisemitisme, homofobie, slaan van vrouwen, onthoofden, eermoorden, pedofilie/kinderhuwelijken, de moord op ongelovigen enz. Dat is slecht en de islam keurt dat allemaal goed, maar ons werd verteld dat we “een van de grootste religies ter wereld” moeten respecteren, omdat zij een religie is. Na 9/11 was het enige dat Georg W. Bush over de islam wist dat hij een religie was en dat was blijkbaar voor hem goed genoeg om hem gedeeltelijk vrij te spreken. En zijn adviseur betreffende de islam, David Forte, heeft Bush precies datgene verteld wat hij wilde horen, namelijk dat “zoiets slechts niet uit een religie zou kunnen komen”. Maar 9/11 kwam uit een religie. Wat 9/11 ook was, het was een geloofsdaad.

En toen Bush korte tijd na 9/11 zei “Islam is vrede”, gaf hij de vijand een geschenk in handen dat deze niet kon voorzien. Hier was de man, die aangeklaagd werd, omdat hij Amerika tegen hun aanvallen moest verdedigen en daar was degene, die precies die ideologie verdedigde die de aanvallers gemotiveerd had. Eerlijkheid is over het algemeen de beste politiek en als het tot een oorlog komt, is het een morele must om de waarheid te achterhalen, de waarheid te zeggen en dienovereenkomstig volgens de waarheid te handelen, om het even welke heilige koe daarvoor geslacht moet worden. En daarom is dit de reden waarom de bijna 3000 slachtoffers van de Jihad van 9/11 niet gewroken werden, uit respect voor een religie, zelfs voor een religie die oproept tot onze vernietiging.

Moslims, die zich echt met de islam bezighouden, zijn deel van een georganiseerde poging om de islam te verbreiden en vaak verwijs ik daarbij naar de collectieve inspanning van de moslims als “georganiseerde islam”. Welke middelen ook gebruikt worden, de moslims werken naar een islamitische wereld toe en willen uiteindelijk hetzelfde als de Jihadisten willen. Deze georganiseerde pogingen omvatten de moskeeën, islamitische organisaties, de individuele moslim die boeken schrijft, artikelen op blogs enz. En zij allemaal houden zich zonder uitzondering bezig met antiwestelijke, anti-Israëlische propaganda.

Ik hoor vaak dat we met de islamitische wereld moeten samenwerken. Samenwerken met welk doel?

Ayn Rand schreef ooit: “Bij iedere samenwerking tussen twee mensen (of twee groepen) die verschillende fundamentele principes hebben, is het de slechtere of de irrationelere die wint.” Alle tijd, die wij in “samenwerking” met een cultuur doorbrengen die oproept tot onze vernietiging, werken we aan onze eigen ondergang, bewust of niet.

Terwijl het waar is dat Jihadisten niet de meeste moslims vertegenwoordigen, vertegenwoordigen ze echter de islam. Maar waarom nemen dan niet de meeste moslims deel aan de Jihad?

Net zoals iedere andere cultuur zijn de helden in de minderheid en dat geldt uiteraard ook voor de islamitische cultuur. De Jihadisten zijn de helden van de islam. Zij zijn diegenen, die zich er het meest toe verplicht voelen de bevelen van Allah te volgen en zij worden daarom bejubeld in de islamitische wereld. Zij zijn diegenen, die de islam het paradijs garandeert. En hun zeldzaamheid werd nog duidelijker toen we te weten kwamen dat alleen de piloten op 9/11 wisten dat het een zelfmoordmissie was. Onze vijand weet dat het moeilijk is om zelfs doorgewinterde moslims zover te krijgen hun leven te offeren voor de islam, maar ze willen niet dat wij dat weten. Net zoals ze niet willen dat we weten dat achter het feit dat ze zich ermee op de borst slaan van de dood te houden, het feit verborgen zit dat ze het leven haten.

En terwijl moslims die zichzelf opblazen om niet-moslims te doden een kleine minderheid zijn, zijn moslims die dit nadrukkelijk veroordelen een nog kleinere minderheid. En hoewel ik denk dat moslims slechts schapen van hun Jihadistische wolven zijn, zijn het desondanks nog teveel enthousiaste aanhangers voor de Jihad. Hoeveel moslims hebben 9/11 bejubeld? Veel te veel. Zelfs in de islamitische gemeenschap in Amerika, waar ik relatief ontspannen opgegroeid ben, bestond er een altijd aanwezig antisemitisme evenals een vrouwenvijandigheid. Enkele leden van mijn familie vereerden Adolf Hitler, die ik graag de “lievelingsongelovige van de islam” noem. Met betrekking tot vrouwenvijandigheid werd de geboorte van een meisje de rouwdag voor de islamitische vrouwen in mijn familie. Ze wisten welk leed er op deze meisjes afkwam onder de islam, zelfs in Amerika.

Hoewel we zeggen dat we ons al meer dan tien jaar in oorlog bevinden, zijn we er nog niet eens mee begonnen in de oorlog te vechten, wat we eigenlijk zouden moeten doen. En diegenen, die een verandering binnen de islam eisen tijdens deze oorlog, zouden verbaasd staan hoeveel er in de islam veranderd zou kunnen worden als wij van onze kant eindelijk een eerlijke oorlog zouden voeren. Je kunt een gewelddadige religie als de islam niet vreedzaam maken door alleen maar te praten, dat kan alleen door een nog grotere klap tegen de ondersteuners van de Jihadistische terreur.

De toekomst van de islam en het welzijn van de moslims zou belangrijk voor ons moeten zijn. Na 9/11 werd de verdediging van onze cultuur, onze waarden, ons leven willekeurig, maar onze verdediging van de islam werd absoluut. Het begon met het “Islam is vrede” van Bush en ging door met Obama, die in zijn onderwerpingsrede in Egypte in het jaar 2009 voor de moslimbroederschap zei: “Ik beschouw het als president van de Verenigde Staten als mijn verantwoordelijkheid om te strijden tegen de negatieve stereotypen van de islam, waar ze ook optreden.” Als hij maar hetzelfde voor Amerika zou willen voelen!

We kunnen niet beide tegelijk, voor de islam en voor onszelf zijn. Deze vijand staat volledig aan zijn eigen kant en helemaal tegen ons en hij heeft ons doen geloven dat hij de goeden en wij de kwaden zijn en dat onze handelingen niets anders bewerkstelligd hebben dan de hunne als haat tegen ons toe te passen als teken van hun diepe verachting. Voordat we de vijand zien zoals hij werkelijk is, moeten we onszelf leren kennen. Alleen dan kunnen we met volledige morele overtuiging aan hen terugbetalen wat zj ons aangedaan hebben en dan komen we dichter bij een overwinning.

Ons probleem is niet de “islamofobie”, maar de islamofolie. Het is deze onkritische, ongeïnformeerde, absolute verdediging van de islam door de westerse elites na 9/11, die ik islamgate zou willen noemen. Het is het schandaal van de eeuw dat slechts weinigen die eraan deelnamen, zouden toegeven er een deel van geweest te zijn.

Ik vind de waarheid belangrijk. Ik vind de westelijke civilisatie belangrijk. Ik vind mezelf belangrijk, de mensen van wie ik houd en mijn vrienden. Ik vind het leven belangrijk. En daarom houd ik me niet bezig met de islam.

Onze altruïstische zorgen om de toekomst en het welzijn van de islamitische wereld gaan ten koste van het Amerikaanse leven en van datgene wat hem lief en waard is. We hebben het welzijn van de “islamitische wereld” boven onze eigen zelfverdediging geplaatst. We hebben de huidige grote leugen “islam is vrede” boven de waarheid geplaatst, waar we naar zouden moeten handelen. We hebben het leven van de islamitische burgerbevolking boven het leven van onze soldaten geplaatst en hen blootgesteld aan een onnodig gevaar om onschuldige (en ook schuldige) burgers te beschermen. Onze regels van de inmenging kan men als de gouden regels van de inmenging herbenoemen, omdat onze soldaten gedwongen werden de vijand op een manier te behandelen zoals wij behandeld zouden willen worden. en de vijand maakt gebruik van dit voordeel, net zoals hij dat doet met onze politiek, die onze moreel verdwaalde politici ons hebben opgelegd. We moeten ter afwisseling de focus eens op ons eigen welzijn richten, ten koste van onze vijanden.

We hebben sinds 9/11 alles geprobeerd behalve oorlog. Oorlog is het antwoord op Jihad.

Wie heeft er dus belang bij de islam? Moslims, Jihadisten, islamofielen, linksen, die aan de kant gaan staan van de anti-Amerikaanse ideologieën, gestudeerde meelopers, die denken dat Amerika altijd ongelijk heeft, en religie aanhangers, die geloven dat een of andere religie beter zou zijn dan geen. Maar aangezien de linksen en de islamofielen zoals gebruikelijk maar heel weinig van de islam afweten, wie heeft er dan werkelijk belang bij hem? Diegenen, die met ons in oorlog zijn.

Tot slot, ik ben geïnteresseerd in de islam en de islamitische wereld, net zoals de islamitische wereld geïnteresseerd is in Amerika en het Westen. Dit is oorlog. We kunnen niet aan beide kanten staan. Ik ben niet niet in de islam of in de islamitische wereld verankerd.

Ik ben hier verankerd.   

Bosch Fawstin

Bron:

http://europenews.dk/de/node/68493

Bron oorspronkelijk artikel:

http://frontpagemag.com/2013/bosch-fawstin/my-name-is-bosch-and-im-a-recovered-muslim/

Auteur en illustraties: Bosch Fawstin

Vertaald uit het Duits door:

E.J. Bron

(www.ejbron.wordpress.com)