Syrië: de nieuwe oorlog van het Westen

(Door: Barry Rubin)

Op zekere dag zullen de mensen vragen hoe de Verenigde Staten en meerdere Europese landen verwikkeld raakten in massamoord, volkerenmoord, corruptie, wapensmokkel en het creëren van nog een antiwesters en de regio destabiliserend regime. Zelfs wanneer er geen enkele westerse soldaat ooit uitgezonden wordt, staat het Westen op de drempel van een serieuze interventie in Syrië. Dat is een harde beslissing, en het maakt niet uit of je er nu voor of tegen bent, de vooruitzichten zijn alles behalve smakelijk. Maar het lijkt erop dat dit weer een van de westelijke sprongen in de duisternis wordt, die niet berusten op het nadenken over de consequenties.

In ieder geval zouden de mensen zich meer van de gevaren bewust moeten zijn. Zoals ik een eerder boek de titel heb gegeven (“Paved with Good Intentions”), is de weg naar de hel geplaveid met goede bedoelingen. Mensen sterven en lijden in Syrië. Dat is waar. Maar zullen daardoor meer of minder mensen sterven en lijden?

Zo zien we op dit moment de proefballon opstijgen. Terwijl het regime van Bashar al-Assad blijkbaar standhoudt – maar niet de controle over het land herwint of de oorlog wint – vervalt het Westen in paniek de rebellen ondersteuning te doen toekomen. Inderdaad, de regering houdt slechts stand in het noordwestelijke gebied (waar de heersende groep van de Alawieten woont), in de regio langs de Libanese grens (met hulp van Hezbollah), Damascus (waar de beste troepen gelegerd zijn, de beste strategische situatie heerst en het leger de baas blijft, en delen van Aleppo. Het lijkt erop dat belangrijke Amerikaanse beleidsmakers in paniek zijn geraakt. Wanneer het Syrische leger plus Hezbollah probeert te ver op te rukken, dan zullen zijn aanvoerlijnen te lang worden en moet het rekenen op een succesvol tegenoffensief van de rebellen.

Begrijpelijkerwijs wil de oppositie graag wapens hebben. Als de oppositie niet vooral zou bestaan uit Al Qaida, de Salafisten en de Moslimbroederschap, zou dat misschien een goed idee zijn. Maar omdat de oppositie overweldigend radicaal is – zelfs de officieel “gematigde” oppositiepolitici behoren in ieder geval tot de Moslimbroederschap – is dit een tragedie, die geen prikkel voor het Westen is om hierop positief in te gaan.

President Barack Obama staat kennelijk op het punt om wapens aan zorgvuldig uitgekozen rebelleneenheden te leveren, die gematigder zouden zijn. Welnu, let nu goed op. De opties voor een westerse hulp zijn de volgende:

Het Syrische Islamitische Bevrijdingsfront. Dit zijn mensen van dezelfde soort als de Moslimbroederschap, inclusief – het belangrijkste – de Farouk-brigades uit de streek rondom Homs en de Tawhid-brigade uit Aleppo. Ongeveer 50.000 tot 60.000 strijders in totaal, die autonoom zijn.

Wilt u aan hen wapens leveren? Wapens, die al spoedig in de handen van (andere) terroristen terecht zouden kunnen komen? Wapens, die niet alleen op Israël gericht worden, maar ook op Jordanië, Saoedi-Arabië, Amerikaanse diplomaten en op wie weet nog meer?

Of misschien bevalt het Syrische Islamitische Front (SIF) u wel, een alliantie van nog meer islamitische hardliners, inclusief Ahrar al-Sham uit het noorden. Ahrar al-Sham heeft waarschijnlijk rond de 15.000 strijders; de SIF als geheel waarschijnlijk ongeveer 25.000. Deze mensen zijn Salafisten, wat betekent dat zij de Moslimbroederschap te gematigd vinden. Het is het soort mensen dat kerken in Egypte aanvalt en samen met Hamas ten strijde willen trekken in de Jihad, enz.

Wilt u hen bewapenen, opdat ze nog een shariastaat kunnen vestigen?

Hoe zit het met Jabhat al-Nusra, de tak van Al Qaida met ongeveer 6000 strijders en volgens berichten de snelst groeiende militie?

Natuurlijk niet! U wilt het Vrije Syrische Leger (FSA), aangevoerd door de onbeproefde generaal Salim Idris, met wie senator John McCain een ontmoeting had. Welnu, dit zijn gematigden, die altijd nog aangevoerd worden door voormalige officieren van het onderdrukkende, historisch anti-Amerikaanse Syrische leger. En het FSA is gewoon geen serieuze factor volgens militaire gezichtspunten. Het Westen zal zeggen dat het de FSA steunt; de FSA zal aan de kant geschoven worden door een islamistisch regime, als het wint, en zijn door het Westen geleverde wapens zullen in beslag genomen worden, ook al tijdens het verloop van de oorlog. Gematigden – zelfs als we radicale Arabische nationalisten als gematigden definiëren – bezitten niet de vereiste grondtroepen. Het is te laat om nu nog een gematigde strijdmacht op de been te brengen en te trainen. Dat zou men twee jaar geleden hebben moeten doen.

Op politiek niveau heeft de druk van de VS geen succes m de door de Moslimbroederschap gedomineerde leiding in ballingschap ertoe te dwingen zich aan te sluiten bij de werkelijk politiek gematigden! Zelfs toen financiële hulp (tijdelijk?) werd bevroren, was de “officiële” oppositie niet bereid haar basis te verbreden. En wat als we alle geld- en hulpmiddelen zouden bevriezen tot ze toegeven of een nieuwe officiële leiding kiezen? Als de VS de Moslimbroederschap er niet aan kunnen hinderen – of willen hinderen – een leiding in ballingschap te overheersen, hoe willen ze dat dan ooit na een overwinning in de burgeroorlog doen?

Dus dat is ook geen oplossing. Omdat de FSA ongeveer dezelfde instelling heeft als de Moslimbroederschap. Veel van zijn soldaten zijn sympathisanten van de Moslimbroederschap, van de Salafisten of zelfs van Al Qaida. Veel van hen zijn zelfs overgelopen naar Al Qaida, vermoedelijk inclusief hun wapens. De FSA is noch ideologisch, consistent, noch – met uitzondering van zijn officieren – anti-islamitisch. En hij is heel zwak, zwakker nog dan de ondersteuners van Al Qaida.

Maar dat is nog niet alles. Bij de hele mengeling van groepen zou een wapensysteem, dat men aan de FSA geeft, gemakkelijk in handen vallen van het Syrische Islamitische Bevrijdingsfront, het Syrische Islanmitische Front of de Jabhat al-Nusra. Dat kan gebeuren op grond van het verloop van de oorlog, door omkoping of door overlopen.

En als de oorlog voorbij is of zich in een patsituatie bevindt, zullen die wapens vanuit Syrië naar terroristengroeperingen in de wereld gaan. Hier een verhaal over hoe Al Qaida traint om burgervliegtuigen uit de lucht te halen met wapens, die de rebellen in Syrië al bezitten.

En tenslotte, hoeveel wapens zal men nodig hebben om te zorgen voor een overwinning van de rebellen? Je kunt voorspellen wat er zal gebeuren: er zullen steeds meer en meer wapens geëist worden; als er maar een grotere strijdmacht bewapend zou worden, dan zouden de rebellen zegevieren, beloofd. Dat is een dijkdoorbraak argument. En dan zal op zekere dag de roep naar directe interventies klinken, omdat de wapenleveranties niet voldoende zijn? Hoe direct zijn de Verenigde Staten bereid om met Rusland, Iran  en Hezbollah de confrontatie aan te gaan? Zijn ze hierop voorbereid? Wellicht zouden ze het moeten zijn, maar ze zijn het niet.

Dus het zogenaamd zo eenvoudige concept – ach, twee jaar te laat – van “laten we de gematigden ondersteunen” geldt eigenlijk niet meer. Toegegeven, als je de minst slechte oplossing wilt vinden, de FSA ondersteunen, klinkt dat goed. Wat zal er uiteindelijk in werkelijkheid gebeuren?

Etnische bloedbaden? Hoe willen de Verenigde Staten die stoppen? De Alawieten, de sjiitische (daarvan zijn er een paar) moslims en christenen bevinden zich extreem gevaar; net zoals iedereen die geen voldoende vrome soennitische moslim is, en waarschijnlijk ook Koerden en Druzen. De FSA kan of wil massamoord niet verhinderen.

Was het niet de Amerikaanse VN-ambassadrice Samantha Power, de genocidedeskundige (wat bewijst hoe weinig men hoeft te weten om als deskundige bejubeld te worden) die over “verantwoordelijkheid om te beschermen” sprak? Is het niet bij haar en de politiek van de Amerikaanse regering, bij toespraken over de redding van Libische burgers, begonnen en bij een Libische moord op Amerikaanse beambten geëindigd?

Intussen heeft de VN verzocht om ongeveer 5 miljard dollar aan humanitaire hulp voor Syrië, waarvan een groot deel naar naburige landen gaat om vluchtelingen te helpen. Men zegt dat er op dit moment 1,6 miljoen mensen op de vlucht zijn, waarbij dit aantal tot het einde van het jaar misschien verdubbeld is. De hulp is wanhopig nodig. Tot de helft van de bevolking van het land heeft hulp nodig.

Maar wie zou deze hulpgelden beheren? Vermoedelijk zou er geen hulp worden gegeven aan het regime om in die gebieden te verdelen die het controleert, omdat behalve bij Jordanië, Turkije en Libanon (om vluchtelingen te helpen) het geld in handen van Al Qaida terecht zou komen, van de Salafisten en van de Moslimbroederschap (die het zouden stelen om hun eigen mensen uit te betalen en het zouden gebruiken om hun macht over verschillende gebieden te verstevigen).

De Verenigde Staten overwegen om honderdduizenden mensen op te nemen, die vermoedelijk vooral in Californië, Illinois, Florida, Pennsylvania, Maryland en Virginia gevestigd zouden worden. Samantha Power en de directrice van de National Security Council Susan Rice zijn bekende voorstanders van de opname van veel vluchtelingen.

Deze strategie is echter gebaseerd op een illusie. Laten we er van uitgaan dat er wapens aan de rebellen worden geleverd. Zullen ze de oorlog winnen? Zal dat het aantal burgerslachtoffers naar beneden brengen? Welke kant zal meer mensen doden? Zal een overwinning van de rebellen een betere plek van Syrië maken, meer in de richting van een democratie? Hoeveel vluchtelingen zou een overwinning van de rebellen opleveren? Laten we zeggen dat ongeveer 30% Alawieten, christenen en Druzen zijn, die bij een overwinning van de rebellen onderdrukt zouden worden, net zoals de relatief seculiere soennitische stedelijke middenklasse-moslims. Zij zouden het land kunnen ontvluchten. Hoeveel nieuwe burgeroorlogen zouden er uit de Syrische burgeroorlog voortkomen?

Dit betekent geenszins dat men een overwinning van het Assad-regime – een pro-Iraanse, pro-Hezbollah, onderdrukkende en anti-Amerikaanse regering – zou moeten wensen. Nog wint het de oorlog niet, maar boekt slechts lokale terreinwinst om het minimum aan territorium voor zijn overleven te controleren.

Laat me het zo zeggen: een interventie van de VS en van het Westen in Syrië is problematischer dan de interventies in Afghanistan, Irak en Libië bij elkaar. Het zou namelijk heel goed kunnen zijn dat hieruit een ergere politieke oplossing ontstaat dan in Egypte (waar kabinetsleden erover discussiëren of de Verenigde Staten een vijand zouden zijn, tegen wie oorlog gevoerd zou kunnen worden) of Tunesië. Er kan bijna gegarandeerd worden dat het erger wordt dan Irak.

Dit is een extreem gevaarlijke, risicovolle en vermoedelijk falende politiek die hier in werking wordt gezet.

Bron:

http://www.pi-news.net/2013/06/syrien-der-neue-krieg-des-westens/

Vertaling: Klaus F.

Bron oorspronkelijk artikel:

http://pjmedia.com/barryrubin/2013/06/11/the-wests-new-syrian-war/

Auteur: Barry Rubin

Vertaald uit het Duits door:

E.J. Bron

(www.ejbron.wordpress.com)