Mijn leven als volksvijand

Peder Jensen alias “Fjordman”

(Door: Fjordman)

Ik ben momenteel een boek over de Anders Behring Breivik zaak, en hoe ik er tegen mijn wil in werd meegesleurd, aan het voltooien. De werktitel is ‘Witness to Madness’ [Getuige(n) van waanzin], met als ondertitel ‘How I Became Public Enemy Number Two’ [Hoe ik volksvijand nummer twee werd]. Ik overwoog datgene te schrappen waar ernaar verwezen wordt dat ik een ‘volksvijand’ zou zijn, aangezien dit zou kunnen worden gezien als een hyperbool [overdrijving]. Maar na de reacties die ik sinds het begin van juni 2013 heb ontvangen, lijkt deze titel inderdaad gerechtvaardigd.

Op vrijdag 14 juni kondigde ik op mijn twitter-account in het Noors aan dat mij onlangs een subsidie van 75.000 kronen werd toegewezen om de voltooiing van mijn aanstaande boek over de zaak Breivik te ondersteunen. Deze subsidie kwam van Fritt Ord, die veruit de grootste en best gefinancierde organisatie in Noorwegen ter ondersteuning van de vrijheid van meningsuiting..

Ik was heel blij dat ik de subsidie in ontvangst kon nemen, want het was helemaal niet zeker geweest dat ik die zou krijgen. De beslissing zou ongetwijfeld wat stof doen opwaaien, aangezien ik erg controversieel ben in Noorwegen, maar de reacties van de massamedia overtroffen opnieuw alles wat ik in werkelijkheid had verwacht. Een volle week na mijn tweet was het debat nog niet geluwd. Een lid van het parlement, dat de regerende coalitie vertegenwoordigt, leverde op de staatsomroep NRK openlijk kritiek op de beslissing en op mij persoonlijk. De kern van het debat is: “Is de vrijheid van meningsuiting zelfs van toepassing op zulke werkelijk weerzinwekkende engerds als Fjordman”?

Het strijdpunt werd ook in de andere Scandinavische landen aangesneden, bijvoorbeeld op de Deense publieke zender DR, maar ook in nationale kranten in Zweden, zoals Aftonbladet en Expressen.

Het goede nieuws is dat heel wat mensen een principieel standpunt vóór de vrijheid van meningsuiting hebben ingenomen. De ondersteuning die voor mij persoonlijk het meeste betekende was die van de uitgever sinds lang, William Nygaard. Hij was de Noorse uitgever van Salman Rushdie’s roman De Duivelsverzen en en werd in 1993  buiten zijn eigen huis in Oslo bijna gedood. Met andere woorden, dit is een man die persoonlijk een prijs heeft betaald door te doen wat hij doet, en die het waarschijnlijk  echt niet eens is met veel dingen die ik schrijf, maar die toch de vrijheid van meningsuiting als een principiële kwestie steunt. Hij is ook niet de enige die dit doet, wat bemoedigend is.

De reacties waren echter zeer uiteenlopend, soms grenzend aan het hysterische. Fritt Ord heeft eerder de uitgave gesteund van boeken door communisten die het genocidale regime van de Rode Khmer in Cambodja ondersteunden, maar in mijn alles behalve uniek geval vond de voorzitter van de raad van bestuur, de voormalige rechter van het hooggerechtshof Georg Fredrik Rieber-Mohn, het nodig om zich van mij in het openbaar te distantiëren, terwijl hij mij tegelijkertijd een subsidie gaf.

Rieber-Mohn verklaarde tegen de pers dat dit een van de moeilijkste beslissingen was die Fritt Ord ooit heeft genomen, gezien mijn veronderstelde ‘extreme’ standpunten, maar ze zagen in dat het nuttig zou zijn om mij mijn kant van het verhaal te laten aanbieden. Hij verklaarde verder dat het van grote waarde zou zijn voor de samenleving om een debat te hebben over waar de heer Peder Jensen voor staat, dus “dat men ervoor moet zorgen dat hij zich op een open terrein bevindt, zodat iedereen die hem wil aanvallen de mogelijkheid heeft om dat te doen”. Dat is erg doordacht en hoffelijk van de heer Rieber-Mohn, die in verklaringen aan de media mijn ideeën en meningen herhaaldelijk heeft  bestempeld als ‘avskyelige’, dat afschuwelijk of walgelijk betekent.

Fjordman werd in Noorwegen een soort post-Breyvik boeman-voor-algemeen-gebruik. Een man, genaamd Daniel Kalvö publiceerde in juni 2013 een essay in het Engels waarin hij mij met een kankergezwel vergeleek. Ik ben al eerder vergeleken met giftig afval of met een pestepidemie, en met heel veel andere kleurrijke aanduidingen.

In het liberale conservatieve tijdschrift Minerva heeft de schrijver Eirik Vatnøy eerder aangegeven dat hij voorstander is van vrije meningsuiting. Vatnøy vindt dat mijn essays op de middelbare school moeten worden onderwezen naast Adolf Hitlers autobiografie Mein Kampf, zodat jonge mensen leren om het kwaad te herkennen wanneer ze het zien.

De populaire auteur Ingvar Ambjørnsen vond het provocerend dat ik bij Fritt Ord een subsidie had aangevraagd, maar hij herinnerde zich dat zij in 2006 de publicatie van een Noorse vertaling van de toespraken van Osama bin Laden hadden gesteund, zodat de ondersteuning van mij vermoedelijk ook in orde zou zijn. Ja, die Bin Laden die het terreurnetwerk al-Qaeda leidde, dat verantwoordelijk is voor de moord op duizenden mensen over de hele wereld door tientallen terroristische aanslagen, waarvan die in de VS op 11 september 2001 eenvoudigweg de dodelijkste en de meest spectaculaire zijn.

Eirik Vatnøy en Ingvar Ambjørnsen steunen daarmee de vrijheid van meningsuiting, zelfs voor ongelooflijk slechte mensen zoals Adolf Hitler, Osama bin Laden en ik. Dat is goed, veronderstel ik.

Zoals later bleek had het boek van Osama bin Laden, dat Fritt Ord in 2006 ondersteunde, tot niet al te veel polemiek geleid. Toen Fritt Ord in juni 2013 besloot om  op een vergelijkbare manier financiële steun aan mijn boek te geven, brak de hel los. Dit zal vermoedelijk betekenen dat ik controversiëler in Noorwegen ben dan Osama bin Laden.

Verschillende kranten hebben met name aan de controverse rond mijn nog niet gepubliceerde boek hoofdartikelen gewijd. Het linkse dagblad Dagsavisen verklaarde dat deze steun aan een boek dat door mij gepubliceerd werd ‘gevaarlijk’ was. Gevaarlijk op welke manier, en voor wie? De redactie herinnerde de lezer eraan dat dit niet de eerste keer was dat Fritt Ord ondersteuning had gegeven aan personen met bepaalde ‘radicale opvattingen’. Ik dacht aanvankelijk dat ze de islamitische terrorist Osama bin Laden bedoelden, maar de krant verwees naar de christelijke filosoof en auteur Nina Karin Monsen, die kritiek heeft geuit op het homohuwelijk.

Het moet in dit verband worden vermeld dat Dagsavisen alleen al in 2012 meer dan 41 miljoen kronen voor ‘rechtstreekse steun aan de pers’ heeft ontvangen, dat gesponsord wordt door alle belastingbetalers van het land, of ze dat willen of niet. Het is een van de belangrijkste redenen waarom de krant vandaag bestaat. Ik heb hiervoor zelf al jaren, tegen mijn wil, betaald. Maar wanneer een particuliere organisatie besluit een politieke tegenstander 75.000 kronen aan eenmalige subsidie ​​toe te kennen – 0,0018 keer zoveel als ze zelf jaarlijks van de staat krijgen – dan gaan ze klagen.

Rune Berglund Steen van het Noorse centrum tegen racisme, die jarenlang miljoenen aan overheidssteun heeft ontvangen en die nog steeds krijgt, uitte openlijk kritiek op deze beslissing door een particulier gefinancierde organisatie om mij subsidie te geven, hoewel diezelfde organisatie het ‘Centrum tegen Racisme’ ook een aantal keer heeft gesteund. Het Centrum kreeg in de maand mei 2013 alleen al 75.000 kronen aan ondersteuning van Fritt Ord voor diverse ‘antiracistische’ projecten, wat  precies zoveel is als ik in juni 2013 kreeg. En dit kwam bovenop hun miljoenen aan overheidssteun.

Op 18 juni 2013 publiceerde het grote nationale dagblad ‘VG’ in Noorwegen een speciaal hoofdartikel getiteld “VG gelooft dat onze democratie bestand is tegen Fjordman”. Dit opiniestuk was niet ondertekend, maar de CEO van de krant en de hoofdredacteur is Torry Pedersen, en de politiek-redacteur is Hanne Skartveit. De krant beweerde dat ik niet de fundamentele waarden van onze beschaving deel, maar in plaats daarvan ongegronde ‘haat’ tegen moslims verspreid. In wezen werd ik door hen vrijwel gebrandmerkt als een volksvijand. Niettemin kwam uiteindelijk het bericht naar buiten met de gunstige beslissing van een particuliere stichting om de uitgave van mijn boek te ondersteunen. ‘VG’ gaf deze rechtvaardiging voor hun denken:

“Onze belangrijkste argument ten faveure van de ondersteuning van de monetaire subsidie ​​van Fritt Ord is dat het de kracht van de Noorse democratie illustreert. Een man die duidelijk onze samenleving en onze waarden veracht, vraagt geld aan om deze samenleving te kunnen blijven zwart maken. Dit geld zal hij krijgen, omdat we als samenleving ervan overtuigd zijn dat we dit haat zaaien op een open terrein tegemoet kunnen treden. Onze democratie kan ​​Fjordman weerstaan, juist omdat we de kracht hebben om haat zaaien en antimenselijke gedragingen terug te drijven. Met woorden als wapen”.

Houd er rekening mee dat op het moment dat dit werd gepubliceerd, mijn boek nog niet eens helemaal geschreven was, laat staan gepubliceerd, iets wat ik de pers had verteld. Mijn bedoeling is om het manuscript van ‘Witness to Madness’ tegen het einde van deze zomer afgerond te hebben en hopelijk heb ik het boek eind 2013 in omloop, als dat praktisch mogelijk is.

Bovendien werd ook bekend dat ik niet langer in Noorwegen woon, omdat ik het land moest ontvluchten nadat ik deels de schuld kreeg van de terreuraanslagen van 22 juli 2011, die door Anders Behring Breivik werden uitgevoerd, een persoon die ik nog nooit heb ontmoet. Ook ben ik in mijn hele volwassen leven geen lid geweest van een politieke partij. Dus wat dit redactioneel artikel in de VG krant eigenlijk zei, is dat de Noorse democratie sterk genoeg is om bestand te zijn tegen een boek dat nog niet is gepubliceerd, geschreven door een persoon zonder strafblad, die niet meer in Noorwegen woont. Ik veronderstel dat dit goed is. De Noorse democratie moet heel erg sterk zijn als zij dat soort van druk kan weerstaan.

Bron:

Frontpage Magazine

Vertaald uit het Engels door:

Wachteres

(voor www.ejbron.wordpress.com)