Wat mogen wij nog eten?

(Door: Prof. Dr. Bob Smalhout, 27-07-2013 in De Telegraaf)

Het wordt geleidelijk aan een gewoonte om politiek te bedrijven via de schappen van winkels en supermarkten. Dat begon al jaren geleden, toen producten uit Zuid-Afrika in de ban werden gedaan als protest tegen de apartheidspolitiek tussen blank en zwart. Vroeger bepaalde de dokter of de diëtiste wat je wel of niet mocht nuttigen. Tegenwoordig wordt dat kennelijk door politici en hun meelopers bepaald.

Zodoende is er thans een consumptieprobleem ontstaan rondom Israël. Zoals bekend is de staat Israël, opgericht op 14 mei 1948, verdeeld in twee stukken, namelijk een zuiver Joods-Israëlitisch deel en een Palestijns gebied. Palestijnen zijn Arabieren die al generaties lang in Israël wonen. Ze kwamen in de problemen toen Joodse overlevenden na de Tweede Wereldoorlog een eigen staat stichtten als voortzetting van het Bijbelse land Israël, waaruit ze sinds het begin van onze jaartelling door de Romeinen waren verdreven.

Eeuwenlang zwierf het Joodse volk min of meer stateloos over de wereld. Dat heette ’de diaspora’. Het volk assimileerde zich veelal met de lokale bevolking zoals de Amerikanen, de Nederlanders, de Fransen, de Polen en nog talloze andere nationaliteiten. Maar na de Holocaust, waarbij meer dan zes miljoen Joodse mensen door de Duitse nazi’s waren vermoord, ontstond een grote behoefte aan een eigen Joods land, dat bescherming bood aan iedere inwoner.

Oorlogen

Dat werd in 1948 Israël, het Beloofde Land, dat aan een eeuwenlange zwerftocht een einde zou maken. Maar het uiterst kleine en toen nog vrijwel machteloze landje werd omringd door zeer grote en goed bewapende Arabische staten, die de Israëlische aspiraties met lede ogen aanzagen. Luttele dagen na het uitroepen van de Joodse staat werd Israël dan ook aangevallen door de Arabieren.

Tot verbijstering van iedereen wisten de Israëliërs zich tegen een gigantische overmacht te handhaven. Maar het werd de opmaat voor talrijke conflicten en reguliere oorlogen, die echter alle door Israël zijn gewonnen. Het heeft duizenden jonge Israëlische soldaten het leven gekost. Noodgedwongen heeft Israël thans de best uitgeruste en getrainde krijgsmacht van het Midden-Oosten. Alle jonge Israëliërs, ook de meisjes, dienen verplicht enige jaren in het leger. Veelal gedurende drie jaar. De Israëlische krijgsmacht heeft een zeer grote en gunstige invloed op de sociale en morele vorming van de jeugd. Israël heeft thans een eigen wapenindustrie.

In de laatste 65 jaar heeft het nietige staatje Israël zich opgewerkt tot een intellectueel, wetenschappelijk en industrieel brandpunt in het Midden-Oosten. Als enige echte democratie tussen Arabische landen. Maar nog in 1967 werd Israël opnieuw aangevallen door Arabische landen, die er 900 gevechtsvliegtuigen, 5000 tanks en meer dan 500.000 soldaten voor inzetten. Dat werd de zogenaamde Zesdaagse Oorlog, waarbij Israël de complete Egyptische luchtmacht uitschakelde en doorstootte tot aan het Suezkanaal. Ook in 1973 was het raak. Israël werd in oktober van dat jaar onverhoeds aangevallen op een van de heiligste Joodse feestdagen, Jom Kipoer, en kwam aanvankelijk in het nauw. Onze toenmalige minister van Defensie, Henk Vredeling (PvdA), hielp toen Israël met grote wapenzendingen. Zulks met goedkeuring van de toenmalige premier, Joop den Uyl.

Boycot

Sindsdien is de linkse liefde voor Israël aan het bekoelen. Thans hebben wij te maken met een zogenaamde ’beschaafde’ vorm van antisemitisme onder de term ’antizionisme’. Daartoe behoort nu onder meer het boycotten van producten uit Israël die afkomstig zijn uit de zogenaamde ’bezette gebieden’. Dat zijn de gebieden van de (Arabische) Palestijnen die onder controle staan van Israël. Onmiddellijk kwam een aantal grootgrutters zoals de Aldi, de Hema, de Jumbo en Hoogvliet, met een boycot van onder meer fruit, groente en wijn uit die zogenaamde bezette gebieden in Israël.

Nu haalt dat niets uit. Want die producten worden verbouwd of geproduceerd door hoofdzakelijk Palestijnse boeren, die het tóch al moeilijk hebben. Maar het belangrijkste van al die bevlogen superkruideniers is dat ze met hun boycot kunnen laten zien hoe betrokken ze wel zijn bij het wereldgebeuren en hoe ze inspelen op de modieuze opinie van Israël onvriendelijk gezinde ’betere’ klanten van het kaliber Gretta Duisenberg en Dries van Agt. En niet te vergeten ook een aantal menslievende semireligieuze organisaties, zoals Cordaid, het Interkerkelijk Vredesberaad (IKV) en het rooms-katholieke Pax Christi. Inmiddels zijn Jumbo en Hoogvliet al teruggekrabbeld.

Vorig jaar exporteerde Israël voor plus minus 5,5 miljard euro naar het buitenland. Daarvan zou 33 procent afkomstig zijn uit de zogenaamde bezette (Palestijnse) gebieden. Volgens Israël is dat slechts 1 procent. Men denkt nu na over een systeem met etiketjes waarop staat uit welk gebied het betreffende product afkomstig is. Dan zal de (Nederlandse) consument zélf kunnen beslissen of hij wél of níét politiek verantwoorde dadels, vijgen of wijn nuttigt.

EU-miljarden

Bedenkelijk is dat ook de EU zich min of meer indirect met het Midden-Oostenconflict bemoeit. Zo gaat de EU vanaf volgend jaar richtlijnen publiceren over producten uit de Palestijnse gebieden in Israël, die volgens velen ten onrechte als ’Israëlische producten’ op de markt komen. Telegraaf-columniste Nausicaa Marbe schreef deze week dat vermoedelijk ook de meest rabiate islamisten (dus felle anti-Israëlieten) met zeer grote geldbedragen (miljarden) door de EU zullen worden beloond voor het in stand houden van het sprookje van de ’Arabische Lente’. Daarmee wordt bedoeld het openlijk verzet van islamitische Arabieren tegen hun onbuigzame orthodoxe leiders, zoals wij dat thans onder meer zien in Egypte. Maar die zogenaamde ’Lente’ is hoogstwaarschijnlijk een sprookje, want het ziet ernaar uit dat er altijd een gevaarlijk spanningsveld zal blijven bestaan tussen het vrije westerse denken (wat ook de leidende denkrichting is in Israël) en de starre islamitische denkwijze die onderling begrip voortdurend doorbreekt of zelfs onmogelijk maakt.

Het ziet er dus naar uit dat wij nog heel lang artikelen met opgeplakte stickertjes moeten kopen, opdat wij politiek correct kunnen eten en drinken. Onze politieke leiders zijn dan niet meer onze zo vertrouwde brekebenen uit de Tweede Kamer, maar de managers van de Nederlandse grootgrutters. Vermoedelijk bepalen díé tenslotte of ons eten, ons fruit en onze buitenlandse dranken wel genoeg politiek correct zijn. Het Joodse begrip ’koosjer’ (religieus correct) heeft dan nu een geheel andere betekenis gekregen.

Door:

Prof. Dr. Bob Smalhout