Bruce Bawer: Opmerkingen over “Counterjihad”

“Counterjihadist”. Als je me een paar decennia geleden had verteld dat dit een van de vele etiketten zou zijn die dagelijks op mijn naam zouden worden geplakt, zou ik nauwelijks weten wat ik zou moeten zeggen. Wat tegengaan? Hoezo jihadistische?

Maar het zijn rare tijden. Op de avond van 11 september 2001 zou je verwachten dat zich verantwoordelijk voelende ambtenaren met kennis van zaken, journalisten en academische islamdeskundigen in de hele westerse wereld gepopeld hebben om te beginnen met een spoedcursus islamitische jihad aan hun respectievelijke publiek te geven om ervoor te zorgen dat absoluut iedereen precies begreep waarom die mannen die gebouwen wilden neerhalen. In plaats daarvan waren de president van de Verenigde Staten, de Karen Armstrongs en John Esposito´s en vrijwel de gehele westerse media waren er als de kippen bij om te beginnen met de afgifte van fervente verzekeringen dat het terroristen waren, een fanatieke minderheid die niet alleen de vliegtuigen had gekaapt, maar de islam zelf. Vergelijkbare verzekeringen volgden bij elke grote terroristische daad in de daaropvolgende jaren. Diegenen van ons die beter wisten – die erkenden dat de terroristen precies deden wat de koran bevolen had hen te doen, en die geloofden dat het van vitaal belang voor iedereen in het Westen was om dit te begrijpen – begonnen te zien hoe onze namen werden verbonden aan een term die ons identificeerde, niet als mensen die op zoek waren om te onderwijzen en informeren, maar als antagonisten van iets, waarbij ieder van ons, immers, moest worden bestreden.

Terug in de tijd hadden anticommunisten een soortgelijk probleem. Ik ben oud genoeg om me de smaad te herinneren waarmee ze werden overladen door bien pensant types – professoren en vooraanstaande journalisten – die actief waren om de verbale oppositie tegen het communisme als het meest lage tijdverdrijf te beschouwen. Ja, terwijl de huidige contra-counterjihadisten handelen alsof jihad een verzinsel van counterjihadisten is, erkenden de anti-anti-communisten (een label dat ze met trots droegen) tenminste  – zij het op een saaie, verveelde manier – dat het communisme bestond. Soms hebben ze zelfs toegegeven dat het niet zo geweldig was. Maar door hun animus te richten op anticommunisme en voor de rest alleen maar te zwijgen over het kwaad van het communisme zelf, door zichzelf ervan te dringen dat woorden als “kwaad” op communisme (à la Ronald Reagan) erg van toepassing was, was infantiel en hyperbolisch. Ze gingen naar huis met het idee dat openlijke anticommunisme nog erger was dan het communisme zelf, waardoor anticommunisten minder intelligent, minder geavanceerd, minder wereldser overkwamen. Sterker nog, zelfs als zelfgeïdentificeerde communisten in Amerika en de rest van het Westen aan hun posities van vertrouwen in de academie, de overheid, de kunsten, en elders werden gehouden, werden anticommunisten gezien als fanatieke, paranoïde complotdenkers die, in de waan van de dag, “een communist onder elk bed” zagen. Zelfs nu worden de Hollywood Tien, een groep van regisseurs en scenarioschrijvers die in 1947 werd aangeklaagd voor minachting van het Congres voor het weigeren om vragen over hun communistische partij en hun voorkeuren te beantwoorden, beschouwd als helden van de Amerikaanse vrijheid , ook al is het algemeen bekend dat alle tien van hen in feite stalinisten waren, toegewijd de Amerikaanse vrijheid te vernietigen, terwijl ondertussen regisseur Elia Kazan – een voormalig lid van de partij die “namen heeft genoemd” omdat hij erkende dat het stalinisme een echte bedreiging voor de Amerikaanse vrijheid vormde – nog steeds herinnerd wordt als een fink. (verklikker)

Zo is het vandaag met de islam. De “counterjihadisten” zijn de schurken – de hysterici, de dwazen, die een moslim onder elk bed zien, met een bom in de tulband. Inmiddels zijn de good guys de contra-counterjihadisten – de journalisten, activisten en anderen die er een carrière van maken om islamcritici te besmeuren, die zij zo vaak presenteren (vooral hier in Scandinavië) als complotdenkers. Net zoals de anticommunisten van weleer niet nuchter werden gezien als goed geïnformeerde studenten van het leven achter het IJzeren Gordijn, maar als obsessieve, onwetend haters, worden wij counterjihadisten niet gezien als mensen die de koran hebben gelezen en islamitische samenlevingen en subculturen hebben  bestudeerd, maar als semi geletterde idioten en dwepers. Op een bijzonder schadelijke manier die zich in de laatste paar jaar wijd en zijd heeft verspreid, te worden belasterd als hersenloze discipelen van wat onze vijanden schetsen als het gekke gebazel van Bat Ye’or. (Probeer nooit een van deze moddergooiers ooit uit te leggen waarom zoveel schrijvers en wetenschappers over de hele wereld – mensen met een verscheidenheid aan professionele en persoonlijke achtergronden en met lange verslagen van zelf nadenken en van het observeren van de wereld met eigen ogen – blijkbaar min of meer tegelijk,  zogenaamd, discipelen van dezelfde persoon kozen te worden).

Het moet een zaak van nationale schande voor Groot-Brittannië worden genoemd, dat het weigeren van Robert Spencer en Pamela Geller tegelijkertijd ruimte bood aan de contra-counterjihadisten van “Hope Not Hate” die, ondanks hun kennelijk stalinistische methoden en sympathieën, door de Britse autoriteiten worden behandeld als betrouwbare, ideologische poortwachters, zelfs het vertellen van de waarheid door Spencer en Geller worden gelabeld als een gruwel.

Het was Susan Sontag, de nestor van de New York linkse intelligentsia, die eindelijk het anticommunisme aanvaardbaar maakte onder de Amerikaanse culturele elite. In een high-profile-artikel bij Town Hall in New York, op de zeer late datum van 1982 – let wel, vijfenveertig jaar na Stalin’s showprocessen, drieënveertig jaar na het Ribbentrop-Molotov Pact, deed Sontag de plechtige en veel geprezen  aankondiging dat ze eindelijk besloten had dat het communisme geen goede zaak was. Wat deed haar bekeren? Zoals Hilton Kramer op een briljant manier een paar jaar later uitlegde, was het, heel eenvoudig, een kwestie van stijl: als gevolg van “de ineenstorting van de intellectuele linkerzijde in Frankrijk” schreef hij. Anticommunisme, dat lange tijd out was geweest onder “die Amerikaanse intellectuelen die gewoonlijk hun politieke signalen ontlenen aan Parijs”, was nu ineens chic. Toch was het van cruciaal belang voor de wil van Sontag om haar medebroeders te laten weten dat hun anticommunisme op de “een of andere manier anders was, meer kosmopolitisch misschien, misschien zelfs sexier, en zeker meer verfijnd” dan die van de die ruwe anticommunisten van tientallen jaren geleden en die Sontag & Co. zouden gaan bespotten als (geen grapje) “premature anticommunisten.”

Het communisme in Europa stortte uiteindelijk in elkaar. Niet dankzij Sontag en haar soortgenoten. En de diehard anti-anticommunisten, toonden zij berouw? Integendeel: ze hadden het erg druk Reagan’s rol in deze revolutie te ontkennen, met het maken van een icoon van Michail Gorbatsjov – ook al wilde hij alleen een “hervormd” communisme. In elitaire westerse kringen bleef het communisme respectabel – en anti-communisten, in grote lijnen, werden gezien als vulgair.

Gezien deze geschiedenis, die ons zoveel vertelt wat zo deprimerend is ten aanzien van de aard van de moderne westerse mens, wat is het beste dat we als counterjihadisten kunnen hopen? Zou het dit kunnen zijn: dat de winden van de intellectuele mode op een dag zullen draaien (eerder, hopelijk, beter eerder dan later) op een zodanige wijze dat het voor opportunistische linkse tegenhangers van vandaag van mogelijk zal worden om de banier uit onze handen te rukken en Counterjihad mainstream te maken –  al die tijd handelend, natuurlijk, alsof ze het zelf verzonnen of gered hadden uit de handen van de Filistijnen? Zou een dergelijke ontwikkeling bovendien daadwerkelijk helpen het tij te keren in de strijd tegen de jihadistische islam? Als dat zo was, wees er zeker van, dan zouden wij, die de eersten waren, zonder twijfel ook op het moment van de overwinning (mocht dit ooit komen) bestempeld worden als “premature counterjihadisten” – schelmen en barbaren die de stelling hadden gehouden totdat de echte helden langs kwamen. Maar c’est la vie: als dat is wat het zou kosten om de islamisering van het Westen tegen te gaan, zou het een kleine prijs zijn om te betalen.

Niet dat ik mijn adem inhoudt, natuurlijk.

Bron:

http://frontpagemag.com/2013/bruce-bawer/notes-on-counterjihad/

Auteur: Bruce Bawer

Vertaald uit het Engels door:

Vederso (voor www.ejbron.wordpress.com)