Europa´s dubbele maatstaven

Er raast een catastrofale storm over de wereld. Hij schendt alle mensenrechten, brengt de onderdrukking van vrouwen, de vervolging van minderheden en de vernietiging van de vrijheid van meningsuiting met zich mee, bovendien de bezetting van gebieden – in de Arabische wereld zorgt de storm bovendien voor burgeroorlogen, massa-executies, de moord op politieke tegenstanders, en wereldwijd zorgt hij voor minder dan 50% vrije democratische regeringen. Maar de leiders van de Europese Unie houden zich constant alleen maar bezig met datgene wat zij als de grootste catastrofe beschouwen – met “de Israëlische nederzettingen.”

In Rusland vinden rivalen van Poetin zichzelf terug in de gevangenis, of ze gaan in ballingschap of in het graf, terwijl zijn land nog steeds Zuid-Ossetië, Abchazië, het district Kaliningrad (Königsberg), een deel van Karelië en de Koerilen bezet houdt. Tegelijkertijd bewapent Rusland Assad en gaat in Tsjetsjenië met de verwoesting en uitroeiing van complete dorpen (tot nu toe werden er ongeveer 150.000 Tsjetsjenen gedood); maar wie op het morele continent Europa denkt er aan een of andere vorm van boycot?

In China worden de mensenrechten regelmatig geschonden, worden demonstranten gedood (in 1989 ongeveer 2.600 mensen op het Plein van de Hemelse Vrede), wordt de vrijheid van meningsuiting onderdrukt en niet alleen door de internetpolitie, is de bewegingsvrijheid van burgers beperkt, worden verschillende religieuze confessies vervolgd en duurt tegelijkertijd de bezetting van Tibet voort. Maar in het “naar gerechtigheid strevende” Europa peinst niemand erover om de Chinezen te boycotten.

Deze lijst zou nog veel langer gemaakt kunnen worden, bijna net zo lang als de dubbele maatstaven die Europa hanteert. De ethisch hoogstaande leiders van de EU permitteren het zich bijvoorbeeld om de bezetting van de Falkland eilanden en Gibraltar door de Britten te negeren. Ze negeren de Spaanse heerschappij over de Marokkaanse steden Melilla en Ceuta, de heerschappij van Denemarken over Groenland en die van Frankrijk over Nieuw-Caledonië, dat ver verwijderd in de Stille Oceaan ligt. Dat alles vindt plaats ondanks de plaatselijke eisen naar onafhankelijkheid. En de Europese Unie reageert op dit alles met stilzwijgen. (je kunt hier nog de bezetting van Noord-Cyprus door Turkije aan toevoegen).

Alliantie met de linksen in Israël

In werkelijkheid is het Europese standpunt niet echt nieuw, afgezien van een uitbreiding die erbij kwam door een besluit van de Europese ministers van Buitenlandse Zaken in december 2010 en diens concrete uitvoering. Net zomin is de dubbele maatstaf nieuw, die het Europese continent al decennia lang volgt als allerhoogste ideaal. Bij de discussies, die in Brussel vanwege de toepassing en vormgeving van de boycot tegen Israël plaatsvonden, was het vooral Groot-Brittannië dat opviel met zijn eis naar uitbreiding van de boycot.

Dat is hetzelfde Groot-Brittannië, dat al die Arabische tirannen omarmde en loofde, inclusief de koningen van Saoedi-Arabië, Fahd en Abdullah, koningen van een land, waarin in het openbaar handen worden afgehakt en mensen onthoofd worden, waarin vrouwen onderdrukt worden, waarin terroristen te gast zijn en dat een land is dat terroristen financiert en de wereld instuurt. Bijvoorbeeld: 15 van de 19 terroristen van 9/11 werden in Saoedi-Arabië opgevoed en opgeleid; en volgens een peiling van “Newsweek” uit 2002, ondersteunde 95% van de mannen van het koninkrijk in de leeftijd van 25-41 jaar de doelstellingen van Osama Bin Laden.

Dat is ook hetzelfde Groot-Brittannië, waarover de gepubliceerde WikiLeaks documenten drie jaar geleden bekend maakten, dat de coalitiestrijdkrachten, inclusief de Britten, in Afghanistan honderden plaatselijke burgers doodden (vaak door terechtstellingen zonder enige vorm van proces). Dat is hetzelfde Groot-Brittannië, waarvan de minister-president David Cameron op de dag na de WikiLeaks publicatie niets anders wist te zeggen dan tijdens een ontmoeting met Erdoğan te klagen over Israëls handelwijze, dat een flottielje naar Gaza gestopt had; verder beweerde Cameron dat de Gazastrook in een gevangenenkamp veranderd zou zijn.

En bij dat besluit van de Europese Unie in december 2012 kreeg de verantwoordelijke figuur achter het rapport, de Oostenrijker Christian Berger, het voor elkaar dat linkse organisaties en mensenrechtenorganisaties niet de dupe zijn van de ban (Palestijnse organisaties), zodat Europa nog steeds haar neus in de aangelegenheden van andere mensen in de regio kan blijven steken en die organisaties kan blijven financieren, waarvan enkele  er dag en nacht mee bezig zijn om Israël systematisch in het buitenland te belasteren.

En zo zien we een prachtige vriendschap tussen de Europeanen, de zich “Palestijnen” noemende Arabieren, waarvan de leiders – bijna allemaal – blijk hebben gegeven van hun krachtige verplichting betreffende een toekomstig Palestina van de Jordaan tot aan de Middellandse Zee, en links in Israël, overwegend diegenen uit de onverstandige afdeling.

Europa overstelpt intussen de joodse staat, wiens existentie het als catastrofaal beschouwt, met schijnheiligheid en haat, terwijl het aan de andere kant buitengewone sympathieën tegenover de Palestijnen en de zogenaamde “ondersteuners van mensenrechten, democratie en vrede” laat zien.

Bron:

http://aro1.com/europas-doppelstandards/#more-26478

Vertaling: Renate

Bron oorspronkelijk artikel:

http://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-4408064,00.html

Auteur: Shaul Rosenfeld

Vertaald uit het Duits door:

E.J. Bron

(www.ejbron.wordpress.com)