Het kwaad waarvoor we staan

We bevinden ons vandaag tussen twee in de hedendaagse geschiedenis meest sombere verjaardagen: 11 september en 13 september. Twee data, twee 24 uur perioden die ogenschijnlijk niet verschillen van elke andere. De zon komt op in de ochtend en gaat weer onder in de avond, mensen handelen hun dagelijkse zaken af en het leven gaat door. Evenwel beide dagen werden ingebrand in ons individueel en collectieve geheugen, of op zijn minst zij behoren dit te zijn.

Het was op 11 september 2001 dat al-Qaida New-York en Washington aanviel, en het was op 13 september 1993 dat Israël de Oslo-akkoorden tekende met de PLO, waarmee de machten van het internationaal terrorisme twee van haar grootste triomfen binnenhaalden in het moderne tijdperk.

En ondanks al de verschillen tussen deze beide gebeurtenissen bevatten ze een kardinale les die we niet mogen vergeten. Het is een koude, harde en ongemakkelijke waarheid, eentje waaraan velen de voorkeur geven deze niet op te pakken, desalniettemin blijft het toch een waarheid: dat er kwaad in de wereld is waarmee we ons moeten confronteren.

Velen van ons herinneren zich de ochtend van 9/11 en het gevoel van shock dat we waarnamen al kijkend naar deze horror dat zich ontvouwde voor onze ogen live op tv. De verwarring, de chaos, en het gevoel dat dit allemaal zomaar uit het niets kwam. Waarom, dachten velen, vallen deze mensen ons plotseling uit het niets aan? Maar dat is alleen, omdat we een kort geheugen hebben.

Per slot van rekening was de aanval in 2001 de tweede keer-niet de eerste keer-dat islamitische extremisten poogden het World Trade Center neer te halen. Op 26 februari, 1993, om 12:18 ´s middags, lieten zij een vrachtwagen vol met springlading afgaan in de ondergrondse parkeergarage van de noordelijke toren, waarbij 6 mensen gedood en meer dan duizend gewond raakten.

Amerika zette een strafrechtelijke vervolging in tegen de daders, nam ze gevangen en bracht ze voor de rechter. Maar wat als de Clinton-regering een meer moedige benadering had gelanceerd zoals hun eigen oorlog tegen terreur? Wat als zij de onmetelijke vermogens van de U.S. regering op dat moment ingezet had tegen de toenemende bedreiging van het islamitisch fundamentalisme? Zou dat niet preventief hebben gewerkt tegen het gebeuren van daaruit volgende tragedies? Vijf jaar later, op 7 augustus, 1998, valt Al Qaida de Amerikaanse ambassades aan in Kenia en Tanzania met vrachtwagenbommen, waarbij honderden mensen gedood werden.  Clinton antwoordde hierop door het afschieten van een paar kruisraketten op doelen in Soedan en Afghanistan, maar deed verder weinig. Osama bin Laden en Al Qaida bleven in leven om weer te vechten op een andere dag, en op 9/11 zagen we allemaal hoe bijziend en dodelijk deze beslissing bewees te zijn.

Duizenden onschuldigen verloren hun leven, en onze manier van leven was voor eens en voor altijd veranderd. Gewoon omdat Washington de wil niet had de kanker aan te pakken voordat deze zich verspreidde.

Hetzelfde houdt ook de waarheid in voor Israëls capitulatie voor de Palestijnse terreur, toen de minister-president Yitzhak Rabin de bloedige handen schudde van Yasser Arafat op het gazon van het Witte Huis in 1993.

In plaats van Arafat te behandelen als het laaghartig tuig dat hij was, koos Israël ervoor hem op te heffen tot status van een verheven staatsman door hem toe te staan een corrupte en autoritaire entiteit te creëren naast de Joodse staat. Niet verrassend, dat Arafat en de zijnen doorgingen met het voeren van oorlog tegen Israël, hierbij de grootste terreurgolf losmakend ooit gezien in dit deel van de wereld.  Meer dan 1000 Israëli´s werden vermoord door terroristen in de drie jaar na de ondertekening in Oslo, dat was tweemaal zoveel als het aantal dat gedood werd in de 25 jaar voorafgaand aan het akkoord.

En nu vinden we onszelf in Gaza terug met een regime gerund door Hamas, raketten regenen gewoonlijk neer op Israëls steden, en een vervallen en ineffectief Palestijns regime in Ramallah dat dreigt een eenzijdige onafhankelijkheid uit te roepen. Oslo was een klassiek geval van zelfbedrog, waarin Israëls leiders kozen de vijand te verzoenen in de ijdele hoop dat de serie moordenaar van gisteren zal veranderen in de vriendelijke buurman van morgen.

Als Israël had gedaan wat noodzakelijk was, arresteren of doden van Arafat voor zijn misdaden, in plaats hem toe te staan de Nobelprijs te winnen, wie weet hoeveel onschuldige levens gered hadden kunnen worden? Door te kiezen voor het tegemoetkomen aan terreur in plaats van het uit te wissen, maakte de regering een grove en dodelijke vergissing.

De lessen van de twee herdenkingen van deze week zouden duidelijk moeten zijn. 9/11 en 9/13 zouden ons eraan moeten herinneren hoe gevaarlijk het ook is de confrontatie aan te gaan met een meedogenloze vijand, erin verzaken is echter veel gevaarlijker.

Apathie en verzoening kan een paar jaar rust kopen. Maar uiteindelijk zal de prijs van het weigeren om krachtdadig te reageren op terreur onvermijdelijk meer terreur zijn, op een nog grotere schaal.

De gebeurtenissen op 9/11 en 9/13 hadden mogelijk nooit plaatsgevonden als onze leiders de moed en het inzicht hadden gehad deze simpele waarheid te herkennen.

We moeten nooit vergeten dat het kwaad bestaat en dat het niet met onderhandelingen bestreden kan worden.  Er zijn tijden dat een natie of een beschaving aangevallen wordt en dan moet deze zichzelf wapenen met de moed om terug te vechten.

Het goede zal overwinnen ten langen leste, maar alleen als het alert is op de gevaren die het ziet en hier resoluut op antwoordt.

Bron:

http://www.breakingisraelnews.com/fundamentally-freund-evil-face/?utm_source=rss&utm_medium=rss&utm_campaign=fundamentally-freund-evil-face

Auteur: Michael Freund

Vertaald uit het Engels door:

Guus Velraeds

(voor www.ejbron.wordpress.com)