Hebben we de Koude Oorlog verloren?

(Door: Fjordman)

De  titel van het nieuwste boek van Diana West, “American Betrayal” – De geheime aanslag op het karakter van onze natie, is een uidaging aan de conventionele wijsheid over de Tweede Wereldoorlog en de Koude Oorlog. Het heeft heel wat opschudding in bepaalde kringen veroorzaakt.

Ik begon te lezen in het boek tijdens mijn eerste bezoek aan Warschau, Polen. Dit is op meerdere manieren toepasselijk. In zijn uitstekende werk “Bloodlands: Europa tussen Hitler en Stalin”, toont historicus Timothy Snyder aan hoe Oost- en Centraal-Europa werden verpletterd tussen de totalitaire regimes van twee beruchte dictators, Adolf Hitler en Joseph Stalin. Een van hun slachtoffers was Polen. Ongeveer 85 % van Warschau werd tijdens de Tweede Wereldoorlog verwoest. Haar mooie oude binnenstad is eigenlijk vrij nieuw en het werd gereconstrueerd na de Tweede Wereldoorlog .

Vandaag de dag is de stad bezaaid met monumenten en gedenktekens voor degenen die streden tijdens die noodlottige jaren. Voor diegenen die werden weggevaagd, zowel vanuit de Joodse minderheid en de Slavische christelijke meerderheid van de bevolking. Een van de monumenten van de oude stad van Warschau is opgedragen aan de slachtoffers van het bloedbad van Katyn, de massa-executie van 22.000 Poolse officieren in het voorjaar van 1940. Deze daad werd oorspronkelijk toegeschreven aan de nazi’s, maar werd in feite uitgevoerd door de geheime politie van de Sovjets. Het bewijs hiervoor is vrij vroeg opgedoken.

Toch werd dit feit doelbewust begraven door de Roosevelt-regering om niet hun nieuwe Sovjet- “bondgenoten” te beledigen, nadat Hitler besloot de Sovjet-Unie binnen te vallen. Dit schandelijke beleid bleef jarenlang bestaan, zelfs na de oorlog, toen het alle verstandige mensen duidelijk werd dat die Stalin en de communisten nooit echt van iedereen “bondgenoten” konden zijn. Diana West stelt dat door het actief toedekken van deze wreedheden, de westerse wereld in sommige opzichten medeplichtig werd aan Sovjetmisdaden.

Torenhoog boven het centrum van Warschau rijst zelfs vandaag de dag het Paleis van Cultuur en Wetenschap op. Het was een “geschenk” van Jozef Stalin en de Sovjet-Unie in 1952 . Hoe aardig van oom Jozef, vooral omdat hij en Hitler in het geheim Polen hadden opgedeeld en de verschillende andere landen tussen hen onderling in de augustus van 1939, het Nazi-Sovjet pact. De Internationale Socialisten van de Sovjet-Unie waren net zulke expansionistische, totalitaire roofdieren als de nationaalsocialisten in Duitsland waren. Diana West herinnert ons eraan dat dit niet altijd benadrukt wordt vandaag de dag en vraagt​​: Waarom is dit zo ?

Een actuele vraag.

Het was ook niet de eerste keer dat de communisten probeerden in Centraal-Europa via Polen uit te breiden. Zoals Adam Zamoyski informatie geeft in zijn boek “Warschau 1920”: Lenins poging van een verovering van Europa mislukt al na de Eerste Wereldoorlog . De Bolsjewieken, onder leiding van Vladimir Lenin, probeerden door middel van militair geweld Polen binnen te vallen en de wereldrevolutie te exporteren naar Duitsland. Deze vroege poging werd met succes teruggeslagen door het Poolse verzet. Maar de Sovjets keerden een generatie later terug  onder leiding van Lenins meedogenloze leerling Stalin. Deze keer slaagden ze erin om de communistische heerschappij over de oostelijke helft van Europa te verspreiden tot aan Berlijn.

Diana West laat zien hoe de Amerikaanse regering en de westerse geallieerden een totalitair systeem, belachelijk genoeg, versloegen, alleen om half Europa plus China aan een ander totalitair systeem op een presenteerblaadje aan te bieden. Maar was het alleen maar dwaasheid of was het succesvolle Sovjet subversie? West toont aan dat, hoewel de anticommunisten zoals Joseph McCarthy werden belasterd en belachelijk gemaakt, het een simpel feit is dat de Sovjet-Unie in de jaren 1930 en ’40 al een uitgebreid netwerk van invloedrijke medewerkers en agenten binnen de VS had. Communistische infiltratie en ondermijning was heel echt, misschien zelfs onderschat in omvang en ernst.

Een van de belangrijkste schurken van het Amerikaanse verraad is Harry Hopkins. Jarenlang was hij een van de meest invloedrijke leden van de regering Roosevelt. Hij was zo prominent achter de schermen dat hij bijna werd behandeld als een plaatsvervangend voorzitter van Franklin D. Roosevelt. Hopkins oefende een grote invloed uit op het Amerikaanse en dus geallieerde beleid tijdens de Tweede Wereldoorlog en kan daardoor het verloop van de oorlog hebben beïnvloed.

Hij was instrumenteel in het zogenaamde “Lend – Lease” programma dat miljarden dollars aan apparatuur en ondersteuning stuurde naar geallieerde naties. Dit omvatte Stalin en zijn totalitaire misdadigers in de Sovjet- Unie. Het beleid was om min of meer gratis munitie, wapens, brandstof en apparatuur aan Stalin te leveren, zelfs nog eerder dan aan Amerikaanse of westerse troepen. Als gevolg daarvan gingen er enorme scheepsladingen Amerikaanse steun de wereld rond om deze veilig te maken voor communisme . In de tussentijd werden de Amerikaanse troepen, die dapper in de Filipijnen vochten, grotendeels niet bevoorraad. De Britten in Singapore kregen geen nieuwe vliegtuigen die de Japanners hadden kunnen afhouden van een invasie. De Sovjet-Unie verklaarde niet de oorlog aan Japan nadat Duitsland zich had overgegeven, maar Stalin wilde van de Britten, de Amerikanen en anderen een oorlog op twee fronten om voor hem te vechten, wat ze deden.

Het lijdt geen twijfel dat Harry Hopkins erg pro-Sovjet was in de politiek die hij bepleitte in de Roosevelt-regering. Diana West gaat nog een stap verder en speculeert of hij een volledige en bewuste agent van de Sovjet-Unie en Stalin was, die zelfs heeft geholpen om de Sovjets vitale Amerikaanse nucleaire geheimen te geven. Dit is uitgegroeid tot een twistpunt tussen de critici van het boek van West. Ik ben niet in staat om deze bewering te controleren, maar West pleit overtuigend voor haar standpunten. Het werd in ieder geval later bevestigd dat de Sovjet-Unie een groot aantal agenten had dat bereid was te collaboreren en die soms het Amerikaanse beleid kon beïnvloeden.

Diana West vermeldt dat Boris Jeltsin, de eerste postcommunistische, Russische president in de vroege jaren-90 speelde met het idee van het organiseren van een soort Neurenbergproces tegen de misdaden van het communisme. Hij werd gedwongen deze plannen op te geven vanwege weerstand van het Westen.  Waarom deze weerstand uit het Westen? Had dit te maken met het risico van blootstelling van teveel Westerse collaborateurs, sommige nog steeds in hoge posities? Of was het iets anders?

De processen van Neurenberg werden kapot gemaakt door het feit dat de Sovjet-Unie wegkwam met misdrijven waar het net zo schuldig was als nazi-Duitsland. Op aandringen van Stalin zorgden de Sovjets ervoor dat het beruchte, geheime Nazi-Sovjet pact (Molotov-Ribbentrop) tijdens het proces niet werd genoemd. Tot hun grote schande waren de westelijke geallieerden overeengekomen de Sovjet-misdaden op deze manier te verdoezelen.

Diana West stelt verder een eenvoudige vraag met behulp van de huidige situatie als uitgangspunt: Hoe komt het dat vijandige islamitische organisaties en landen het zo gemakkelijk vinden om westerse landen te infiltreren en te ondermijnen? Waarom ondervinden ze zo weinig weerstand, terwijl de vertellers van de waarheid hiervoor het risico lopen bedreigd te worden of te worden belasterd of publiekelijk belachelijk gemaakt?

Ze vindt deze situatie griezelig vergelijkbaar met hoe westerse samenlevingen gereageerd hebben – of soms niet goed reageren – vergelijkbaar met de communistische dreiging enkele jaren eerder. Haar diagnose, en die is verontrustend plausibel, is dat de lange strijd tegen communistische leugens, subversie, bedreigingen en manipulatie van de taal de structuur van de westerse beschaving heeft beschadigd. Ons gebruik van woorden is meer en meer losgekoppeld  van de feitelijke werkelijkheid en heeft ons begrip van onze eigen geschiedenis verdraaid en onze morele vezels in gevaar gebracht.

Dit brengt ons bij de vraag waarmee sommigen van ons al jaren hebben geworsteld: Hebben we de Koude Oorlog verloren? Of op zijn minst, niet zo vastberaden gewonnen als we zouden moeten hebben gedaan? Worden niet de overwinnaars verondersteld om het voorrecht van het schrijven van de geschiedenisboeken te hebben? Zo ja, waarom weerspiegelen dan zo veel van onze geschiedenisboeken marxistische sympathieën? Waarom staan ze vijandig tegenover de positieve verworvenheden van de Europese beschaving? Bovendien, als de Verenigde Staten het marxisme versloegen, waarom heeft het land slechts een generatie na president Reagan een president Obama, die een sociaal- geïnspireerd beleid en echo’s van marxistische retoriek sponsort?

De wapenwedloop werd door Ronald Reagan in de jaren-80 aangejaagd en legde slim de onderliggende economische zowel als het morele bankroet van de Sovjet-Unie bloot, die een paar jaar later ineenstortte. Reagan verdient onze dank voor het helpen om af te komen van een imperium dat het kwaad was, zoals hij zelf zei .

Het probleem is dat vanaf de staatsgreep, geënsceneerd door Lenin en zijn schurken in 1917, tot de Sovjet-Unie, eindelijk uiteengevallen in 1991, de westerse wereld generaties lang naast deze agressieve communistische entiteit heeft gewoond. Alleen al het behandelen van een crimineel stelletje totalitaire misdadigers alsof zij de leiders van een normaal land waren, heeft de weerstand van het Westen verzwakt tegen het kwaad.

Wat erger is, is dat de communistische collaborateurs, sympathisanten en agenten van invloed waren en generaties lang de weerstand van het Westen ondermijnden door subversie, desinformatie, valse propaganda en de verspreiding van cultureel pessimisme. Het beest zelf mag misschien niet meer in ons zijn, maar het ideologische gif dat de Sovjet-Unie en haar netwerken in westerse samenlevingen geïnjecteerd hebben, wordt tot op de dag van vandaag in hun bloedbanen rondgepompt.

Deze langdurige marxistische aanval van zowel binnenuit als buitenaf verstoort de rationele denkprocessen van de westerse wereld, waardoor het moeilijker wordt goed te onderscheiden van het kwaad en vriend van vijand . Misschien is dit deels de verklaring waarom het Westen er nu voor andere roofdieren uitziet als een gemakkelijke prooi, bijvoorbeeld bij islamitische roofdieren. Moslims en andere vijandige “aliens” kunnen gewoon het patroon van subversie en infiltratie, dat is gebruikt door de communisten, overnemen. Inderdaad, sommige van de resterende  marxisten van de harde lijn lijken in deze onderneming te worden geholpen.

Er is zoveel materiaal verschenen over de Tweede Wereldoorlog en de Koude Oorlog dat het moeilijk is om een boek tegen te komen dat uitdaagt over wat je denkt te weten over deze oorlog. Toch slaagt Diana West er in om precies dat te bereiken in “American Betrayel” door veel weinig bekende en soms doelbewust begraven feiten onder onze aandacht te brengen. Dat is geen sinecure. Hoeveel mensen weten van de duizenden Amerikaanse burgers die door de Amerikaanse regering in de steek werden gelaten en dwangarbeid, leed en voortijdig overlijden onder Stalins ijzeren vuist in Siberië moesten verdragen?

Ik kwam een paar passages tegen waar ik niet onvoorwaardelijk de logica van de auteur overneem, maar haar algemene stelling blijft sterk: Generaties van Westelijk “appeasement” van communistische misdaden hebben de morele en de culturele ruggengraat van de westerse beschaving verzwakt, waardoor deze een gemakkelijke prooi voor nieuwe vormen van roofdieren vormt.

Ik zou er aan willen toevoegen dat ik als lezer van en soms als artikelschrijver op FrontPage Magazine verbijsterd en teleurgesteld was over de smerige smaad die haar redacteur David Horowitz en anderen hebben gebruikt tegen West en haar boek. Om het oneens te zijn met bepaalde interpretaties van feiten is één ding, maar dit gedrag gaat veel verder dan dat. Toevallig lijkt het op de lastercampagnes van de karaktermoord tegen anticommunisten die West zelf beschrijft in haar boek. Het is niet alleen oneerlijk, het lijkt een totalitaire impuls te verraden. In dit geval heeft David Horowitz sporen van het marxistische geloofssysteem, die hij vermoedelijk vele jaren geleden achter zich liet, weergegeven.

Het boek “American Betrayal” van Diana West is een sterk boek waarvoor zorgvuldig onderzoek is gedaan. Een werk dat veel van de ideeën ter discussie stelt die u had over een conflict dat de vorm van de moderne wereld vorm gaf. Het verdient het om gelezen te worden.

Bron:

 http://gatesofvienna.net/2013/09/did-we-lose-the-cold-war/

Auteur: Fjordman.

Vertaald uit het Engels door:

Vederso

(voor www.ejbron.wordpress.com)