De menselijke tekortkoming

(Door: Necla Kelek)

De moslimverenigingen bagatelliseren niet alleen het racisme-begrip, ze slaan ook een slaatje uit het verschrikkelijke woord. Het wordt een knuppel tegen kritiek en camoufleert eigen ressentimenten.

De mens wordt als moslim geboren, zo niet, dan doet de islam hem het aanbod om deze menselijke tekortkoming door bekering tot de islam teniet te doen. Ieder kind met een islamitische vader is volgens islamitisch gebruik bij geboorte moslim, want moslim zijn is in de ogen van de gelovigen de natuurlijke vorm van het mens zijn. Je kunt niet uittreden uit deze religie, tenzij je de dood met de daaropvolgende helletocht op de koop toeneemt.

Het individu is bij geboorte moslim, zoals een ander grote oren of blond haar heeft. Hij kan niet zelf beslissen over deze toestand, die is zogezegd door Allah gegeven. Om hem vanwege deze bijzonderheid of dit stigma te bekritiseren, is daarom discriminerend, omdat moslim zijn het eigenlijke menselijke privilege is en een moslim er niets aan kan doen dat hij moslim is.

Dat in ieder geval schijnt het eenvoudige argumentatiepatroon van de Coördinatieraad van de moslims (KRM), de overkoepelende organisatie van de islamverenigingen in Duitsland, en van de Interculturele Raad, een aaneensluiting van vakbonden en andere “antiracisten”, te zijn. Ze roepen vanaf vandaag op tot de “Internationale weken tegen racisme”: “Islamvijandigheid is de tegenwoordig meest verbreide vorm van racisme in Duitsland”, laten ze verluiden.

Nu kun je grapjes maken over de eenvoud van de argumentatie (en dat zal wel weer een beschuldiging van racisme opleveren), als de zaak politiek niet zo krankzinnig was. Krankzinnig, omdat hier de toporganisatie van de islam in Duitsland de moslims neerzet als slachtoffers van racisme, zonder er ook maar een gedachte aan te verspillen hoe gevaarlijk het is om begrippen op deze wijze te bagatelliseren. “Onder islamvijandigheid verstaan wij”, aldus in de oproep van de organisatoren, “wanneer moslims kleinerend beoordeeld worden en men voorstander is van discriminatie.”

Het hoofddoekverbod voor leraressen bijvoorbeeld wordt in die zin als discriminatie beoordeeld en is dus racistisch. De poging om de discussie over het wezen en het dagelijks leven van de islam, zijn zeden en uitwassen te verhinderen, door kritiek of afwijzing als “racistisch” te bestempelen, toont aan hoe de islamverenigingen en de zogenaamde antiracisten ideologisch argumenteren. Het verschrikkelijke woord “racisme” wordt de knuppel tegen kritiek.

In de Turkse kranten en op de intussen inhoudelijk door de AKP gedomineerde staatsradiozender TRT wordt dagelijks uitvoerig verslag gedaan over de zogenaamde discriminatie van moslims, vooral in Europa. De toon tegenover en Duitsland en Europa begint steeds meer te lijken op die van aanklager, men schijnt er doelbewust belang bij te hebben de moslims uit de Europese gemeenschap buiten te sluiten. Dagelijks laat men de landgenoten weten: Zie je nu wel, ze willen jullie niet.

Islamfunctionarissen, die enerzijds zitting hebben in allerlei commissies en conferenties en de integratiepolitiek meebepalen, klagen er met veel woorden over in Europa te worden buitengesloten.

Het Turkse dagblad “Hürriyet” schrijft dagelijks over hoe slecht het de Turken en moslims in Duitsland gaat, geeft echter tegelijkertijd tips hoe men naar Duitsland kan komen zonder een cursus Duits te hoeven doen. Namelijk: men wordt zwanger. Er bestaat in het Turks een spreekwoord, dat luidt: “De kat, die niet aan het voer komt, zegt dat het bedorven zou zijn.” Zo kan men zich ook aan een dialoog onttrekken, door kritiek tot beledigingen om te duiden en de bevolking een vijandbeeld te suggereren, omdat de eigen concepten mislukken.

Omdat zulke campagnes uit Turkije via de regeringsgetrouwe islamvereniging DITIB naar Duitsland getransporteerd worden, is het zinvol dat de KRM, waarin DITIB veel invloed heeft, deelneemt aan zulke “racisme”-campagnes.

Het is ook krankzinnig, omdat KRM en de Interculturele Raad dan op hun beurt weer openlijk een slaatje proberen te slaan uit “racistische” discriminatie. Racisme is, net zoals nazisme en antisemitisme, het toverwoord om bijvoorbeeld openbare gelden te werven. Wie het lukt om racisme, antisemitisme en islamkritiek en islamvijandigheid in één ademtocht te noemen, staat op het punt zijn Koranscholen en moskeerondleidingen met middelen uit het fonds tegen rechts-radicalisme te financieren.

Er bestaan enkele projecten, die in het leven werden geroepen om over racisme te informeren, die op deze manier “een andere bestemming” krijgen. Organisatoren, die bijscholing in zake antifascisme aanbieden, breiden hun werkterrein uit naar “islamofobie”. Graag benadrukken de moslims in dit verband (in andere minder) de nabijheid tot de Joden. Men adviseert in de oproep om “abrahamische teams van Joden, moslims en christenen”naar de universiteiten en scholen te sturen, opdat zij kunnen verkondigen: “Islam betekent vrede en vrijwillige overgave aan God.”

Er wordt met slogans zoals “verstandhouding onder de volkeren en tolerantie” geprobeerd een “sluiten van de rijen van de slachtoffers tegen racisme en discriminatie” tot stand te brengen, waarin geen oorzakelijke overeenkomst bestaat, omdat de uitgangssituatie fundamenteel verschillend is. Volgens het motto “We geloven allemaal in die ene God en worden door de Duitsers gediscrimineerd” wordt een pseudosolidariteit als gegeven beschouwd.

Natuurlijk moeten we in Duitsland over racisme praten en optreden tegen discriminatie. Maar de islamverenigingen moeten eerst maar eens hun eigen straatje schoonvegen en kritisch navraag doen hoe vele, zogenaamd zo tolerante en vreedzame, moslims over de Duitsers denken. Wie meekrijgt hoe een groep islamitische jongens en meisjes, mannen en vrouwen onder elkaar over Duitse meisjes, de Duitsers of de Joden praten, kan gewoon geen woord meer uitbrengen door de afwijzing en de verachting die hem tegemoet golft.

Niet alleen de uitbarstingen van de familie van de zustermoordenaar Obeidi na de uitspraak van het vonnis in Hamburg werpen een fel licht op dit wereldbeeld. Een campagne tegen racisme en nationalisme in de gelederen van de islamverenigingen, de verwerking van de relatie tot de christenen, Joden en “ongelovigen”, de opheldering van de relatie tot de Duitsers, de minderheden in de landen van herkomst, dat alles zou geen thema voor weken zijn, maar voor generaties.

Necla Kelek

Bron:
http://www.taz.de/!31846/
Auteur: Necla Kelek

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)