DE ISLAM: GEWELDDADIG, HYPOCRIET, PERVERS. MAAR SATANISCH……?

(Door: Theresa Geissler)

1. De meedogenloze ideologie

Hoe kijken westerlingen, vanuit hun verlichte Joods-Christelijk-Humanistische traditie, aan tegen hun eeuwige opponent, de islam?Verschillend, zéér verschillend. Dat moge duidelijk zijn.                                        

Nog steeds zijn er velen die hem als een religie als alle andere wensen te zien. Zelfs als een vredesreligie, het predicaat dat hij zichzelf tenslotte aangemeten heeft. Hierbij is het echter zaak, systematisch de ogen te sluiten voor de verschijnselen die getuigen van het tegendeel, ja, zelfs zó ver te gaan, elk kritisch geluid in die richting bij voorbaat in de kiem te smoren. Voorts doen zij hun islamitische medemens handreiking na handreiking in de hoop met het klimmen der jaren de kloof tussen Oost en West, joods-humanistisch christendom en islam, uiteindelijk te kunnen overbruggen. Tevergeefs. Zij,  die de waarheid onder ogen durven zien, weten dit.  Zij zien de islam niet door de zo welbekende, idealistische roze bril, maar slechts zoals hij in werkelijkheid is: Niet als een religie, maar als een starre ideologie die op de eerste plaats totale grip eist op de samenleving. Die zich verzet tegen elke vorm van zelfbeschikkingsrecht en die uiteindelijk streeft naar: Volledige onderwerping van het Westen, absolute wereldheerschappij en tevens de vernietiging van de staat Israël.

Dit alles  valt voor de westerling, die religie zo anders heeft leren beleven, niet te bevatten. Ook al moeten wij eerlijkheidshalve de nadruk leggen op dat ‘heeft léren beleven.’ Er is een tijd geweest, waarin het christendom vergelijkbare fouten maakte met als belangrijkste: De eis, dat eenieder hetzelfde geloof beleed en de daaraan verbonden normen en waarden accepteerde als de zijne. EN het hanteren van strenge sancties als ‘afschrikwekkend voorbeeld’ wanneer aan die eis niet werd voldaan. Langzamerhand kwam hierin verandering, vooral door de invloed van de Verlichting in de 18de eeuw, die gaandeweg meer ruimte liet voor humaniteit en diversiteit en langzaam maar zeker de scheiding van Kerk en Staat bewerkstelligde. Aldus evolueerde het joods-christendom, daar juist in die periode de meeste Joden in Europa woonachtig waren. Het Midden-Oosten echter, waar de islam domineerde, kende geen vergelijkbare ontwikkeling. Gevolg: Tot op heden heeft de islamitische samenleving, veel sterker dan de westerse, haar oorspronkelijke karakter weten te behouden, die al realiteit was sinds haar ontstaan in de 7^e  eeuw na Chr. In de praktijk betekent dit veelal: Een steile geloofsbelevenis, starre patriarchale verhoudingen, sekseongelijkheid en het aanvaardbaar achten van de gruwelijkste sancties teneinde deze regelgeving te handhaven. Voeg daar aan toe dat de islam een krijgsideologie is, ontsproten aan het brein van een krijgsman, en men begrijpt terstond hoe het element geweld er zo’n prominente plaats in wist te veroveren. Het christendom kende middels het Oude Testament een vergelijkbare mentaliteit, die evenwel door de leer van Christus in het Nieuwe Testament enigermate verzacht werd. De islam echter kent geen dergelijk interne tegenhanger.

Nu maakt de scheiding van Kerk en Staat tegenwoordig ook nog eens mogelijk dat vele westerlingen openlijk niet-gelovig, of niet-praktiserend zijn. De belangrijkste reden van de niet-gelovige om zich af te zetten tegen de islam is veelal dat hij toch al geen enkele geloofsdwang van buitenaf accepteert en de wrede, rigoureuze manier van doen van déze ideologie helemáál niet. De gélovige westerling, zeker die van meer orthodoxe huize, heeft vaak nog zijn eigen gronden voor afwijzing van de islam: De voornaamste grond is voor hem het aanhouden van een ander boek als handvest -de Koran in plaats van de Bijbel- én omdat met Allah niet dezelfde zou worden bedoeld als met God, die volgens hen de enige aanbedene dient te zijn. Tevens rijst dan echter de vraag: Wie is dan deze Allah, die door de moslims aanbeden wordt? En zij, die oprecht en onwankelbaar geloven en tegelijkertijd de denkbeelden binnen de islam en de daaruit voortvloeiende wandaden met afgrijzen aanschouwen, weten het ineens zeker: Deze Allah is één en dezelfde als Satan, de verdoemde, de verstotene uit het Hemels Paradijs. En de islamitische ideologie is een satanische ideologie! Dat is nogal een krasse stelling. Ook al kan onmogelijk worden ontkend dat het een heldere en eenvoudige verklaring zou vormen voor de vraag waarom de islam is wat hij is. Té eenvoudig? Laten wij allereerst eens proberen de feiten, voor zover bekend, te achterhalen, teneinde dit al dan niet te kunnen vaststellen.

2. Wie is -volgens de gelovige christenen- Satan?

Volgens de Bijbelse overlevering schiep God Hemel en Aarde en bevolkte de Hemel met zijn meest directe dienaren, de engelen. In het begin waren alle engelen rechtschapen, totdat één van hen, de stralende Aartsengel Lucifer, bevangen werd door hoogmoed en zich aan Zijn Schepper gelijk wilde stellen. Hij vond in verschillende andere engelen medestanders voor zijn rebellie, waarop zij werden verdreven uit de Hemel.

Lucifer

Lucifer werd Satan en vestigde zijn rijk op Aarde, waar hij en de zijnen weer afgunstig werden op de mens, de aardse ‘geschapene naar Gods gelijkenis’, die nog steeds de kans had om na zijn dood  ‘het Rijk der Hemelen deelachtig te worden.’ Vandaar dat hij er tot op heden naar streeft diezelfde mens te verleiden tot het kwade, zodat hij zijn kans tot opname in de Hemel verspeelt, net zoals Satan zelf. Dit streven maakte Satan aldus tot Gods eeuwige tegenstander op aarde. Een zeer eenvoudige uitleg, in beginsel: Men weet van goed en kwaad en waaraan men zich te houden heeft. Althans, zo schotelt men het gemakshalve de jeugd voor, in opvoeding en onderwijs. Dat de dagelijkse realiteit met al datgene waar men tegenaan kan lopen wel even gecompliceerder ligt, ontkent de Bijbel zelf niet eens: De school-Bijbelboekjes, die nog in de jaren-60 circuleerden, gaven de Bijbelinhoud al niet correct weer: Zij pretendeerden dat God het eerste mensenpaar -Adam en Eva- had verboden om van de ‘Boom van de Kennis van Goed en Kwaad’ te eten “omdat het dan uit zou zijn met hun goede leven.” Hierop zou de slang -Satan- Eva voorgelogen hebben dat dit niet waar was, dat God alleen maar niet wilde dat zij de kennis zouden opdoen die slechts HIJ bezat en dat zij zijn gelijken zouden worden. Na het eten van de ‘verboden vrucht’ werden zij uit het Paradijs verbannen en wás het uit met hun goede leven. De slang had dus gelogen -zeiden de schoolboekjes. Nalezing van de échte Genesis 3 brengt ons tot een heel andere conclusie: God had het eerste mensenpaar letterlijk gezegd niet van de Boom van de Kennis van Goed en Kwaad te eten “omdat zij dan zouden sterven.” De slang bracht hier tegenin “dat zij geenszins zouden sterven”, maar dat God wist dat hen door het eten van de Verboden Vrucht  de ogen geopend zouden worden en “zij aan Hem gelijk zouden zijn, kennende Goed en Kwaad.” En dit bleek de waarheid te zijn: “De ogen werden hen geopend en zij zagen dat zij naakt waren.” Hun ongehoorzaamheid werd bestraft met verbanning uit het Paradijs en met nog heel veel meer, maar sterven deden zij niet. God had hier, met welke bedoeling dan ook, een onwaarheid gesproken en Satan juist de waarheid.

Daar iedereen met enige ontwikkeling tegenwoordig kan beseffen dat de Bijbel, zeker het Boek Genesis, als puur overdrachtelijk gezien moet worden -het spreekt zichzelf hier en daar zelfs tegen, wat een letterlijke interpretatie zowaar lachwekkend maakt-  kunnen wij ons afvragen wat hiermee bedoeld wordt. Een voor de hand liggende verklaring is dat God de Mens tegen zichzelf trachtte te beschermen en poogde zijn onschuld te bewaren, reden om hem de volledige waarheid te onthouden. Satan trachtte daarentegen het tegendeel te bewerkstelligen door de Mens in te lichten en hem daarmee zijn onschuld juist af te nemen. Vervolgens verbannen uit de Hof van Eden zou de mens, in het harde bestaan dat hem op Aarde wachtte, niet hebben kunnen overleven zonder gaandeweg meer en meer te verzamelen van diezelfde kennis -van Goed en Kwaad, zo men wil. Acht de geloofsleer Satan tevreden met deze ontwikkeling? Ten dele, zo denkt men in met name orthodox-joods/christelijke kring: Het aardse leven is de straf en de plaats in het Hiernamaals moet door iedere menselijke ziel opnieuw verdiend worden. Dit betekent voor de ‘Antichrist’ een nooit aflatende strijd teneinde dit te voorkomen. Hij is overal, aldus de orthodoxe gelovigen, en hij wacht zijn kans af. Zijn voornaamste werkwijze bestaat hierin de kennis, die elke sterveling nodig heeft om te kunnen overleven, aan te vullen met God níet welgevallige kennis.

Adam en Eva

Over welke kennis dat is, zijn de gelovigen het echter door de eeuwen heen al niet eens geweest en het oordeel daarover wijzigt dan ook met de jaren….. Laten wij dit dus even voor wat het is om eerst een poging te doen te achterhalen hoe Satan en zijn volgelingen zelf tegen het één en ander aankijken.

3. De doelstellingen van het traditioneel- en modern satanisme

Wanneer men zich realiseert dat de mensheid vanaf het prille begin van het christendom louter waarschuwingen tegen Satan, het Kwaad en de Verleiding te horen kreeg, waarbij herhaalde dreigementen met hellevuur en eeuwige verdoemenis niet werden geschuwd, vraagt men zich af hoe sommigen er desalniettemin toe gebracht werden hun devotie te wijden aan Gods absolute tegenstander, Satan. Het antwoord luidt waarschijnlijk: Verzet. Puur innerlijk verzet. Zeker in de Middeleeuwen ontwikkelde het christendom een dwingend karakter. In bijna geheel Europa manifesteerde het zich in het Rooms-katholicisme, dat gaandeweg aangestoken raakte door de wereldlijke zucht naar macht, pracht en praal – en dat daartoe steeds nauwer samenwerkte met de gevormde heersende klasse, de adel. Aldus verwerd de religie meer en meer tot een instrument om de zwakkeren in de samenleving op hun plaats te houden en, al lukte dat meestal wonderwel, men kan zich voorstellen dat van tijd tot tijd de één of andere eigenzinnige natuur de neiging kreeg zijn kop totaal in de wind te gooien. Vooral als men beseft dat de Rooms-katholieke Kerk, conform het Oudtestamentische Gebod slechts één God te dienen, de mensen dwong om afstand te nemen van de oude natuurgoden die met name in de vroege Middeleeuwen nog veelvuldig werden vereerd. En dat alles, althans zo op het oog, mede op bevel van de nu en dan gehate Wereldlijke Macht!

In de goed gemaakte, realistische Robin Hood-serie, die de BBC begin jaren-90 uitbracht, valt bijvoorbeeld te zien hoe de vogelvrijen onder aanvoering van Robin -Hood- Locksley in  de bossen van Sherwood wederom de verering oppakken, niet van de christelijke God, maar van de natuurgeest Herne the Hunter. De enige religieus in hun midden, de rebelse Broeder Tuck, maakt hiertegen niet het minste bezwaar, maar laat, zeer pragmatisch, zowel God als deze natuurgeest naast elkaar bestaan. Deze Herne the Hunter was slechts één der vele vertegenwoordigers van de voorchristelijke natuurreligie, waarin tevens de aardse Moedergodin vereerd werd. Godin, inderdaad, want binnen deze religie waren man en vrouw gelijk aan elkaar en de vrouw evenzeer begiftigd met kennis. Het behoeft amper betoog dat Satan, als heerser op aarde, veel dichter bij deze natuurreligie stond dan God, die het Rijk der Hemelen bestierde. Reeds in het traditionele satanisme, dat nog niet echt een vaste vorm had aangenomen maar heel erg met de natuurreligie verstrengeld was, gold de gelijkheid tussen de seksen als norm. Dit werd bijvoorbeeld ook geïllustreerd door de persoon Lilith, de eerste vrouw van Adam, die uit het Paradijs verbannen werd omdat zij gelijkwaardigheid aan haar levensgezel eiste, waarop God uit Adams rib de volgzamere Eva schiep. Lilith en haar latere partner Samael worden binnen het traditionele satanisme weer beschouwd als uitvloeisels van Satan zelf.

Lilith

Het kenmerk van het traditionele satanisme -overigens pas zo genoemd na de realisatie van het moderne satanisme- is eigenlijk vooral dat het niet georganiseerd was. Dat kon ook niet: Het christendom heerste in die tijd in zijn meest compromisloze vorm over Europa en een openlijke keuze voor Satan in plaats van voor God betekende onherroepelijk het doodvonnis in de gruwelijkste vorm. Satansculten bloeiden los van elkaar, zonder vaste regels en rituelen. Dat die rituelen, volgens de overleveringen, op de vreselijkste wijze uit de hand konden lopen en ontaardden in mensen- en dierenoffers zal best hier en daar op waarheid berusten, maar het was geen vastgelegde praktijk; er bestond simpelweg geen controle op. Hier kwam wel automatisch enige verandering in toen de Verlichting haar intrede deed en het risico van door de kerken gedirigeerde sancties wat afnam.

In 1719 werd in Londen de eerste bekend geworden satanische vereniging opgericht door Philip, Duke of Wharton, onder de naam Hell Fire Club. Na WO II, in 1948, werd een soortgelijk initiatief ontplooid door Sir Herbert Sloane, die de vereniging Our Lady of Endor Coven oprichtte, ook bekend als de Ophite Cultus Satanis. De naam refereert aan de Heks van Endor, bij wie koning Saul volgens het O.T. aan het eind van zijn leven te rade ging. De leer van deze cultus roemde de overdracht der Wijsheid en beschouwde de slang uit het Paradijs openlijk als een bevrijder.

Philip Warton

Het valt na te voelen dat het soort hooggeboren, welgestelde lieden, die tot zulke initiatieven overgingen, hun belangstelling voor het satanisme ontleenden aan het verlangen om onbegrensd van het leven te genieten zonder daarbij te worden gehinderd door maatschappelijke conventies en geloofsverplichtingen. De stap om er metterdaad toe over te gaan moet dan waarschijnlijk gezien worden als het ultieme ‘zich afzetten tégen. Het was door het toedoen van de Amerikaan Anton Szandor LaVey ( 11 april 1930-29 oktober 1997) dat het satanisme definitief werd gestructureerd én gelegaliseerd. Deze man van oorspronkelijk burgerlijk Amerikaans-Joodse komaf ontpopte zich in zijn jonge jaren als dwarsligger die geen enkele school afmaakte en een bepaalde periode op kermissen en in circussen werkte. Daar ontwikkelde hij, naar eigen zeggen, “cynisme” bij de herhaaldelijke aanblik van “huisvaders die zondigden en de andere dag hun hele gezin weer richting kerk dirigeerden. Hij kwam tot de conclusie dat het christelijke geloof het onmogelijke eiste van de menselijke natuur en omarmde het satanisme, dat volgens hem voorzag in elke natuurlijke behoefte. Hij stichtte the Church of Satan en publiceerde in 1969 de Satanic Bible waarin de grondregels van de Leer zorgvuldig werden vastgelegd. Zelf betitelde hij dit gestructureerde satanisme als “Modern satanisme”, waarmee hij de oude, ongestructureerde vorm impliciet afwees. Satanisme, aldus LaVey, behelst een verheerlijking van het Zelf. Liever dan op de knieën te gaan voor een door de mens bedachte, externe Godheid kiest de satanist zichzelf als God en leidt hij zijn leven in dienst van zichzelf. Dat is de kern van alles: Satan leeft in de satanist en eerbetoon aan zichzelf is eerbetoon aan Hèm. De Satanic Bible geeft richtlijnen voor diverse rituelen, waarbij het eenieder vrij staat ze al dan niet te benutten. Naar believen, in eigen kring.

De Satanskerk zelf houdt doelbewust maar zeer weinig diensten: Ze wil in geen geval, zoals vele andere religies, haar volgelingen dwingen tot frequent kerkbezoek. Ze is -vrij eenvoudig- in alles het tegengestelde: In plaats van deemoed wordt zelfbewustzijn voorgeschreven, in plaats van onthechting genót, tegenover verantwoordelijkheid voor anderen staat verantwoordelijkheid voor zichzelf.  Concentratie op het leven na de dood wordt vervangen door leven in het Hier en Nu. Bekeringsdrang is -met het oog op de individuele vrijheid- absoluut taboe. Diversiteit op het gebied van ras, geaardheid en dergelijke is volkomen geoorloofd, maar enige beïnvloeding van anderen daarentegen weer níet. Seksualiteit dient zeer zéker volkomen vrij te zijn, maar dan ook geheel en al gebaseerd op de vrije wil en de vrije instemming. In dat kader dient men dan ook -en dit is belangrijk- kinderen en dieren, die die volwassen instemming niet kunnen geven, seksueel met rust te laten. En, zoals binnen het traditionele satanisme al het geval was, de gelijkheid van man en vrouw staat buiten kijf.

Lady of Endor

Als het satanisme op den duur kwaad berokkent, wordt dat aldus niet bewerkstelligd door de neiging tot onderdrukken, het streven om iemands wil te breken, maar eerder door het totale tegenovergestelde: De volkomen afwezigheid van ieder verantwoordelijkheidsgevoel naar de ander toe en de ultieme gerichtheid op het eigen genot. Daar waar het satanisme zwarte magie inzet, is dit niet bedoeld als kwellen om het kwellen, maar puur als onmiddellijke afstraffing van datgene waarin men zichzelf benadeeld voelt. Niet meer en niet minder. Men leeft in het absolute vacuüm van zichzelf, waardoor men in staat is de medemens op de meest cruciale momenten keihard te laten vallen. Zonder ooit op deze beslissing terug te komen. Mededogen, affiniteit zijn slechts geoorloofd als het geheel en al van de Satanist zélf uitgaat en nóóit vanuit overwegingen die bijvoorbeeld door maatschappelijke conventies of normen als ‘verplichting tot naastenliefde’ zijn ingegeven.
Weliswaar kan dit alles het grootste leed veroorzaken, maar niet op de manier die satanisten door de eeuwen heen, waarschijnlijk op grond van overleveringen en incidentele gebeurtenissen, is aangewreven. Groepsgewijs mobiliseren, onderdrukken en/of martelen/vermoorden is hoe dan ook in strijd met de officiële Leer: Voor Satan telt slechts het individu. En niets anders. En voor degenen onder ons die van mening zijn, dat de verhalen over rituele moorden op pasgeborenen en rituele slachting van dieren tijdens de “zwarte missen” toch wel erg frequent de ronde doen: Laten wij niet vergeten dat de Joden in het verleden van dezelfde handelingen werden beticht. Zowel door moslims als door christenen….. Een mythe, die overigens onder de radicale moslims nóg niet geheel uitgestorven schijnt te zijn.

4. Dwingen tot “Het Goede”

Uit het bovenstaande bleek reeds dat Satanvereerders door de eeuwen heen tot deze stap gedreven werden uit verzet tegen de normen die hen door de door het christendom gedomineerde maatschappij werden opgelegd. Het is dus wel duidelijk dat het satanisme, hoe men er verder ook tegenaan mag kijken, precies het tegenovergestelde van het christendom is. Dit vastgesteld hebbende, komen wij vervolgens op de vraag: Welke parallellen heeft het satanisme met de islam? Om vervolgens tot de conclusie te komen dat de islam eerder parallellen met het christendom heeft. Ga maar na: Zowel de islam als het christendom geloven in zowel God als Satan (Volgens de islam: Allah en Shaytan) evenals in een hemel en een hel.

Anton Lavey

Volgens de islam staat Satan evenzeer voor de verleiding als volgens het christendom. De Koran verhaalt bijvoorbeeld van Mohammeds beproevingen in de woestijn op dezelfde manier als het Nieuwe Testament doet met die van Jezus. Zelfs van de zondeval is in beide boeken sprake. Alleen speelt Eva in de Koran een aanzienlijk minder prominente rol dan in de Bijbel, iets wat moslims maar al te graag uitleggen als een milder Godsoordeel en meer vrouwvriendelijkheid in de Koran dan in de Bijbel. Bij nadere beschouwing ligt dat evenwel -geen verrassing- enigszins anders: Eva wordt namelijk door Allah milder beoordeeld omdat ze nauwelijks bestáát. Anders dan in de Bijbel heeft ze niet eens een naam -ze wordt aangeduid als de ‘vrouw van’ -en geen eigen verantwoordelijkheid, daar die geheel vervloeit met die van de man, haar voogd. De sanctie “Hij zal over U heersen” hoeft in de Koran niet aan haar te worden opgelegd, omdat dit van meet af aan al zo is geweest. (En zo kennen wij de islam weer.) Zoals wij echter constateerden, heeft de islam in principe meer met het christendom gemeen dan beiden lief zal zijn: De onderworpenheid aan Gods/Allahs wil, het zondebesef, de ‘andere’ rol van de vrouw, de gerichtheid op het Hiernamaals en de beduchtheid voor de verleiding door Satan/Shaytan, het komt allemaal overeen. Het voornaamste verschil zit hem in de vormgeving: De islam is in alles extremer, ook in de invloed die hij uitoefent op het dagelijks leven, wat hem dus eerder tot ideologie dan tot religie maakt. Men moet echter beseffen dat het christendom pas onder invloed van de Verlichting en het daarmee gepaard gaande humanisme gaandeweg een mildere vorm heeft aangenomen en vóór die tijd aanmerkelijk méér overeenkomsten met de islam vertoonde. De krijgszucht die de islam eigen is, vond men bij het christendom bijvoorbeeld terug in de Kruistochten en de vele wereldlijke oorlogen die daarvoor en daarna door het Vaticaan in woord én daad werden gesteund.

Satanisch symbool

Bekeringsdrang vertonen zij beide, hoewel er, wat betreft de islam, eerder sprake is van bekeringsDWANG. Hij gelooft niet zozeer in het evangeliseren, zoals in het christendom gebruikelijk is, maar heeft wel de neiging om de bevolking van door hem bezette gebieden tot bekering te dwingen. En komt een niet-moslim met de wens zich te willen bekeren, dan is dat nooit een probleem: Dat gebeurt veelal door middel van een eenvoudige ceremonie, zonder uitgebreide Koranstudie vooraf, waar in het christendom wel vaak Bijbelstudies worden aanbevolen voordat de eigenlijke doop plaatsvindt. Daar waar de westerse gelovigen de islam voor een satanische religie aanzien, verkijken zij zich, behalve op de ongebreidelde neiging tot oorlog voeren, op de overige bloeddorstigheid, de aantoonbare perversie ( belichaamd door de kinderhuwelijken, aangesticht door de profeet zelf met zijn 6-jarig kindbruidje) en het tot principe verheven liegen en bedriegen en een verkeerde voorstelling van zaken geven (Taqiyya). Allemaal gruwelen in westerse ogen, maar…..volgens de zienswijze van de islam stuk voor stuk begaan uit volledige onderwerping aan de wil van Allah. De gelovige moslim verwerpt Shaytan. Zoals de gelovige christen Satan verwerpt. Vrijwel zeker gaat de gelovige moslim er zelfs van uit dat het levenswerk van Shaytan er uit bestaat de moslims te verleiden tot het nálaten van al deze dingen. Hij probeert, preciezer gezegd, de gelovige zo ver te brengen dat hij

-geen oorlog meer voert in naam van Allah;
-geen ongehoorzamen meer straft in naam van Allah;
-geen vrouwen meer ‘beschermt'(lees: bevoogt en onderwerpt) in naam van Allah;
-geen homoseksuelen meer verstoot, vervolgt en terechtstelt in naam van Allah;
-En geen andere volkeren meer overmeestert en onderwerpt aan de wil van Allah.

En zoals wij intussen hebben kunnen constateren, heeft hij daarin gelijk: Shaytan/Satan verlangt dat niet noch verheugt hij zich er in. Omdat hij wars is van al het groepsgebeuren dat de mens massaal tot “Het Goede” dwingt, althans, wat per religie en/of cultuur voor “Het Goede” gehouden wordt. Behalve de “onderwerping aan de Wil van Allah” houdt de islam zijn patriarchale structuur voor ‘Het Goede,” waarbij de man boven de vrouw gesteld is en waar het groepsverband geldt, waarbinnen men elkaar voortdurend leidt en controleert. De gruwelijke excessen die daaruit voortkomen, staan geheel ten dienste van die controle. Het satanisme…….doet in dit alles precies het tegenovergestelde: Het “Kwade”dat het bewerkstelligt, wordt veroorzaakt  door de uiteindelijke totale leegte, die ontstaat uit de volkomen afwezigheid van onderwerping, patriarchaat, betrokkenheid en controle. Het staat voor het totale individualisme, de ongebondenheid en het egocentrisme -hoewel het, zoals wij zagen, daardoor ook weer borg staat voor de seksuele onaantastbaarheid van de onmondigen: Kinderen en dieren.

Christelijk symbool

Conclusie van dit alles: De islam is een politiek-religieuze ideologie met, zeker in westerse ogen, verkeerde uitgangspunten, die alles op een, naar onze maatstaven, foute manier interpreteert, met de vreselijkste gevolgen. Hij is echter GEEN satanische ideologie of religie. Zelfs kan men stellen, dat de christen die hem als zodanig kwalificeert een stuk verantwoordelijkheid afschuift: Door de islam als een satanische religie te beschouwen, het tegendeel van wat het christendom is, ontkent hij als het ware dat beide religies ook maar iets met elkaar uit te staan hebben en gaat ervan uit dat het christendom nooit in dezelfde fouten zou kunnen vervallen. En dat is een misvatting: Misschien met uitzondering van het diepzinnig wijze Boeddhisme kunnen álle religies die oprecht een God aanbidden en op gestrenge wijze ‘Het Goede’ wensen na te streven in deze fouten vervallen, zeker wanneer het humanistische aspect ontbreekt of verzwakt is. Zonder dat aspect stond het christendom nog maar enkele eeuwen geleden een héél stuk dichter bij diezelfde islam. Beter is het dus, dat de christen zichzelf voorhoudt dat de islam een ideologie/religie is, die weliswaar een Gód aanbidt, maar helaas op een totaal verkeerde manier:

-Een manier die de mensheid veracht;
-die gewelddadig maakt;
-die pervers maakt;
-die hypocriet maakt.

Omgekeerd kruis

En beter is het, dat hij zich derhalve regelmatig zal blijven bezinnen op de vraag: “Wil ik mijn geloof op díe manier beleven?” Het antwoord zal “nee” zijn. Dit zal hem het beste helpen zijn geloofsbelevenis van dergelijke tirannieke smetten vrij te houden en haar, wie weet, in haar zuiverste, meest pragmatische vorm te beleven. Veel beter althans dan de islam –begrijpelijk, maar onterecht- af te doen als een ‘satanische’ ideologie.

Door:
Theresa Geissler
(voor www.ejbron.wordpress.com)