MEMOIRES VAN EEN BABY BOOMER

In Zeeuws-Vlaanderen ben ik inmiddels bekend als Opa Joop. En dat past prima bij mij, want mijn kleindochter (6) roept altijd Joop en nooit opa. Ik ben van 1949 en behoor dus nog bij de boomers, al merk ik daar financieel niets van. Wij oude klootzakken schijnen onze zakken gevuld  en zo deze crisis ook nog veroorzaakt te hebben. Nou, laat ik dan dit vertellen dat ik mij vanaf mijn 14e de tering heb gewerkt en nu een minimuminkomen heb. Dus hoe die zakkenvullers dit hebben gedaan, is mij nog steeds een raadsel, want ik als hardwerkende arbeider en ondernemer ben mijn leven lang al kaal geplukt door de belastingdienst.

Afijn, mijn wiegje, of wat daarvoor moest doorgaan, stond dus in Rotterdam Charlois. Er stonden 3 jongetjes argwanend naar mij te kijken. Twee van 10 jaar oud, dit was een eeneiige tweeling. Welke de echte en welke de kopie was, heb ik nooit ontdekt. Die andere was 5 jaar en een echt oorlogskindje, zo mager als een lat, en dit is ook nooit meer over gegaan. Ik was dus de vierde in de rij en een ongelukje, ongewenst, of niet de bedoeling. Dit heb ik in mijn leven wel 100 keer gehoord. Nou dat hebben ze geweten ook. Dan wordt je dus wel net even anders dan de rest, een eenling zeg maar. En dat ben ik nog steeds. Mijn broers waren te oud voor mij en ik was de kleuter, later het jongetje en toen ik groot was het broertje.

Nou, ik moest dus naar school, maar meestal was ik er niet. Wij woonden op loopafstand van de Waalhaven en dat was mijn school, mijn speelplaats, mijn domein, mijn werkplek, mijn afval stookplaats. Hele dagen zwierf ik van pier 1 tot aan pier 7. Er waren strandjes om te zwemmen.

Grote vuren kon je maken van aangespoeld wrakhout en scheepstouwen. Je kon er van alles vinden. Wat mij nog het meest is bijgebleven, waren 2 vliegtuiggranaten uit de oorlog, blindgangers. Zoooooo, dat was nog eens een mooie buit. Liep dus met twee van die bommen onder mijn armen naar huis. Ja, op elke schouder waarschijnlijk een engeltje. Heb ze later aan een vriendje gegeven en nooit meer iets van gehoord, de ondankbare donder.

Verder lagen er aan pier 1 en 2 altijd de stukgoed schepen. Machtig mooi dat laden en lossen. Die geur zal ik nooit meer vergeten. Ja, daar kwamen dus ook de vrachtwagens stukgoed laden en lossen. Nee niet zoals nu hoor, maar alles los geladen en de chauffeur (als ie geluk had met bijrijder) moest alles zelf lossen op havenbakken. Al snel had ik door dat je daar geld kon verdienen. Chauffeur, even helpen met lossen? Ja graag jongen. Zo stond ik dus al vanaf mijn 10e in vrachtwagens te buffelen met stukgoed. Na afloop kreeg je dan 1 gulden als ie gul was, maar ook vaak een trui vol met fruit, of blikken met vreemd voedsel, of andere spullen, want een manco doos was toen heel normaal.

Ook had mijn vader een vrachtwagen, trekker oplegger, want die was voor de oorlog boeren knecht en verdiende 1 gulden per dag voor 12 uur werken, 6 dagen per week. Toen de boer zei dat er 10 cent af moest, stapte die eigenwijze donder gewoon op. Zijn woning achterlatend en met een wagen vol met inboedel en een tweeling trok ie naar Rotterdam. Vraag me niet hoe, maar hij kocht een vrachtwagen en had toen gewoon een transportbedrijf. Zo ging dat toen.

In mijn jeugd had hij dus een vrachtwagen en vervoerde kalkzandstenen voor de bouw. Zes dagen per week. Dus op woensdag en zaterdag zat ik als een grote vent op de bok naast die ouwe en sjouwde me de pleuris met die zware stenen.

Ik doorliep de lagere school wel snel. Niet omdat ik goed leerde, maar juist het tegendeel. Ik denk dat ik altijd over ging, omdat de leraar van mij af wilde. Moest dus op mijn 13e nog naar de ambachtschool. Toen werd de behoefte om te werken zo groot, dat ik daar niets meer uitvoerde tot wanhoop van de leraar. Vier maanden voor het einde van het schooljaar zei hij, jo, je verdoet mijn tijd. Blijf maar gewoon thuis. Dus kon ik voor mijn 14e al lekker bij mijn vader in dienst treden. Niet in loondienst hoor. Dat was er niet bij, te duur. Nee, gewoon voor goed zakgeld, wat voor die tijd ook zeker wel erg goed was. Ik kwam dus niets tekort. Nou, zo reden we dus zes dagen per week stenen. 04.00 uur vertrekken. Naar de fabriek om te laden. En zo deden we 2 vrachten per dag van 20 ton en waren om 5 of 6 uur weer thuis.

Zaterdagmiddag was de grote wasdag en zat je in de teil in de keuken om het stof van je af te wassen. Als je de laatste was, dan moest je eerst de kaantjes zeep van je voorgangers er uitschrapen. Vakantie kenden we niet, want dan moesten de vrachtwagens (later hadden we er 2) opgeschilderd worden. In de winter als de bouw was uitgevroren, reden we dus in de haven, meestal met enorme boomstammen. Dat was mooi werk, hoefde je niet te sjouwen. Je maakte dan wel weer dagen van 20 uur.

Toen ik 18 was kon ik dus eindelijk voor mijn rijbewijs. Klein en groot, had ik binnen voordat ik 19 was. Toen wilde ik dus ook wel een wagen voor mijzelf. Dat geluk had ik heel snel, want op de ene wagen kwam een kraan voor het lossen van de stenen en de laatste broer vertrok naar een werkgever. Dus ik had een oude DAF van 12 jaar oud en ging stukgoed rijden in de haven. Toen was ik dus wel 6 dagen van huis. Ik vervoerde boomstammen uit de haven van Rotterdam en loste in Brabant bij een houtzagerij. Reed door naar Maastricht voor een vracht ENCI cement voor Zwolle. In de Achterhoek weer een vracht bundels hout voor Dokkum. In Alkmaar weer een vracht balken (dukdalven) voor Rotterdam en daar begon het weer opnieuw met een vracht huiden of boomstammen. Slapen altijd in de cabine op de bank, want een slaapcabine bestond nog niet. Achteraf is dit misschien de mooiste tijd van mijn leven geweest. In elk geval wat betreft vrijheid. Je had enorm respect voor de politie (witte muizen in de Porsche) ondanks dat ze bijna nooit bekeurden. Dit waren mannen met gezag die de weggebruiker opvoedden.

Als jonge man had ik nogal last van mijn testosteron. Op mijn 20e werd ik smoorverliefd op een buurmeisje. Ik ruste niet voor ze in mijn auto zat voor een romantisch ritje door de haven en ik liet haar alle schepen en loodsen zien. Nou zo een stoere werker kon ze natuurlijk niet weerstaan. Wij hadden al snel trouwplannen, hoewel mijn ouders er op tegen waren. Tja, en dat moet je dus niet doen he. Dus toen ik 21 was trok ik op mijn verjaardag met 5 schone onderbroeken naar mijn grote liefde Willie om daar niet meer weg te gaan. Vroeger was je op je 21e jaar volwassen. Daarvoor konden je ouders je nog alles verbieden, desnoods met dwang van de buurt bromsnor die je gewoon terug naar huis bracht. We gingen samen met de metro naar het stadhuis en we waren dus goedkoop man en vrouw geworden.

Afijn, de relatie was dus goed naar de kloten met de ouders en ik werd chauffeur bij de Furtrans waar ik dagelijks met vrachten ijzer op pad ging. Omdat wij buiten het salaris ook nog overuren + km geld ontvingen, wilde ik graag zoveel mogelijk afstanden rijden. Dus reed ik elke dag naar Friesland en Groningen. ´s Morgens om 04.00 uur vertrekken en laat in de avond weer terug om een volle trailer aan te koppelen. Met zo’n 15 tot 20 adressen waren dat dagen van 19 tot 20 uur.

Toen werd ons lieve zoontje Ed geboren en ik was dus nooit thuis, behalve op zondag en dan zaten we altijd in het bos of aan het strand. Uiteindelijk wilde ik toch wat meer thuis zijn en ging dus internationaal rijden. Hoe gek kan je wezen. Het rijden van zoveel mogelijk kilometers zat in mijn bloed en werd dus nog erger. Op mijn zwerf tochten door Europa had ik het enorm naar mijn zin, maar slapen deed ik bijna niet meer. Tot op een vrijdag morgen ik al 80 uur gewerkt had en ik in slaap viel en met het hele spul met lading en al bij Twello van de weg af donderde. Ook toen zat er een engeltje op mijn schouder. Uiteindelijk besloot ik mijn leven toen maar opnieuw op de rails te zetten, want zo kon het niet doorgaan. Als het zo doorging was ik op mijn 50e al behoorlijk versleten.

Een geweldig idee had ik toen. Ik ga naar de gemeente Rotterdam en wordt ambtenaar. Een lui leventje, vroeg thuis, een goed salaris en goed pensioen. Ja hoor, eerst maar als chauffeur bij het GEB voor onderhoud aan de straatverlichting. Met een hoogwerker lekker op straat en de monteur gaat in het bakkie naar boven. Tot ik op het kantoor moest komen en ik een preek kreeg. Joop, ik zag je vandaag achter de auto staan en je stond niets te doen en dat is geen gezicht voor het publiek. Nee, zei ik, ik sta daar voor de veiligheid voor de monteur om het verkeer te regelen, allemaal volgens de voorschriften. Ja, zegt die oetlul, maar als je dan een plankje neemt en er een schroefje in draait, lijkt het toch of je aan het werk bent. Dat was dus mijn eerste kennismaking met de ambtenarij en de bureaucratie. Dus binnen 1 jaar was Joop al weer vertrokken uit die open inrichting. Afijn bij het gemeentelijk rekencentrum zochten ze mensen voor vol continu diensten, voor baliediensten en bewakingswerk. Nou dat leek mij wel wat. Lekker binnen, goed salaris, dag-, avond- en nachtdiensten. Alleen begon ik na een week al te kotsen van de dag diensten.

We hadden een mooi uniform gekregen van de gemeente, want dat straalt natuurlijk gezag uit. Persoonlijk heb ik altijd al een schurft gehad aan elk uniform, dus voelde mij niet prettig. Nou,vanaf een uur of 7 begon dan de intocht van de ambtenarij. Godallejesus wat een kudde gekkenhuis figuren. Ja, en niet de minste figuren hoor. Directeuren, beleidsmakers, plannenmakers, computer technologen, designers, programmeurs en noem maar op. En dan nog een hele kudde met ondersteunende functies natuurlijk, allen met een hete aardappel in de keel. En dan al dat onzinnige gelul, al die onzinnige regeltjes en al dat geld dat dagelijks verkwist werd. Er was maar 1 normaal persoon binnen en dat was de monteur onderhoud in de kelder.

En dat was dus al heel snel mijn beste vriend. Ik ging dus al heel snel mijn dagdiensten ruilen met al mijn collega’s tegen de nachtdienst. Dan was het wel vol te houden. Mijn dienstdoende collega, (altijd 2 man in een dienst) die liet ik een halve nacht slapen. Na aflossing ging ik naar de kelder alwaar ik heel wat aanhangertjes voor de verkoop in elkaar laste. Na een paar uur slapen op de dag (voorheen werkte ik dag en nacht) was ik dus vroeg op en kon er nog mooi een baantje bij nemen als bewaker in de haven en op schepen. Nou, toen was de staat wel heel tevreden over mij, want regelmatig ontving ik fanmail in een blauwe envelop en bleek dat ik dus 0,0 extra over hield van al mijn uren werken. Door het slenteren door dat gebouw kreeg ik last van mijn knie en na 2 operaties lukte het mij om een beetje afgekeurd te worden. Ja, ik was invalide met een aanvulling van de gemeente en kon dus niet meer werken.

Nou, na een periode van regelmatig 100,- gulden oud ijzer langs de straat ophalen en koper strippen kwam ik ook nog in contact met een koppelbaas. Ik kon elke dag werken in de haven in het stukgoed voor 100,- Dat was aan mij dus wel besteed. Zo stond ik dus 2 jaar alweer stukgoed te buffelen, nu in containers. Maar ik kon het niet laten he, ik dacht, wat die koppelbaas kan, kan ik toch ook?

En ja hoor, een inschrijving bij de KvK was zo gebeurd en ik had een uitzendbureau, transportbedrijf en een op- en overslagbedrijf, hahaha en geen gulden te makken. Maar ik nam een zooitje oproepkrachten aan en ik zette ze weg in de haven en bij transportbedrijven.

Had er dagen bij dat er 30 man aan het werken waren, met alle ellende om ze ´s morgens op hun stek te krijgen, nalopen dat ze blijven bewegen en dat ze je klant niet leegroven. Nou, het verdiende goed, maar het werk en de administratie was een hel. Dus moest de volgende stap maar genomen worden. Ik haalde mijn zoontje van school, die ook niet leerde. Maakte hem voorman (arme jongen) en ging zelf mijn vergunning en papieren halen voor transport. Dat kon toen nog binnen 2 weken met een Engelse cursus die ik, godswonder, haalde. Dus kon ik toen een vrachtwagen kopen en ging zelf containers vervoeren. Later een planner erbij en er reden ook nog eens een paar eigen rijders voor mij. Tja, dan ook nog maar overslag erbij, de klanten waren voor mij geen probleem, kennissen genoeg. Een klein stukje loods gehuurd, een grotere loods gehuurd, een nog grotere loods gehuurd. Toen een splinternieuwe vorkheftruck gekocht, via de ABN-bank. En zo had ik bereikt wat ik wilde, Firma BMS, dus Multi Service voor de haven van Rotterdam.

Alle bedrijven in de haven kon ik bedienen. Van personeel tot transport en opslag. Mijn bedrijf werd in die tijd steeds groter, maar mijn huwelijk steeds kleiner. Zeven dagen per week werken en hele bergen problemen en zorgen. Toen het even een poosje wat minder ging, kreeg ik hoog bezoek van heren in pak met tassen. Belasting? Nee hoor, die hoorde ik nooit, zolang mijn bakken met geld maar die kant op gingen. Nee, de ABN-AMRO. Ik betaalde de lening voor de heftruck maandelijks netjes af. Dat was niet het probleem. Maar aan mijn jaarcijfers zagen ze dat het even wat minder ging. Dus of dat ik maar even binnen 4 maanden de lening wilde aflossen, 20.000,- gulden. Dus toen de zon scheen, verkochten die boeven mij een paraplu, maar toen het bewolkt werd, pikten ze hem weer af. Wat een stel criminelen. Dit kon ik niet verwerken. Als je zo hard werkt om wat op te bouwen en al je winst door de staat wordt afgeroomd en je dit alleen kan voorkomen door hoge schulden te maken en de bank je dan laat vallen. De andere dag al het personeel laten komen en naar huis gestuurd, want ik was failliet.

Opkoper gebeld die al mijn materiaal opkocht.

De huur van de loods opgezegd, want ik had geen geld meer. En zo binnen 1 week had ik niets meer, behalve nog die nieuwe heftruck die betaald moest worden. Op de Waalhaven vond ik een bedrijf dat een stuk loods niet gebruikte en deze wel per jaar wilde verhuren. Dus trok ik daar in werkte enkele jaren helemaal alleen in de overslag. De containers loste ik in mijn eentje. De pallets reed ik zelf naar binnen en naar buiten. Overslag van stukgoed voor de UK deed ik tot ´s avonds 8 uur. En zo kwam ik er beetje bij beetje weer boven op. Maar, het was zwaar, heel zwaar. Alle werk alleen met alle kantoorwerk en administratie.

Toen na verloop van tijd had ik weer een nieuw idee voor het bedrijf. Ging naar mijn zoon die nog in de haven werkte en legde mijn plan voor. Jongen, kom terug in de zaak. Nee, niet in dienst, maar als compagnon. Als jij nou onder mijn leiding het overslag werk gaat doen, heb ik tijd om wat anders op te zetten. Gaan we in de partij handel en kunnen we rijk worden. Nou. daar had ie wel oren naar dus gingen we er samen weer tegen aan. Ja hoor, ik begon partijen op te kopen en deze via internet aan te bieden. Belangrijk was natuurlijk adressen waar je goedkope partijen kon kopen. Zo kwam ik bij grote bedrijven binnen waar je dus in het groot moest kopen, maar wel goedkoop dus. En zo stond er na verloop van tijd steeds meer handel in de loods en deden we minder overslag. Het zware werk werd er niet minder om, want ook al die handel moest uitgezocht en gesorteerd worden. Maar het ging steeds beter en er kwam weer geld binnen, maar ook weer een goed idee. Een veiling van partijen handel. Er waren toen op internet nog maar 2 grote bedrijven die faillissementen veilden. En weer dacht ik, wat zij kunnen, kan ik ook. Maar ik had geen website. Dus deden we het ´s avonds met zijn allen per telefoon en E-mail, per opbod verkopen. Het was ook nog eens een groot succes en kreeg zo heel veel kopers. Toen maar een website aangeschaft en het ging verdomd goed. En ja hoor weer een nieuw idee om te groeien.

Het bedrijf waar ik huurde, ging vertrekken en ik had de keus, weer stoppen met de loods of alle opslagloodsen huren. Het waren 2 grote loodsen naast elkaar. Wij kozen voor het laatste, al was het wel een enorme huurprijs, dus een groot risico. In de ene loods startten we een rommelmarkt voor de zaterdag en zondag. We verhuurden kramen en heel Rotterdam bezocht deze markt binnen een maand. De andere loods hadden we helemaal vol met onze eigen handel waar alle bezoekers van de rommelmarkt langs liepen voor ze weer naar buiten gingen. Tevens de internet veiling die ook goed liep. Nou dat waren dus een aantal gouden maanden met enorme omzet. Onze bankrekening liep omhoog als een thermometer bij een hittegolf. En ja hoor, je kon er op wachten. Op een drukke zaterdag komt er een ambtenaar binnen. Joop, je voldoet niet aan de eisen van de brandveiligheid. Nee dat weet ik, maar die eisen ga ik van jullie krijgen en over een week voldoe ik er wel aan. Althans, zo denkt een ondernemer die wil ondernemen en van goede wil is. Nou, zo werkt het dus niet in de wereld van de bureaucratie.

Ik investeerde in alle materiaal om aan de veiligheid te voldoen Had zelfs tijdens de markt op zaterdag en zondag een bewakingsbedrijf ingehuurd om toezicht te houden op brand en calamiteiten. De volgende ambtenaar stapte binnen met een tas vol regels. Joop, je verkoopt aan particulieren en dat mag niet he, volgens bestemmingsplan. Dus maandag gaan de deuren dicht en die blijven dicht. Dat er tientallen andere bedrijven om mij heen zaten die dat ook deden, maakte niet uit. Die hadden schijnbaar betere contacten op het stadhuis.

Dus toen begon mijn reis van het kastje naar de muur en weer terug. Niemand kon mij helpen en niemand nam verantwoording voor mijn aanvraag. Helaas dat het zo gelopen is, maar wij kunnen er niets aan doen, was het antwoord van die slome naaktslak Marco Pastoors van Leefbaar Rotterdam. Wij hadden toen een enorme stompzinnige burgemeester met de hersens van een banaan die ook helemaal niets voor ons kon en wilde doen. Die oetlul van de VVD is nu minister van Justitie waar die ook de ene na de andere blunder maakt. Ja, inderdaad die lul van een Opstelten. Die liberaal die pal achter de ondernemers staat. Nou, uiteindelijk moest ik dan bij het Havenbedrijf zijn, die gingen er over. Daar trof ik een ouwe sikkeneurige directeur die vlak voor zijn pensioen zat. Dus ook daar ving ik bot. Nee, u mag niet meer open, want, zo vertelde die hond het, u zit in een havenloods en die moet beschikbaar blijven voor haven gerelateerde werkzaamheden. Nou die werkzaamheden waren er op heel die pier niet meer en bovendien was er een nieuw bestemmingsplan dat er daar allemaal woningen gebouwd zouden worden binnen 5 jaar. Dus niets hielp meer en dat was dus het einde van mijn opgebouwde bedrijf. Omdat niet één enkele ambtenaar interesse had in een onderneming die gezond was en wat organiseerde voor Rotterdam en die verantwoording voor iets wilde nemen. Overigens, toen ik vertrokken was zat er een islamitisch bedrijf in de loods die er halal geslacht vlees verwerkte. Ja, dat is natuurlijk wel haven gerelateerd werk.

Als 100% Rotterdammer in hart en nieren besloot ik toch die klotenstad te verlaten. Wij vonden een loods met woning in het buitengebied in Zeeuws-Vlaanderen. Dus alles verhuizen en maar weer opnieuw alles opzetten. De veiling werd minder, want wij zaten dus veel te ver weg. Een nieuwe Mercedes met meubelbak aangeschaft om alles te bezorgen dan maar. Het ging nog wel, maar rijk worden, nee, dat konden we wel vergeten. De kosten te hoog en de omzet te laag.

Bovendien moet je daar eerst 20 jaar wonen, voordat je aan een Zeeuw iets kan verkopen. Onze bankrekening zakte in als een thermometer in de Siberische horror winter. En mijn lust om te ondernemen verdween als sneeuw voor de zon. De naheffingen van de belasting van de periode Rotterdam waren ook niet meer op te brengen. Het waren wel gouden maanden, maar Wouter Bos heeft onze winst wel 3x zo hoog ingeschat denk ik.

Wel kregen wij in deze periode een wolk van een kleindochter en dat maakte veel goed. Toen werd ik zo moe van het 7 dagen per week werken en geen winsten maken. In een weekeinde met mooi weer dacht ik, ik ga het dak maar eens repareren van de loods. En ja hoor, binnen 10 minuten donderde ik door het dak heen acht meter naar beneden met een engeltje op mijn schouder. Dat was dus al het 4e engeltje en ik vraag mij nog steeds af hoeveel heb je er eigenlijk in het begin. Ik lazerde op een pallet en toen weer op de grond en lag naar adem te happen. Gebroken ribben, een klaplong en diverse verwondingen. Nou, van de vlucht met de trauma helikopter naar het ziekenhuis weet ik dus niets meer. Toen ik dus na weken uit het ziekenhuis kwam, had ik weer een heel goed idee. Mogelijk het beste idee uit mijn leven. Ik ga er mee STOPPEN. Ik ben moe van al het werk en ik voel me net een kaal geplukte kip. Heel de teringzooi heb ik wederom verkocht aan opkopers tot alles weg was. Mijn zoon kreeg een huisje in Terneuzen en wij enkele maanden later ook in een andere buurt.

Tja, en dan krijg je dus wel een doodsklap he. Van zo een rijk leven met werken en ondernemen als een oude lul achter de geraniums. Dan zit je in een totaal overbodig lichaam wat eigenlijk uitgeput is, dan komt de klap. Dus een jaar helemaal depressief, moe en totaal geen energie meer. Na veel aandringen van de vrouw ga je dan maar eens naar de dokter. Die stuurt je dan natuurlijk door naar een internist. O,o,o waar begin ik aan, dacht ik. Na enkele bloedonderzoeken  zegt die fijne Herr Dokter, u heeft acute leukemie, niets meer aan te doen.

Neeeeeee, dat kan niet waar zijn. Ja hoor, voor 99,9% zeker. Toen volgde een periode van alleen maar feesten en genieten, dat snapt u wel. Na 6 maanden en enkele mergpuncties zegt die lul, nee hoor het is PV. We weten daar helemaal niets van, er is niets tegen te slikken en we weten ook niet hoe lang u nog te leven heeft. Nou dokter, ik weet het wel, krijg allemaal de kolere en bedankt voor de goede zorg. Toen wist ik het. Ik ga naar huis en ga gewoon weer iets doen.

Ik haal alle soorten troep op bij de mensen, zoals witgoed en computers. Ik sloop ze, strip het koper en de metalen en verdien een paar tientjes bij. En zo ben ik weer terug bij af, want dat deed ik dus ook toen ik 20 was. Maar wel heeeeel veel wijzer en met een heel dik boek onder mijn arm. Mijn zoon en wij zijn alweer vertrokken uit Terneuzen, omdat die stad onder de bezielende leiding van de socialisten ook al hard op weg is om een getto te worden. We wonen nu weer heel dicht bij elkaar in een klein grensdorpje en dat bevalt prima. Inmiddels heb ik een 2e opinie van het ziekenhuis in Gent. De professor daar geeft me pillen tegen een bloedziekte die ik de rest van mijn leven moet slikken. Ik doe weer een beetje bijverdienen in de handel en oud ijzer, omdat ik een minimuminkomen heb. Maak me nergens meer druk om. Leve het leven en elke dag is een cadeautje. Nederland is verloren, met dank aan de bevolking die de afgelopen decennia alleen maar op socialisten en christelijke partijen heeft gestemd die ons aan Brussel uitgeleverd hebben. Heb hier in dit durrep nog nooit een buitenlander gezien en dat geeft heel veel rust. Mijn kleindochter zit in België op school en doet het goed.

En de moraal van dit verhaal? Ziet u een oude lul in een Mercedes rijden of eten in een dure zaak, oordeel dan niet dat daar weer zo’n smerige baby boomer zit, want niemand kan zien wat ie heeft meegemaakt. En je weet niet hoeveel belasting die heeft afgedragen om het socialistische systeem in Nederland draaiende te houden. En vergeet niet dat het grootste deel van die baby boomers leeft van een minimum inkomen. Die zijn kaal geplukt door de socialisten en worden nu aan de kant gezet. Moe van het werken, de zorgen en het ploeteren. Uit hun sociale huurwoningen verdreven door de massale immigratie. Hierdoor zijn er ook nog eens velen met een koophuis onder water. Maar wij hebben 1 geluk, wij hoeven niet zo lang meer en zullen de verenigde socialistische EU-dictatorstaat niet meer meemaken (hopelijk).

Door:
Opa Joop
(voor www.ejbron.wordpress.com)