En opnieuw is het 1938

(Door: Melanie Phillips)

Toen Hassan Rouhani tot president van Iran werd gekozen, verklaarden de westerse leiders, ondanks het grimmige bewijs van het tegendeel, dat deze man een hervormer was. Dus haastten ze zich een overeenkomst met hem te sluiten over het nucleaire programma van Iran, dat door het Westen beschouwd wordt als een bedreiging voor de vrije wereld. Maar Rouhani regeert Iran niet. De man die het eigenlijk voor het zeggen heeft – de enige man die telt – is de Opperste Leider van Iran, ayatollah Khamenei. Eerder deze week zei Khamenei dat de Joden van Israël ‘niet menselijk kunnen worden genoemd, er zijn er zelfs die net dieren zijn’ en dat Israël ‘de dolle hond van de regio’ is.

Wat doe je met dolle honden? Dat klopt: je maakt ze af. Dat is wat Khamenei van plan is te doen met de Joden van Israël. Dat is waarom hij zegt dat Israël ‘gedoemd is in te storten’ en waarom zijn regime herhaaldelijk heeft verklaard dat het Israël ‘uit de bladzijden van de geschiedenis zal verwijderen’. De dehumanisering van de Joden: Horen we een belletje rinkelen? Weten we nog wat er daarna gebeurde? Maar het zijn niet alleen de Joden die Iran in het vizier heeft. Het is het Westen waarmee dit land, sinds de islamitische revolutie van 1979, een zelfverklaarde oorlog aan het voeren is. ‘Dood aan Amerika! Dood aan Israël!” zong de menigte als reactie. Jazeker, dat is de agenda. Dat is altijd zo geweest. En ze menen het.

Daarom wil Iran kernwapens. Daarom vormt zijn nucleaire programma zo’n dodelijke bedreiging, niet alleen voor Israël, maar ook voor Groot-Brittannië, Amerika en Europa. Dat is de reden waarom Iran de hoofdrolspeler is van de terroristische regimes in de wereld en waarom het talloze westerse slachtoffers heeft vermoord. Dat is de reden waarom Groot-Brittannië, Amerika en Europa zeiden dat het ‘ondenkbaar’ was dat Iran toestemming zou krijgen ​​om nucleaire wapens te ontwikkelen. Het meest verbazingwekkende aspect van de Iraanse oorlog tegen het Westen is echter dat sinds 1979 het Westen in feite heeft ontkend dat die [oorlog] plaatsvindt. Toen haar burgers werden vermoord door terroristische gruweldaden, waarbij de vingerafdrukken van Iran overal zichtbaar waren, toen de soldaten in Irak in de lucht vlogen door Iraanse bermbommen, toen het personeel van de Britse Royal Navy onder bedreiging op volle zee werd ontvoerd door Iraanse troepen en 13 dagen werd gegijzeld, keek het Westen de andere kant op en weigerde om terug te slaan.

Iran is steeds beschermd door een mysterieuze mantel van ontkenning en machteloosheid. Het Westen heeft het besluit genomen dat de daden van Iraanse agressie en massamoord zonder enig weerwerk moesten worden verwerkt. Want het Westen heeft een oorlog met Iran altijd gezien als oneindig veel erger dan een oorlog door Iran – ongeacht het aantal dode lichamen van zijn onschuldige slachtoffers. En nu heeft deze suïcidale schijnvertoning zijn laatste optreden bereikt – waarbij het Westen op tragische wijze nog steeds in een modus van verzoeningspolitiek [met opoffering van eigen principes] blijft steken. Het Witte Huis met Obama en het Britse ministerie van Buitenlandse Zaken, om maar niet te spreken van het minderwaardige surrogaat voor een staatsman barones Ashton, de Hoge Vertegenwoordiger voor Buitenlandse Zaken van de EU, staan te popelen om een overeenkomst met het Khamenei-regime te sluiten – ook al heeft het glashelder duidelijk gemaakt dat het nooit en te nimmer zal toegeven aan de centrale eis om te stoppen met het ontwikkelen van kernwapens. Wat op dit moment op de tafel ligt, is een overeenkomst die zal toestaan ​​dat Iran al zijn centrifuges behoudt en onverbiddelijk doorgaat met het maken van kernwapens, met het versoepelen van de sancties die eindelijk effectief werden, in ruil voor helemaal niets. Het Westen staat nu op het punt om aan Iran op een dienblad uit te delen waarvan het ooit zei dat het ‘ondenkbaar’ was. Obama, Ashton en Cameron zouden net zo goed naar Teheran kunnen gaan en daar met een witte vlag zwaaien.

Er zijn hardnekkige, hoewel onbevestigde, berichten dat een overeenkomst met Iran lang geleden tot stand is gebracht door de zeer radicale Valerie Jarrett, de in Iran geboren adviseur van Obama, in wie hij het meeste vertrouwen heeft. Of dit waar is of niet, wat we voor onze ogen zich zien ontwikkelen kan nauwelijks  zorgwekkender zijn. Terwijl ze een ondubbelzinnig bewijs van genocidale vooroordelen van de Opperste Leider tegenover de Joden van Israël gepresenteerd kregen, deed  de regering-Obama nauwelijks iets. Een woordvoerder zei dat de opmerkingen van Khamenei ‘niet bruikbaar’ waren, terwijl de minister van Buitenlandse Zaken, John Kerry, zei: “Het is duidelijk dat we het daar grondig mee oneens zijn”.

‘Het er grondig mee oneens zijn’ dat de Joden niet menselijk zijn en op ‘dolle honden’ lijken, welja. Alsof psychopathisch racisme een oneerbaar voorstel is voor een maatschappelijk debat! Maar let wel, dit is dezelfde Kerry die de Amerikaanse wetsontwerpers de opdracht gaf om eventuele problemen waarop de Israëli’s zouden wijzen te negeren en niet meer naar hen te luisteren. Immers, wie maakt zich druk om wat de vermeende slachtoffers van genocide zeggen, wanneer het alleen maar om Joden gaat, die steeds hun eigen thema waar men niets aan heeft blijven herhalen! Pas nadat Israël zijn ontzetting had uitgesproken over de Amerikaanse reactie trad Samantha Power, de Amerikaanse ambassadeur bij de VN (die zelf een geschiedenis van een hoogst twijfelachtige houding ten opzichte van Israël heeft) in de openbaarheid en noemde de opmerkingen van Khamenei ‘weerzinwekkend’. Wie denken ze wel dat ze voor de gek houden? De vijandigheid ten opzicht van Israël die door de regering-Obama wordt tentoongespreid is even helder als schokkend.

De beweegredenen die door Amerikaanse ambtenaren in achtergrondbriefings naar voren worden gebracht zijn totaal sprakeloos makend. Die luiden als volgt: Het nemen van maatregelen die Iran moeten weerhouden de atoombom te ontwikkelen zal het regime nog vastbeslotener doen worden om de bom te maken. Daarom is het eigenlijk niet slim om Iran te laten stoppen met het maken van de bom. Maar als Iran niet wordt gedwongen  de bom te  maken, waardoor de centrifuges zullen blijven draaien en uranium blijven verrijken, betekent dat ook dat het de bom zal maken. Dus is het een win-win situatie voor Iran. En de wereld verliest.

Hoe werkt die ‘hoop op verandering’ vondst op dit ogenblik voor iedereen in de praktijk uit?

We worden nu inderdaad geconfronteerd met het ondenkbare. Niet alleen dat Iran op het punt staat om een nucleaire mogendheid te worden. De echte ondenkbare werkelijkheid is dat de vijanden van de beschaafde wereld niet alleen te vinden zijn in Teheran. Ze bevinden zich ook in Londen, Brussel en in Washington DC.

Bron:
https://www.embooks.com/blog/single/its-1938-all-over-again
Auteur: Melanie Phillips

Vertaald uit het Engels door:
Wachteres & Henk V.
(voor www.ejbron.wordpress.com)