GB confronteert radicale islam

(Door: Daniel Greenfield)

Een eeuw geleden zou de moord op klaarlichte dag in Londen op een Britse soldaat een daad van oorlog zijn geweest. In dit postimperialistisch en post-alles tijdperk leidt een gruweldaad tot een “task force” bestaande uit een verslag dat vervolgens verdwijnt in een bureaula van de een of andere onderstaatssecretaris.

Als een gesmeerd uurwerk leidde de moord op Lee Rigby tot een task force en een verslag. Het rapport is 7 pagina’s lang. Het is mogelijk om het in veel minder dan de twintig minuten te lezen die het de Londense politie kostte om te reageren op de moord. Je zou het zelfs een paar keer kunnen doorlezen, terwijl een moslimbekeerling, die zichzelf omschrijft als een soldaat van Allah, het hoofd afzaagt van een gedode Engelman terwijl er niemand is om hem te stoppen.

Het is een ding dat organisaties zeggen als ze weten dat ze tot de heupen diep in een crisis verkeren. Ze zeggen: “We nemen dit serieus”.

Het rapport, “De aanpak van extremisme in het Verenigd Koninkrijk”, neemt zeker de zaken serieus. Het bewijs daarvan is niet zozeer het rapport op zich, maar het feit dat daarin ook de “task force” is inbegrepen; de minister-president, de vicepremier, vier staatssecretarissen, drie ministers, een kanselier, een Lord Chancellor en een patrijs in een perenboom.

Zoals zo veel meer “serieuze” en “oprechte” pogingen in de aanpak van de grootste bedreiging voor de beschaving in de eenentwintigste eeuw mengt het verslag toevallig goede ideeën met politiek correcte absurditeiten. Het begint met het gelijkstellen van islamofobie aan Al Qaida en trekt zich terug in het vechten tegen de radicale islam.

“Terwijl het grootste risico voor onze veiligheid komt van Al Qaida en gelijkgestemde groepen en terroristische ideologieën die zich baseren op en gebruik maken van extremistische ideeën, vinden wij het ook noodzakelijk om de ideologie van het islamitisch extremisme te definiëren”, stelt het rapport. En dan gaat het verder om zorgvuldig te voorkomen datgene te definiëren en een uitzondering te maken voor wat het werkelijk is, het is niet de islam.

“Dit is een duidelijke ideologie die niet moet worden verward met de traditionele religieuze praktijk. Het is een ideologie die gebaseerd is op een verwrongen interpretatie van de islam, die de vreedzame principes van de islam verraadt en gebaseerd is op de leer van personen als Sayyid Qutb”.

De vermelding van Sayyid Qutb is verrassend gezien het feit dat het Verenigd Koninkrijk leek te doen alsof de Moslimbroederschap een “gematigde” groep was. Je kunt zeggen over Cameron wat je wilt, maar ik zie Obama niet als voorzitter van een task force die een rapport opstelt dat de kwade genius van de Moslimbroederschap aan de kaak stelt.

Maar Qutbs vermelding voelt als een toevallige afwijking en ingebracht door iemand met te weinig kennis van zaken. Buiten dat het de enige verdere afbakening is van islamitisch extremisme, is dat “zij een wereldwijde islamitische staat beheerst door haar interpretatie van de Sharia als staatswet te willen opleggen en het verwerpen van liberale waarden zoals democratie, de rechtsstaat en gelijkheid”.

Met andere woorden, radicale islamieten proberen de islam aan iedereen op te leggen. Maar dan zijn ze geen verwrongen interpretatie van de islam. De radicale islam is gewoon de georganiseerde politieke implementatie van de islam op dezelfde manier als het nazisme de uitvoering van het nationaalsocialisme was en het marxisme de poging tot uitvoering van Karl Marx z’n ideeën is.

Aanhangers kunnen beweren dat het marxisme Marx vervormt en dat de radicale islam de islam vervormt, maar dat blijven geen overtuigende verdedigingen. Het implementeren van een set van ideeën vervormt ze altijd, maar het realiseren van ideeën is de enige echt objectieve manier om ze te kunnen beoordelen door het bekijken van de gevolgen die ze hebben.

Waar het rapport onhandig naartoe werkt, is het idee dat de islam legitiem in de alledaagse praktijk is, maar niet in het openbaar opleggen daarvan. Het is de islam als een moslim naar een moskee gaat of alcohol vermijdt, maar het is radicale islam als hij vliegen kwelt of hoofden afhakt, omdat het islamitisch recht hem dat zou bevelen. Helaas heeft dit onderscheid geen betekenis in de islam, die nooit opnieuw werd geformuleerd om te functioneren als een privéreligie in een seculiere staat.

Amerika ging om met de botsing tussen religie en tolerantie door het scheiden van kerk en staat, waardoor kerken hun volledige leer konden behouden, onderwijl de machinerie van de staat seculariserend. Europa behandelde het door de secularisering en de liberalisering van de nationale kerken in een dergelijke mate dat ze niet langer een religieuze inhoud hadden en waar iedereen bezwaar tegen kon maken.

Islam was afwezig in Europa toen deze nieuwe formulering plaatsvond. In tegenstelling tot zijn christelijke en joodse tegenpolen is hij niet geliberaliseerd of geseculariseerd. En hij staat er immers nog steeds op een publieke religie te zijn, omdat hij een theocratie is waarop hij werd gebaseerd. Islam was niet de godsdienst van de onderdrukten. Hij was de religie van de onderdrukkers. Hij stelt moraliteit gelijk met gezag. Als hij het publieke domein niet beheerst, dan heeft hij geen functie.

Door Europeanen wordt de inbreuk van religieuze waarden op het openbare leven beschouwd als extremisme. Meer nog dan het opblazen van bussen. Maar de islam doet nu precies dat. Hij is een niet gereconstrueerde theocratie.

Het extremisme-rapport praat om deze fundamentele feiten heen. De oplossing van alle extremismeprojecten is de islamitische theocratie te bestrijden door de overheid onderscheid te laten maken tussen “goede islam” en “slechte islam”. Dat is een domme en onhandige oplossing, omdat deze een staatsgodsdienst creëert in naam van de strijd tegen een staatsgodsdienst.

Het verschil, zoals in landen als Egypte en Rusland, is dat het zou moeten eindigen met een overheid die waakt over religie in plaats van andersom. Maar het is niet waarschijnlijk dat het Verenigd Koninkrijk de confrontatie en repressie aandurft die Egypte en Rusland met een schouderophalen van zich af schudden. En dus zal de islam het voor het zeggen hebben.

Wanneer Westerse regeringen praten over het tegengaan van extremisme bedoelen ze te kiezen tussen de duidelijke radicale islamieten die rond maart met “Sharia voor het Verenigd Koninkrijk” -spandoeken rondliepen en de iets subtielere volgelingen van Qutb, die beloven om extremisme te bestrijden met hun gematigde frontgroepen.

Formeel probeert het Britse verslag de islam te bevechten met meer islam, roept het terecht om een meer grondige inspectie van religieuze scholen en dringt het er bij de universiteiten op aan om hun sprekers meer verstandig te kiezen, maar dan stelt het voor om elke universiteit en gevangenis uit te rusten met meer islamitische aalmoezeniers.

Het vraagt ​​zich op geen enkel moment af waarom, als Saoedisch opgeleide imams de oplossing voor extremisme zouden zijn, Saoedi-Arabië, met zelfs meer imams per vierkante meter dan Tower Hamlets, ook meer moslimterroristen levert dan Tower Hamlets.

Nergens op aarde leidde een toename van het aantal imams tot een daling van theocratische geweld. Het is hetzelfde als proberen het linkse geweld te vertragen door het importeren van meer communistische agitatoren. Dat kan nooit werken.

In totalitaire bewegingen ligt het verschil tussen de gematigden en extremisten alleen in de weg die zij nemen om hetzelfde einddoel te bereiken. De radicalen willen nu actie. De gematigden zijn bereid om te wachten tot de demografie stevig aan hun kant staat. De radicalen willen bussen opblazen. De gematigden willen de aantallen van immigratie uitbreiden. En beide totalitaire wegen leiden uiteindelijk naar Londonistan.

Zowel de gematigden als de extremisten zijn radicale islamieten. Beiden willen een islam die een publieke religie is. En niet alleen een publieke religie, maar DE publieke religie.

Het is niet alleen het extremisme van de middelen door degenen die wensen de islam snel en met geweld tot een staatsgodsdienst te maken waarover zich Cameron zich zorgen zou moeten maken, maar het is ook het extremisme in de kern dat de islam is, ongeacht of de overheersing wordt bereikt door de bom of de stembus, dat hem zorgen zou moeten baren.

De koppensnellers zonder licentie vormen op korte termijn een bedreiging. Maar de dreiging op de langere termijn is een Groot-Brittannië, waarin de koppensnellers door de staat worden gelegitimeerd.

Bron:
http://www.frontpagemag.com/2013/dgreenfield/the-uk-confronts-islamism/
Auteur: Daniel Greenfield

Vertaald uit het Engels door:
Vederso
(voor www.ejbron.wordpress.com)