Merkel vreest ondergang: Als we zo doorgaan, zijn we verloren!

Sombere gezichten in Brussel: Bondskanselier Angela Merkel herinnert aan het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog honderd jaar geleden

De euroredders vrezen blijkbaar de ondergang van de gemeenschappelijke munt: tijdens de laatste EU-topontmoeting vielen ongebruikelijk fatalistische woorden. Angela Merkel herinnerde aan het communisme en de Eerste Wereldoorlog. Mario Draghi zei tegen de zuidelijke landen dat ze zonder bezuinigingen hun soevereiniteit kwijtraken. De situatie is blijkbaar buiten controle.

Tijdens de onlangs voor Kerstmis gehouden EU-top schijnt een sfeer van ondergang geheerst te hebben. De zuidelijke landen weigeren al jarenlang om akkoord te gaan met een technocratisch idee van Angela Merkel: ze moeten zich contractueel verplichten tot bezuinigingen in de geest van de trojka, bestaande uit IMF, ECB en EU, om in aanmerking te kunnen komen voor bepaalde EU-subsidies (meer hier). Het IMF, dat Christine Lagarde graag aan het hoofd van de Europese Commissie zou zien (hier), volgt een gelijksoortige koers (hier).

Maar de Zuid-Europeanen willen de geëiste opgave van de nationale soevereiniteit niet accepteren (hier).

Nu heeft “Le Monde” de discussies aan de hand van notities gereconstrueerd. Deze notities lezen als een zwanenzang van een bouwvallig, tot mislukken gedoemd systeem. Er is een enorme kloof te zien, die dwars door de eurozone heengaat. En deze verloopt verrassend genoeg niet tussen het rijke noorden en het arme zuiden, zoals men tot nu toe gewend was. De kloof verloopt fundamenteel tussen Duitsland en de rest van Europa.

Zo beklaagde de Nederlander Mark Rutte dat zijn land pijnlijke bezuinigingen zonder de solidariteit van de anderen moest doorvoeren – en nu moeten de Nederlanders betalen voor diegenen, die niet bezuinigen.

De Oostenrijker Werner Faymann zei dat Oostenrijk zijn soevereiniteit niet ten gunste van de EU zal afstaan. Alle verdragen moeten door de parlementen goedgekeurd worden, Oostenrijk wijst “dictaten” af – en de door Merkel voorgestelde verdragen met de EU zijn niets anders zijn dan dat.

De Fin Jyrki Katainen zei dat de reddingsplannen het populisme sterker gemaakt hebben en sprak van de “kankeraandoening” van de EU.

François Hollande hield zich op de achtergrond en raadde de bijeengekomen EU-leiders aan de tijd te nemen: men zou het nu eens moeten worden over algemene principes en de echt harde onderwerpen pas na de Europese verkiezingen in het voorjaar van 2014 aan de orde moeten stellen. Hollande voelt de hete adem van de eurosceptici van Marine Le Pen in de nek (hier).

De Belg Elio di Rupio sloot zich bij Hollande aan en pleitte voor een uitstel van de bezuinigingen tot na de Europese verkiezingen.

De Spanjaard Mariano Rajoy eiste dat verdragen alleen vrijwillig afgesloten kunnen worden, omdat al het andere de soevereiniteit van de landen bedreigt.

ECB-chef Mario Draghi beet van zich af: “Als u geen bezuinigingen invoert, zult u uw soevereiniteit kwijtraken.”

De beroepsmatige euroredders bleken lamme eenden te zijn: José Manuel Barroso zei dat hij niet meer in functie is als de maatregelen besloten zijn. Herman Van Rompuy, die er volgend jaar eveneens mee stopt, zei dat hij geen chaos wilde achterlaten.

Deze discussies leidden ertoe dat Angela Merkel op ongebruikelijk drastische wijze de ondergang van de eurozone bezwoer: Ze zei dat ze uit een land kwam dat door de Bondsrepubliek Duitsland gered moest worden en dat niemand voor de Europeanen zou niemand opstaan om hen te redden. Merkel noemde de Griekenland-redding een bewijs dat de EU wel degelijk een crisis de baas kan worden en eiste daden: “Als we ons allemaal zo gedragen zoals onder het communisme het geval was, dan zijn we verloren. Zonder verdere integratie zal onze munt vroeger of later exploderen.”

Merkel zei dat ze bij het lezen van het boek “De slaapwandelaars” van Christopher Clark over de aanloop naar de Eerste Wereldoorlog gelijksoortige fenomenen gezien had als nu in de EU. Alle inspanningen om tot een politieke oplossing te komen zouden zijn mislukt – en dat zou geleid hebben tot het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog. “Het leven is onrechtvaardig”, zei Merkel. Het is beter zijn om nu 3 miljard euro te betalen dan de EU over enkele jaren met 10 miljard euro te moeten redden.

Zulke fatalistische woorden van een regeringschef zijn meer dan frustratie over een afgewezen voorstel.

De analyse van Merkel luidt: “De euro zal “exploderen” als de eurozone niet overgaat tot een radicale integratie. De situatie is net zo gevaarlijk als honderd jaar geleden – toen het daarna werkelijk tot een wereldoorlog kwam.

De EU-leiders werden het eens over het uitstellen van nog meer bezuinigingen tot de herfst van 2014.

Over de toestand waarin de EU zich aan het einde van het jaar 2013 presenteert, zijn twijfels op hun plaats of de eurozone deze bezuinigingen überhaupt nog zal meemaken.

De combinatie van een muntunie, die niet functioneert, en een gigantische schuldencrisis kan de eurocrisis niet zonder grote knal doorstaan. De knal zal in ieder geval komen. Want de schulden verdwijnen niet. Ze blijven en moeten afbetaald worden. Met of zonder euro.

We maken het begin van het einde van een ideologie mee.

Op één punt vergist Merkel zich echter: het uitstellen van een beslissing zal de crash niet goedkoper maken. Met iedere miljard die in het krakkemikkige systeem gepompt wordt, wordt de “redding” vooral voor de Duitse belastingbetalers vanwege de rentes en rentes op rentes op de nieuwe, vuile kredieten exponentieel duur worden.

Daar zullen de banken blij zijn.

De bondskanselier heeft haar ambtseed echter pas enkele dagen geleden op het Duitse volk gezworen. Het kan zijn dat voor een kanselier zo´n eed bij de derde keer een holle frase is.

Maar in een onvervalste crisis, zoals deze wordt aangekondigd door de schulden-tsunami, wordt ieder woord van een kanselier op een gouden weegschaal gelegd.

Ook de ambtseed.

Zo waarlijk helpe haar God.

Bron:
http://deutsche-wirtschafts-nachrichten.de

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)