VAL ME NIET LASTIG MET FEITEN: ISRAËL EN HET INTERNATIONAAL RECHT

Enkele van de overwinnaars van WO I op een groepsfoto uit 1920 voor het Castello Devachan te San Remo, waar zij bijeenkwamen om te vergaderen over het lot van de nieuwe wereld – en de Joden.

(Door: Leslie-Ann Stoffel)

We zijn ons allemaal bewust van het Bijbelse Verbond met Israël. Wat niet zo goed herkend wordt, is Israëls legale recht op het land bekend onder de naam Palestina. De naam Palestina werd voor het eerst gegeven aan het vroegere land Israël door de Romeinen. Het beoogde doel van de Romeinen was hiermee het bestaan van elke herinnering en de feitelijke Joodse geschiedenis weg te vagen binnen de regio en het betreffende volk te vernederen door hen in de toekomst te blijven associëren met de Filistijnen, een lang geleden verdwenen volk, en de op Israëls neergekomen eeuwenoude wraak. In feite is er nooit een land of onafhankelijke staat Palestina geweest en het bleef continu  een gebied dat keer op keer door diverse grootmachten werd veroverd, verloren en weer heroverd.

De eerste opgetekende benaming van een Arabisch-Palestijnse entiteit dateert van 1911 toen een nieuwsblad genaamd “Filastin” werd uitgegeven in Jaffa. Zoals de meeste Palestijnse bewegingen was DIT strikt en niets anders dan een reactie op de terugkeer van de Zionisten in Eretz Israël.  De voorzitter van de PLO Yasser Arafat adopteerde slim de naam Palestina voor de Arabieren, ondanks het feit dat er geen P voorkomt in het Arabische alfabet waardoor de weergave van de P ervoor zorgt dat het onuitspreekbaar wordt in hun taal. Traditioneel prefereren de Arabieren (in dat gebied) dat ze Zuid-Syriërs genoemd worden. De doelstelling van Arafat’s brede politieke adoptie van de omschrijving Palestijns was het creëren van een Arabische verbintenis met dat land.  Waardoor als het ware de Joodse identificatie met hun oude thuisland werd gestolen. De laatste entiteit die de heerschappij had over Palestina na het Ottomaanse imperium was het Brits imperium. Na de Eerste Wereldoorlog begonnen de geallieerden met een verdeling van het veroverde Ottomaanse imperium.  De Britten besloten tot heroprichting van het Joodse thuisland in Palestina.

De Balfour-verklaring van 1917 door lord Arthur James Balfour en de daaruit volgende verklaring en ratificatie gebouwd op dit document is de vitale basis van Israëls internationaal geldend recht op haar land.

Kopie van het originele document dat alles in gang zette (toevoeging vertaler):

De Balfour-verklaring en verder “Harer Majesteits regering staat welwillend tegenover de vestiging van een nationaal huis voor het Joodse volk in Palestina, en zal naar beste vermogen het bereiken van dit doel ondersteunen, waarbij het duidelijk moet zijn dat niets zal worden gedaan dat de burgerlijke en religieuze rechten van bestaande niet-Joodse gemeenschappen in Palestina kan schaden, of de rechten en politieke status die Joden genieten in enig ander land”.

Dit alles legde de basis voor de San Remo Conferentie in april 1920. De landen hier aanwezig waren de leden van de “League of Nations” (Volkenbond-voorloper van de VN), op dat moment Groot-Brittannië, Italië, Frankrijk en vertegenwoordigers van Japan, Griekenland en België.  De Balfour-verklaring werd geratificeerd en gaf de Joden het legale recht hun oorspronkelijke thuisland te heroprichten binnen het door Groot Brittannië bestuurde gebied genaamd Palestina. Het werd beschouwd als een bindende resolutie van internationaal recht.

Het mandaat van Palestina was geconstrueerd op basis van de San Remo Resolutie en was opgedragen aan Groot Brittannië onder de voorwaarde dat Groot Brittannië de invulling van de Balfour-verklaring zou mogelijk maken. Dat hield het formeren en het oprichten van een Joodse staat in. Bovendien bepaalde in 1922 de League of Nations de regel, omsloten in internationale wetgeving, dat Palestina het Nationale Huis van de Joden zou zijn en dit werd ook bevestigd toen de Verenigde Naties de rol overnamen van de Volkenbond. Ofschoon San Remo Israël het recht gaf op het land veranderde Sir Winston Churchill de overeenkomst om de Arabieren te sussen en te verzoenen. Hij droeg het land ten oosten van de Jordaan over aan het hasjemitische koninkrijk onder de naam Trans-Jordanië, het latere Jordanië. Het land westelijk van de Jordaan werd het Joodse thuisland. Dit had tot gevolg dat 77% van het oorspronkelijke land weggenomen werd voor de vestiging van de Joden. Deze beslissing was illegaal en de San Remo overeenkomst is nu nog steeds wettelijk en bindend. De “1967 grens” markeert de wapenstilstandslijn waar het Israëlisch-Joodse leger de wapens neerlegde in 1949, in overeenstemming met de wapenstilstand van Rhodes. In de 19 jaren die daarop volgden, vroegen de Arabieren, die woonden in het gebied dat nu bekend is onder de naam “West Bank”, nooit aan de Jordaanse koning Hoessein om de vestiging van een aparte Palestijnse staat of werd hun deze staat op dat gebied aangeboden. In werkelijkheid was het enige land dat de Jordaanse soevereiniteit erkende over de “West Bank” het Verenigd Koninkrijk, dat tevens het Jordaanse leger trainde en van uitrusting voorzag. Voor zover het de rest van de wereld bezorgd maakte, was dit – en bleef dit, in termen van internationaal recht – een niemandsland.

Bron:
www.jewishpress.com
Auteur: Leslie-Ann Stoffel

Vertaald uit het Engels door:
Guus Velraeds
(voor www.ejbron.wordpress.com)