Wereldwijd terrorisme en Saoedi-Arabië: Bandar’s terroristisch netwerk

Bandar bin Sultan

(Door :Prof. James Petras in Global Research, 11 januari 2014, in een vertaling van Marc Bouwman)

Saoedi-Arabië heeft alle ondeugden en geen van de deugden als dat van een olierijke staat als Venezuela. Het land wordt dictatoriaal geregeerd door een familie die geen oppositie toestaat en mensenrechtenadvocaten en politieke dissidenten ernstig straft. Honderden miljarden olieopbrengsten worden beheerst door dit koninklijk despotisme, dat speculatieve investeringen over de hele wereld voedt. De heersende elite steunt op de aanschaf van westerse wapens en bescherming van de VS vanuit hun militaire bases in het land. De rijkdom van productieve naties verrijkt de in het oog lopende consumptie van de heersende familie van het huis Saud. De heersende elite financiert de meest fanatieke, gedegenereerde, vrouwen hatende versie van de islam, de soennitische sekte van het Wahabisme.

Geconfronteerd met binnenlands afwijkende meningen van onderdrukte onderdanen en religieuze minderheden, ziet de Saoedische dictatuur overal bedreigingen en gevaren: van overzee, seculieren, nationalisten en shiietisch geregeerde landen; in het binnenland zijn er de gematigd soennitische nationalisten, democraten en feministen; binnen de koninklijke kliek weer traditionalisten en modernisten. In antwoord hierop financiert, traint en bewapent het een internationaal netwerk van islamitische terroristen welke regeringen, die zich verzetten tegen het Saoedisch klerikaal-dictatoriale regime, aanvalt en vernietigt.

Het brein achter het Saoedische terreurnetwerk is Bandar bin Sultan, die oude en sterke banden heeft met hoge ambtenaren in de VS op het gebied van politiek, militaire zaken en inlichtingendiensten. Bandar werd getraind en geïndoctrineerd op de Maxwell luchtmachtbasis en de John Hopkins Universiteit, en diende als Saoedisch ambassadeur in de VS van 1983 tot 2005. Tussen 2005 en 2011 was hij secretaris van de Nationale Veiligheidsraad en in 2012 werd hij benoemd tot directeur-generaal van de Saoedische inlichtingendienst. Al vroeg werd Bandar ondergedompeld in clandestiene terreuroperaties, in samenwerking met de CIA. Tussen zijn talloze ‘dirty operations’ met de CIA gedurende de jaren 1980 door, sluisde Bandar $32 miljoen dollar over naar de Nicaraguaanse Contra’s, die betrokken waren bij een terreurcampagne om de revolutionaire Sandinistische regering in Nicaragua omver te werpen. Gedurende zijn aanstelling als ambassadeur was hij actief betrokken bij de bescherming van leden van de Saoedische koninklijke familie die banden hadden met de aanslag van 9/11 op de Twin Towers en het Pentagon. Dat Bandar en zijn bondgenoten in de koninklijke familie vooraf kennis hadden van de aanslagen door Saoedische terroristen (11 van de 19), kan worden afgeleid uit de vlucht van leden van de Saoedische koninklijke familie direct na de aanslag. Documenten van VS-inlichtingendiensten aangaande de Saoedi-Bandar connectie worden door het Congres bestudeerd.

Met een schat aan ervaring in het runnen van clandestiene terroristische operaties, verkregen in zijn twee decennia van samenwerking met Amerikaanse inlichtingendiensten, was Bandar in de positie zijn eigen wereldwijde terroristische netwerk op te bouwen ter verdediging van de geïsoleerde, gedegenereerde en kwetsbare Saoedische monarchie.

Bandar’s terroristisch netwerk

Bandar bin Sultan heeft Saoedi-Arabië getransformeerd van een naar binnen gekeerd tribaal regime, voor zijn overleving afhankelijk van Amerikaanse militaire macht, naar een regionaal centrum voor een groot terroristisch netwerk, dat actief financiële steun verleende aan rechtse militaire dictaturen (Egypte) en vazalstaten (Jemen) en militaire interventies pleegde in de Golfregio (Bahrein). Bandar financierde en bewapende een grote aantal clandestiene operaties, ten dienste van islamitische afdelingen van Al-Qaida, de Saoedisch gecontroleerde Wahabi-sekte, als ook de talloze andere Soennitische gewapende groeperingen. Bandar is een “pragmatisch” opererende terrorist: het onderdrukken van tegenstanders van Al-Qaida in Saoedi-Arabië en het financieren van Al-Qaida terroristen in Irak, Syrië, Afghanistan en elders. Terwijl Bandar voor lange tijd deel uitmaakte van VS-inlichtingendiensten, heeft hij recentelijk een ‘onafhankelijke koers’ ingenomen daar waar regionale belangen van de despotische staat afwijken van die van de VS. Terwijl Saoedi-Arabië de oude vijandschap jegens Israël koesterde, ontwikkelde Bandar een “heimelijk onderling begrip” en samenwerking met de regering Netanyahu rondom hun gezamenlijke vijandschap jegens Iran, meer specifiek tegen het interim-akkoord tussen de regimes van Obama en Rohani.

Bandar intervenieerde direct, of via tussenpersonen, door politieke allianties opnieuw vorm te geven, waarbij vijanden werden gedestabiliseerd en de politieke arm van de Saoedische dictatuur werd versterkt en uitgebreid van Noord-Afrika tot Zuid-Azië, van de Russische Kaukasus tot de Hoorn van Afrika, soms in overeenstemming met het Westers imperialisme, op andere momenten uitvoering gevend aan Saoedische hegemonistische aspiraties.

Noord-Afrika: Tunesië, Marokko, Libië en Egypte

Bandar schonk miljarden dollars ter ondersteuning van rechtse pro-islamitische regimes in Tunesië en Marokko, zich verzekerend van de onderdrukking van grote pro-democratische bewegingen, welke gemarginaliseerd en van hun macht beroofd werden. Met Saoedische financiële steun worden islamitische extremisten aangemoedigd de ‘gematigde’ islamisten in de regering te steunen door leiders van seculiere democratische partijen en socialistische vakbonden te vermoorden. Bandar’s politiek valt in grote lijnen samen met die van de VS en Frankrijk in Tunesië en Marokko, maar niet in Libië en Egypte.

Saoedische financiële steun voor islamitische terroristen en met Al-Qaida verbonden organisaties en personen tégen de Libische president Khadaffi viel samen met de luchtoorlog van de NAVO. Hoewel achteraf verschillen optraden: het door de NAVO gesteunde nieuwe regime van neo-liberale ex-pats stond in Libië tegenover het door Saoedi-Arabië gefinancierde Al-Qaida,radicaalislamitische terreurgroepen en bijbehorende gewapende bandieten en plunderaars. Door Bandar gefinancierde extremisten in Libië ontvingen fondsen om hun militaire operaties uit te breiden naar Syrië, waar het Saoedische bewind een grote militaire operatie organiseerde om het Assad-regime omver te werpen. Het moorddadige conflict tussen de NAVO en door Saoedi-Arabië bewapende groepen in Libië liep uit de hand en leidde tot de radicaalislamitische moord op de ambassadeur van de VS en CIA-medewerkers in Benghazi (11 september 2012, vert.). Na de val van Khadaffi verloor Bandar zijn belangstelling voor het hierna volgende bloedbad en de chaos, veroorzaakt door zijn gewapende aanwinsten. Deze groepen financierden voortaan zichzelf door middel van bankroof, diefstal van olie en het legen van lokale schatkisten, waardoor zij relatief ‘onafhankelijk’ werden van Bandar’s controle.

In Egypte ontwikkelde Bandar, in samenwerking met Israël (maar om andere redenen), een strategie om de relatieve onafhankelijkheid van de democratisch gekozen regering van de Moslimbroederschap van Morsi te ondermijnen. Bandar en de Saoedische dictatuur steunden financieel de militaire coup en dictatuur van generaal Sisi. De strategie van de VS, waarbij de Moslimbroederschap en het militaire regime macht zouden delen, gelegitimeerd door zowel de Egyptische kiezer als de Egyptische pro-Israëlische en pro-NAVO militairen, werd gesaboteerd. Met een hulppakket van 15 miljard dollar en toezeggingen voor meer, voorzag Bandar de Egyptische militairen van een financiële reddingslijn en economische immuniteit voor elke vorm van internationale financiële represailles (boycot, vert.). De militairen verpletterden de Moslimbroederschap, namen haar leiders gevangen en dreigden deze te executeren. Ze verklaarden delen van de liberaallinkse oppositie vogelvrij, die kort daarvoor nog dienden om de machtsgreep te rechtvaardigen. Door de militaire coup te steunen elimineerde Bandar een rivaliserend, democratisch gekozen islamitisch regime dat contrasteerde met het Saoedische despotisme. Hij verzekerde zich van een gelijkgezind dictatoriaal regime in een belangrijk Arabisch land, hoewel de militaire heersers daar meer seculier, pro-Westers, pro-Israël en minder anti-Assad zijn dan het regime van de Moslimbroederschap. Bandar’s voorbereidingen ter ondersteuning van de Egyptische coup verzekerde Saoedi-Arabië van een politieke bondgenoot maar ook een onzekere toekomst.

Een herleving van een nieuwe anti-dictatoriale massabeweging (in Egypte, vert.) zou ook gericht zijn tegen de Saoedische samenwerking. Bovendien ondermijnde en verzwakte Bandar de eenheid tussen de Golfstaten. Zo had Qatar het regime Morsi gefinancierd met 5 miljard dollar.

Bandar’s terroristisch netwerk is het duidelijkst in de grootschalige financiering, bewapening, training en het vervoer van tienduizenden islamitische terroristische “vrijwilligers” vanuit de VS, Europa, het Midden-Oosten, de Kaukasus, Noord-Afrika en elders. Al-Qaida terroristen in Saoedi-Arabië werden “martelaren voor de islam” in Syrië. Dozijnen gewapende islamitische bendes in Syrië streden met elkaar om Saoedische wapens en fondsen. Trainingsbases met instructeurs uit de VS en Europa, betaald door Saoedi-Arabië, werden gevestigd in Jordanië, Pakistan en Turkije. Bandar financierde de grootste ‘rebelse’ islamitische terroristische gewapende groep, de Islamitische Staat van Irak en de Levant (ISIL) voor operaties over de grenzen (die van Syrië met Irak, vert.)

Samen met de steun van Hezbollah voor Assad stuurde Bandar geld en wapens naar de Abdullah Azzam Brigades in Libanon voor bomaanslagen in Zuid-Beiroet, op de Iraanse ambassade en in Tripoli. Bandar wees het Libanese leger 3 miljard dollar toe met als doel een nieuwe burgeroorlog aan te wakkeren tussen het leger en Hezbollah. In samenwerking met Frankrijk en de VS, maar met meer financiële middelen en grotere vrijheid om islamitische terroristen te recruteren, leidde Bandar op drie fronten een militair en diplomatiek offensief tegen Syrië, Hezbollah en Iran. Bandar wilde, na de islamitische machtsovername in Syrië, een islamitisch-Syrische invasie ter ondersteuning van Al-Qaida in Libanon om Hezbollah te verslaan, in de hoop Iran te isoleren. Teheran zou dan het doel worden van een gecombineerd Saoedisch-Israëlisch-VS offensief. Bandar’s strategie is meer fantasie dan werkelijkheid.

Bandar wijkt af van Washington: het offensief in Irak en Iran

Saoedi-Arabië is altijd een buitengewoon bruikbare, maar soms onhandelbare, bondgenoot van Washington geweest. Vooral sinds Bandar hoofd van de Saoedische inlichtingendienst werd: als oud-medewerker van de CIA nam hij soms ook de vrijheid om ‘gunsten’ voor zijn diensten los te krijgen, vooral als deze ‘diensten’ binnen de Saoedische machtsstructuur zijn weg omhoog bevorderden. Zijn vermogen om AWACS veilig te stellen, ondanks verzet van AIPAC, leverde hem extra punten op. Zoals ook Bandar’s capaciteit om het vertrek van enkele honderden Saoedische ‘koninklijken’ met banden met 9/11-terroristen te verzekeren, ondanks een hoog niveau van nationale veiligheid tijdens de naweeën van de aanslag.

Hoewel er in het verleden vaker onenigheden waren, ontwikkelde Bandar nu een grotere onafhankelijkheid van de Amerikaanse politiek. Hij ging door met het bouwen van zijn eigen terroristennetwerk, gericht op maximalisatie van de Saoedische hegemonie – zelfs als dat in tegenstelling was met Amerikaanse doelen, clientèle of clandestiene operaties.

Terwijl de Verenigde Staten gebonden zijn aan steun aan het rechtse Malikki regime in Irak, geeft Bandar politieke, militaire en financiële steun aan de soennitisch terroristische ISIL. Toen de VS onderhandelden over het ‘tijdelijk akkoord’ met Iran, uitte Bandar zijn onvrede hierover en ‘kocht’ steun: Saoedi-Arabië tekende een wapenovereenkomst van een miljard dollar gedurende het bezoek van de Franse president Hollande, in ruil voor zwaardere sancties tegen Iran. Bandar steunde ook Israël in haar beïnvloeding van het Congres door gebruik te maken van zionistische machten binnen de VS, met als doel de onderhandelingen van de VS met Iran te saboteren.

Bandar ontworstelde zich aan zijn oorspronkelijke onderwerping aan de Amerikaanse inlichtingendiensten. Zijn hechte banden met de politiek invloedrijken en met presidenten van de VS en EU uit verleden en heden, moedigden hem aan ‘Big Power adventures’ aan te gaan. Hij probeerde de Russische president Poetin te overtuigen zijn steun voor Syrië in te trekken in ruil voor de aanschaf van wapens voor vele miljarden dollars, maar dreigde Tsjetsjeense terroristen los te laten op de Olympische Winterspelen in Sotsji als Russische steun aan Syrië niet werd ingetrokken. Hij bracht Erdoğan, een NAVO-bondgenoot die aanvankelijk bewapende ‘gematigde’ tegenstanders van Bashar Assad steunde, ertoe de door de Saoedi´s gesteunde ‘Islamitische Staat van Irak en Syrië’ te aanvaarden. Hierbij verzekerde Bandar zich van Erdoğan’s steun voor een gemakkelijke doorgang van grote aantallen door de Saoedi´s getrainde terroristen naar Syrië, en waarschijnlijk Libanon, door zich te ‘verkijken’ op Erdoğan’s ‘opportunistische’ inspanningen om oliecontracten met Iran en Irak af te sluiten, op zijn militaire arrangementen met de NAVO, en ‘vergat’ hij zijn steun aan het disfunctionerende Morsi-regime in Egypte.

Bandar versterkte de banden met de gewapende Taliban in Afghanistan en Pakistan, waarbij hij het verzet tegen VS-troepen bewapende en financierde, en bood hij aan de VS een optie voor een ‘onderhandeld vertrek’.

Bandar steunt en bewapent waarschijnlijk de Oeigoerse moslimterroristen in westelijk China en Tsjetsjeense en Kaukasische terroristen in Rusland, zelfs terwijl de Saoedi´s hun olieverdragen met China uitbreiden en samenwerken met het Russische Gazprom.

De enige regio waar de Saoedi´s direct militair ingrepen is in de Golfstaat Bahrein, waar Saoedische troepen de pro-democratische beweging, die de lokale despoot uitdaagde, verpletterde.

Bandar: wereldwijde terreur op basis van dubieuze binnenlandse fundamenten

Bandar startte een buitengewone transformatie van de Saoedische buitenlandse politiek, waarmee hij haar wereldwijde invloed vergrootte. Wat alles erger maakte. Zoals Israël, als een reactionaire heerser aan de macht komt en de democratische orde omver werpt, arriveren de Saoedi´s op het toneel met tassen vol dollars om het regime te schragen. Telkens als een islamitisch terroristisch netwerk verschijnt om een nationalistisch, seculier of sjiietisch regime omver te werpen, kan het rekenen op Saoedische fondsen en wapens. Wat sommige westerse schrijvers eufemistisch omschrijven als “voorzichtige poging” het achterlijke Saoedische regime “te liberaliseren en moderniseren”, is feitelijk het militair opwaarderen van overzeese terroristische activiteiten. Bandar gebruikt moderne technieken van terreur om aan naburige en verre regimes met moslimpopulaties het Saoedische model van reactionaire heerschappij op te leggen.

Het probleem is dat Bandar’s ‘avontuurlijke’ grootschalige overzeese operaties botsen met de heersende koninklijke ‘introspectieve’ stijl van regeren. Zij willen met rust gelaten worden om de honderden miljarden olieopbrengsten te verzamelen, om te investeren in hoogwaardig vastgoed over de hele wereld, en rustig hoogwaardige callgirls in Washington, Londen, Beiroet te kunnen ‘betuttelen’ – terwijl ze zich voordoen als vrome beschermers van Medina, Mekka en de heilige plaatsen. Tot nog toe is Bandar niet aangepakt, omdat hij zo voorzichtig was de heersende vorst en zijn kliek zijn respect te betuigen. Hij heeft westerse en oosterse premiers, presidenten en andere respectabele notabelen in Riyad verleid overeenkomsten te sluiten en hen aangemoedigd de heersende despoot, tot zijn genoegen, te overladen met complimenten. Toch stoort hij kringen rondom de koning, met zijn verlangen naar overzeese Al-Qaida operaties en zijn aanmoedigingen aan Saoedische extremisten om terroristische oorlogen overzee aan te gaan. Zij zijn bezorgd dat Saoedisch getrainde, bewapende en kundige terroristen – bestempeld als ‘heilige krijgers’ – terug zouden kunnen keren van Syrië, Rusland en Irak om de koninklijke paleizen te bombarderen. Bovendien, overzeese regimes die getroffen zijn door Bandar’s terroristisch netwerk zouden dit kunnen vergelden: Rusland of Iran, Syriërs, Egyptenaren, Pakistanen, Irakezen zouden hun eigen instrumenten van vergelding kunnen ‘sponsoren’. Ondanks de honderden miljarden besteed aan wapenaankopen, is het Saoedische regime erg kwetsbaar op alle niveaus. Los van [het gevaar van, vert.] tribale legioenen, is de miljarden-elite weinig populair bij de bevolking en nog minder [door verkiezingen, vert.] gelegitimeerd. Ze is afhankelijk van overzeese migranten-arbeid, buitenlandse ‘experts’ en Amerikaanse militaire eenheden. De Saoedische elite wordt veracht door de zeer religieuze wahabitische clerus, omdat ze ‘ongelovigen’ toestond op geheiligd terrein [westerse troepen op Saoedisch grondgebied, vert.]. Terwijl Bandar de Saoedische macht in het buitenland uitbreidt, versmalt binnenlands de machtsbasis. Terwijl hij Amerikaanse beleidsmakers in Syrië, Iran en Afghanistan tart, blijft het regime afhankelijk van de Amerikaanse luchtmacht en hun Zevende vloot om het te beschermen tegen een groeiende reeks van vijandige regimes.

Bandar, met zijn opgeblazen ego, mag geloven dat hij als een Saladin een nieuw islamitisch rijk bouwt, maar in werkelijkheid kan zijn vorst met één vinger zijn ontslag bewerkstelligen. Eén provocatieve aanslag op burgers door zijn radicaalislamitische terroristische gunstelingen teveel kan leiden tot internationale crises waarbij Saoedi-Arabië de schande van de wereld wordt.

In werkelijkheid is Bandar bin Sultan de gunsteling en opvolger van Bin Laden; hij heeft het wereldwijde terrorisme verdiept en gesystematiseerd. Bandar’s terreurnetwerk heeft veel meer onschuldige slachtoffers vermoord dan Bin Laden. Dat kan natuurlijk verwacht worden. Uiteindelijk beschikt hij over de miljarden dollars van de Saoedische schatkist, heeft hij zijn training van de CIA ontvangen, en de handdruk van Netanyahu!

Oorspronkelijke title: Global terrorism and A-A: Bandar’s terror network http://www.globalresearch.ca/global-terrorism-and-saudi-arabia-a-retrograde-rentier-dictatorship/5364556

Copyright © 2014 Global Research

Vertaald uit het Engels door:
Marc Bouwman
(voor www.ejbron.wordpress.com)