Waarom schrijft Duitsland aan Joden voor waar ze mogen leven?

De Duitse minister van Buitenlandse Zaken, Frank-Walter Steinmeier

Met een fantastisch gevoel voor timing kwam de Duitse minister van Buitenlandse Zaken Frank-Walter Steinmeier vorige week in Israël aan, nam deel aan de begrafenis van Ariel Sharon en ging daarna door met het openlijk tiranniseren van Israël.

In een gesprek met journalisten beschuldigde Steinmeier de joodse staat ervan het vredesproces te “schaden” door huizen voor Joden in Judea en Samaria (de “Westbank”) te bouwen.

En in een discussie met de Israëlische minister-president Benjamin Netanyahu bezijden de begrafenis van Ariel Sharon zette hij de minister-president onder druk om af te zien van verdere bouwactiviteit, omdat dit “het proces verder zou kunnen verstoren.”

Ik ken de rouwrituelen in Duitsland niet, maar ik neem aan dat daar het beledigen van de gastheer direct na een begrafenis niet bij hoort.

En toch zag Steinmeier, toen hij in Israël was, er niets verkeerds in om precies dat te doen: van de gelegenheid gebruik maken om een politieke kwestie aan te roeren, hoe smakeloos en onbehoorlijk dat ook was.

Dat is niet het soort gedrag dat je van een “vriend” verwacht, of wel?

Wat echter nog beledigender is aan de heldendaden van Steinmeier is het historische geheugenverlies van de Duitse regering, die officiële vertegenwoordigers zonder enig gevoel voor ironie m.b.t. hun positie over het recht van de Joden om in Judea en Samaria te leven achterliet. Per slot van rekening is het nog geen 80 jaar geleden dat Duitsland in de wetten van Neurenberg van 1935 Joden uitzonderde om Duits grondgebied van hun aanwezigheid te “zuiveren”. Als gevolg daarvan was onder Duitse heerschappij het recht van de Joden om te leven waar ze wilden sterk beperkt.

Je zou denken dat gezien dit duistere hoofdstuk uit hun geschiedenis de Duitsers er speciaal op zouden letten niet in zo´n zaak verwikkeld te raken en te zeggen waar Joden mogen leven, mogen bouwen of hun gezinnen mogen opvoeden.

Maar dat is niet het geval geweest.

Een feit is: afgelopen zomer werd alom bericht dat Berlijn besloten had een initiatief van de Europese Unie te steunen, dat ondernemingen in joods bezit in Judea en Samaria uitzondert. Dit initiatief is bedoeld om ze aan een speciale behandeling te onderwerpen, waartoe de toepassing van unieke herkomststickers op door Joden in deze gebieden geproduceerde waren behoort. Overbodig om te zeggen dat door Palestijnen geëxploiteerde fabrieken in de gebieden niet op deze wijze worden gebrandmerkt.

In een interview met Reuters waarschuwde de EU-Midden-Oosten ambassadeur Andreas Reinicke dat wanneer de laatste ronde van de vredesbesprekingen tussen Israël en de Palestijnen zou mislukken, de EU haast zal maken met haar plannen van etikettering van door Joden in Judea en Samaria geproduceerde waren.

De schijnheiligheid achter de etikettenkruistocht is des te duidelijker wanneer je bedenkt dat er geen campagnes voor andere “omstreden gebieden” worden overwogen. Daarom bestaat er geen Europese eis om Chinese producten “Made in Tibet”, in Tsjetsjenië geproduceerde Russische of Spaanse waren uit Catalonië te etiketteren. Het lijkt erop dat de Europese “liberalen” alleen op zulke maatregelen staat als de joodse staat erbij betrokken is.

Dat is niet alleen dubbelhartig, dat is doodgewoon discriminatie.

En in het geval van Duitsland is zo´n houding bijzonder weerzinwekkend en de regering van Angela Merkel moet zich schamen dat zij daar aan meedoet. Wat je ook van het vredesproces en de tweestatenoplossing mag vinden, het moet duidelijk zijn dat met goederen en bouwen alleen daarom verschillend wordt omgegaan, omdat de persoon van wie de fabriek is of die het huis bouwt een aanhanger van Mozes en niet van Mohammed´s fanatieke doen en laten is.

En gezien de eigen oneerbare balans tijdens de 20^e eeuw hebben Duitsland en zijn leidende politici een speciale verantwoordelijkheid om met zulke dingen buitengewoon gevoelig om te gaan, vooral als ze verband houden met Joden. Niemand beweert dat Duitsland een tweede Holocaust plant, maar het land moet meer bewustzijn tonen met betrekking tot de pijnlijke ironie die hier aan het werk is.

In 1936 was in het hele rijk een bordspel genaamd “Joden eruit” populair. De spelers bewogen Joden voorstellende figuurtjes naar “verzamelpunten”, van waaruit ze naar het land Israël gedeporteerd moesten worden. “als het je lukt zes Joden te verjagen”, stond er in de instructie van het spel” ben je zonder meer de winnaar!”

Treurig genoeg speelt Duitsland eens temeer eenzelfde spel, al is het ook met één verschil. Terwijl het doel vroeger was om de Joden naar Israël weg te sturen, is het doel nu om ze te dwingen delen ervan te verlaten.

Maar ik heb een nieuwtje voor mevrouw Merkel en haar collega´s: Niemand, vooral Duitsland niet, heeft het recht om Joden te vertellen waar ze mogen leven of niet.

In 1945 kroop het joodse volk uit de ovens van Europa en won het haar traditionele thuisland weer terug.

Wat Berlijn ook mag denken of zeggen: De Joden zijn niet van plan om hier ook maar een deel weer  van af te staan.

Bron:
http://haolam.de

Bron oorspronkelijk artikel:
www.jewishpress.com
Auteur: Michael Freund

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)