DE ISLAM- EN MULTIKULKRITISCHE NEDERLANDER WIL GEHOORD WORDEN!

Koning Willem I en familie

1. De aasgieren van maart 2014 en de voorgeschiedenis.

De hel barstte los in het Nederlandse politieke landschap, tussen de 19de en de 22ste maart 2014: Als een zwerm razende, onverzadigbare roofvogels stortte de publieke opinie, belichaamd door politici en media, zich op hun prooi, na maanden- misschien wel jarenlang stil en grimmig op deze kans te hebben gewacht. Was het hen gelukt, hem binnen een tijdspanne van 24 uur te verzwelgen met huid en haar, dan zouden zij dit niet gelaten hebben en zouden zij elkaar na afloop tevreden hebben gefeliciteerd, alvorens terug te keren tot de orde van de dag.

Wat was namelijk het geval? Kort na afloop van de gemeenteraadsverkiezingen 2014, ook al enige dagen daarvoor, had de leider van de Partij voor de Vrijheid, Geert Wilders, zich voor het oog van de camera een op meerdere manieren te interpreteren uitspraak gepermitteerd, die tot grote vreugde van zijn tegenstanders met enige goede wil als mensvijandig kon worden uitgelegd. Reeds lang hadden zij hierop gehoopt en nu zagen zij hun kans schoon: Het gekrijs was oorverdovend, stofwolken waaiden op! Werkelijk alles werd uit de kast getrokken om deze hevig bekritiseerde, door sommigen zelfs gehate figuur uit hun midden te verwijderen, waar dit de afgelopen jaren zelfs door middel van aanklachten, uitmondende in processen, niet was gelukt. Eindelijk, dachten zij, gloorde er een glimp van hoop dat hun opzet zou slagen.

Waaróm dit streven, vraagt men zich af: Was Nederland al niet gedurende twee eeuwen een democratie, waarin ieders stem, van links tot rechts, van behoudend tot progressief, gehóórd mocht worden? Zeker. Hoewel onzichtbare restricties op dit gebied altijd al aanwezig waren.
In de eerste helft van de 19de eeuw, vanaf het moment dat Willem I zich tot ‘koning van het Rijk der Nederlanden’ had laten bombarderen, was het kiesrecht beperkt geweest tot bepaalde lagen van de bevolking – voor vrouwen was het sowieso uitgesloten – en de vrijheid van drukpers gelimiteerd. Gaandeweg werd dat uitgebreid, met name omdat enkele, veelal liberale, politici oog kregen voor de al te scheve verhoudingen. Het socialisme begon zijn opmars en de Nederlandse arbeidersklasse, ontstaan tijdens de industriële revolutie, kreeg haar vorm én haar stem. Enkele oorlogen in Europa, met als hoogtepunt WO I, waren nodig om de kijk op de maatschappelijke verhoudingen, waaronder de rol van de vrouw, definitief te veranderen en ook haar het kiesrecht te verschaffen. Het ontwikkelde zich allemaal langzaam en schoksgewijs, maar het ontwikkelde zich. Na WO II, gepaard gaande met de vijfjarige Duitse bezetting, dacht Nederland van zichzelf voldoende te hebben geleerd wat democratie inhield én zich het belang van die democratie voldoende te realiseren: Nooit meer oorlog, nooit meer dictatuur, nooit meer achterstelling of onderdrukking…….
Evenwel: de diversiteit aan voorkeuren en levensstijlen blééf. Sterker, zij ontwikkelde zich in de loop van te 20ste eeuw meer en meer, naarmate het individuele zelfbewustzijn toenam. Dat werd dan ook als positief aangemerkt: Men had er alle vertrouwen in dat de verschillende groepen in harmonie naast en met elkaar zouden kunnen leven.
Echter, in de woorden van George Orwell: “All animals are equal, but some animals are more equal than others.” Teneinde de harmonie te handhaven, daarover was iedereen het eens, zouden bepaalde elementen geweerd moeten worden, waarvan men vreesde dat zij diezelfde harmonie zouden kunnen verstoren. Vlak na de oorlog waren dat de NSB’ers, de ‘landverraders’ geweest. Zelfs zo, dat men de groep, die eveneens als twijfelachtig werd beschouwd, maar die wél als hun absolute politieke tegenstander werd gezien, de communisten, min of meer bleef accepteren, ook ten tijde van de “Koude Oorlog.” Aan excessen zoals het McCartyïsme in de VS deed Nederland in ieder geval niet mee. Een andere ‘beschermde groep’ vormden de Joden: Met de gruwelen van de Holocaust in het achterhoofd legde men elkaar de morele verplichting op alle latent aanwezige antisemitische sentimenten weg te steken en nooit meer tevoorschijn te halen. Nou waren die sentimenten al gedurende vele eeuwen dusdanig in menige ziel verankerd, dat dit wegstoppen bij menigeen niet zonder moeite gegaan is en het in vele gevallen bij wegstoppen bleef, zonder dat het verschijnsel metterdaad werd uitgeroeid, iets wat we verderop in deze geschiedenis nog zullen zien.

2. De immigranten.

Een ander element dat in het ergste geval een ‘Holocaust’ tengevolge kon hebben, had men inmiddels bedacht, was het ‘racisme,’ zoals dat in de Verenigde Staten en -moest men langzamerhand bekennen- in het toenmalige Zuid-Afrika voorkwam, waar het zelfs in de Grondwet was vastgelegd: Het onderscheid maken op grond van ras/huidskleur. Dit racisme moest dus zorgvuldig uit de samenleving worden geweerd en elk aan het licht tredend voorbeeld ervan moest worden veroordeeld: In de Nederlandse samenleving diende absoluut plaats te zijn voor iedereen. Een nobel streven, ook al ging ook dit niet zonder slag of stoot: Reeds in de jaren ’50 had de Nederlandse bevolking, die tot dan toe praktisch niets gewend was geweest, vreemd aangekeken tegen de ‘spijtoptanten’ uit Nederlands-Indië en in het daaropvolgende decennium kwam daar de nieuwe uitdaging bij in de vorm van de toestroom uit Suriname en de Antillen. Nadat men zich aldus met moeite had ingeprent dat er wat deze mensen betrof géén onderscheid gemaakt mocht worden op grond van ras/huidskleur begon het geworstel met zaken als verschil in mentaliteit en levenshouding. Maar gestaag oefende men zich in het aankweken van verdraagzaamheid, het nieuwe begrip dat tot norm verheven was.
Het fenomeen ‘gastarbeid’ intussen manifesteerde zich aanvankelijk onopvallend; bovendien ging men ervan uit dat het van tijdelijke aard zou zijn. Wel werden met de jaren de werkkrachten uit Spanje, Italië en Portugal gaandeweg vervangen door mannen uit Turkije en Marokko, maar men dacht er zich weinig bij: Zij woonden veelal bij elkaar in pensions en barakken en lieten zaken als hun religie en/of cultuur nog weinig gelden. De kentering kwam toen zij, zo halverwege de jaren ’70, begonnen te verhuizen naar flats en eengezinswoningen en hun gezinnen lieten overkomen; het streven zich hier voor langere tijd of zelfs voorgoed te willen vestigen, werd zichtbaarder, evenals de verschillen tussen hun cultuur en de westerse.
Op de verwondering en, sluipenderwijs, de irritatie, die als gevolg daarvan hier en daar de kop opstak, reageerde de overheid opvallend pathetisch: Nadrukkelijker dan ooit werd de Nederlandse bevolking de deugden ‘geduld’ en ‘verdraagzaamheid’ voorgehouden, die tenslotte álle verhoudingen recht zouden trekken. Met verve werd gewezen op de taalproblemen, waarmee de nieuwkomers kampten en die uiteraard zeker de eerste tijd voor ‘misverstanden’ konden zorgen, maar tenslotte, tenslotte…..Daarnaast golden de nieuwkomers als mensen die het “moeilijk”hadden, die vanuit een “moeilijke” situatie waren geïmmigreerd. Vanuit humaan oogpunt moesten zij “geholpen” worden. Nu waren dezelfde argumenten jaren eerder al bij de komst van de Surinamers en de Antillianen gebruikt én benadrukt, onder meer door idealistische omroepen als het IKON. Onbekend waren ze de Nederlander dus niet. Bovendien kon men beredeneren dat bepaalde argumenten als de taalbarrière hier sterker golden dan bij de eerdere groepen, die in hun landen van herkomst, de voormalige koloniën, althans van het Nederlands wel kennis genomen hadden. So far so good. Dat de wil tot integratie in de Nederlandse samenleving bij tenminste een aantal van hen in het geheel niet aanwezig was, moest later nog eens blijken, evenals het feit dat zij hiertoe door de overheid totaal niet werden gestimuleerd, laat staan verplicht!
Men kreeg dit niet nader toegelicht, ook niet toen het echt begon op te vallen dat de nieuwkomers ook op andere punten werden bevoorrecht: De toewijzing van woningen, uitkeringen en wat dies meer zij verliep bij hen aanmerkelijk soepeler dan bij autochtone Nederlanders en de wachttijd was korter. Hooguit werd dit vanuit het overheids- en hulpverleningscrcuit verklaard met de uitleg dat hier geen sprake was van voortrekken, maar van ‘het wegnemen van de ongelijkheidspositie.’ Uiteraard is tot op heden nooit de mogelijkheid bevestigd dat één en ander te maken had met het Verdrag van Straatsburg ’75, dat officieel immers niet bestaat en dat waarschijnlijk ook metterdaad ‘Top Secret’ is, in die zin, dat slechts een selecte kring van hoogste ambtenaren en politici van het bestaan afweet – dus niet eens de gemiddelde ambtenaar, onderwijzer of zorgverlener, waarmee ‘de man in de straat’ in aanraking komt.
Intussen echter profileerden veel immigranten zich duidelijker, naarmate ze langer in Nederland woonden. Behalve de categorie die uit eigen beweging en uit vrije wil integreerde – want, zoals gezegd, verplicht werd er lange tijd niets – ontstond de groep die dat principieel weigerde en hierin steeds meer verstarde. Veelal betrof het hier ongeletterden, afomstig uit het Marokkaanse Rifgebergte en aanverwante streken, die geen ander houvast hadden dan de eigen traditie. Niet alleen waren de samenlevingen van waaruit zij gekomen waren patriarchaal tot op het ziekelijke af, zij leunden bovendien volledig op het islamitische fundament. Gaandeweg werden steeds meer vergunningen afgegeven voor de bouw van moskeeën en liet men geestelijken uit het moederland overkomen, die vaak het Nederlands nog minder machtig waren dan hun gemeenteleden, maar daarentegen uitermate bedreven in het prediken en doceren van de koran in de eigen landstaal – en niet zelden uiteraard volgens de aloude tradities.
De traditionele moslimfundamentalisten voelden zich gesterkt in hun denkbeelden en begonnen zich meer en meer te realiseren met welke missie zij door hun God, Allah, op de wereld waren gezet: Het onderwerpen van die hele wereld aan Zijn Wil. Hadden zij zich aanvankelijk aan de zeden en gewoonten van de ‘ongelovigen’ – misschien de christenen, maar dat is in hun belevingswereld praktisch lood om oud ijzer- hoofdzakelijk geërgerd, thans groeide meer en meer het besef dat ergeren en zich distantiëren niet genoeg was; de omgeving waar zij woonden moest – met beperkte middelen, dus stap voor stap – onderworpen worden. Hiertoe begonnen zij zich aldus steeds meer te laten gelden, hun stem te verheffen, hun eisen te stellen. Zij hadden immers inmiddels al ondervonden dat zij zich dit tegenover de dwaze ‘ongelovigen’ konden veroorloven…..

3. Links.

En nog steeds bleven die “ongelovigen” zich overwegend uitputten in geduld, verdraagzaamheid en opofferingsgezindheid….in de veronderstelling dat ze daar goed aan deden. Een belangrijk deel van deze goedwillende autochtone Nederlanders kon het zich dan ook veroorloven: Zij hadden geprofiteerd van de naoorlogse welvaart, waren behoorlijk opgeleid, leefden onder comfortabele omstandigheden….en noemden zich politiek “Links.” Vaak niet eens vanuit hun sociaaleconomische achtergrond, maar vanuit een soort ‘bevlogen idealisme’, hoe vaag dit ook klinkt. Het was voornamelijk gestoeld op een ‘zich afzetten tégen….'(de oudere generatie met haar oude vooroordelen, op de eerste plaats) en, wat betreft de babyboom-generatie, bekroond met de Mei-’68 Revolutie waar ‘het’ allemaal gebeurde. Met de strenge principes van het het leninistische communisme had het in de praktijk weinig of niets te maken, maar met des te meer elan stortte men zich op het koesteren en pamperen van de ‘zwakken’ in de samenleving, in casu de allochtonen. Dat die als extra bijkomstigheid hun hardvochtige, intolerante religie met zich meebrachten, kon in het begin door Links – dat in de regel het liefst alle vormen van religie op de schroothoop liet belanden – misschien worden genegeerd. Tót het tenslotte zo zichtbaar werd dat het niet langer te negeren víel…. En vanaf dat moment werd het eenvoudigweg getolereerd: Er was voor Links geen weg terug, althans niet zonder gezichtsverlies.

4. De praktisch ingestelde mens.

Behalve Links – en met hen de meeste eigentijdse Nederlandse christenen, die het ´goedmensch´-ideaal eveneens hadden omarmd – was er in Nederland nog die andere groep mensen, die zich minder gemakkelijk liet definiëren: Zij konden rijk zijn of arm, geletterd of minder geletterd, hardwerkend of misschien niet, maar als zij al één ding gemeenschappelijk hadden, dan was het wel dat zij zich wars toonden van hoogdravende idealen en in staat bleken de dingen te zien, zoals zij waren: In de communistische heilstaat, bijvoorbeeld, hadden zij nooit geloofd en met het liberale Nederlandse klimaat waren zij altijd, misschien stilzwijgend, ingenomen geweest. Individuele vrijheid en vrijheid van meningsuiting was voor hen een groot goed, waarvan zij zich tegelijkertijd realiseerden dat het niet overal ter wereld vanzelfsprekend genoemd kon worden. Maar hier gelukkig wel. Totdat de moslim-immigranten dus hun eisen begonnen te stellen……. En met name Links naar die eisen bleek te luisteren!
Die typisch islamitische eis, bijvoorbeeld, dat vrouwen zich dienden te ‘bedekken.’ De praktisch ingestelde mens gruwde ervan. Links aanvankelijk eveneens, maar het had zich laten bepraten én laten overtuigen dat deze vernedering geen vernedering was. Wat moest je ermee? De praktisch ingestelde mens wíst gewoon dat er meer achter zat dan het ‘recht’ om een hoofddoek te dragen; hij begréép het streven om haar in de toekomst aan alle vrouwen op te leggen, hiermee hun inlijving in de islam bezegelend. “De geplante vlag.” Links zag het niet, of wilde het niet zien.
De steeds meer voortschrijdende criminalisering onder Marokkaanse jongeren: De praktisch ingestelde mens zag er meer in dan criminalisering: Hij herkende er de totale minachting in voor de “ongelovige” maatschappij en het signaal dat zij, de moslims, haar zouden gijzelen en knechten zodra ze de kans kregen. Links weigerde het te zien.
De intimidaties en beledigingen aan het adres van westerse schrijvers, producenten, kunstenaars…..De praktisch ingestelde mens wachtte er op dat de verkeerde tendens zou worden erkend en een halt zou worden toegeroepen. Links liet het na.
Zo kwamen er steeds meer voorbeelden. Links leek alles goed te vinden of er een vergoelijkend woord voor te vinden…..zolang het de islam betrof.
Zo ook de Palestijnse kwestie: Nederland had jarenlang met Israël vriendschappelijke betrekkingen gevoerd, de staat Israël erkend…..Plotseling kwam daar de omslag; was men meer en openlijk op de hand van de Palestijnen; zei men dat Israël ‘fouten’ had gemaakt. Hoezo die ommezwaai, vroeg de praktisch ingestelde mens zich af. Was dit het ingebakken anti-semitisme, dat nà ’45 zo drastisch weggestopt had moeten worden? Zocht het een uitweg? Of speelde er ook nog wat anders mee? De Palestijnen waren wél moslims….. Links gaf geen afdoende verklaring.
De enig waarneembare reactie van Links bestond hierin, dat zij steeds meer de beschuldigende vinger begon te richten op de praktisch ingestelde mens. Nieuw was deze taktiek niet: Eerder had hij haar al toegepast bij al diegenen die kanttekeningen hadden durven plaatsen bij de onverantwoordelijke levensstijl van veel Surinamers en Antillianen, het feit dat ze hun gezinnen te vaak in de steek lieten en dat ze bij een meningsverschil sneller dan gemiddeld een mes trokken. Ook al werden deze beweringen door bewijzen gestaafd, je mocht ze niet uitspreken op straffe van beschuldigd te worden van xenofobie en racisme. Je mocht alleen maar permanente bewondering hebben voor hun ‘relaxtheid.’ Nu herhaalde de geschiedenis zich en wel in die mate, dat nota bene híer eveneens het begrip ‘racist’ onverkort werd gebezigd. In verband met de opdringerigheid van een geloof! In het geval van de Surinamers was er inderdaad sprake geweest van verschillende rassen. Hier niet, althans niet in principe. Maar Links wenste op dat onderscheid geen acht te slaan: Korte metten moesten er gemaakt worden met alles dat het waagde een kritisch geluid te laten horen over ongeacht welke niet-autochtone ‘medeburger.’ Dus waarom dan niet gelijk: “Racist?”
De praktisch ingestelde mens intussen wist door alle ervaringen zó zeker waar zijn antipathieën lagen, dat wij hem ‘islamcriticus’ kunnen noemen, snakte langzaam naar bevestiging. Een stem die het voor hem opnam, waar Links dat al nooit zou doen en de vertrouwde Liberalen en Confessionelen op deze nieuwe problematiek geen weerwoord bleken te hebben. Wie had dat wél…..?

5. Janmaat, Fortuyn, Wilders….

Hans Janmaat was de eerste die het probeerde. De pionier met, achteraf, deskundige inzichten, die toen echter nog niet werden erkend. De man met de minste uitstraling, de zwakste presentatie, de meeste tegenstand…..

Hans Janmaat

Hij deed een gooi naar het Kamerlidmaatschap voor de Centrumpartij in 1982 en wérd gekozen. Na verschillende interne ruzies werd hij twee jaar later geroyeerd. De CP was immigratie-kritisch (de islamproblematiek als zodanig was in de vroege jaren ’80 nog niet echt in kaart gebracht). Het was evenwel geen Neo-Fascistische beweging zoals de NVU van Joop Glimmerveen. Dat mocht niet baten, omdat immigratiekritisch daar in dat tijdvlak nog mee op één hoop gegooid werd. Nee, buítenlanders werden in die tijd niet weggezet, maar de CP wél. Na zijn royement in 1984 bleef Janmaat het proberen met de nieuw-opgerichte Centrum-Democraten. In ’86 volgde de aanslag op het hotel waar hij vergaderde. Zijn medewerkster, later echtgenote, raakte zwaargewond en verloor een been…. Niemand werd gearresteerd, niemand betuigde zijn medeleven….

In ’89 werd hij toch weer gekozen in de Tweede Kamer. Eénmansfractie. Driemansfractie in 1994, Het leek een opgaande lijn te vertonen, men leek te ‘ontwaken.’ Toen, in 1998, verloor hij in één klap weer alle zetels: Ook Bolkestein (VVD) had inmiddels het immigratieprobleem bespreekbaar gemaakt; Hans Janmaat was overbodig geworden. Hij overleed in 2002.
Martin Bosma zei ervan: Janmaat was een gemakkelijke prooi; hij beheerste het politieke spel niet. Dat was waar.Maar, zoals dat vaker gaat: Jaren na zijn dood bleken de ooit door hem gemaakte prognoses verrassend goed te kloppen!
Hij had ook, zoals opgemerkt, de tijd niet mee; een tijd waarin men nog wegens uitspraken als “Vol is vol” en “Eigen volk eerst” in de fascistische hoek werd weggezet. Legio processen en evenzovele veroordelingen, maar hij is het blijven proberen….
Toen Pim Fortuyn: Een korte politieke carrière, omdat hij vermoord werd, maar wel een bliksemcarrière. Hij had dan ook de tijd wél mee: Toen hij in 2001 besloot in de politiek te gaan, was er al tamelijk veel bespreekbaar gemaakt. Het aantal islamcritici was fors toegenomen, waaraan trouwens ook zijn eigen geschriften en columns hadden bijgedragen. Leefbaar Nederland, de eerste immigratiekritische partij sinds de Centrum-Democraten, aanvaardde hem als lijsttrekker, wat een gouden greep leek, maar kreeg tenslotte toch koudwatervrees zodra Fortuyn, de flamboyante homofiel, openlijk de islam “een achterlijke godsdienst” noemde. Hij werd geroyeerd, omdat hij weigerde die woorden terug te nemen, maar nam, mét zijn vertrek, genoeg loyale medeleden met zich mee om met de Lijst Pim Fortuyn zijn carrière te kunnen continueren. De prognoses waren gunstig genoeg: Fortuyn zei wat veel islamcritici al lang dachten; dat beviel goed. En toen werd hij vermoord.

Pim Fortuyn

De praktisch ingestelde mens, de gewone Nederlander, had zijn stem gevonden en hij werd vermoord. De dader hád een moslim-extremist kunnen zijn, maar toevallig (nou ja, wat heet toevallig) was het een extremistische representant van Links, de categorie die de moslims altijd al de hand boven het hoofd gehouden had. Die niet wilde dat de gewone Nederlander die stem hád. Weliswaar werd de dader gepakt, maar dit ongelooflijke staaltje van verkapte tirannie wat Links altijd in zich gedragen had, kwam tot uiting in de rechtszaal, in het vonnis:Tot verbijstering van de praktisch ingestelde mens werd Volkert van der Graaf tot niet meer dan een schamele 18 jaar veroordeeld, waarvan vrijwel vaststond dat er een derde zou worden kwijtgescholden……. Een schoffering van de Nederlandse kiezer die zijn weerga niet kende…..!
Misschien dat Links hoopte dat het verhaal daarmee teneinde zou zijn, maar zo gemakkelijk ging dat toch niet: Tamelijk verrassend – want ondanks mannen als Bolkestein was de VVD toen haar duidelijke profiel al wat aan het verliezen – stond er juist vanuit die gelederen een man op, die zich duidelijk voorgenomen had het werk van Fortuym voort te zetten. En die man was Geert Wilders.
Hiertoe trad hij uit de klassiek geworden VVD, ging zelfstandig verder als de Groep-Wilders en stichtte vervolgens zijn nieuwe beweging, de PVV. Het gebeurde met zijn voorganger schrikte hem niet af, integendeel: Feller, duidelijker dan ooit verwoordde hij van meet af aan zijn doelstellingen én die van de praktisch ingestelde mens, die daar begrijpelijkerwijs dolgelukkig mee was!
En nu?
Wilders werd in 2006 fractievoorzitter van de PVV en hij ís er nog. In de politiek, in leven….. Tot gróót ongenoegen van islamieten over de hele wereld en in Nederland tot groot ongenoegen van de islamieten én van Links. Want Links gunt de gewone Nederlander nog steeds zijn stem niet. En zeker geen stem zoals Wilders, die zó krachtig geworden is dat hij over de hele wereld weerklinkt.

Geert Wilders

Daarom brengen ze ook niets in tegen de moordbedreigingen, waarmee hij voortdurend wordt bestookt. Daarom proberen ze hem nog steeds politiek onderuit te halen. Niet meer in de mate zoals ze bij Janmaat deden; daar zijn het – jammer voor ze – de tijden niet meer naar. Eén proces waagden ze er tot nu toe aan, maar het werd verloren. Tot hun ongenoegen.
Daarom blijven ze stoken, voortdurend loeren op een nieuwe kans. En toen die zich leek voor te doen, die avond van de 19de maart, al was het maar in de vorm van één, op verschillende manieren te interpreteren woord, doken ze er op! Razend, gék van frustratie en bezeten door de obsessie deze man ten val te brengen….! Maar het is ze niet gelukt. Nog niet.
Toch valt er uit deze gebeurtenis een conlusie te trekken en wel deze: Het wordt tijd dat de gewone Nederlander, de Mens met de Praktische Inslag, definitief opstaat en laat weten: Zó is het genoeg geweest! Jullie van Links, die jullie mond vól hebben van “geen mensen, geen groepen wegzetten” hebben de Gewone Nederlander jarenlang weggezet. Zijn eigen cultuur, zijn eigen normen mocht hij amper houden; als gásten in ons land iets eisten, wensten jullie, dat WIJ inschikten, in plaats van dat ZIJ inbonden. Jullie hebben ons land, onze munteenheid aan de EU verkwanseld zonder ons wat te vragen en verwachten dan nog instemming óók. Telkens als wij een politicus vinden die ónze kant vertegenwoordigt, proberen jullie hem kapot te maken en zijn jullie tevreden als hij wordt vermoord. En misschien nog het sterkste: In plaats van extremisten het land uit te zetten, laten jullie toe dat jullie geestverwanten in de media suggereren dat WIJ samen met onze politici moeten worden uitgezet! Dat moet afgelopen zijn: De gewone Nederlander, de Mens met de Praktische Inslag, de islam- en multikulcriticus wil gehoord én gezien worden! HIJ LAAT ZICH NIET LANGER WEGZETTEN!
Onze welgemeende raad: Wen er maar aan.

Door:
Theresa Geissler
(voor www.ejbron.wordpress.com)