Over “Fictie werd werkelijkheid” en “Wat niet meer mag”

De Franse linkerzijde is ongerust. De heruitgave van Le Camp des Saints van Jean Raspail kent een onverklaarbaar succes. Zonder publiciteit op radio of televisie, met slechts enkele besprekingen, in Valeurs actuelles, Le Figaro en Figaro Magazine, kroop de veertig jaar oude roman in korte tijd naar de top van de best verkopende fictieboeken in Frankrijk. De laatste editie dateerde uit 1985. Het boek verscheen voor de eerste keer in 1973, steeds bij dezelfde uitgeverij, het statige Robert Laffont.

Fictie werd werkelijkheid

Le Camp des Saints is een parabel van wat de blanke man vandaag ondergaat. De roman beschrijft hoe een vloot van honderd schepen met een miljoen vluchtelingen de Ganges in India verlaat en vreedzaam op de Azurische kust afstevent. De vloot, die schipbreuk lijdt, is de voorhoede van de Derde Wereld die een beter bestaan zoekt in het rijke Westen. Zonder geweld te gebruiken, door zijn ellende te tonen, door beroep te doen op het medelijden van de Europeanen. Dat verhaal vertelt en beschrijft Jean Raspail. Hij toont hoe op alle maatschappelijke niveaus gereageerd en gecapituleerd wordt onder druk van het wereldgeweten. Hij beschrijft ook – symbolisch, want alles is symbolisch in deze toekomstfictie – hoe een kleine groep mensen, het Dorp – ‘le Village’ – onder leiding van de oude professor literatuur Calguès besluit zich te verzetten en de vloot met belachelijke middelen, maar met geweld, tegen te houden. Honderd verzetslui tegen een miljoen immigranten. De strijd is hopeloos, maar ze voeren hem. Onder hen bevindt zich de eigenaar van een bordeel. Onder bevindt zich ook een overgelopen minister die wil dat alles legaal gebeurt en die ervoor zorgt dat eerst de antiracismewet wordt opgeheven. Onder hen bevindt zich ook een zwarte Pondichéry, de vroegere hoofdstad van Frans-Indië, die zich wil opofferen om de Europese beschaving te beschermen, “want blank zijn heeft niets met huidskleur, maar met een geestesgesteldheid te maken.” Na twee dagen van verzet bombardeert het Frans leger de rebellen. Parijs heeft beslist de vluchtelingen binnen te laten. Frankrijk capituleert voor de massa en de misère.

Dit is slechts een beknopte en onvolledige samenvatting van Le Camp des Saints, maar iedereen begrijpt dat Raspail met deze toekomstroman geen politiek correct verhaal schreef. Alleen liet de vrije meningsuiting zulks nog toe in 1973, alvorens de religie en de hysterie van het antiracisme bezit namen van onze westerse cultuur.

Lees verder>>>